Tom, Rozdzial

  1  1,  1 |                migocąc swymi kryształy, nim spłynął ku ziemi.~Około
  2  1,  1 |              łudziło mu się, że i las z nim razem słucha. Cisza była
  3  1,  1 |               drzew pochylały się przed nim jakby we czci, gdy płynął
  4  1,  1 |          wówczas, gdzie jest i co się z nim dzieje. Snuły się w nim
  5  1,  1 |                 nim dzieje. Snuły się w nim wspomnienia nieujęte, niedotykalne,
  6  1,  1 |             księżyca. Ogromne śniegi na nim leżą, na czarnym lesie.
  7  1,  1 |                ale zbliżało się ciągle. Nim jedno krańców leśnych dosięgło,
  8  1,  1 |            łkania.~Ocucił go strzał, po nim drugi. Jak gromy rozległy
  9  1,  1 |              dozorca leśny. Odzienie na nim zielone, na głowie ma skopeczek
 10  1,  1 |              dół po kamieniach, a przed nim jakiesi światło, tak jakby
 11  1,  1 |               do ognia i rozgrzewał nad nim ręce. Właśnie wtedy pan
 12  1,  1 |                 niemieckiego przybysza. Nim znowu zaczął z nim rozmawiać,
 13  1,  1 |           przybysza. Nim znowu zaczął z nim rozmawiać, rzucił rozkaz:~-
 14  1,  1 |                 lasy i my jak głupcy za nim. Dopiero się przecie mój
 15  1,  1 |             dzika okrakiem, siadł se na nim mocno jak na koniu, obcasy
 16  1,  1 |                dziku ze siedm pacierzy, nim mu wszystkie żyły i arterias
 17  1,  1 |               Kacper. - Znalem ja się z nim! Dopadł ci mię on jednego
 18  1,  1 |                 strzelił. Nie czekając, nim się dym rozejdzie, wyrwał
 19  1,  1 |                ich opłacił? Przyszli za nim ludzie bezpańscy z dobrawoli,
 20  1,  2 |                w saniach lecących przed nim - te dwie panie... Jedna
 21  1,  2 |              odmienną. Wspominał, jak z nim tańczyła w sukni greckiej
 22  1,  2 |                z kółkami pobrzękiwał na nim, a stalowe podkówki trzaskały
 23  1,  2 |              oczywiste prawdy zatrzęsły nim aż do samej głębi duszy.
 24  1,  2 |             ledwo! Światła się daleko w nim błyszczą.~- Gdzie to?~Rafał
 25  1,  2 |               hołubce jak żaden. Krew w nim kipiała.~- Olbromszczak... -,
 26  1,  2 |                Chwilę stali na miejscu, nim ogromny wąż zaprzęgów ruszył
 27  1,  2 |                dom ciasny, a miejsca w, nim do tańca, dla braci, nie
 28  1,  2 |              tego młodziana, że razem z nim udał się do sąsiedniego
 29  1,  2 |            ogoloną brodą. Rafał wypił z nim braterski, na wieczne czasy,
 30  1,  2 |                mężczyzn stojących przed nim rozsunął się i że jedna
 31  1,  2 |             oczu podziewa. Nogi się pod nim gięły, jakby w nich nie
 32  1,  2 |         wiedział, gdzie jest i co się z nim dzieje. Głowa mu z bólu
 33  1,  2 |                 takiej runął na wznak i nim głowa jego dopadła poduszki,
 34  1,  2 |               pannę Helenkę. Wszystko w nim zagrało, jak ta rozkoszna,
 35  1,  3 |                 szyby. - Wiosła się pod nim wyginają jak pióra. Ach,
 36  1,  3 |                był zator lodowy.~Ktoś o nim wspomniał przy obiedzie
 37  1,  3 |              pierwszy. Krzyś poszedł za nim i siadł w tyle,~Była to
 38  1,  3 |                łoskotem, zbliżał się ku nim. Szedł na nich z nocy.~Z
 39  1,  3 |             robić z Cedrą. Poszarpał na nim ubranie w pasy i odarł go
 40  1,  3 |                ognia, zapalił świecę i, nim zdołali dopaść drzwi, zastąpił
 41  1,  3 |           febrze. Winowajcy stali przed nim, zachowując cyniczne milczenie,
 42  1,  3 |               warg sobie nie sparzył, i nim się ozwał dzwon szkolny,
 43  1,  3 |           lodowaty spokój z wolna się w nim zasiadał i rozpierał.~W
 44  1,  3 |                 piersiach Rafała. Coś w nim zakołysało się i runęło.~-
 45  1,  3 |         głębokiej okiennej framudze. Za nim szedł już bez pośpiechu
 46  1,  3 |                 zmiatał korytarzem. Ale nim dopadł drzwi, dopędził go
 47  1,  4 |                jak gdyby smutek. Ale za nim stały uczucia dziecięcej
 48  1,  4 |           przestrzeń między ich oczyma. Nim ukończyła się ta święta
 49  1,  4 |             wzburzony. Dokonywała się w nim fizyczna i moralna przebudowa.
 50  1,  4 |         gorączka. Miłość szerzyła się w nim jak zaraza. Kochał się całym
 51  1,  4 |                ciele, czując, jak się w nim objawia chęć rzucania ciężkich
 52  1,  4 |        wspomnienie bladej twarzy było w nim stałe, wieczne, niezmienne,
 53  1,  4 |                 w nocy z uczuciem, że w nim jest przepaść niezgruntowana,
 54  1,  4 |               dwadzieścia razy prasnęła nim o ziemię, że ledwie wstał.
