Tom, Rozdzial

17654  2,  14|                           tego, co już było na dobre strupieszało w grobie. Wówczas ten oto
17655  1,  12|                          tamtego przeistoczyły się w strupieszały żal, podobnie jak w trupa
17656  1,  8 |                         wodzie wizerunki swych pniów strupieszałych z zielonymi głowami. Ani
17657  1,  8 |                              z nieh.dla duszy. Tylko strupy hańby, wypomnienia zniewag
17658  1,  7 |                             już były darnią zieloną. Strużki i poniki łąkowe stały się
17659  3,  9 |                         okryła, w pobliżu Zagoździa, strwożeni wieśniacy zeznawali, że
17660  2,  7 |                             stamtąd, umykały w górę, strwożone i chwiejne, wałęsały się
17661  2,  22|                     wskazywał, gdzie jest wejście na strych.~W mgnieniu oka wtargnął
17662  1,  17|                            wpław przebywający rzekę. Strychowana z bateriów del Té runęła
17663  3,  3 |                            była bocznymi schodami na strychy szpitala. Tam podłożono
17664  2,  19|                             Zręcznym ruchem zarzucił stryczek.~Nagle wyprężył się powróz.~
17665  2,  21|                           obłędem iść prosto w pętlę stryczka? Czyż nie widzieli w Krakowie?
17666  1,  14|                             wściekłym dyplomatą. Mój stryj był człowiekiem spróchniałym,
17667  2,  1 |                           gdym się uwolnił z pazurów stryjaszka i zwalił z karku jego opiekę.
17668  3,  1 |                               Karpiński, dwaj bracia stryjeczni Kuleszyńscy, Krasuski, Bieszyński,
17669  1,  15|                             z twardego jarzma opieki stryjowskiej. Nim wszakże to nastąpić
17670  2,  20|                             najordynarniejszy założą stryk na szyję i wieszają na szubienicy,
17671  1,  17|                           Miglioretto. Przybywszy do strzałczanu, dwuramnika wysuniętego
17672  2,  7 |                              nie tylko suszę i wodę, strząsali ze stóp proch ziemski, ale
17673  2,  17|                       musiałem przyklęknąć i czekać: strzaskało mi nogę, urznęli...~- Sprawiedliwie
17674  1,  14|                             mnie obchodzi? Oto ramię strzaskane ułamkiem kartacza... Kazał
17675  2,  15|                              Szła, jakoby wśród ruin strzaskanych przez trzęsienie ziemi,
17676  3,  6 |                        uderzył lont w lewe ramię dla strząśnięcia ostrza popiołu, przeniósł
17677  2,  24|                           czym się dało. Biada wtedy strzechom nie tylko chałup, ale i
17678  1,  11|                              nań spoglądali, chociaż strzegli się wyjawienia niechęci.
17679  2,  24|                            ludzie, ludzie!... Wy tam strzelacie z przodka, a tu od Wisły
17680  3,  3 |                                 wrzasnął drugi.~- To strzelaj, gałganie! - zawołał Cedro.~-
17681  2,  21|                           ust. - Austriaki! Gałgany! Strzelajże jeden z drugim, a celnie!
17682  1,  1 |                              lisów żywiąc, gdym rad, strzelam do tego znaku. Waszmości
17683  2,  24|                             niewiele sobie robiąc ze strzelania, i skutek był pewny: dziesięciu
17684  3,  5 |                             basztach. Broniliśmy się strzelaniną, póki nam prochu starczyło.
17685  1,  1 |                            Zajęty był wykręcaniem ze strzelb nabojów i przemywaniem luf
17686  1,  1 |                             Byliśmy we dwu z tym oto strzelcem. Wyszlakował był dziki w
17687  2,  22|                      Dechamps znowu ze swojej strony strzelcom konnym rozdał znaki i epolety
17688  1,  1 |                        czynności, nie patrząc, podał strzelcowi dużą szczyptę tytuniu. Chłop
17689  2,  24|                    poznańskiej, z czterech kompaniów strzeleckich i miała ze sobą cztery armaty.
17690  1,  1 |                             ciapnie pyskiem... Ja tu strzelić nie mogę, bobym psa, czego
17691  1,  8 |                          rozległej powierzchni stawu strzeliła pręga ognista, drżąca, jakoby
17692  1,  16|                              zniknąć!~- Cóż ci znowu strzeliło do głowy?~- Nic nadzwyczajnego.
17693  1,  1 |                          przykopy biegnącej środkiem strzeliły białopienne brzozy. Las
17694  1,  3 |                             poznali, że są w koronie strzelistego drzewa, które, widać, woda
17695  3,  3 |                         ponad szarzejący mur-czarny, strzelisty kształt wonnego cyprysa.
17696  2,  16|                        bokiem konnica. Dragoneria ze strzelistymi kitami, ułani w czworograniastych
17697  3,  13|                      zaplecione tarniną kraty. Istna strzelnica przeciwko Jadźwingom...~
17698  3,  13|                         ołtarzem znowu dwa okienka - strzelnice. Fioletowy smętek osiadł
17699  1,  17|                         wsunął głowę między policzki strzelnicy i wyjrzał. Grobla przedbramna
17700  2,  17|                           ranę miałko tartym prochem strzelniczym, zalewając winem co najtęższym,
17701  2,  18|                                                      Strzemienne~Rzeka Pilica, na którą w
17702  1,  13|                             że zedrą ze mnie ostatni strzęp dobrego imienia. Nie oszczędzili
17703  1,  11|                      nadaremnie brata, i to zdanie w strzępach wciąż powracające:~- Szanuj
17704  2,  12|                        wicher podwiewał ich nadobne, strzępiaste suknie. Rzadko gdzie leżały
17705  2,  1 |                             poczerwieniał i niedbale strzepywał pył z klapy fraka.~- Słuchaj
17706  1,  5 |                           tupie jak koń po słomianej strzesze...~Rafał, wyciągnięty na
17707  1,  1 |                              miejsce, gdzie wiedźmy, strzygi, błędnice zlatują się o
17708  3,  6 |                              pochrapywał nozdrzami i strzygł uszyma.~Daleka muzyka kopyt
17709  3,  6 |                         zwrócone w kierunku Raszyna, strzygły uszami. Zapalone powrozy
17710  1,  1 |                             patrzał, jak czarna woda strzyka w miskę z panewek. Nudziła
17711  3,  4 |                             od niechcenia, stękać na strzykanie w zawiasach i chrzypieć
17712  3,  1 |                        starszy delikatnie, czemu nie strzyla: "A jakże, pada tamten,
17713  3,  1 |                             jakże, pada tamten, bede strzyloł, kiej mi się kurcoba urwała?"
