Tom, Rozdzial

 1  1,  2 |     głośno, trzepiąc swą rózgą wokoło, a szczególnie mężczyzn
 2  1,  17|        tchnienie... Skrzypiały wokoło drzewa, pękało i paliło
 3  2,  1 |    swoich łożysk i grunt drżał wokoło. Dziwnym kaprysem losu szalenie
 4  2,  3 |    Przychodzień powiódł oczyma wokoło i nie bez drżenia zobaczył
 5  2,  7 |       zwijały się do wewnętrz, wokoło pnia. Był to znak, że idzie
 6  2,  11|      śmiertelna obchodziła ich wokoło. Spod ścian, z głębi bulw
 7  2,  17|      wtedy. Strach me obszedł, wokoło. Bliska a niespodziewana
 8  2,  21|        i ludzie stają zdumieni wokoło. Mijała chwila czekania.
 9  2,  21|    jest w nim samym. Spoglądał wokoło jasnymi, uciszonymi oczyma.
10  2,  21|      stopami... Rozejrzeli się wokoło. W dali, za Wisłą, w brunatnych
11  3,  3 |      na nogach i rozejrzał się wokoło, co tchu pobiegł po karabin,
12  3,  4 |      westchnienie. Cóż to jest wokoło?~Zeszły się dokoła głowy,
13  3,  6 |  Strzały się rozlegają i dziki wokoło wrzask.~Przemógłszy skutki
14  3,  6 |       się błyskawicą, strzelał wokoło i krzesał ogień. W pewnej
15  3,  6 |    chmurą. Rafał słyszał tylko wokoło siebie komendy:~- Nabij!~-
16  3,  6 |        ręką, ani nogą. Słyszał wokoło wołania i krzyki straszne.
17  3,  6 | okrągły zegarek, rozejrzał się wokoło.~Wytarł pięściami oczy pełne
18  3,  11|  świszczą nad miastem pociski. Wokoło nigdzie żywego człowieka...