 55  1,  4 |           pytaniem czułym i trwożnym na nim spoczywało. Często przychodził
 56  1,  5 |               słabo, na niego spogląda.~Nim doczytał do końca szpalty,
 57  1,  5 |                  Leżał bez ruchu. Coś w nim teraz ostygło i zaczęło
 58  1,  5 |             wysuwać jak dusza. Został w nim tylko zimny rozmysł i ta
 59  1,  5 |        nasłuchiwał. Serce targało się w nim jak więzień silny i młody,
 60  1,  5 |              Pławił się w nich i kopał, nim wybrnął z ogrodu. Gdy wszedł
 61  1,  5 |                je galopem. . Zostały za nim w polach, ucichły, umilkły...~
 62  1,  5 |                 wytchnął, stanęły przed nim jawniejsze i oczywistsze
 63  1,  5 |      cudnobarwny żywota. Jaśniała przed nim w mroku nocy wszystka świetlista,
 64  1,  5 |           drabinka. Rafał umieścił przy nim Baśkę, wytarł ją silnie
 65  1,  5 |                 ujrzy oczyma, kipiało w nim obłąkanie. Wciągał w siebie
 66  1,  5 |                 Serce rozdzierało się w nim od myśli, że już iść trzeba.
 67  1,  5 |              Płatki śniegowe wiły się w nim i połyskiwały miliardem
 68  1,  5 |                  Tuż, o dwa kroki przed nim siedziała Helena. Na ukos
 69  1,  5 |               umrze pod tym oknem, że w nim, silnym i młodym, coś kona
 70  1,  5 |              zbudziła służbę... Ale i w nim ocknęło się Iwie serce.
 71  1,  5 |                ciche wyrazy. Sumienie w nim zgasło. Cały się zmienił
 72  1,  5 |                 wichru, był więc między nim a domem. Takiej szeroko
 73  1,  5 |         ryczącym chrapaniem stanęła pod nim dęba, piorunem zwinęła się
 74  1,  5 |                 ze zwierzem. Był to pod nim, w objęciu jego stalowych
 75  1,  5 |                 jego pysku, to leżał na nim. Wkrótce jednak wydał wrzask
 76  1,  5 |                sztaba. Gdy zgasły przed nim straszne kagańce, zaczął
 77  1,  5 |               Wilk wciąż jeszcze był na nim, wygięty, pazury łap szarpały
 78  1,  5 |             gorącym trupie i spoczął na nim jak w pościeli.~Nierychło,
 79  1,  5 |            strachu. Serce ciskało się w nim odległymi, ślepymi i bezdźwięcznymi
 80  1,  6 |       przepaście, coś rozwidniało się w nim i świetliste widma płynęły.~
 81  1,  6 |                kąt izby albo napełniały nim całą budowlę. Za chwilę
 82  1,  6 |           Daleko, daleko w zaspach... A nim wzrok do szyby przyleciał,
 83  1,  6 |            siadł na koń i ukazał się na nim w całej swojej wielkości.
 84  1,  7 |                 chwili do chwili ciskał nim niezwalczony, nerwowy płacz.
 85  1,  7 |             zezwalając na przebywanie w nim tylko do chwili wyzdrowienia.
 86  1,  7 |             liśćmi. Oziminy spływały ku nim cudnymi zgięciami zagonów,
 87  1,  7 |            Ujrzał dwór, sad,wysokie nad nim lipy... Samorodna altana
 88  1,  7 |                tylko ceglasty brzask po nim został, Rafał polecił służącemu
 89  1,  7 |                lubością zatapiały się w nim, a torfiasta w głębi ziemia
 90  1,  7 |              wie, gdzie jest i co się z nim dzieje, w pobliskiej kępie
 91  1,  7 |                 się dźwięk... Jeden, po nim drugi, trzeci... Młodzieniec
 92  1,  7 |                mu się chwilami, że to w nim samym, sobie samemu śpiewa
 93  1,  7 |              mur trupi unosił się przed nim w powietrzu niby czaszka
 94  1,  7 |            sobie, uczuciom, które się w nim z wolna przetwarzały, żywym,
 95  1,  7 |                bywał. Wiedziano tylko o nim, że raniony ciężko, bliski
 96  1,  7 |                 drzwi otwarły się przed nim i człowiek wysokiego wzrostu
 97  1,  7 |              kapitan Piotr spoglądał za nim we drzwi przez czas niejaki,
 98  1,  7 |            obliczu czegoś, co było niby nim samym, a było razem obce,
 99  1,  7 |               kąt izby. Rafał wodził za nim oczyma i z nadzwyczajną
100  1,  7 |                żywe.~Piotr stanął przed nim. Zaczął mówić:~- Widzisz,
101  1,  7 |                 Piotr schylając się nad nim.~- Słyszałem.~- Mama ci
102  1,  7 |               zatrzymał się znowu przed nim i pałającymi oczyma rozniecał
103  1,  7 |           pałającymi oczyma rozniecał w nim swadę. Porozumiewali się
104  1,  7 |      rozpościerał się cichy błękit, a w nim ciemnymi smugami. zarysowywać
105  1,  7 |             rzuca własne swe ciało. Ale nim odeszły, stały nad nią,
106  1,  8 |                 niezgruntowaną, i gdy w nim budziły się i rosły marzenia
107  1,  8 |         wzdragał patrzeć w życie i poić nim, pókiś młody? Czytam w tobie
108  1,  8 |            nigdy jeszcze w życiu. Coś w nim wybuchnęło jak słup ognia.