17714  1,  3 |                             mielizny, zawalone przez strzyż. Wtedy instynktownie poznawszy
17715  3,  3 |                              miedzy zaciszne uliczki strzyżonego bukszpanu, w kąty, gdzie
17716  1,  4 |                           wzdęta, burzyła się, a nie strzyżony nigdy ogon świetnie od tułowia
17717  3,  10|                              się stronami. Głębokie, stubarwne, przemokłe trawy łąk zaniosły
17718  1,  15|                             fraczku francuskim, jaki studenci retoryki i poetyki nosili
17719  1,  3 |                            zapierały oddech w każdym studencie.~Pan Filip umiał siec rózgą
17720  1,  3 |                              chcąc dostać się do ich studenckiego pokoiku.~Otwarli drzwi,
17721  1,  3 |                         Szczególną nienawiść w nich, studentach austriackiego gimnazjum,
17722  1,  15|                            ze składu Kraussa, on dla studentów gimnazjalnych był wyrocznią
17723  1,  15|               Rotmistrz-opiekun, wymagał natarczywie studiów, chciał widzieć swego wychowanka
17724  3,  6 |                           zupełnie przeszła.~Generał studiował swoją mapę więcej niż godzinę.
17725  2,  14|                         pośle, cóż tam teraz badasz, studiujesz? Powiedz prawdę.~- Pan hrabia
17726  3,  3 |                   występujące z mroków posępne mury, studzienną czeluść podwórza, czarne
17727  3,  3 |                           było jako głuchy, natrętny stuk w ścianę. Wyciągnięte ręce
17728  2,  1 |                           Szedł wyprostowany, głośno stukając obcasami trzewików v marmurową
17729  1,  7 |                       bryczki i wszedł do sieni. Gdy stukał w ciemności, poszukując
17730  1,  5 |                           okiennicy i trzykroć cicho stuknął w szybę. Z wyciągniętymi
17731  2,  10|                              nie daliby rady. Ale me śtukom wzieni. Zaśli me ze zadku,
17732  2,  9 |                     odsłonione żałosne zwoje. Drżą i stulają się ze wstydu a trwogi okrągłe
17733  3,  2 |                           komżę i założywszy na kark stułę głosił kazanie o najsprośniejszych
17734  2,  15|                          wyniosłą koroną rozwidlona, stuletnia sosna. Bliżej, wśród samego
17735  3,  12|                          twarzy coś błyśnie... Kurcz stuli usta... Szlocha starzec
17736  3,  6 |                       trwożnie zadreptał na miejscu, stulił uszy i zatargał łbem.~W
17737  2,  19|                           kolanach zgięły się, pięty stuliły i leniwym ciągiem dźwigały
17738  2,  7 |                           palce dotykały z czułością stulonych błonek chorego kwiatuszka,
17739  1,  6 |                              przeciągle, tłukł w nią stumilowymi skrzydłami i wszczepiał
17740  1,  12|                             na obraz fal i pian. Ale stuoka pamięć i tam z każdego kąta,
17741  3,  17|                              kory, zbielał jak kość, stwardniał i wysechł, można tam było
17742  1,  8 |                           nie wymówiona, sama siebie stwarzająca, jedyna, straszna strasznych
17743  2,  12|                             do tajemniczego więźnia. Stwierdzenie tożsamości osoby było już
17744  2,  24|                           chwili nasłuchiwania Rafał stwierdził nareszcie z radością, że
17745  1,  5 |                      obiedwie wytężały siły. Lećcie, stwory! Co duchu, co mocy! Polotny
17746  3,  1 |                              rzeki morskie najwyżej, stworzą sobie wyłomy, przez które
17747  2,  6 |                            głębokie westchnienie, do stworzenia sylaby niezdolne, zawierające
17748  1,  14|                      żołnierza.~- To dziwne. Nie być stworzonym na żołnierza! Dla mnie wprost
17749  1,  10|                         mebli, które zdawały się być stworzonymi dla świątyni, brązowych
17750  2,  9 |                           teraz pospołu z innymi, by stworzyć kupę gnoju, z dala od matki-gałęzi,
17751  3,  3 |                             i stratują, cokolwiek by stworzyła zrozpaczona praca.~Teraz
17752  1,  14|                             zachodzie mrocznego dnia styczniowego na wybrzeże Lunettes. Już
17753  1,  1 |                      fundamencie dekretu ratę ofiary styczniowej dziesiątego i dwudziestego
17754  1,  1 |                            nadchodził szybki wieczór styczniowy. Wiatr się odwrócił i dął
17755  1,  1 |                     najmniejszej zwłoki wydał był. W styczniu zeszłego, 1796 roku przez
17756  2,  9 |                            na wszystko, co nie miało styczności z jego duszą. Cieszyli się,
17757  3,  3 |                              i bezmyślnie patrzał na stygnące trupy starych niewiast,
17758  2,  5 |                           noc upalną jak żelazo, gdy stygnie, i usta jej szeptały ciche,
17759  2,  6 |                         szczyty chwiały się z wolna, stykając się i rozchodząc pomiędzy
17760  2,  21|                         barwne jego zwoje. Bure brwi stykały się jedna z drugą nad linią
17761  2,  24|                            nich jakby kopułę. Był to styl "bizantyjski". W razie jeśli
17762  1,  14|                     wykonanymi przez uczniów Davida, stylobates en plâtre sur les bas-reliefs
17763  1,  12|                           wyjechał. Chyżo mijał góry Styrii i Karyntii, przedłużone
17764  1,  15|                              kadryle, strasburskie i styryjskie sztajery. Bardziej wszakże
17765  3,  2 |                    zapamiętałym szale wiruje w tańcu styryjskim, unosząc w objęciach nadobną
17766  3,  1 |                             będą dzień dnia dziesięć su lenungu brali. -Orzeł, mówi,
17767  1,  12|                       dowodzi.~- A którzy oficerowie subalterni?~- A jest adiutant Sielski,
17768  2,  24|                            podoficerskie, a nawet na subalternów, byleby "obiekt" posiadał
17769  2,  2 |                           Ahuramazda in exordio duae substantiae a sese divisae... Jakże
17770  2,  11|                          jedwab, wątłych, gładkich i subtelnie kreślonych niby wodnymi
17771  2,  9 |                         śniade tkaniny, zrywały nici subtelniejsze od księżycowych promieni
17772  2,  12|                             zardzewiałych kiełbas. W subtelnych półcieniach antałków uwijał
17773  2,  8 |                            pionowe skały, obwieszone subtelnym złotem zżółkłej jarzębiny.
