Tom, Rozdzial

 1  1,  1 |       rzadziej przychodzi śnić w cieniu jego gałęzi wielkorogi jeleń -
 2  1,  5 |        omijane przez żyjących, w cieniu kilkunastu brzóz leżało
 3  1,  7 |         do niego jak do brata:~- Cieniu, mój cieniu...~Różowe, wiosenne
 4  1,  7 |          do brata:~- Cieniu, mój cieniu...~Różowe, wiosenne szyszki
 5  1,  7 |       tam mokra droga w głębokim cieniu lśniła istnym szmaragdem
 6  1,  8 |       obiedzie, Rafał siedział w cieniu lip obok brata i miał za
 7  1,  17|         domu cichego, śpiącego w cieniu swych drewnianych żaluzji,
 8  2,  5 |          mię całujesz, młody mój cieniu? Echo moje w górach, błękitne
 9  2,  6 |      pustyni ze snu ocknionej. W cieniu śniące gałęzie, cicho zwieszone
10  2,  7 |          Czarny jej dach ginął w cieniu odwiecznych jaworów. Z wielkich
11  2,  11| przeszłości drzemiącym w czarnym cieniu.~- Jakiż to urok!... - rzekł
12  2,  13|         ramiona kogoś, co stał w cieniu. Szeptał najczulsze nazwy,
13  2,  15|    drzewa. Rzeka snuła się w ich cieniu, jakby ukryta przed światem.
14  2,  17|        stężała, z wolna tonęła w cieniu grubym i tęsknym pniów osierociałych.~-
15  2,  22|   Karczmarz siedział spokojnie w cieniu beczek. Oczy jego świeciły
16  3,  3 |         murem, w jego fioletowym cieniu, chodził tam i z powrotem
17  3,  6 |  Sułkowskim... Bądź pozdrowiony, cieniu...~Zwiesił głowę. Ręce oparł
18  3,  9 |  bulgotała między pniami olch, w cieniu kilkusetletnich sosen wrastających
19  3,  9 | wrastających w wydmy piasków i w cieniu topoli nadwiślańskich. Stanąwszy
20  3,  9 |  objawieniu~Pobłyskuje promień w cieniu.~ ~Już zasłona spada z góry,~