109  1,  8 |           Nabożna trwoga odezwała się w nim jak głos surowy, mówiąc
110  1,  8 |                książę Gintułt pocznie z nim rozmawiać w taki sposób
111  1,  8 |             serca westchnienie, które w nim leży cięższe od głazu, i
112  1,  9 |            przez umyślnego do rodziców. Nim napasiono konia i nim się
113  1,  9 |         rodziców. Nim napasiono konia i nim się sam goniec odpowiednio
114  1,  9 |               najadł a wypytał o drogę, nim wreszcie Rafał list obmyślił
115  1,  9 |            okryty wielkim kobiercem. Na nim ustawiono i przymocowano
116  1,  9 |              sutanny ruszył przodem. Za nim szli ludzie z pochodniami.
117  1,  9 |                brnął książę Gintułt, za nim owe piękne i brzydkie panie.
118  1,  9 |                onieśmielony Rafał. Przy nim Michcik. Gdy orszak pogrzebowy
119  1,  9 |               sobie chwilę, która przed nim jak chybka mysz uciekała,
120  1,  10|          widział wcale, kto siedzi przy nim. Jeszcze nie ukończył zanoszenia
121  1,  10|                 że książę życzy sobie z nim mówić. Wezwał zaraz jednego
122  1,  10|            Sporo jednak upłynęło czasu, nim ta chwila nadeszła. Książę,
123  1,  10|                siebie. Rafał poszedł za nim przez szereg sal, z których
124  1,  10|             widział, czym był, co się z nim działo, co na świecie znaczył.
125  1,  10|               za sobą. Przepłynął przed nim widok ślicznej szyi i ramion
126  1,  11|               owdzie albo wyręczono się nim w potrzebie. On godził się
127  1,  11|               anglika. Łatwo mu było na nim trzymać się w pobliżu księżniczki
128  1,  11|          spojrzenie przesunęło się i po nim także. Wtedy czuł gałgańską
129  1,  11|              Zuchwalstwo rozparło się w nim tak dalece, że księżniczka,
130  1,  11|          Unreclaimeda, że szarpie się z nim nadaremnie. Wtedy podwoił
131  1,  11|          kapelusz i złote włosy. Krew w nim kipiała. W pewnej chwili
132  1,  11|                 Ale z nagła stało się z nim coś niesłychanego. Księżniczka
133  1,  11|         niewymowną rozkoszą. Zadrgała w nim jak gdyby struna; wyśpiewał
134  1,  11|          bebechów wściekłości, zatrząsł nim całym. Koń, szarpnięty z
135  1,  11|                mijając wieś, że ktoś za nim biegnie, jęczy i skamle
136  1,  12|                świątynia" stanęła przed nim znowu. Śnił patrząc na nią,
137  1,  12|                Marka, na pięćset lat...~Nim wszedł do bazyliki, książę
138  1,  12|                zaślubiającego morze. Na nim był posąg świętego Marka
139  1,  12|           otwiera... Święte kości przed nim leżą!~Świętokradztwo! Przekleństwo!
140  1,  12|               Cóż by dał za to, ażeby z nim przepędzić jedną godzinę
141  1,  12|               ciche, że tworzyły się na nim w matowych polach świetliste
142  1,  12|         strasznego gniewu. Ocknął się w nim pan. Twardym krokiem, laską
143  1,  13|             poganiał swego woźnicę, ale nim do Padwy dotarł, już zaczął
144  1,  13|            wysadzoną lipami, do Werony. Nim rozpoczął kroki w celu dowiedzenia
145  1,  13|               dell'Erbe i sąsiadujące z nim dziedzińce dei~Signori oraz
146  1,  13|        kapitulacji 24 kwietnia emeuta w nim nieustająca. Stąd surowość.
147  1,  13|               zupełnie. Świece ledwie w nim było widać. Rozmowy, wrzaski,
148  1,  13|              jego plecami, obok i przed nim, notesy podsunąwszy ku świeczkom
149  1,  13|        kapitalna duma żołnierska! Coś w nim zadrżało. Śmiech buchnął
150  1,  13|                  Bez namysłu poszedł za nim. Dąbrowski minął salę, prędko
151  1,  13|       kamiennych schodach na piętro. Za nim szło kilku towarzyszów,
152  1,  13|             stół. Dąbrowski usiadł przy nim, wsparł łokcie i czoło ukrył
153  1,  14|               swej nagości, poruszyły w nim z przyciesi wszystko, co
154  1,  14|              człowiek, który stał przed nim, przypatrywał mu się w sposób
155  1,  14|               świecę. Książę poszedł za nim przez zimne i ciemne pokoje.
156  1,  14|                 i w tej pięknej twarzy, nim poznał towarzysza walk ubiegłych,
157  1,  14|                 mnie. Chciałem być przy nim, byłem i będę, jeśli mię
158  1,  14|                nie umarł, jeszcze przed nim i przed nami lata stoją
159  1,  14|                 która mocniejsza jest w nim niż żądza sławy. Ale wracając
160  1,  14|               mię w każdym razie będzie nim mianował, tylko ja sam siebie!
161  1,  14|                 naczelnym wodzem, a gdy nim będę, to nie tutaj.~- Buonaparte
162  1,  14|              sądzisz może, że to jest w nim tylko pospolita pycha, nędzna
163  1,  15|            wiosenny wiatr kołysane. Ale nim dzień upłynął, wszystko
164  1,  15|             jarzma opieki stryjowskiej. Nim wszakże to nastąpić mogło,
165  1,  15|               mówił tym językiem. Mocno nim zresztą pogardzał, równie
166  1,  15|              ciepły napój, a maczając w nim ciasto, z zapałem głosił
167  1,  16|            uczucia i dokładnej wiedzy o nim na chwilę rozchyliła się
168  1,  16|                że się jej przeląkł. Ale nim się obejrzał, już znikła.
