Tom, Rozdzial

 1  1,  1 |               dzieciom wejść na szczyt wzgórza. Brat starszy i siostry
 2  1,  7 |             Rozdzielały ją piaszczyste wzgórza porosłe karłowatą sośniną,
 3  1,  7 |            zarysowywać poczęły dalekie wzgórza i pasma leśne na równinach.
 4  1,  9 |            spomiędzy drzew na szczycie wzgórza wyłamał się dźwięk dzwonu
 5  1,  14|            gorzej od niego przechodzić wzgórza trupów, umiem pracować spokojnie
 6  2,  12|           gębami słuchaczów.~Nareszcie wzgórza poczęły się zniżać, doliny
 7  2,  13|              te sioła ledwie widoczne, wzgórza, łęgi, lasy, krzyże przydrożne...~
 8  2,  13|                   Powóz stoczył się ze wzgórza i chwilę zatrzymał przed
 9  2,  14|                 Teraz, na jesieni, owe wzgórza i wąwozy płonęły od żółtej
10  2,  17|          ujrzał te czeskie i morawskie wzgórza, com je jako piechur austriacki
11  3,  1 |             mieli wciąż jeszcze diuny, wzgórza piasków zasłaniające świat,
12  3,  2 |             nocnej. Zstępując wolno ku wzgórza usłyszał dalekie, w innej
13  3,  5 |           łagodnym zamgleniu wiosennym wzgórza i szczyty Sierra-Moreny.
14  3,  6 |               grobli z wolna wyrastały wzgórza rzuconych śmiertelnym pokotem
15  3,  6 |           infanteria Wukasowicza przez wzgórza zabitych na grobli wtargnęła
16  3,  6 |          zepchnęło ją znowu z grobli i wzgórza. Z podwójną mocą zaczęły
17  3,  8 |           Gintułt zatrzymał się u stóp wzgórza i wodził okiem po swym pałacu,
18  3,  11|            głębokości i mroku szarzały wzgórza kostne.~Byłyż to jaskinie,
19  3,  11| nieprzyjacielska, którą odepchnięto od wzgórza Salve Regina, przeszła rozdołem
20  3,  18|          Cesarz siadł nań i zjechał ze wzgórza. Gwardie szły przed nim,