17774  1,  1 |                           króbki na sól-to mu potrza suchego drzewa. No, dobrze. Ściął
17775  3,  15|                            nową drogą, którą generał Suchet budował właśnie w celu oblężenia
17776  1,  7 |                          żółtymi szlakami jaskrów, a suchsze wzniesienia zasiało nikłe,
17777  1,  14|                      mielizny Syrtów, po żółte piany Suezu. Wiatrom, nie znającym nad
17778  1,  17|                             klasztorem San Francesco sui Te na prost bramy Pusterli.~
17779  3,  6 |                            prostu podporucznika ŕ la suite.~- Nie mam do tego prawa
17780  1,  2 |                             chłopskich, krakowskich "suk", gorsetów i białych bufiastych
17781  2,  20|                           słyszę o moich wiedeńskich sukcesach... Więcej w tym famy niż
17782  1,  9 |                              Waćpan tu staniesz jako sukcesor? Nieprawdaż?~- Tak, mogę... -
17783  3,  6 |                          niewolnika. ~Rafał już tego sukcesu nie widział. Otoczony przez
17784  1,  1 |                            pana, Wisełka.~Przygarnął sukę i gładził ją pieszczotliwie.~-
17785  3,  13|                       wyłamał i święte komunikanty w sukience kielicha rzucił, widzi go
17786  1,  10|                             ubraniu z werdragonowego sukienka i wówczas niewymowna awersja
17787  3,  13|                            zalega ciżbę. Oto rozwija sukienkę kielicha i pokazuje, że
17788  1,  2 |                         oberwaną w tańcu plisę swe j sukienki. Rafał zobaczył ją raptem.
17789  3,  4 |                             płonący mózg zadają cios sukiennego spojrzenia i giną w tajemnicy
17790  1,  1 |                              miasto iluminowane, a w Sukiennicach książę jegomość Auersperg
17791  1,  1 |                              z obydwóch Galicjów, że Sukiennice nie mogły wszystkich gości
17792  1,  1 |                         wśród tłumu chłopów w rudych sukmanach, bab w wełniakach i dzieci.
17793  1,  1 |                           chłop w krótkiej brunatnej sukmanie i oglądał uważnie swoją
17794  1,  2 |                              siostrami w odświętnych sukniach, witała gości, błagała o
17795  2,  20|                               jak wiedzieli, o takie sukno trudno w "kraju Polaków"
17796  1,  4 |                             drewnianym kościołkiem w Sulisławicach, znowu Zofka Rafałowi szepnęła
17797  1,  2 |                           wielki obraz Matki Boskiej Sulisławskiej ze sczerniałymi od starości
17798  1,  14|                            jakby w zamiarze wyznania Sułkowskiemu ostatniej, najgłębszej calizny
17799  2,  1 |                            Życie tak wystawne wymaga sum niemałych. Ja nie chcę rozgłaszać,
17800  3,  17|                             w drzewa porosły, tęgich sumaków, dzikich gruszek, głogów
17801  3,  8 |                           pychy mącisz w głowach i w sumieniach...~- Mości panie! -zapienił
17802  1,  5 |                        szeptał jeszcze ciche wyrazy. Sumienie w nim zgasło. Cały się zmienił
17803  1,  2 |                            się, prawił komplementy i sumitował. Gdy wstąpiła na ganek jedna
17804  1,  8 |                            patrząc w niebo, w obłoki sunące wskroś lazuru. Zdarzało
17805  3,  6 |                             wroga stojącego w polu i sunącego wciąż naprzód z południa
17806  1,  3 |                            Weszli cicho jak upiory i sunęli się obok ścian po dobrze
17807  1,  5 |                          przypaść do konia, odwiązać supeł cuglów i stanąć w strzemionach,
17808  2,  14|                         niezbędnego .przy francuskim surducie, miał szalik wełniany, obwiązujący
17809  1,  7 |                             na kołnierz jego białego surduta. Gdy rozpoznał Rafała, uśmiech
17810  2,  20|                         widział był nic prawie prócz surowego, jednolitego w swej treści
17811  1,  13|                              w nim nieustająca. Stąd surowość. Patrol za patrolem. Nikomu
17812  3,  15|                           nadawały jej wyraz grozy i surowości nieubłaganej.~Uśmiech anielskiego
17813  2,  12|                         twarzy. Wiatr rzeźwy i coraz surowszy powiewał. Wskutek odrębnych
17814  1,  3 |                             wyprawy głosem nieswoim, surowym, z głębi piersi.~Złomy lodu
17815  1,  5 |                         Teraz dopiero czuł upojenie. Surowymi klątwami podniecał źrebicę
17816  3,  1 |                              żołnierze, prócz Cedry: Surym Modliński, Karpiński, dwaj
17817  1,  3 |                             chwili prawdziwie lwiego susa potrafił dodać ramienia
17818  3,  1 |                      dziejach mórz i lądów. Cóż jest susza, na której człowiek rozpostarł
17819  3,  2 |                      pijących. Krzysztof grzał się i suszył, z dala stojąc przy jednym
17820  3,  2 |                              uniformu, które właśnie suszyły się przy jednym z ognisk.
17821  1,  15|                            jak kość, w swej wytartej sutannie, z powichrzoną siwą czupryną.
17822  1,  9 |                               Ksiądz zakasawszy poły sutanny ruszył przodem. Za nim szli
17823  2,  14|                          chudopacholski rozumek. Nec sutor... A co do uporu, to może
17824  1,  2 |                      brylantów; u drugiej - okrągły, suty, z gronostajów cynkowanych.~
17825  1,  17|                        nastawił, uregulował mosiężną suwaczkę w dioptrze i, ledwie dostrzegając
17826  2,  3 |                             Poczuł gaszenie świateł, swąd świec i zadmuchiwanie płomienia
17827  1,  13|                              w myślach. Te anegdoty, swada, żart ze wszystkiego, owo
17828  1,  7 |                    pałającymi oczyma rozniecał w nim swadę. Porozumiewali się za pomocą
17829  2,  22|                         wreszcie dał folgę wrodzonej swadzie:~- Żeby w niewielu słowach
17830  2,  1 |                       słychać było zgiełk rozmów czy swarów.~Jarzymski ujął Rafała pod
17831  2,  2 |                      wszystko, co jest, jest materią swaru, przyczyną bitwy, że zaiste
17832  1,  2 |                         skądś, aż z ostatnich sanek, swawolne słowa. Niby groty z ognia
17833  3,  2 |                             ślad, istne zwłoki, znak świadczący o znikomości pamięci ziemskiej.