169  1,  16|            widziała, ale żebyś więcej o nim opowiedział!~- Jażem się
170  1,  16|              słyszał, że Zofka idzie za nim podśpiewując. Sądził, że
171  1,  17|              dział ma ze sobą, że idą z nim wszyscy znaczniejsi generałowie:
172  1,  17|      podługowaty złom żelaza, urywki na nim kutych obręczy, resztki
173  1,  17|              wyszeptał ze drżeniem.~Ale nim spojrzał, nim to pomyślał
174  1,  17|             drżeniem.~Ale nim spojrzał, nim to pomyślał i wymówił, już
175  1,  17|             dyszał prędko. Nogi się pod nim trzęsły, serce przestało
176  1,  17|            Madonna!,.. - rozległ się za nim, gdzieś u stóp, krzyk człowieka
177  1,  17|                 Gdy Gintułt stanął przy nim, spojrzał przez ramię, wskazał
178  1,  17|              jak mógł i wyszedł. Żyd za nim. Mówił prawdę.~Piechota
179  1,  17|            konia i nie puścił, choć nad nim szable zawisły. Głos mu
180  2,  1 |              Pod kierunkiem ojca, który nim rządził jak podstarościm,
181  2,  1 |                tygodni myślał jeszcze o nim, później, gdy odpowiedzi
182  2,  1 |           niczego. Wszystko rwało się w nim i kipiało lecąc naprzód.
183  2,  1 |                  Bo tu, uważasz, nikt z nim nie ma szczęścia... Za wysokie
184  2,  1 |          dopiero jestem.~- Opowiadają o nim duby smalone. To jakiś dziwak
185  2,  1 |          którymi się tak rozpiera. To o nim rozpowiadają świadomi rzeczy.
186  2,  1 |        szermierki, to nie. Nigdym się z nim, dziękować Bogu, nie składał
187  2,  1 |                 ledwie wszedł na salę i nim spojrzał na scenę.~- Jesteśmy
188  2,  1 |                towarzyszów udała się za nim, niektórzy zostali na środku
189  2,  1 |                wąsy, świeciły się przed nim roziskrzone oczy i przyjazne
190  2,  1 |              głębokie, Rafał zobaczył w nim potężne ręce, trzymające
191  2,  1 |           furkot drąga i urwany ryk. Po nim drugi, trzeci... Żołnierze
192  2,  1 |                  Gniew ukropem kipiał w nim i gnał go do boju. Szukając
193  2,  2 |            pieściły go raczej i władały nim jeszcze, nie były wyrzuty
194  2,  2 |                  zda mi się, ziemia pod nim zadrżeć musiała. Ale następnego
195  2,  2 |              Jakże się nie ulitować nad nim, gdy w ciemnej nocy spogląda
196  2,  2 |              niewinnych. Przelatują nad nim samum i kamsin, dzicy, bez
197  2,  2 |            doczekał siwizny syna, jak w nim po wtóre przeżył dojrzały
198  2,  2 |              rozszarpane od boleści i z nim razem ujść w zaświaty, na
199  2,  2 |                 Zeusa i bogów: "Niech o nim kiedyś powiedzą: O wiele
200  2,  2 |                 Brat Straszny stanął za nim z mieczem i łańcuchem w
201  2,  2 |                 aby weszły do świątyni. Nim się ukazały, na dany znak
202  2,  2 |             przed oczyma, nie budziły w nim entuzjazmu, a i kandydatka,
203  2,  3 |                 dziwnego kształtu, a na nim trupia głowa, w którą wstawiana
204  2,  3 |          pozostawiając go w samotności. Nim wszakże zdołał przyjść do
205  2,  3 |          słyszeć podniesiony głos, a po nim trzykroć hałaśliwe przyklaskiwanie
206  2,  3 |              ludźmi, że ktoś jest przed nim i dotyka jego piersi końcem
207  2,  3 |                 go naprzód. Idący przed nim zastukał. Obcy jakiś głos
208  2,  3 |              gdybyś ujrzał najlżejszy w nim upór, przeszyj mu na wylot
209  2,  3 |               źdźbła, do znaku. Tuż nad nim rozległ się miękki, dobrotliwy
210  2,  3 |                 nigdy w życiu, co się z nim dzieje i był wszystkiemu
211  2,  3 |               od nas wiecznej chwały.~W nim to moralni Mularze,~Wzgardziwszy
212  2,  4 |                 Brat Straszny stanął za nim z mieczem i łańcuchem w
213  2,  4 |                 aby weszły do świątyni. Nim się ukazały, na dany znak
214  2,  4 |             przed oczyma, nie budziły w nim entuzjazmu, a i kandydatka,
215  2,  5 |           granatowe niebo i miliardy na nim gwiazd. Gwiazdy były jaskrawe,
216  2,  6 |          nieruchoma z oczyma idącymi za nim, z uśmiechem zaczarowanym.
217  2,  6 |               życia. Skądże przyszła ku nim ta ziemia przedziwna? Kto
218  2,  6 |              się w błękitną nicość. Nad nim, spomiędzy miękkich zwojów
219  2,  7 |                nie obejmie, minęły już, nim przyszła w to miejsce ze
220  2,  7 |            szumiał na dnie, rojąc się w nim jak biały pędrak, który
221  2,  7 |                w las, patrzeć, co się z nim stało. Badali pilnymi oczyma,
222  2,  7 |             wiadomym wspominali sobie o nim. Wtedy wstawszy z miejsc
223  2,  7 |               Czasami przeglądały się w nim żółte, dalekie turnie, jakby
224  2,  7 |                 piór na szyi pawia, ale nim chwila minęła, rozgarniała
225  2,  7 |         nieopisanym przepychem płynął w nim obłok oślepiająco biały,
226  2,  8 |               chichotem kryli się przed nim do wnętrza jaskini, zawierającego
227  2,  8 |              ich po imieniu, wzywają ku nim zewsząd. Rozkoszny dźwięk
228  2,  9 |                 tej wspomniał, co się z nim stało... A kiedy wszystko
229  2,  9 |            Teraz dopiero wiedział, co z nim samym było, co jest i będzie.
