Tom, Rozdzial

 1  1,  1 |      wskazywało im drogę. Rafał, wielkimi kroki postępujący przodem,
 2  1,  5 |        Rafał skoczył na ziemię i wielkimi krokami poszedł w tamtą
 3  1,  8 |        na szczudlastych nogach z wielkimi stopami, depcące jedwabną
 4  1,  9 |        zdawały się być podwójnie wielkimi. Konary, gałęzie, rózgi,
 5  1,  11|        nią. Ujrzała go zdumiona, wielkimi oczyma. Ale i on pierwszy
 6  1,  14| czworobokom najeżonym bagnetami, wielkimi kroki, w najgłębszym milczeniu.
 7  1,  14|         et solacia servitutis... Wielkimi są tylko czyny. One jedne
 8  2,  9 |          aż do tej chwili. Szedł wielkimi krokami, rozwalając po drodze
 9  2,  16|        tegoż kształtu, objuczone wielkimi tornistrami, ładownicami,
10  2,  21|          kulawe!~Poszedł naprzód wielkimi kroki, gwiżdżąc całą gębą.
11  2,  24|       drogę lewym brzegiem Wisły wielkimi marszami. Zima była niestała:
12  3,  1 |      szeregi, patrzy po twarzach wielkimi oczyma, gorąco od niego
13  3,  3 |       dzieła!~- Drzwi na oścież!~Wielkimi krokami, z pieśnią na ustach
14  3,  3 |    uniesienia, złaził z barykady wielkimi kroki po worach, trupach,
15  3,  7 |        gwardii obywatelskiej i z wielkimi ceremoniami powiodła do
16  3,  8 |          Z ożywieniem pośpieszył wielkimi krokami w stronę Saskiej
17  3,  8 |         już czasu. Śpieszmy się!~Wielkimi kroki minęli klasztor bernardyński
18  3,  11|        bezpieczna, skierował się wielkimi kroki w wąwóz Świętego Jakuba,
19  3,  15|        oczyścić. Szli z początku wielkimi marszami wprost na północ,
20  3,  16|       cuchnął.~Krzysztof wstał i wielkimi kroki poszedł w stronę obozowiska