17834  2,  22|                          znane... Bardzo to chlubnie świadczy o szlachetności uczuciów
17835  1,  1 |                     roboczych, jakie odtąd komornicy świadczyć będą rocznie bez różnicy
17836  3,  1 |                              co zgasłą młodych ról - świadczył o tym, co było. Ostry i
17837  3,  3 |                              piersi pod czarną szatą świadczyło o życiu.~Krzysztof wsunął
17838  1,  17|                         Tylko białka oczu błyskające świadczyły o rozpętanej i wściekłej
17839  1,  1 |                            powiadasz jako wiarogodny świadek, że sześć tysięcy najprzedniejszej
17840  2,  1 |                         sufitu, jakby wzywał Boga za świadka swej niewinności, i usunął
17841  1,  12|                  tryumfalnych murach Carogrodu. Były świadkami zwycięstwa Wenecji nad Bizancjum
17842  2,  18|                          niedorzeczne słowa-symbole, świadki dawnych udręczeń i starych
17843  2,  1 |                      rozpiera. To o nim rozpowiadają świadomi rzeczy. Ja draba nie znam,
17844  1,  3 |                       płomień.~Ruchem niezawisłym od świadomości, myśli i woli, głuchym aktem
17845  2,  17|                           nastał bezład. Szeptali co świadomsi, że zrobią z nami to samo,
17846  1,  8 |                             zamykasz swe aspiracje w świateczku Michcika czy kuchcika. Jemu
17847  1,  7 |                             kwiat okrył jakoby komżą świąteczną. Niskie dołki między polami
17848  3,  3 |                            nowe szeregi wystrojonych świątecznie; rzucały się na napastników
17849  3,  3 |                        czerwonymi chustkami w sposób świąteczny na obraz dużej obręczy;
17850  1,  5 |                   połyskiwały miliardem brylantowych światełek.~Dołem tej ściany ciągnął
17851  1,  2 |                     Mglistymi kępy i drgającymi żywo światełkami znaczyły się dwory na przyczółkach
17852  3,  11|                    promienieć dla księcia przeczystą światłością, niematerialnym jaśnieniem,
17853  1,  2 |                            wykwintniejsza i bardziej światowa (od strony Zawichosta),
17854  2,  3 |                               Ten mówił:~- Zuchwalco światowy! Jakież przedsięwzięcie
17855  1,  10|                          mnie. Przyjrzysz się trochę światu, później zobaczymy, jak
17856  1,  12|                            wyrasta niezmierna liczba świątyń i pałaców, wykwita biblioteka
17857  3,  11|                      wiekuistej wigilii nocnej w tej świątyńce, gdzie się modlili za życia
17858  2,  2 |                        Kamienne domki, zamki, termy, świątynie, place - zasypał piasek.
17859  1,  1 |                              zewnątrz murów, w głębi świątyńki i w lesie jakie mnóstwo
17860  3,  1 |                              mur. Na Śląsko przyśli. Świderski ich przyprowadził grosmajor.~-
17861  3,  9 |                       Karczewia. Kolumna wytchnęła w Świdrach oraz na okolicznych wydmuchach
17862  3,  8 |                      rozmawiali z cicha:~- Mam tu za Świdrem, w Galicji - mówił książę -
17863  2,  14|                            spuścił głowę i spode łba świdrował Krzysztofa ironicznymi spojrzeniami.
17864  1,  7 |                      bardziej chyżego lotu. Zielony, świecący się mech wiosenny otulał
17865  2,  3 |                        wielkie lichtarze z płonącymi świecami, w głębi, obok ołtarza -
17866  1,  8 |                          zabijasz. Jedno jest złe na świecie-to śmierć. Wszystko, co jest
17867  2,  17|                            schodzącej nocy... Nocami świecił nam księżyc. Nieraz my go
17868  1,  15|                    Skalbmierskiego, którzy zazwyczaj świecili nieobecnością, zalegających
17869  2,  24|                           górą mile od Bydgoszczy, w Świeciu. Po rozpoczęciu około 15
17870  1,  1 |                        mieszczanie ze swymi cechami, świeckie i zakonne duchowieństwo,
17871  3,  4 |                         ludowi i bogaczom, księżom i świeckim, Francuzom i Hiszpanom,
17872  1,  6 |                              se, obstawił się dokoła święconą kredą, wzion te skrzypeczki
17873  3,  9 |                    Sokolnicki w płaszczu czekał przy świeczce łojowej, przylepionej do
17874  2,  24|                             akuratnie, że aż chłopom świeczki w oczach świeciły, a kolana
17875  1,  13|                           nim, notesy podsunąwszy ku świeczkom łojowym, tłum cierpliwie
17876  2,  13|                            kandelabrach ściennych, w świecznikach wiszących i stojących. Krzysztof
17877  2,  3 |                              ołtarz, a wyżej stół ze świecznikiem trójramiennym. Po bokach
17878  2,  9 |                        gdzieniegdzie porastała niska świerczyna. Okrągłe głazy wymiecione
17879  1,  1 |                             spomiędzy zarośli młodej świerczyny wysunęło się stado sarn,
17880  2,  7 |                          smereków, z cicha i rzewnie świergolił. Zresztą była cisza. Las
17881  3,  17|                         korzenie wielkich pniaków po świerkach, jodłach i bukach, które
17882  2,  9 |                              buka zabłąkanego między świerkową czeredę zdawał się spływać
17883  2,  8 |                             powrozem, przywiązany do świerkowego pnia. Gdy to w półśnie uczuwał
17884  2,  7 |                          woda kapie z każdej igiełki świerkowej, błądzić bez celu po niedostępnych
17885  1,  17|                              Mantua! Mantua!~Szpaler świerkowy ciągnie się górą ku cmentarzowi
17886  1,  1 |                           krople wody sączyły się ze świerkowych gałęzi. Pyszna jego głowa,
17887  3,  13|                           rynnę, wyciosaną w półpniu świerkowym, puszczony został na wolność.~
17888  1,  2 |                             piec chlebowy zastawiono świerkowymi drzewkami, tworząc z nich
17889  3,  4 |                           Małe to musi być jak polne świerszcze... Szybko, szybko, z ramienia
17890  1,  4 |                         matką; tęgą, rozrosłą, białą świerzopą; pamiętał, gdy była źrebicą
17891  1,  5 |                    przeraźliwie w wichrach gwizdały. Świerzopka brnęła przez dawne śniegi,
17892  1,  3 |                           banie wodne szła na ukos w świerzy wodnej. Migotliwa igła na
17893  1,  16|                        kwietnia, przed wielkanocnymi świętami. Śniegi już były spłynęły,
17894  1,  3 |                             iglicą. W tej szczelinie świetlistej ujrzeli pierwszy raz dziką
17895  2,  20|                         schodził, a stawał się coraz świetlistszy, coraz bardziej uduchowiony.
17896  1,  7 |                              to był sen. Teraz o tym świetlistym poranku od pierwszego świtu,
17897  1,  7 |                         ujmowało jak gdyby promienie świetlne, na szczytowych liściach
17898  2,  13|                           jeszcze marzyły o ubiegłej świetności i dniach tryumfu chińskie
17899  1,  3 |                           koty, jako uczeń wcale nie świetny i pierwszy w szkole łobuz,
17900  1,  12|                              niezrównanych dowcipów, świetnych drwin z motłochu rozsiadającego
17901  1,  12|                             kolce żelazne posiekłyby świętokradcę. Przebywszy most znalazł
17902  1,  12|                         Święte kości przed nim leżą!~Świętokradztwo! Przekleństwo! Wieczne potępienie!