230  2,  9 |                jakby uciekających przed nim ścigał na oko. Zdziwiony
231  2,  9 |              pchnięcie zadać pod serce. Nim chwila upłynęła, ten sam
232  2,  9 |              mogło rozeznać ten głos. A nim serce zatrwożyć się zdołało,
233  2,  9 |            serce zatrwożyć się zdołało, nim zdążyło zacząć oczekiwanie,
234  2,  9 |           płaskiej tafli zakołysze. Ale nim jedna chwila przeminęła,
235  2,  9 |               niedocieczonej tajemnicy. Nim udręczone oczy mogły obaczyć
236  2,  9 |          krokiem-czynem. Gniew spalił w nim wszystko prócz pragnienia
237  2,  9 |                 tam nieruchomy czatuje.~Nim wysunie głowę, przez mgnienie
238  2,  10|            swego miejsca, do haka, poza nim wbitego w ścianę. Kilkakroć
239  2,  10|              owiał leśną jodłową wonią. Nim nadpłynął drugi, czoła dotknął
240  2,  10|            lecący nad morzami. Wały pod nim morskie, brunatne, równie
241  2,  10|           morskie, brunatne, równie pod nim, porznięte w szkliste skiby.
242  2,  10|           znalazł się we framudze okna. Nim dozorca zdążył słowo rzec,
243  2,  10|        zapomniał, gdzie jest i co się z nim dzieje, śpiewał jeszcze
244  2,  10|               takiemu!...~- A skądże na nim cyfrowane portki zbójnickie,
245  2,  10|           osobniczy wilka skupiał się w nim. Poczuł w duszy nową siłę,
246  2,  11|        lombardzkich nizinach wionęły ku nim powiewy italskich ogrodów
247  2,  12|              goleniach wyginały się pod nim, kolana same raz w raz leciały
248  2,  12|                 płomienie żywe. Jedna w nim tylko była chęć mocna i
249  2,  12|             kręto między krzakami, a na nim dwie zastygłe koleiny, wyorane
250  2,  12|                 od samowiedzy, co się z nim dzieje, wstał ociągając
251  2,  12|                 sobie nawzajem jakieś o nim ciche półsłówka.~Karczmarz
252  2,  12|            łachmany gnojowe. Wzbierał w nim bezprzykładny gniew i bunt.
253  2,  12|                Rafał uczuł, jak serce w nim ściska się i drętwieje.
254  2,  12|            ćwierkanie zdało się biec za nim, czepiać się wartkich kół
255  2,  13|              zatrzymał przed bramą. Ale nim służący zlazł z kozła, żeby
256  2,  13|               ku bratu, gdy zatapiała w nim oczy, Rafał wzdrygał się
257  2,  13|            całym ciele. Czuł, jak się w nim wówczas zatapiają niewidzialne
258  2,  14|               że ani jeden wytrwać przy nim nie może...~- Przesada!~-
259  2,  14|                 z lichą pościelą, a nad nim wisiała broń: pistolety,
260  2,  14|                 się w gościu. Zajął się nim ze starannością człowieka
261  2,  15|              Wszystko to odbijało się w nim jak w kamieniu. Czasami
262  2,  15|              cienia. Na próżno! Ustał w nim wzrok żyjący i słuch szczęśliwy,
263  2,  15|                głos ten długo jeszcze w nim drżał i na zawsze pozostał
264  2,  16|         ciekawym na długą metę. Można z nim było rozmawiać o wszystkim,
265  2,  16|               Kiedy twoje spotkam oczy,~Nim postrzegę, żem widziany,~
266  2,  17|                 skoczył do ubogiego. Za nim dla rozerwania monotonii
267  2,  17|                He, szelmy! Ile to kary, nim człowiek pojął, co taki
268  2,  17|                 ich oko w oko zobaczył. Nim słowo rzec - już ci ślocham
269  2,  17|                ślocham w głębi szeregu. Nim słowo rzec, już ci z trupa
270  2,  17|        zamknięty był w Mantui i nasza z nim komunikacja zerwana. Poszli
271  2,  17|                pod sobą cień tyli, że w nim głowy nie schowasz. Przyszedł
272  2,  17|         buńczucznie, a hardo. Mundur na nim białą nicią w stu miejscach
273  2,  17|                 całym słychać. Kiszki w nim takiego marsza grają, że
274  2,  17|             Kiedy twoje spotkam oczy,~- Nim postrzegę, żem widziany...~ ~
275  2,  17|                 generał Kralewski, a po nim Karwowski. Nierychło, nierychło
276  2,  17|            czarne, jako o północku, a w nim niedaleka, zda się, tuż
277  2,  17|                 a ślocha. Jakie to ta w nim głosy! Jakie ta krzyki!~
278  2,  17|                  Nasza korweta dybie za nim trop w trop. Hejże, hej!
279  2,  17|             pokład. Patrzymy: zrobił na nim krok, zrobił dwa - i jakże
280  2,  17|               pokład i taczające się po nim żółte, rozdęte trupy. Śmiali
281  2,  17|                  głupcu! - wołali my za nim. - Idź innym śmierdzieć
282  2,  17|           sklamantes! Ból okropny, a po nim częsta gangrena i śmierć.
