Tom, Rozdzial

20155  1,  3 |                  profesorskim obadwaj zbiegli szybko wąwozem aż na samo dno doliny wiślanej.
20156  3,  11|                          zeszedł z Michcikiem na dno wąwozu. Już w ten wąwóz z obwodu
20157  3,  6 |                            impetem runął w junaka.~- Wawrzek! A bijże! A bijże tę psiokrew! -
20158  3,  3 |                       wypuszczenia raz z ręki gałęzi wawrzynu! Inny ją schwyci, a sława
20159  1,  12|                            po blokach, a wielki koń, ważący blisko dwa tysiące centnarów,
20160  1,  1 |                           zaniecha strzałów. Jeszcze ważne sprawy... Podług osnowy
20161  1,  13|                     koniecznie słów parę...~- Czy co ważnego?~- Tak jest.~Generał otwarł
20162  1,  1 |                           absentowania się w tej tak ważnej sprawie, polecił mi był..~-
20163  1,  12|                        Andrzeja, Chiozzy, arsenału i ważniejszych punktów przez cztery tysiące "
20164  1,  5 |                             dziełem sto tysięcy razy ważniejszym niż sprawa powrotu. Widział
20165  1,  8 |                            głowę. Tak jakby ją kazał wbić na spisę dla wiekuistego
20166  3,  13|                         siebie zawstydzając chyłkiem wbiega kędyś w gęste zastępy owocowych
20167  3,  10|                              i żołnierze ordynansowi wbiegali i wybiegali ze dworu.~Obiad,
20168  1,  17|                        krokiem żelaznym a cichym nie wbiegła, lecz zaiste wskoczyła jak
20169  1,  12|                     potomkowie tych, co tu przybyli, wbijają w muł miliony dębowych palów,
20170  1,  5 |                       trafiła w rozwartą paszczękę i wbiła się aż po gardziel. Piorunowym
20171  2,  8 |                          przerażeniu, które mu język wbiło do gardzieli, nie chciał
20172  3,  3 |                          Henriotem. Obadwa te tarany wbiły się w Cosso masą swoją jak
20173  1,  2 |                             od posłania, z lewą nogą wbitą w rękaw modnego fraka, który
20174  2,  10|                           miejsca, do haka, poza nim wbitego w ścianę. Kilkakroć szeptał
20175  3,  3 |                               darli się na szczyt po wbitych karabinach jak po szczeblach.
20176  1,  4 |                         nasuniętej na oczy, z dłońmi wbitymi w rękawy lisiurki słuchał
20177  1,  7 |                             nadzwyczajną ciekawością wchłaniał w siebie jego figurę, sposób
20178  1,  9 |                        wysoka. I dziwna rzecz! Jedne wchłaniały w siebie wieść o widoku,
20179  1,  2 |                           Widział, jak Wicuś Jawrysz wchłonąwszy wszystko, co miał pod ręką,
20180  3,  11|                     powierzchni ziemskiej poznikali. Wchłonęły ich głębokie piwnice, lochy
20181  3,  3 |                            doncella nie obróciła się wchodząc we drzwi napotkane. Zostawiła
20182  1,  14|                       uniformie wojskowym. Ujrzawszy wchodzącego wstał i czekał nie ruszając
20183  2,  13|                             z drogi...~- Wchodźcież, wchodźcie do pokoju, bo zimno. A gdzieżeście
20184  2,  13|                             go zabrałem z drogi...~- Wchodźcież, wchodźcie do pokoju, bo
20185  2,  1 |                       uśmiechnął się Jarzymski - nie wchodzilibyśmy też do gry tych ichmościów.
20186  2,  1 |                       krzykliwe Ii~słowa:~- Z kim tu wchodzisz, starosto przemyślski?~-
20187  1,  1 |                    bezlitosne światło woła ku sobie, wciąga na wysokość ku słodkiej
20188  1,  2 |                              części ubrania i zaczął wciągać na nogi. Nie mógł wyjść
20189  2,  22|                            jegry siadają na koń i że wciągają na siodła rannych czy trupów.
20190  2,  3 |                             przeraźliwym, a przecież wciągającym niezrozumieniem, z trwogą
20191  2,  7 |                             niby ciemne dymy. Helena wciągała płucami zimną woń mokrych
20192  2,  17|                          mundur zwłóczę i na ramiona wciągam. A dokoła mnie swoi ludzie.
20193  3,  11|                              palisady w spadek góry, wciągano na pozycje austriackie ośmnastofuntowe
20194  1,  2 |                      wprawdzie i rozdarł, ale zdołał wciągnąć na łydkę aż do kolana.~Tak
20195  1,  14|                              radość na samą myśl, że wciągnę w płuca ten wicher, który
20196  1,  2 |                           ale wnet radość powszechna wciągnęła w wir i najmniej odważnych.
20197  1,  15|                           Bardziej wszakże niż tańce wciągnęło go i porwało życie publiczne
20198  3,  13|                              nich spostrzegł drabinę wciągniętą pod dach na wiązanie krokwi.