17903  1,  2 |                            bory niezmierzone, głuchą świętokrzyską puszczę. Wionął na niego
17904  3,  13|                        tępienie przez szeregi wieków świętokrzyskiego zbójectwa, im założenie
17905  2,  10|                             na leśnej górze Łysicy w Świętokrzyskim pasmie. Przyjdą z daleka,
17906  3,  11|                            pędzące w cwał na wzgórze Świętopawelskie. Pobiegł z nimi i trafił
17907  3,  11|                            Świętego Jakuba, na Górze Świętopawelskiej, Świętego Józefa i benedyktyńskim.
17908  2,  14|                              jest dla mnie najwyższą świętością. To wszakże jest moja myśl,
17909  2,  22|                                Widzicie, gospodarzu, świętowanie dobra rzecz, ale i zarobek
17910  3,  6 |                           błękitnym przestworzu.~Już świeża trawka puszczała się wszędy,
17911  2,  9 |                           pogrążonym. Wszystkie były świeże, soczyste, szczęśliwe...
17912  3,  14|                             zbira. Odruchem, czuciem świeżego tchu, trafił w czeluść schodów
17913  2,  5 |                             krew, kiedy wytryśnie ze świeżej rany i uchodzi. Białe zęby
17914  2,  13|                          kartofle ze skwarkami?~- Ze świeżuteńką młodą sperką! - szepnął
17915  2,  24|                          łazi, odpowiedział, że jest świniarkiem, że służy u jakiegoś Steltnera
17916  3,  6 |                         krowy, rżały konie, kwiczały świnie, gdakały kury, gęgały gęsi.
17917  3,  5 |                             bracia, choć części tego świństwa nie może pognać na jarmark
17918  2,  21|                            wojaku! Celuj! Niedołęgo!~Świsnęło dokoła ze sześć, ze siedm
17919  3,  6 |                              Wielki dech w piersi...~Świsnęły oficerskie szable, wyrwane
17920  3,  3 |                        strzelby, strzał padał i kula świstała zza każdego kamienia, a
17921  2,  21|                          teraz jak lisy w dół rzeki. Świstali z cicha, wiadomym sposobem,
17922  2,  17|                             wydobywało się bezwiedne świstanie ulubionej melodii:~ ~- Kiedy
17923  2,  1 |                              kamienic. Rozlegały się świstki, krzyki niemieckie wołające
17924  1,  3 |                           prędki krąg, garnąc ogonem świszczącą falę - i zwolnił biegu.~
17925  3,  5 |                            Widzieliście, przecie ten świszczypała żyje! Galicyjski hrabio,
17926  2,  24|                               O chmurnych i ponurych świtaniach ostatnich dni stycznia wyrywał
17927  2,  17|                             Pewnego poranka, o samym świtaniu, wszedł był do kajuty kapitańskiej,
17928  3,  10|                            podany dla księcia i jego świty, już się był skończył. Wódz
17929  3,  3 |                             sędziego justizy, stróża swobód unii narodowej Kastylian
17930  1,  16|                           siostra mogła wejść z taką swobodą w ten bugaj dziewiczy, którego
17931  1,  8 |                            Piotr zostawił mu zupełną swobodę. Wygnanka leżała za borami,
17932  1,  12|                            do swego więzienia... Nad swobodnymi wodami stała ta droga wzdychania
17933  2,  17|                       ramiona wciągam. A dokoła mnie swoi ludzie. Słyszę rozkaz. Wtedy!
17934  1,  17|                niespodziewanie w ostatnich szeregach swojaków. Był to batalion artylerii
17935  2,  17|                             do ostatka, bo nam chleb swojski, sitny przypominało.~Ile
17936  2,  20|                             kilka łagodnych, niejako swojskich wyrazów - i oto Rafał poczuł
17937  3,  9 |                          Galicji i że pastuch tak po swojsku wycina na ligawce. Chłopi
17938  1,  1 |                          ino-ino trzymały za ozworę, sworzeń se wyrychtowali, żeby zatkać,
17939  3,  3 |                             podłoża armat, stawiania sworzniów i łuków wkopanych. Oblężeni
17940  1,  3 |                        zginiesz!~- Przeczytaj sobie, Sybarycie, z uwagą i namaszczeniem
17941  1,  3 |                             miłostki zgubić tego oto Sybarysa? Czemuż do Marsowego Pola
17942  1,  12|                            grubym murze. Miał fosfor sycylijski i jeden kamień przezroczysty,
17943  1,  16|                           się, że te żywozioła wciąż syczą i wciąż drżą w bezsilnym
17944  3,  3 |                          szepcą... Jeden wyraz jakiś syczy, świszcze, rzegocze w ich
17945  2,  2 |                          niezbadane choroby - trąd i syfilis, ospa i tyfus, że stokroć
17946  3,  6 |                            wszystko zgłodniali. Dano sygnał na spoczynek. Pozwolono
17947  1,  14|                     obywatelem Sułkowskim... - rzekł sykając pod naciskiem dopiero co
17948  2,  13|                       mankiety, uśmiechał się, ale i sykał niecierpliwie.~- Jesteś
17949  3,  2 |                           rzeki Ebro... Polne koniki sykały w otaczającej nawale ciemności.
17950  1,  1 |                          przyciszone szepty, szmery, syki, ledwie dające się ciałem
17951  2,  6 |                              z cichym a złowieszczym sykiem. Łoskot kół bryki huczał,
17952  1,  9 |                              jego głębokiej czeluści sykliwy, przestraszony szelest,
17953  3,  8 |                             i wzgardy drgał w każdej sylabie słów:~- Proszę przede wszystkim
17954  2,  10|                         pogwizdywanie, pochutnywanie sylabowe, wilcze czy rysie. W pewnej
17955  2,  17|                             Dondon Noël, w Plesans - Sylla, w okolicach Port diu Pe -
17956  1,  15|                            nie brał do serca nauki o sylogizmach, więc i teraz szedł w gronie
17957  1,  15|                         kunsztu władania wykwintnymi sylogizmami. Łatwość tłumaczenia się
17958  1,  12|                          przy pogromie Grecji i jako symbol tryumfu rwały się w świat
17959  2,  3 |                      dziwnego kształtu, ze rzniętymi symbolami, a dnami grubymi na cal.
