Tom, Rozdzial

 1  1,  1 |         gołym wozem, że to tylko koła były i ozwora, w sam szczyt
 2  1,  1 |      najdłużej, że się poślednie koła ino-ino trzymały za ozworę,
 3  1,  1 |          siadł na wóz. Poślednie koła były kawał od przodka. Wziął
 4  1,  1 |        skibach. Wzięły poślednie koła tyńcować na prawo, na lewo,
 5  1,  1 |       poszły co duchu, jak tylne koła wytną w skibę czy ta w kamień...
 6  1,  7 |        Szkapy szły noga za nogą. Koła bryczki zeskakiwały z korzenia
 7  1,  11|        Sam znowu wlepił w środek koła oczy wygniłe, stuletni pewno
 8  1,  12|  zleciałby był w przepaść, gdzie koła. obracały się ciągle, gdzie
 9  2,  1 |     rodaków z Podwala i Krzywego Koła! - wołał Anizetka. - Nie
10  2,  1 |          a stojące na szprychach koła. Gruby pomruk rotmistrza
11  2,  9 | zataczały się bystre, rozpędzone koła. Faliste, a za chwilę wzdęte
12  2,  16|     lewary dźwigali z topieliska koła, łoża i przodkary, ogony
13  3,  2 |      orzeł i zakreślał olbrzymie koła lotem, którego szybkości
14  3,  6 |        zielone łoża, przodkary i koła dudniły potwornie w ciszy
15  3,  6 |          zabite konie, rozrzucił koła, postronki, chomąta. W ogniu
16  3,  6 |     wjeżdżały w bagno Kawki, gdy koła armat wytłoczyły z grobli
17  3,  6 |       było co chwila wywlekać te koła z rozpadlin gruntu i z jam
18  3,  9 |    Dopiero tędy przeszły Niemce. Koła ich armat i wozów rznęły
19  3,  11|      przez chwilę jego rozsypane koła po miedzianym dachu kościelnym,