Tom, Rozdzial

 1  1,  1 |                Szlachcic słyszał ten okrzyk i widział uśmiech, ale nie
 2  1,  2 |              tej samej pieśni, jakby okrzyk zgody czułej, jakby potwierdzenie
 3  1,  2 |            namiętny pocałunek. Cichy okrzyk wyrwał się z jej piersi.
 4  1,  2 |            zaraz skarcił i zagłuszył okrzyk powszechny:~- A tobyś waść
 5  1,  11|              jej twarzy, przeraźliwy okrzyk z ust jej wyrywał i słyszał
 6  2,  3 |           przyklaskiwanie i chóralny okrzyk:~- Huze, huze, huze!~Po
 7  2,  11|             miał w oczach płomień, a okrzyk szczęścia w ściśniętych
 8  2,  24|            mury fortecy. Wtedy jeden okrzyk rozległ się w szeregach:~-
 9  3,  2 | przyśpieszając kroku. Skutkował taki okrzyk przez chwilę, ale wnet odprężała
10  3,  3 |              a z ust rwał się mściwy okrzyk: - Musisz i ty zginąć, mara!
11  3,  3 |           obadwa okna, wydali gromki okrzyk. ~Zarazem wytknąwszy lufy
12  3,  3 |            na wyższe piętro usłyszał okrzyk:~- Qui vive?~Dał hasło.
13  3,  3 |             et requiescam..".~Był to okrzyk tak niewymowny, że słuchającemu
14  3,  4 |       znaczyć może ten wszechpotężny okrzyk.~Cisza nastała.~Zjawił się
15  3,  6 |              nad okolicą niby drżący okrzyk. Rafał roześmiał się wesoło.
16  3,  6 |            wrzask niebezpieczeństwa, okrzyk rozpaczy. Zaczęły padać
17  3,  11|         Rafał Olbromski usłyszał ten okrzyk jak trzask piorunu. Straszna
18  3,  11|            swej moc przysięgi na ten okrzyk i pętlę jej czarodziejstwa