17960  2,  21|                             powabu, co są niby znaki symboliczne wstydliwości i bojaźni,
17961  2,  11|                             ciemnicy jak gdyby krzyk symboliczny, znak-zwiastun prawdy, pierwszy
17962  1,  12|                              umiał otworzyć sekretem symbolicznym. Wówczas stanął u ostatnich
17963  1,  10|                       wielkich drzew zniszczył dawną symetrię ogrodu, a tu i owdzie gaje
17964  3,  2 |                     towarzystwie coraz donioślejszej symfonii kiszkowej. Zahuczały organy,
17965  1,  8 |                           jawnie się paliła.~Uczucie sympatii jego w tej sprawie było
17966  3,  3 |                             dać zadosyćuczynienie, o sympatyczne staruszki... Biada mi!~Zgromadził
17967  1,  10|                       Rafałowi wydał się szczególnie sympatycznym. W bliskości siedziały siostry
17968  1,  8 |                                 Najbardziej widoczne symptoma to bicie krwi do piersi,
17969  1,  8 |                            to niedobrze! A jakież są symptomata twej choroby? Bo na oko...~-
17970  3,  1 |                         Fijałkowskim. Sam, jucha, na syngieltona wziął w niewolę 57 Szwabów
17971  2,  2 |                  nienasyconej miłości dla czerstwego synka... On sprawia, że ciemne
17972  2,  2 |                            któremu grozi rozstanie z synkiem maleńkim. Patrzy nieszczęsny
17973  2,  13|                            jestem wzorem kochających synów... A czy są i kartofle ze
17974  1,  16|                         nadąsany i chmurny, pozwalał synowi mówić do syta i z pełnego
17975  3,  12|                            Szlocha starzec na piersi synowskiej jak dziecko...~Krzyk powstał
17976  1,  1 |                            przez infimę, gramatykę i syntaxim przebił nie bez trudu, a
17977  1,  7 |                              nigdy ani jedno słowo o synu Piotrze nie było wymówione
17978  2,  24|                        przeszedł po lodzie. Grad kul sypała artyleria konna pruska,
17979  1,  17|                       złączonych kurtynami, a w tyle sypali czworoboki zamkniętych redut,
17980  3,  3 |                        sztuki stawiania działobitni, sypania przedpiersiów, rznięcia
17981  3,  3 |                            teraz za zadanie kierować sypaniem baterii. Ułatwiała te prace
17982  3,  11|                           Góry Pieprzowe, gdzie przy sypaniu okopów wyrzucano z ziemi
17983  2,  22|                          zamek biskupów krakowskich, sypiący się w gruzy... W pobliżu
17984  3,  15|                        wielkie siły. Prawie tedy nie sypiali w ciągłym marszu. Od miejsca
17985  2,  2 |                         ciemnym schronieniu. Była to sypialnia Jarzymskiego, który obok
17986  1,  8 |                              izby, która zmarłemu za sypialnię i kancelarię służyła. Przysiadł
17987  3,  6 |                             pewny, cabas za łopatę i sypie.~- Takiego wziąć, zaraz
17988  3,  6 |                              kiedy na nas z Niemcami sypiesz! Żebym tak nie był miętkiego
17989  1,  17|                        gdzieś w kraju, jasna, żółta, sypka, usychającym jałowcem tam
17990  3,  3 |                              zwietrzałego kamienia i sypkich od gipsu. Ponieważ szczupła
17991  1,  8 |                       krótkim, po szalonym drganiu w sypkiej martwicy. Książę rzekł patrząc
17992  1,  8 |                          srebrzącym się w słońcu, ku sypkoszelestnym listeczkom, ku białopiennym
17993  3,  6 |                       austriacka cofnęła się w pola, sypnął się na jego piechotę i artylerię
17994  3,  2 |                           ołtarzem, ukrytą pszenicę. Sypnięto jej obficie w puste żłoby.
17995  2,  1 |                             Świętej, Azji Mniejszej, Syrii. Będzie ci się to wydawało
17996  1,  14|                             po zdradzieckie mielizny Syrtów, po żółte piany Suezu. Wiatrom,
17997  2,  17|                          starszy, który to okręt pod Syrty afrykańskie był zapędzon.
17998  1,  14|                          władza ma swoje wady, każdy system swe dobre strony, a rewolucje
17999  3,  11|                        ścięte, stanowiły niezrównany systemat dróg krytych do komunikacji
18000  1,  8 |                              te papiery Rafał złożył systematycznie, związał sznurkiem i postanowił
18001  1,  11|                        żywności i, naśmiawszy się do sytu z prostactwa, co koń skoczy
18002  2,  1 |                             ale z wolna oswoił się z sytuacją, tym snadniej, że nikt nań
18003  3,  1 |                             wszystek. Ten jest dzień syzygiów na nowiu, doba wód zzieleniałych.
18004  1,  3 |                          honoru: miętkie drajsig - i sza.~- No, chodź, aniołku, Filipku.
18005  2,  22|                       drzewca pik i z ogniem machały szablicami najrozmaitszej miary i pochodzenia.~
18006  2,  1 |                          jakiś stół rozsuwany, jakaś szafa-kulfon z kieliszkami. Meble były
18007  2,  1 |                        piętro. Była to biblioteka. W szafach wpuszczonych w mur, za drzwiami
18008  3,  3 |                            jak głownie, fortepiany i szafarnie, skrzynie i ręczne granaty.
18009  2,  15|                              Wydało się tylko, że to szafirowa czy lazurowobłękitna nić,
18010  1,  10|                        drgały ciągłym śmiechem. Oczy szafirowe, czyste i ogromne jak firmament,
18011  3,  2 |                       powywalane razem z szufladami. Szafka ze świętym naczyniem była
18012  3,  13|                             złupał nożem spróchniałą szafkę cyborium i ukradł kielich
18013  2,  19|                            Ucichł.~Wtedy na pomoście szafotu ukazała się czwarta postać.
18014  2,  17|                            białka oczu staną się jak szafran. Na trzeci dzień zwidzi
18015  1,  1 |                           Powiadają to samo o starym Szafrańcu, co miał ze sto lat abo
18016  1,  5 |                             mu odchylając jedwabnego szala, którym głowa jej była nakryta.
18017  2,  10|                           bądź miłościw...~Serce nie szalało już teraz jak zamieć zimowa,
18018  3,  15|                            Hiszpan to prawdziwy, ale szaławiła i wolnomyślnik. Stąd ma
18019  1,  12|                           hańbiło. Wydali mu się jak szalbierze, którzy usiłują zrobić interes
18020  2,  14|                       Paradne pole! Rafciu, będziemy szaleć co się nazywa! Powiesz mi,
18021  2,  7 |                      wylatywały z kamiennych dolin w szalejące lasy, i śpiewała pieśń złożoną
18022  3,  4 |                         cicho... Oto znowu bucha ten szalejący orkan radości, ten uniesiony
18023  1,  8 |                               Poluję, czasami trochę szaleję, a nade wszystko nudzę się...
