Tom, Rozdzial

 1  1,  1 |    dziewicze drzewka wiśniowe. Zda się, że to chmurki wiosenne,
 2  1,  1 |      dalej w knieję; wreszcie, zda się, że biją jak dzwony.
 3  1,  1 |        słonie z lasu wychodzi. Zda im się pojrzeć ku niemu:
 4  1,  3 |    Wisły tchnie wiklowy chłód. Zda się, że to miejsce, przez
 5  1,  7 |           Ale spokój na wieki, zda się, odleciał. Wbrew woli,
 6  1,  8 |     opuszczonego tutaj patrzę, zda mi się, że spełniam zbrodnię.
 7  2,  2 |       myśli,- tak ciężkie, że, zda mi się, ziemia pod nim zadrżeć
 8  2,  11|     Sięgnął od stóp do połowy, zda się, wysokości góry. Tam,
 9  2,  17|    jakimowieckiego placu. Tak, zda się, jakoby wczoraj było.
10  2,  17|   północku, a w nim niedaleka, zda się, tuż tuż, grozi ponura
11  2,  17|   samym końcu molo. Przysiadł, zda się, i czeka. Tyłem się
12  2,  17|   szyję między Elbą a Korsyką! Zda nam się krótko widzieć kamienny,
13  3,  2 |       chciało tak okropnie, że zda się kilka lat życia oddałby
14  3,  3 |    mowy! Ręce rozkrzyżowane i, zda się, bretnalami do ziemi
15  3,  6 | dziwaczny, niezgruntowany żal?~Zda mu się, że to nie on myśli
16  3,  6 |     przeciągnął się, aż w nim, zda się, wszystkie kości zatrzeszczały,
17  3,  10| patrzaj no! Z lasu wszystkimi, zda się, jego międzydrzewnymi
18  3,  10|      Na cóż mi się to wszystko zda w mojej niedoli?... - mamrotał
19  3,  12|   wyraźnie, jasno, kwieciście. Zda się jej przez chwilę, że