283  2,  17|           chwilę, nie pójdę z nimi. Ale nim piach mi oczy zasypie dowiem
284  2,  18|               ściskali się w milczeniu, nim ów toast spełnili. .~- Nekanda! -
285  2,  18|                dali czerniał las, a pod nim wioska. Ogieniaszki błyskały
286  2,  19|              Nagle wyprężył się powróz.~Nim się pospólstwo opatrzyć
287  2,  19|            pospólstwo opatrzyć zdołało, nim zdążyło westchnąć i oko
288  2,  20|             zimna ręka... Sprawiło to w nim szybki i trwogę miłą szerzący
289  2,  20|                obrócił się.~Stała przed nim księżniczka Elżbieta.~Nie,
290  2,  20|                 filuternym spojrzeniem, nim odpowiedziała na ich ukłony.
291  2,  20|                Zdało mu się, że dusza w nim zwiększa się i rozrasta.
292  2,  20|                pani kilkakroć dłużej na nim zatrzymała spojrzenie.~Wszedł
293  2,  20|           starego szlachcica i zaczął z nim wśród ożywionej rozmowy
294  2,  20|        plenipotenta i musiał wdać się z nim w rozległy dyskurs de omni
295  2,  20|              słucha i nie słucha, wie o nim i nie wie... Przyszedł tedy
296  2,  21|            Kamerdyner skłonił się przed nim we dwójnasób nisko i poprzedził
297  2,  21|               podał ramię, i przeszła z nim przez opróżniony środek
298  2,  21|              nareszcie wyznać, co się z nim dzieje... A kiedy się zbliżał
299  2,  21|            wytężył, żeby zrozumieć. Ale nim cokolwiek ułożył w myśli,
300  2,  21|              inny zgoła człowiek jest w nim samym. Spoglądał wokoło
301  2,  21|                 mi jedną jedyną chwilę, nim stąd odejdę, jedną chwilę
302  2,  21|                  żeby raczyła tańczyć z nim gawota.~- Ach, więc jedni
303  2,  21|              upajać się sobą.~Wreszcie, nim piękność ukończyła swój
304  2,  21|                którymi była weszła. Ale nim ich dosięgła, zawołał na
305  2,  21|                balowe szaty. Wszystkie, nim je odrzucił, to żabot, to
306  2,  21|                dala już widać było przy nim szyldwacha na koniu. Gdy
307  2,  21|          zaczęły, jeździec skierował ku nim swego konia i ostrym kłusem
308  2,  21|                nade mną! Cóż ja teraz z nim pocznę?...~- Wiesz co -
309  2,  21|            wyschłe, czarne, kudłate. Za nim pokazały się głowy dzieci
310  2,  22|                 okrążył zajazd lasem, a nim podjechał, wyjrzał na trakt
311  2,  22|              siodła rannych czy trupów. Nim odjechali, nabili jeszcze
312  2,  22|                na Krzysztofa buzowała w nim jak ogień. Niemiłe uczucia
313  2,  22|             Niemiłe uczucia wzbudziło w nim to spotkanie. Coś trupiego
314  2,  22|               Ale - ciągnął Krzysztof - nim ten toast wychylę w imieniu
315  2,  22|               nie znoszącym przeczeń. - Nim ten toast wniosę w imieniu
316  2,  23|                pierwszy szef sztabu, za nim Tremo, podpułkownik i adiutant
317  2,  24|         mianowany ani potwierdzony. Ten nim był, kto był naprawdę, to
318  2,  24|           niedościgła gołemu oku, ale w nim krwawą kresą, jakby ostrzem
319  2,  24|            własnym zagonie czapkę przed nim trzymaj! Bo na to wyszło. -
320  2,  24|              nie mógł zdybać, tak przed nim chyżo Niemce uciekały. Lewe
321  2,  24|             jednak stało tego dnia przy nim. W mroku i wichrze, zapędziwszy
322  2,  24|            sprawy. Wypadł ze środka. Za nim wrzała utarczka. Prusacy
323  2,  24|             pośpieszył na miejsce, a za nim cała jego komenda.~Zawrzała
324  3,  1 |             wstrzymał konia. Splunął za nim w ciemność raz, splunął
325  3,  1 |                 piechurów francuskich w nim ukrytych. Wielu oficerów
326  3,  1 |            szeregu ułańskim. Szedł przy nim kapitan Fortunat Skarżyński,
327  3,  1 |                 na ziemi, łapy po boku. Nim się dzień wysoki podniósł,
328  3,  1 |           pułkownik na pułkowniku, a za nim parobcy od gnoju. Widziałem
329  3,  1 |              brali. -Orzeł, mówi, a nad nim dwie lance skrzyżowane.
330  3,  1 |           czerwoną jak ogień. Kurtka na nim granatowa, Panie święty,
331  3,  1 |               najeść rozmaitych szykan, nim go przyjęto. Stare wygi
332  3,  1 |                 popręgów. Huczały przed nim idąc z daleka. Coś jakby
333  3,  2 |                głębokiego żalu stał nad nim jeździec z oczyma utkwionymi
334  3,  2 |             murawie. Gdy tak stanął nad nim rozkraczony i patrzał na
335  3,  2 |               kapie i berecie, drugi za nim w ornacie, trzeci tylko
336  3,  3 |              zawodu. Owszem, odszukał w nim pewien szczególny urok,
337  3,  3 |                 zimnym rankiem w lipcu, nim słońce wstanie zza gór ziemi
338  3,  3 |            maksymy towarzysza Gajkosia. Nim wróg zdecyduje się na skok -
339  3,  3 |                posępne miasto myśleli o nim jako o duszy znajomej i
340  3,  3 |             dumaniu. Serce łamało się w nim od tych rozmysłów, ręce
341  3,  3 |             natychmiast kapitan Bal. Za nim przez most na rzece Huerba
342  3,  3 |          człowiekiem. Oficer stanął nad nim i z uśmiechem ironii coś
343  3,  3 |                w mur bagnetem. Rypali w nim szczerby, wszczepiali weń
344  3,  3 |              wśród walących się gruzów.~Nim Hiszpanie zdołali wymordować
345  3,  3 |                 i przywitali strzałami, nim do podnóża barykady przypaść
346  3,  3 |               cegły, rozwarły się przed nim w ciemności jakieś drzwiczki.