18024  3,  6 |                             naprzód. Rafał ogarnięty szałem szedł z nimi. Napadli na
18025  3,  6 |                             furią, z wściekłością, z szaleństwem, tak nagle, jakby wyrośli
18026  1,  4 |                               o zgubie, o zbrodni, o szaleństwie.~Już po jakichś dziesięciu
18027  1,  3 |                            zdejmował z szyi kolorowy szaliczek, rozpinał mundur, koszulę
18028  2,  14|                            francuskim surducie, miał szalik wełniany, obwiązujący kołnierz
18029  1,  3 |                            klamrą, pętaczkę ze swego szalika.Ale oślepiająco porywczym
18030  3,  9 |                         budynek podstawą, działali z szaloną furią. Natarcia niewprawnych
18031  3,  3 |                        czarnego dębu, może w czasach szałów i gwałtu na lądach i morzu
18032  3,  3 |                              chcieli opuszczać swych szałówek, inni walczyli z żołnierzami
18033  3,  3 |                           się w celkach kobiecych, w szałówkach furiatek, dopiero co wypuszczonych
18034  3,  3 |                         zamyśleni, obojętni, ślepi z szału, podobizny psów czających
18035  2,  17|                              my weń oczyma zajrzeli. Szalupa zaczepiona biła go w bok,
18036  1,  7 |                             dusząc w sobie wszystkie szały miłosne i zawierając je
18037  2,  13|                             gdyby też tak domniemany szambelan... przepraszam, papusiu!... -
18038  2,  12|                              uważasz... staram się o szambelanię...~- Bagatela!~- Ale ŕ propos...
18039  2,  20|                        wpływów, których ja...~- Pani szambelanowa raczy być z nami zupełnie
18040  2,  13|                            nadziei otrzymania klucza szambelańskiego, wydrzyj mi z piersi serce
18041  1,  10|                            nie głowę kozaczek w suto szamerowanej liberii. Spostrzegłszy,
18042  3,  3 |                              nimi roztoczył. Wałka i szamotanie się jej sióstr czy krewniaczek -
18043  2,  21|                            mi!~- Oficeram już napoił szampanem do zupełnej miary, leży
18044  2,  1 |                          Brodem znowu popłynęło wino szampańskie, biały burgund, stare węgierskie.~
18045  3,  6 |                       poczęty w mądrości, żebym jego szańcem zasłonił bracią. Daj mi
18046  3,  8 |                               że to jest wcale godny szańczyk! Na miły Bóg... Widzisz
18047  3,  11|                   napastowany był wysunięty narożnik szańczyka. Żołnierze austriaccy wdarli
18048  2,  13|                            jaguara.~- Masz go czcić, szanować, poważać i comme de raison
18049  3,  11|                              żeby mi Świętego Jakuba szanował!~- Cóż ja mogę...~- Pamiętaj,
18050  3,  11|                        Niemców?... Nie było czasu na szanowanie podziemnych cmentarzysk.
18051  3,  2 |                              całej piwniczki winnej. Szanujcie, barbarzyńcy, tego właściciela!
18052  2,  12|                              zagonami jako zaszczuty szarak. Nie wiedzieć o niczym,
18053  3,  1 |                             milczącym na obraz chmur szarańczy, ciągną z szelestem jako
18054  3,  6 |                              dalekich oparach ujrzał szarawe, ruchome chmury. Zupełnie
18055  2,  3 |                              bok szła szeroka, biała szarfa. Na ręku miał rękawiczki.~
18056  3,  1 |                        śpilował! Na paradę ma oficer szarfy srebrne, ładownicę przez
18057  3,  3 |                           Cha, cha... Naści - trupa. Szargaj go, podły lisie, i pożywaj
18058  2,  6 |                            księżyca jaśniały od rosy szarobiałej. Liście te chwiały się i
18059  3,  3 |                      człowiek w sile wieku, z twarzą szarobłękitną, z siwymi włosami, krótko,
18060  3,  1 |                          alejami "słodkiej" Francji. Szarobłękitne obszary pól z wolna, z wolna
18061  2,  11|                              gaje powlekając srebrną szarością wyschłe, kamieniste pagóry.
18062  3,  3 |                          łomot pracy, szczęk młotów, szarpanie ziemi i odwiecznych murów.
18063  1,  12|                               nie mogli mu dać rady. Szarpany na wsze strony, znajdując
18064  3,  11|                              obejrzał wkoło i jednym szarpnięciem wywlókł księcia z rowu.
18065  3,  1 |                       ulicami i gubiła się w zimowej szarudze. Gajkoś szczególnie lubił
18066  1,  9 |                       zbrużdżone, o barwie deszczu i szarugi... Rózgi chwiejące się pod
18067  3,  3 |                          tedy udział w niezrównanych szarżach lansjerów pierwszego pułku
18068  2,  6 |                       szczytu góry kadłub skalisty i szarzał w świetle miesięcznym. Czasami
18069  1,  3 |                          zimna kra trupio wśród nich szarzała.~Gdy się na pewien przeciąg
18070  3,  6 |                             świtu. Jak tylko zacznie szarzeć, obudzisz mię. Obudzisz?~-
18071  3,  3 |                         wytrysnął przed oczyma ponad szarzejący mur-czarny, strzelisty kształt
18072  2,  13|                             jego nie mogły dojrzeć w szarzejącym krajobrazie przeciwległych,
18073  2,  24|                       zamówienie u szmuklerza znaków szarży oficerskiej i miał możność
18074  3,  13|                          przeciwieństwie do zakonnej szarzyzny i nędzy. Prędko zbiegł po
18075  2,  22|                         Mieroszewskiego stał oddział szaserów francuskich. Zaraz przy
18076  1,  2 |                          jakby duch jakiś postronny, szatan czy anioł, przemówił przez
18077  1,  17|                              nagły, postronny śmiech szatański.~Usunęła się wraz przed
18078  2,  1 |                       wszystkie oczy gorzały od tego szatańskiego ognia, którym, według chłopskiej
18079  3,  1 |                             nowych plany misterne, z szatańskim sprytem wysnute ze zdradzieckiego
18080  2,  1 |                              jednego słowa! W takich szatkach można robić furorę, ale
18081  2,  13|                           był we francuskie jedwabne szatki, w pończochy i pantofle.
18082  1,  2 |                             z panną Heleną. Wyglądał szatno i szumno. Krzesał hołubce
18083  3,  17|                              a Michcik jako kucharz, szatny i doradca. W rok po osiedleniu
18084  2,  17|                         trzeciego, co był ostatkiem, szcząteczkiem. Generał Scherer zaczął
18085  2,  2 |                             doczekał wnuka, i w jego szczebiocie trzeci raz usłyszał gwarę
18086  1,  4 |                          uczucia dziecięcej radości, szczebiotliwego śmiechu, nieśmiałych a wesołych
18087  2,  17|                        zanosiły się od jednostajnego szczebiotu. Stado wron z łopotem skrzydeł
18088  3,  3 |                                 Tak oto z kolbą przy szczęce znieruchomiał pod kulami
18089  2,  24|                         Kosińskiego zmuszony był pod Szczecinkiem (Neu-Stettin), wśród wyżyny
18090  2,  24|                       przetrząsnęło jego wnętrze nie szczędząc nikogo. Chwytano niewolnika,
18091  3,  15|                            morderców, a przecież ich szczędzę i cenię, bo ci najlepiej
18092  3,  6 |                            tej samej co rano zasady, szczędzić żołnierza. Ale kiedy to
18093  2,  2 |                             dzieje ziarna każdego po szczególe, więc dziecięcia Demetry.
