Tom, Rozdzial

 1  1,  2 |        prawdziwym aż do samego dna. Był to jak gdyby akord
 2  1,  2 |      na dzikie oczy zmącone do dna, na żyły jak strąki, czerwoną
 3  1,  3 | źródliska kipiące z rozwartego dna. Kiedy niekiedy łódź drżała
 4  1,  8 |       przenika ją aż do samego dna.~O, Boże, którego stopy
 5  1,  10|    Spojrzeniami sięgającymi do dna przejrzał wszystko, co dotychczas
 6  1,  10|        dźwigający się z samego dna. Stał tak długo, wpychając
 7  1,  12|       przejrzyste aż do samego dna, jak niezmierzony utwór
 8  2,  2 |        wszelki wyraz. Wypił do dna.~Zaledwie zgasił świecę,
 9  2,  2 |  dobywające się z najgłębszego dna duszy. Ale zarazem wylewy
10  2,  2 |       dobry, głęboki, jakby do dna rozwidniał całe jego ciało.
11  2,  6 |        się być otchłaniami bez dna. Szły przed oczyma w głębokość
12  2,  7 |      przezroczystości, wciąż z dna jej duszy bijące, czyniły
13  2,  7 |        rozwartej przepaści bez dna.~Helena, skoro tylko na
14  2,  15|       słuchacza, na wskroś, do dna. Cisza już była zupełna,
15  2,  18|       cielesnego serca, lecz z dna duszy wypłynęła krótka modlitwa.
16  2,  21|      Kazał im przytulić się do dna, sam siedząc w kucki na
17  3,  1 |      licząca od powierzchni do dna. Noc nad nią ciężka.~Lecz
18  3,  3 |     pchnęła wtedy sztyletem do dna, do gruntu, po rękojeści
19  3,  3 |     patrzał w nie, zaglądał do dna; czaił się dłonią na każdy
20  3,  6 |       tej minucie aż do samego dna...~Druga kompania artyleryjska