Tom, Rozdzial

 1  1,  1 |      niczyj więcej! I przez Boga żywego tu nikt...~Komisarz śmiał
 2  1,  1 |     polskiego... Ale, przez Boga żywego, nie czyń tego dłużej...~-
 3  1,  2 |          ulgą i pociechą dojrzał żywego człowieka. Poznał go nawet.
 4  1,  5 | pierwszego wrażenia. Złudzony do żywego, wlepiał w nie znowu oczy...~
 5  1,  7 |      wiśni i jabłonek. Z ran, do żywego zadanych drzewom przez obcinanie
 6  1,  7 |         głosu. Niekiedy w środku żywego śmiechu twarze obudwu krzepły
 7  1,  11|         policzku przypiekł go do żywego niby rozpalonym żelazem.
 8  1,  12|     dokuczliwy ból zarznął go do żywego... Widok kroju mundurów
 9  1,  12|     zstępowaniu wielkiego znaku, żywego pomnika czasów Aleksandra
10  1,  13|       nie spotykając nikogo, ani żywego ducha. Miasto było jak umarłe.
11  1,  15|           że zapomniawszy się do żywego, machnął ręką, w której
12  1,  17|         to już raczej znaki woli żywego ducha niż akty ciała.~Oto
13  2,  1 |       rzucił Rafał, dotknięty do żywego.~- Udałem się w tę podróż
14  2,  17|          albo powleczonych barwą żywego srebra, przypłynął potępiony
15  2,  24|       jakoby skurczów i odruchów żywego ciała: formowania kolumny
16  2,  24|     pikiety i podsłuchy polskie. Żywego człowieka nie było w całej
17  3,  3 |       Nigdzie drzwi! Ani jednego żywego człowieka! Nieprzyjaciela
18  3,  3 |        już nie zawierały w sobie żywego obrońcy.~Wówczas cała siła
19  3,  11|      święte popioły dla ocalenia żywego miasta. Słyszałeś?~- Nie
20  3,  11|          pociski. Wokoło nigdzie żywego człowieka... Rafał, a za