347  3,  3 |           szelestem kroków, które przed nim w mroku zniknęły. Cichu
348  3,  3 |                 i wypadł na wierzch. Za nim inni koleją. Rozległ się
349  3,  3 |            Rozległ się drugi strzał. Po nim trzeci prawie jednocześnie.
350  3,  3 |               oczyma patrzyły we drzwi. Nim słowo rzec, gromada ta została
351  3,  3 |                  że ona to biegła przed nim w mroku po schodach. Ona
352  3,  3 |             Mademoiselle...~Stała przed nim blada, zbielała jak śnieg.
353  3,  3 |               nieświadom tego, co się z nim dzieje. Był w owej chwili
354  3,  3 |              Może jeszcze zalśnią przed nim te oczy wieczne, oczy żywota...~
355  3,  3 |             runął na wznak jak długi.~Z nim razem zwaliła się na ziemię
356  3,  3 |                  Chwila ciszy. Sapią na nim wszystkie ze świstem. Oto
357  3,  3 |            lodem się ścina. Cudowne nad nim oczy... Źrenica patrzy w
358  3,  3 |            dopiero poznał... Onaż to na nim leży?~- Jakże cię kocham... -
359  3,  3 |             babskiego próchna, które na nim leżało. Za chwilę wsunął
360  3,  3 |                 chwytali stare wiedźmy, nim zdołały wstać z ziemi, jedną
361  3,  3 |               ja...~- Kto wie, co one z nim zrobiły?~- Trzech groszy
362  3,  3 |    Nieprzezwyciężona nuda wlekła się za nim, uplątywała stopy, jak,
363  3,  3 |               pięciu, i za całe wojsko.~Nim Hiszpanie zdążyli zliczyć
364  3,  3 |              sobą kapitana, czy tylko o nim śni.~- Ja nie mam w sobie
365  3,  3 |             strzałów, dym, błyskające w nim ognie... Korytarz pierwszego
366  3,  3 |              dłużej. Drugi charczał pod nim. Tylko jego głowa wciąż
367  3,  3 |          skoczył goloną czaszką na dół. Nim zdołano dojrzeć, jak się
368  3,  3 |                 za nią, kipiał. Szept w nim, klaskanie w ręce, podrygi,
369  3,  3 |          oplatają mu szyję. Łkały przed nim w nocy te bezsenne białe
370  3,  4 |              ciemność-krzywda leżała na nim. Otaczał go lodowy obwód
371  3,  4 |             kształt -niemi i dumają nad nim niejako, tak samo myśli
372  3,  4 |                żywym płomieniem pali. W nim płoną pióra myśli. Spalone
373  3,  4 |             Potem zaraz w moment usnął, nim mu Pruski lewą ręką zdołał
374  3,  4 |             przebiegł ciało. Znikł, a z nim razem myśl o tym, co znaczyć
375  3,  4 |         podniósł się z legowiska. Coś w nim od tego ruchu złamało się,
376  3,  4 |                 Cesarz stał jeszcze nad nim długą chwilę. Kamiennym
377  3,  4 |            miarowym, zimnym krokiem. Za nim gromada generałów. Znikł
378  3,  5 |                 ale tchnie.~- Na górę z nim, do pokoiku.~- Chirurga!~-
379  3,  6 |                 był tego ranka. Koń pod nim zdrowiem parskał i niósł
380  3,  6 |               na jasne wojsko i szła za nim długo, długo z wlepionymi
381  3,  6 |           ujrzał ojca... Nigdy prawie o nim nie myślał, ani razu chyba
382  3,  6 |            ścieżynę maca. Czapczysko na nim, bekiesza, buty wytarte,
383  3,  6 |             starca, cierpi za niego i w nim, a żal ów rznie się wśród
384  3,  6 |              Stój! .~Konie na ten głos, nim ręka jeźdźców przykróciła
385  3,  6 |        wytrzymał. Zdarł konia, nawrócił nim w miejscu i stanąwszy przed
386  3,  6 |               krwi tego chłopa budził w nim zimny, niezłomny gniew.
387  3,  6 |           znanego mu dotąd przeszedł po nim jak lew po puszczy. Oczy
388  3,  6 |               po raz wtóry i otwierając nim drzwi na oścież.~Z sieni
389  3,  6 |              ciekawie. Generał stał nad nim ze świecą przez czas pewien
390  3,  6 |             koło, przeciągnął się, aż w nim, zda się, wszystkie kości
391  3,  6 |                 Rafała, rozłożono przed nim mapę, i ten sam głos, który
392  3,  6 |            prędko żegnając obecnych. Za nim Pelletier. Fiszer zebrał
393  3,  6 |           stojące rycerstwo. Schylał ku nim potworną głowę i mroźne
394  3,  6 |                Wyrwał pałasz, precz ich nim odegnał i ukazał schylone
395  3,  6 |           trwogę, rozkosz życia.~Siły w nim wszystkie wzmogły się i
396  3,  6 |        szwadronów uchodzących i wraz po nim cudnodźwięczny huk przeleciał
397  3,  6 |                      wyszeptał.~Serce w nim zadygotało na widok nieprzejrzanych
398  3,  6 |             uwagi, gdy ten stanął przed nim, z mistrzostwem i potężną
399  3,  6 |                 drwiące słowa. Nogi pod nim drżały jak wczoraj, kiedy
400  3,  6 |              kilkadziesiąt kroków przed nim. Dym nie pozwalał nic widzieć.