18094  1,  17|                             gdyby pogrążeni w falach szczególnego eteru, w cienkich mgłach-smętnicach.
18095  2,  17|                      niedbale czoło. Rzekł z wyrazem szczególnej wzgardy:~- Wiem, wiem...~
18096  1,  17|                              biretu, w narożnikowych szczególniej kątach ujrzał tłok artylerzystów,
18097  1,  13|                            Już w drodze opanowało go szczególniejsze utęsknienie do Werony. Z
18098  1,  12|                         wiosnę. Były momenty olśnień szczególnych, kiedy ruchliwe wody straciły
18099  1,  8 |                            dowiedział od niego wielu szczegółów. Żyd nazywał się Uriasz ("
18100  3,  10|                            generała Sokolnickiego ze szczegółowym raportem o wyprawie kawaleryjskiej
18101  2,  20|                       wypadku musiałby użyć jakiegoś szczegółu ze skarbnicy swych stosunków
18102  3,  6 |                               wolno, wolno przestały szczekać.~Dogasała łuna nad zgliszczami
18103  1,  3 |                           usłyszał, jak zęby Krzysia szczękają. Dotknął go ręką i uczuł,
18104  1,  1 |                            Niemcem!~Wpośród wściekle szczekającej gromady myśliwi weszli na
18105  2,  21|                            koni jak wcielone diabły, szczękających podkowami po zmarzłym śniegu.
18106  2,  22|                            będzie poprosić, żeby nie szczekał...~- Poprosisz go?~- Już
18107  1,  12|                             butów niemieckich". Broń szczękała. Obok ludzi, idących miarowo,
18108  3,  3 |                          Chwycił z całej siły i ciął szczękami. Szarpnął. Rozległ się krzyk.
18109  1,  5 |                            przyszły. Kilka z nich ze szczekaniem skoczyło ku Rafałowi, który
18110  3,  6 |                           rękami trzymająe rozwaloną szczękę. Straszne jego, siwe oczy
18111  1,  7 |                       We-we-dług... - mruknął tamten szczęknąwszy przy tym zębami, jakby chciał
18112  2,  1 |                              to mówił, żelazne drzwi szczęknęły i bez szelestu wszedł do
18113  2,  15|                           każdy dźwięk, każde we wsi szczeknięcie psa, krzyk wrony, każdy
18114  1,  6 |                             ciągnący dech wysysał go szczelinami. "Zły", dmąc w wielką gwizdę,
18115  3,  12|                       Uchyliła drzwi, zajrzała przez szczelinkę. Leżał tak samo ze zmarszczonym
18116  3,  6 |                            wypełza z niepostrzeżonej szczelinki dawna wola, zawzięta na
18117  3,  3 |                     pociągnął przemocą. Wlókł ją jak szczenię, kąsającą mu ręce, aż do
18118  2,  18|                          powiem, do stu tysięcy...~- Szczepanie, chyba rozumiesz, jaką misję
18119  1,  3 |                             zeszli się profesorowie: Szczepański, Zawadzki, Orłowski, ksiądz
18120  1,  13|                            jak oko sięgnie zarosłych szczepem winnym o liściu przywiędłym,
18121  1,  1 |                       miejscach zwężonymi od dawnych szczepień, jak butle. Pęki, bukiety
18122  2,  2 |                             winograd zwisa z wątłego szczepu i ciąży, jakby się kłonił
18123  2,  3 |                         wielekroć wyrazy: zaufanie i szczerość, miłosierdzie dla ubogich,
18124  2,  3 |                              mądrości, na węgielnicy szczerości, na gwieździe płomienistej.~
18125  2,  12|                      rozweseli, a oczy roześmieją do szczerozłotej dziewanny - nędzy...~Jarząb
18126  1,  8 |                          droga daleka, droga, grubym szczerozłotem wysłana do onego przedwiecznego
18127  2,  5 |             wszystkowiedzącym uśmiechem i gorzkimi a szczerymi łzami nad nędzę i małością
18128  1,  1 |                             zostaje grunt czerwony i szczerzy się kamieniami pod słońcem.
18129  2,  17|                              a oficer znowu jak wilk szczerzył zębce na podkomendnych.
18130  3,  6 |                              drugiej stronie rzeczki szczerzyły się nagimi spłachciami,
18131  3,  6 |                        generała brygady ze słowem:~- Szczęść Boże!~- Daj Panie Boże! -
18132  2,  21|                             pochwycić ani jednej tak szczęśliwej chwili. Zawsze z nią walcował
18133  2,  7 |                          stronę. Wejdziemy do krainy szczęśliwości...~- Więc zdejm ubranie.
18134  1,  3 |                          falami zanosił widnokrąg do szczętu, to się uciszał i znikał.
18135  3,  3 |                              rzekł przerywając potok szczodrobliwej wymowy kapitana.~Wyganowski
18136  2,  22|                               powiadają, grzebielec, szczotka, dera-no jest jak się patrzy.
18137  1,  8 |                            Widać było muchy wodne na szczudlastych nogach z wielkimi stopami,
18138  1,  17|                         przebitych, rozkazy oficerów szczujące do rzezi, przekleństwa,
18139  1,  7 |                          wszystko to ścigało teraz i szczuło serce widokiem swoim. Skrępowany
18140  3,  3 |                           sypkich od gipsu. Ponieważ szczupła armia generała Verdiera,
18141  3,  2 |                              tylko zgromadzić może w szczupłe ramy anegdoty kawalerska
18142  2,  14|                               pokażę ci skrytkę tego szczura.~- Cóż znowu!~- Tak, odkryję
18143  2,  14|                         dobrze o mnie, że nie jestem szczurem książkowym, więc czego się
18144  2,  1 |                             uważałem za strawę godną szczurów, robaków i łysych staruszków.
18145  3,  10|                               Nie byłeś dawniej taki szczwany... Daleko zajedziesz! No,
18146  2,  14|                             pradziadowskim gnieździe szczygiełka udałem się za książkami
18147  2,  20|                         trudne chwycie gardziel tego szczygła, zatrzymać na zawsze oddech.
18148  3,  2 |                              kręcił prosięciu ogon i szczypał je paznokciami, gdyż kwiczało
18149  3,  6 |                           skibą gliny, kopką nawozu, szczyptą popiołu. Kość ta już jedna
18150  1,  1 |                       patrząc, podał strzelcowi dużą szczyptę tytuniu. Chłop zdjął czapkę
18151  3,  1 |                     rejterady dywizji francuskiej ze Szczytna. Przed południem nieprzyjaciel
18152  3,  1 |                              bez zwłoki, w kłus, pod Szczytno. Słychać było stamtąd strzały
18153  2,  7 |                           Dokoła twarzy fruwał wiatr szczytowy, osadzający na skórze coś
18154  1,  7 |                         gdyby promienie świetlne, na szczytowych liściach wyniosłego białodrzewa,