Tom, Rozdzial

 1  1,  1 |   wzruszeń przedwiecznych, jako jęk bez nadziei, szło z samotni
 2  1,  1 |         pewien czas piersi jego jęk wstrząsał, a wargi ciskały
 3  1,  5 |    krzyczeć, ale tylko schrypły jęk z gardła jego wypadał. Stracił
 4  1,  8 |         była przez wieki, tylko jęk twoich długich, mądrych
 5  1,  11| motłochu, rozjuszone skamłanie, jęk nie do zniesienia. Fizyczny
 6  1,  14|      wyrazy urwane, które się w jęk głuchy, w zduszone łkanie
 7  1,  15|       po szarym gruncie, aż oto jęk w sobie słyszał żałosny,
 8  2,  7 |      korzenia wszystka puszcza. Jęk czołobitny z cicha zamierał,
 9  2,  8 |      nagle usłyszał rozpaczliwy jęk Heleny. Szarpnął się ze
10  2,  10|  okiennice, żeby ani jeden twój jęk nie doleciał do mego ucha.~
11  2,  10|        i zdezenterował. We dnie jek sie krył, a na mroku leciał
12  2,  17|  Dopiero krzyk rodzimy, dopiero jęk przebije cię a. dołu jako
13  2,  22|         w kupę i strzelił. Nowy jęk. Rzucili się mężnie w otwór
14  3,  3 |  nastawiony grot! Struga krwi i jęk śmiertelny stratowanego -
15  3,  3 |      Ryk zwierząt, głosy burzy, jęk wiatru w puszczy leśnej
16  3,  6 |   rozległ się straszny popłoch, jęk, płacz, zawodzenie. Jak
17  3,  6 |      rzeczy radość niesłychana. Jęk ludzki podaje duszy skrzydła,
18  3,  6 |   szeregach ciągle rozlegał się jęk tak straszliwy, jakby kogoś
19  3,  13|      ołtarzu porzucił. Wtedy ów jęk i trwoga...~Lud pada na