Tom, Rozdzial

 1  1,  1 |      niewysłowiony. Brzmienie jego, ledwo wydobyte z nicości, jak
 2  1,  2 |        rzeką.~- Czy go już widać?~- Ledwo, ledwo! Światła się daleko
 3  1,  2 |          Czy go już widać?~- Ledwo, ledwo! Światła się daleko w nim
 4  1,  2 |             ziemię. Runął w śnieg i ledwo utrzymał cugle. Po chwili
 5  1,  7 |            wieczny, młody wygnaniec ledwo zrozumiał, co do niego mówią.
 6  1,  7 |         łanami rozesłanej pszenicy, ledwo wychodzące z szarej roli
 7  1,  7 |             piasku. Wówczas bryczka ledwo podawała się naprzód, monotonnie
 8  1,  10|        głośno wyrzekał, kiedy Rafał ledwo piąte przez dziesiąte rozumiał.
 9  1,  17|            do głów. Nogi się gięły. Ledwo widząc drogę i przedmioty,
10  2,  1 |            w obliczu księcia. Rafał ledwo go mógł poznać. Twarz jego
11  2,  1 |            ogóle.. Przekrwione oczy ledwo widziały. Jedni ściskali
12  2,  9 |             plusnęło cicho, że ucho ledwo mogło rozeznać ten głos.
13  2,  22|          zaraz nadejdę.~Z cukierni, ledwo drzwi uchylili, buchnęło
14  3,  1 |     przezroczystym, tchnący jeszcze ledwo umilkłym śpiewem skowrończym,
15  3,  2 |         koni padło na miejscu. Inne ledwo się mogły ruszyć z owej
16  3,  3 |        Wstążeczkę ognistego błękitu ledwo było widać między gzymsem
17  3,  3 |             ich bukiet tak duży, że ledwo go dłonią skrwawioną mógł
18  3,  9 |           tak zwarty, że śród niego ledwo się mogła przecisnąć wioskowa
19  3,  9 |           czarną, pochyloną figurę, ledwo wynurzającą się z nocy.
20  3,  17| Rzeczywiście, tak się zaszyłeś, żem ledwo się dopytał.~- To ty idziesz