Tom, Rozdzial

 1  1,  3 |          głuchym aktem bezdennej rozpaczy zaczął zdzierać z siebie
 2  1,  3 |    jeszcze bardziej w ciemny dół rozpaczy. Chwilami ogarniało go nagłe
 3  1,  5 |        tego czarnego łba. Czynem rozpaczy Rafał chwycił nagimi dłońmi
 4  1,  8 |          echo radości, rozkoszy, rozpaczy, walki, głos nie wiadomo
 5  1,  8 | nieżywych. Usłyszałem cichy krok rozpaczy idącej ku mnie...~Ratuj
 6  1,  8 |     pozwoliłeś odpocząć krzykowi rozpaczy.~Ty. który mocen jesteś
 7  1,  10|      kryjówki?~Głowa mu pękała z rozpaczy: nie widział już nigdzie
 8  2,  2 |        Bogu, który wśród nędzy i rozpaczy upada, drży i skamle...
 9  2,  14|        ty mówisz. Ja się duszę z rozpaczy widząc, co się dzieje, czując
10  2,  18|          zalane łzami, oślepłe z rozpaczy, szukały twarzy dziecka.
11  2,  21|         cichym szeptem oszalałej rozpaczy, ślepej niedoli, niezwyciężonej
12  2,  21|       broniło przystępu. Rafał w rozpaczy zwalił je wiosłem, ale tylko
13  2,  21|     załamanymi rękoma, z wyrazem rozpaczy bezdennej, stokroć mocniejszej
14  3,  3 |          tyłach barykady, wrzask rozpaczy rozległ się na niej. Dosięgli
15  3,  3 |     walka z wściekłymi babami do rozpaczy doprowadziła eskortujących
16  3,  6 |        chłopskiej, od zwierzęcej rozpaczy. Pojechał środkiem wsi i
17  3,  6 |     podaje duszy skrzydła, krzyk rozpaczy podjudza ją jak wicher ptaka,
18  3,  6 |        niebezpieczeństwa, okrzyk rozpaczy. Zaczęły padać w wioskę,