Tom, Rozdzial

 1  1,  1 |      tego koziełka to przecie jaśnie panicz położy.~- A kiedy
 2  1,  1 | koźlątka nie popuści - choć i jaśnie pan Olchowski.~- Zobaczymy,
 3  1,  1 |  dopiero tutiun! Żeby też tak jaśnie paniczek zapróbował... Już
 4  1,  1 |    Takie je chłopskie paliwo, jaśnie paniczku, he he... - No,
 5  1,  2 |   piersiach. Te to przecudne, jaśnie wielmożne usta nazwały jego
 6  1,  2 |     pojedynczy!~- Zimna woda, jaśnie panie! - rzekł pierwszy
 7  1,  16|  przyjedzie, a może nie. Jego jaśnie oświecona wola! Jakaż to
 8  1,  16|         Jakie to cudne słowo: jaśnie oświecony pan, jaśnie oświecony
 9  1,  16|  słowo: jaśnie oświecony pan, jaśnie oświecony książę pan...~
10  1,  16|      nazwałam go tak: książę. Jaśnie oświecony kwiat. Mój umiłowany,
11  2,  12|     osobnej stancyjki?~- Nie, jaśnie panie, osobnej nie ma.~-
12  2,  13|     przypatrywało się, jak to jaśnie panicz uwija prostacką zupę.~-
13  2,  13|       macie, zbiry, tytułować jaśnie pana nie inaczej, tylko
14  2,  13|       pana nie inaczej, tylko jaśnie panem hrabią, panienkę -
15  2,  17|     alei wolno wysuwał się na jaśnię żebrak na kuli drewnianej,
16  2,  17|      ze śmiechem:~- Nie chce, jaśnie panie, ten dziadek brać
17  2,  17|  pieniędzy. Pytał mi się, czy jaśnie panowie nie są z Niemców
18  3,  6 |  szeregu! Słyszeć rozkaz tego jaśnie wielmożnego głosu jak gdyby
19  3,  10|      od możnego dziedzica, od jaśnie pana, wypełzło z warg:~-
20  3,  11|     Rafał wybiegł z parowu na jaśnię, generał obcesowo zapytał:~-
21  3,  11|           Cichaj... cichaj... jaśnie panie... - szepce ów żołdak