Tom, Rozdzial

 1  1,  2 |         Jakoż prędzej niebotyczne cedry zajadłym czas zębem skosi,
 2  1,  3 |        Znalazł w ciemności . rękę Cedry i jął go ciągnąć. Z początku
 3  1,  3 |         że o mały włos nie utopił Cedry, i że, o straszliwa zgrozo!
 4  2,  12|      Potem wstał i zbliżył się do Cedry. Stanął w świetle okna i
 5  2,  20|  nieprzebrany zasób uśmiechów dla Cedry. Z warg spływały słowa łaskawe
 6  2,  22|            kto z Galicji?~- Panów Cedry i Olbromskiego...~Krzysztof,
 7  3,  1 |       Myśliński, żołnierze, prócz Cedry: Surym Modliński, Karpiński,
 8  3,  1 |      starego wachmistrza były dla Cedry ową wagą śruciny, która
 9  3,  1 |          idący w tropy Gajkosia i Cedry, dwaj Kuleszyńscy.~Na wiosnę
10  3,  3 |           już, bracie, Krzysztofa Cedry. Poszedł, braciszku, i nie
11  3,  3 |   nachylił się nad nią i rzekł do Cedry:~- Patrz!~Podniósł lewą
12  3,  4 |      Pologne! - usiłował krzyknąć Cedry padając bez sił w swój barłog.
13  3,  5 | dławikufle! Pijmy zdrowie młokosa Cedry!... zawołał Prendowski.~-
14  3,  10|   sprawunki. We dworze, u starego Cedry, książę dowódca stanął kwaterą...
15  3,  10|        jako domowy jegomości pana Cedry...~Spojrzał dawnymi, drwiącymi
16  3,  14|    gzygzak piorunu padł na figurę Cedry. Wtedy on podniósł pistolet
17  3,  15|   zmartwychwstał na widok młodego Cedry, był czymś nad wyraz dziwnym
18  3,  15|          wsparł ręce na ramionach Cedry i uśmiechał się z głębi
19  3,  18|          w siebie oczy Krzysztofa Cedry, oczy skamieniałe z żołnierskiej