401  3,  6 |                 co siły w ramionach. Za nim to samo uczynili inni. Widząc
402  3,  6 |          Przewodził mu książę Józef.~Za nim jechał Pelletier i kilkunastu
403  3,  6 |                 wywróconych domostw. Za nim stawali wnet żołnierze i
404  3,  6 |          nabijać i walić. Dzika żądza w nim biła jak ten nabój w rozpalonej
405  3,  6 |        Zapomniał, gdzie jest i co się z nim przytrafia. Chwilami mu
406  3,  7 |                wcale Rafała i zajął się nim z ledwie ukrywaną niechęcią.~
407  3,  8 |                                    Rada~Nim upłynęło zawieszenie broni,
408  3,  8 |          zdjęciu pontonów. Tłukły się w nim łodzie przewoźników, wrzaskliwie
409  3,  8 |             Zajączek.~- Napaść co tchu, nim przekroczą Wisłę. Jeszcze
410  3,  8 |           garstką. Tę zgnieść napaścią. Nim most zbudują, przejść Świder
411  3,  8 |          Poznańskie. Moja to dziedzina. Nim dojdziesz do Krakowa, ja
412  3,  9 |              Coś poczęło się czołgać za nim... Szło-zaczajone za drzewami,
413  3,  9 |             trzeba będzie kłaść się pod nim stosami trupów, jak w 1807
414  3,  9 |  Siemiątkowskiego. Gdy ten stanął przed nim, ujął go pod rękę i zaczął
415  3,  9 | Czech-pobratymiec?~- Zapewne. Mówiłem z nim po francusku.~- Opowiedz
416  3,  10|   drożyną-miedzą ku gościńcowi. Koń pod nim stał właściwie na miejscu,
417  3,  10|           gapiostwo prostaka... Serce w nim uderzyło na widok zgarbionej
418  3,  10|              Ledwie twoje spotkam oczy,~Nim postrzegę, żem widziany,~
419  3,  10|                 pokazać, choć łydki pod nim pewnie drżą, choć grubo
420  3,  10|           powietrzu raz, drugi. Wskazał nim coś w polu. Potem w drugiej
421  3,  10|           bardzo rozległy; wiatr już po nim ciemne smugi przeganiał,
422  3,  11|                 nieustannie, a wyłomy w nim nie do naprawienia zastąpił
423  3,  11|          pożarty. Krzyk tam i sam, a po nim cisza śmiertelna, bardziej
424  3,  11|               klasztor Austriaki, ale w nim zginą.~Książę, nie słuchając
425  3,  11|                 górze. Michcik dążył za nim. Gdy tak Gintułt wbiegał
426  3,  11|          kościół. Świątynia stała przed nim w lunie, w blasku ognistym,
427  3,  11|            lunetę. Gintułt stanął przed nim.~- Czego? - krzyknął Sokolnicki.~-
428  3,  11|          Sokolnicki odtrącając natręta.~Nim komenda została powtórzona,
429  3,  11|              kamieniu. Schyliła się nad nim twarz jednego z kolegów.
430  3,  11|                To książę Gintułt... Nad nim pochyla się i twarz mu wodą
431  3,  11|                człowieka... Rafał, a za nim żołnierz niosący księcia,
432  3,  12|               sosnowy na wzgórzu, czy w nim aby nie czai się patrol
433  3,  12|           pracowicie od wczesnego runa, nim ludzie na dobre się zbudzą,
434  3,  12|                 izbie, gdzie tylekroć o nim po nocach śniła.~Czemuż
435  3,  13|              ubogi i ciasny! Wszystko w nim z grubaśnego kamienia, mur
436  3,  14|          Wojenna duma podźwignęła się w nim na widok leżących gmachów.~
437  3,  14|                nie da dla zakrzepłej na nim w rdzę krwi-goniło go wskroś
438  3,  14|                 Z rzadka rozlegał się w nim śmiech rozczarowania, śmiech
439  3,  15|                 diabła i że zmaga się z nim w opustoszałych kościołach,
440  3,  15|                nieraz musieli czatować, nim zdołali pojmać w chacie
441  3,  15|            przełamać niemałe trudności, nim się ku zameczkowi Morelli
442  3,  15|                  Wyganowski rozmawiał z nim już głosem tak ostrym, nieubłaganym
443  3,  15|                czekają jutro, pojutrze, nim się do Tortozy przedostać
444  3,  15|              francusku. Cedro wszczął z nim rozmowę i badał go pilnie
445  3,  15|            Gajkoś go "uważał" spod oka, nim począł rozmawiać. Nie przyszedł
446  3,  16|               brzegu rzeki Ebro. Tuż za nim ciągnął się łańcuch gór
447  3,  16|               leżał głaz. Ułan siadł na nim, łokcie sparł na kolanach,
448  3,  16|            przed wami wszystkimi, a nad nim słońce niezbłagane. Nie
449  3,  16|        niezbłagane. Nie zlituje się nad nim słońce i ognia swego nie
450  3,  16|                 nie przygasi. Piach pod nim płonie od żaru. Krew się
451  3,  16|               zgrzał, dobrze spracował, nim nad wieczorem wybrał dół
452  3,  17|         administrował, zetknąwszy się z nim obwieścił mu radosną nowinę.
453  3,  17|              siać z wiosną owies i paść nim stadninę, którą w myśli
454  3,  18|                  na urwistym brzegu. Za nim błyszczał barwami mundurów
455  3,  18|             wzgórza. Gwardie szły przed nim, świta za nim, i znowu gwardie.
456  3,  18|                szły przed nim, świta za nim, i znowu gwardie. Pułki