Tom, Rozdzial

 1  1,  1 |      górach~Ogary poszły w las.~Echo ich grania słabło coraz
 2  1,  1 |       lesie. Dzwonią janczary i echo ich odbija się w kniei jak
 3  1,  1 |      mogło rozróżnić to granie. Echo płynęło z wolna, jakby w
 4  1,  4 |      czy w muzykę ich mrącą jak echo w głębi serca. Kiedy znowu
 5  1,  7 |   dostojne.~Piotr powtórzył jak echo:~- Nie, nic a nic!~W dźwięku
 6  1,  8 |           powtórzył kapitan jak echo.~Uśmiech smutny jak łza
 7  1,  8 | wydobywał się nieuchwytny głos, echo radości, rozkoszy, rozpaczy,
 8  1,  12|        dawno zmarłych rodziców, echo, brzmiące pod ciemnym sklepieniem,
 9  1,  16|    dolatujący do ucha łoskot-to echo Urysiowego kilofa, że słychać
10  2,  5 |     całujesz, młody mój cieniu? Echo moje w górach, błękitne
11  2,  8 |      tak po drugie i po trzecie echo swych imion, wyrzucali zarazem
12  2,  8 |   rozkoszny szum potoku i swoje echo kochane.~Zostali tam na
13  2,  9 |     łożyskach otchłani.~Wróciło echo imienia Heleny, żałobne
14  2,  15| przemierzających próżnię czasu. Echo wołania z głębi gór wychodziło
15  2,  19|        a wrzał. Leciało stamtąd echo gwaru-chargotu.~Wrzawa wznosiła
16  3,  2 |       ją coś rozkosznego, jakby echo gry na organach - i znowu
17  3,  3 |          Około północy ostatnie echo rozmowy ucichło w klasztorze.
18  3,  12|   zresztą do nich obudwu jakieś echo podejrzenia, które towarzyszyło
19  3,  14|    kierunek i szarpnął cyngiel. Echo strzału runęło w rozwalone