Tom, Rozdzial

 1  1,  7 | skrzydła i mdlejąc, wijąc się z żalu, ginęły w błękicie. Tam
 2  1,  10|      tym przedmiocie. Mogliby w żalu wyobrazić sobie...~- O,
 3  1,  11|          dusił się i zanosił od żalu: Kilkakroć tylko gościła
 4  1,  12|      piersią pełną westchnień i żalu.~- Pax tibi, Marce... -
 5  1,  13|  później! Ale moja dusza nie do żalu destynowana, moje oczy nie
 6  1,  17|      Nieoczekiwane napastowanie żalu na widok tych świerków,
 7  2,  2 |       Miliardy ukłuć bezsilnego żalu kąsały piersi jak nocne
 8  2,  5 |         jeden wyraz, nie obudzi żalu ani tęsknoty.. Gardzę wszystkimi
 9  2,  5 |         ziemi dałabym sobie bez żalu uciąć tę rękę, za jego taką
10  2,  10|      razem?...~Straszliwe widmo żalu, infelicissimum genus infortunii,
11  2,  12|    darował mu, co mógł zbyć bez żalu: zdarte zawadiackie buty
12  2,  16|     lęku i rozstania, rozłąki i żalu.~Trepka jechał przodem i
13  2,  17| zastanowienia, ani potem krzyny żalu. Przygnały tedy fale pod
14  2,  18|       wypłakane i skostniałe od żalu. Patrzały w ciemna jaskinię
15  2,  20|      pola zdradnej Bellony! Bez żalu i skruchy rzucasz jednego
16  2,  21|     zatracenia duszy! Umieram z żalu za tobą... księżniczko!~
17  3,  2 |      oddech...~Pełen głębokiego żalu stał nad nim jeździec z
18  3,  6 |    leżał półumarły, nie pękło z żalu, gdy umarł nie zjednany,
19  3,  8 |   spojrzeniem, pełnym miłości i żalu, oglądał tych ludzi.~- Tak