Tom, Rozdzial

 1  1,  1 |        kolisku dębowych pniów, do gruntu zmurszałych, które zwartą
 2  1,  1 | przymierający głodem, i za kawały gruntu, za budynki i gospodarski
 3  1,  1 |      daniny składają? Czy także z gruntu pradziadowskiego? Przecie
 4  1,  2 |           zgięły się; dach prawie gruntu dotykał, a dzikie krzewy,
 5  1,  3 |        oczy wlepiali w tę noc bez gruntu, ale nic dostrzec nie mogli.~-
 6  1,  14|     pierwszy rzut oka, męczyły do gruntu. Rodził się, prawda, w duszy
 7  1,  17|           dalej. Wąskie przesmyki gruntu między jeziorami i na przedmurzu
 8  2,  1 |           zarazem wstrząśnięty do gruntu. Coś go ściskało za gardło.
 9  2,  6 |          przed oczyma w głębokość gruntu jakby wskroś ziemi jaskinie
10  2,  9 |           Czarne, wilgotne zlepki gruntu były przesycone tak obficie
11  2,  15|          roześmiał się z głębi, z gruntu duszy, do myśli nowej dla
12  2,  20|        lustrował okolicę i naturę gruntu pod pozorem troskliwości
13  2,  24|      ziemi, głuchy i tępy, głębią gruntu idący grom. Słuchali go
14  3,  1 |           źródła, które by biło z gruntu mórz. Rozwali się płaszczyzna
15  3,  2 |        grzeczny i sfrancuziały do gruntu. Pięćdziesięcioletnia malaga
16  3,  3 |        wtedy sztyletem do dna, do gruntu, po rękojeści poprzecznicę?
17  3,  6 |         Na płaskich wyniesieniach gruntu, po prawej stronie Rawki,
18  3,  6 |      wywlekać te koła z rozpadlin gruntu i z jam nagle powstałych,
19  3,  14|      zostało z potęgą. Wywalili z gruntu tyle mury jak klasztor franciszkański!
20  3,  17|       Łysy jego czerep wyglądał z gruntu, gdziekolwiek rzucić było