Tom, Rozdzial

 1  1,  2 |         zabawiasz, mości kawalerze -rzekła nagle starsza z pań. ~~,~-
 2  1,  4 |          weszła do stancji Rafała i rzekła krótko:~- Jegomość tatuńcio
 3  1,  11|             upadł w nicość.~Nic nie rzekła, ani wyrazu... - marzył
 4  1,  16|      skubiąc palcami trawę. W końcu rzekła:~- Rafał, nie mów tatuńciowi
 5  1,  16|          Znikł i nie ma go. U nas - rzekła ze wzgardą - jeżeli kto
 6  1,  16|       krowami...~- O, rozumie się - rzekła poważnie, opierając przechyloną
 7  1,  16|          Nigdy nie będę wiedziała - rzekła z gnuśnym a jadowitym śmiechem -
 8  1,  16|       których gorzał ogień szczery, rzekła pokazując mu kwiat:~- To
 9  2,  6 |         niej.~- Pojedziemy dalej! - rzekła stanowczo, zamknąwszy oczy
10  2,  20|          oddając mu ukłon za ukłon. Rzekła:~- Rada jestem, że mogę
11  2,  20| napastniczym spojrzeniem. Po chwili rzekła:~- Skoro tak, to musimy
12  2,  20|           idzie, zawsze pierwszy? - rzekła piękna pani zwracając się
13  2,  20|              nasz kochany opiekun - rzekła pani Ołowska. - A oto dwaj
14  2,  20|          Rafałowi pejzaż po pejzażu rzekła z uprzejmą obojętnością:~-
15  2,  21|          Ołowską sam na sam został, rzekła do niego cichaczem:~- Za
16  2,  21|            moment znowu byli razem, rzekła:~- Nigdy waćpan nie wrócisz
17  2,  21|            razem na chwilę stanęli, rzekła mu:~- Będzie gawot. Czy
18  2,  21|       półotwarte drzwi.~Nic już nie rzekła aż do końca. Źrenice oczu