Tom, Rozdzial

 1  1,  1 |    wspaniałą dumę. Rafał wlepił w przestrzeń oczy, widział dokładnie
 2  1,  3 |           obrosłe wikliną, daleka przestrzeń tamtego, prawego brzegu
 3  1,  4 |        uroczysty oddalacz, zasnuł przestrzeń między ich oczyma. Nim ukończyła
 4  1,  8 |      wzgórzu, rozciągała się duża przestrzeń bezpłodnego pastwiska. Ta
 5  1,  8 |           z wolna oglądały daleką przestrzeń.~Michcik, który stał ramieniem
 6  1,  9 |         jest nad dzień i noc, nad przestrzeń niedościgłą myślami ludzkimi,
 7  1,  12|          po nich i ujrzał ogromną przestrzeń, strachem przejmującą. Ale
 8  1,  13|           źarł w oczy i zasłaniał przestrzeń zupełnie. Świece ledwie
 9  2,  9 |         przez mgnienie oka mierzy przestrzeń, a później rzuca się naprzód,
10  2,  11|      pozdrowione, drzewko...~Całą przestrzeń zwartym gąszczem zarosły
11  2,  12|          otworzył i okazywał rudą przestrzeń piachów, porosłą ciemnymi
12  2,  20|           motylich poprzez czas i przestrzeń aż do błękitnych krain,
13  2,  21|        Przebiegła ślicznymi ruchy przestrzeń salonu, wróciła znowu. Oto
14  2,  21|          ciszę muzyka i zajmowała przestrzeń młoda, piękna panna, z wdziękiem
15  2,  22|          smugi przerzynały różową przestrzeń. Rafał wyprzedził towarzysza
16  3,  4 |         pole, w równą, bezdrzewną przestrzeń. Kołysał się na swym posłaniu,
17  3,  4 |         bok i patrzał w słoneczną przestrzeń. Patrzał na kamienisty grunt
18  3,  6 |          ziemię w miejsca próżne. Przestrzeń między nimi gorliwie zapełniano
19  3,  9 |      prawego, który wciskał się w przestrzeń między Kępą Gliniecką a
20  3,  11|     Zawichosta, że szturmują całą przestrzeń od murów klasztornych Marii
21  3,  14| pośpieszny błysk latarni obleciał przestrzeń~za Krzysztofem, z prawej