20199  3,  11|                            klasztory zamiejskie były wciągnięte do tej linii obronnej, a
20200  3,  5 |                        Saragossa i Burviedro...~Wnet wciągnięty do wnętrza obszernego domu
20201  3,  3 |                         drugim, trwała jeszcze, jako wcielenie najwyższej rozkoszy. Piękna
20202  1,  9 |                     bezwładne oczy brata. Dusza jego wcieliła się w ów moment, weszła
20203  3,  6 |                               Podporucznik Olbromski wciesał się w ten zwarty, żołnierski
20204  3,  3 |                             się tu wziąłeś, ufanie z wciętą talią? - wkrzyczał mu kapitan
20205  2,  10|                            miejsce w domu, z którego wcięto na barki i wyniesiono trumnę.~
20206  3,  9 |                             batalionu prawego, który wciskał się w przestrzeń między
20207  3,  6 |                         naparły w galopie na kłęby i wciskały się między uda koni pierwszoszeregowych,
20208  3,  3 |                         zawalona była workami ziemi. Wcisnęli się tam po jednemu i zaczęli
20209  3,  1 |                              on, tam i my. On zażywa wczasu-spokoju - i nasza wiara śpi. A skoro
20210  2,  9 |                       poranną o barwie ziarn jałowcu wczesną jesienią.~Wyniosły czub
20211  2,  11|                               jak w zaraniu podróży. Wcześnie wyruszono z Waasen. Kilku
20212  3,  6 |                           błota nie przebył.~Już się wczesny, wiosenny wieczór nachylał,
20213  1,  3 |                             nią. Później sam się tam wczołgał i, leżąc na brzuchu, sunął
20214  3,  6 |                             był w ogniu.~Szarpała go wczorajsza rana. Teraz dopiero czuł
20215  1,  13|                              usta, ale wprędce gniew wczorajszy jął go przypiekać. Toteż
20216  2,  2 |                          zionął z pojedynczych chwil wczorajszych, jak gdyby z zaklęsłych
20217  3,  7 |                              stan drzemania. Po dniu wczorajszym miał wciąż jeszcze huk w
20218  2,  20|                        starego plenipotenta i musiał wdać się z nim w rozległy dyskurs
20219  2,  17|                      cyzalpiński. Zlękli się ludzie. Wdała się dezercja, nastał bezład.
20220  3,  9 |                             przebranych za oficerów. Wdali się ze mną w rozmowę. Skoro
20221  3,  11|                    zamieszanie. Piechota austriacka, wdarłszy się po okrągłym .pagórku
20222  2,  9 |                          jest lisem, do którego jamy wdarły się jamniki. Widział oczyma,
20223  1,  2 |                           Jedna starsza, mężatka czy wdowa; druga - młodziutka dziewczyna.
20224  1,  1 |                          gościńcu. Głos jak u młodej wdówki. Co ona wiatrem i prędzej,
20225  3,  11|                             ducha:~- Do mnie, dzieci wdowy!~Rafał Olbromski usłyszał
20226  2,  22|                          usłyszeli zgiełk wojskowy i wdrapawszy się na pewną wysokość spostrzegli
20227  1,  7 |                          głębokich, zimnych wąwozów, wdrapywała się na szczyt płaskowzgórza...
20228  2,  17|                             Z nas znowu, z żołnierzy wdrożonych do biedy i twardzizny żywota,
20229  2,  2 |                      przeżyte w ciągu ubiegłych lat. Wdycha oddech bezwonny, przenika
20230  1,  8 |                            które w lokach spadały, i wdychania zapachu wódek, którymi piękny
20231  1,  13|                              jeśli droga haniebna!~- Wdziać taki oto strój pański podróżny
20232  2,  9 |                          wschodu. Trupie czoła turni wdziały diademy ze złotych blach,
20233  1,  10|                              wreszcie owym uśmiechem wdzianym na twarz jak maska, uśmiechem
20234  3,  2 |                           grenadier francuski, który wdziawszy na mundur komżę i założywszy
20235  2,  11|                          zrębach i gzymsach, lekko i wdzięcznie przechylone w dół, marzyły
20236  2,  21|                              jej były z każdą chwilą wdzięczniejsze, coraz bardziej pewne swej
20237  2,  2 |                            dla niego wielką i rzewną wdzięczność. Był oto nareszcie sam w
20238  2,  2 |                             wstrętu, że z najgłębszą wdzięcznością powitałby kata i jego propozycję
20239  1,  8 |                         przyjemne, czynne uczucie.~- Wdzięczny jestem księciu za wyrażoną
20240  3,  1 |                             nich i mlaszcząc. Zamieć wdzięcznych, śnieżnobiałych pian srebrnymi
20241  2,  20|                       wszystko czarował go naturalny wdzięk bez śladu sztuki, chęci
20242  2,  5 |                          niewidzialnymi drogami, jak wdziera się do duszy zapach kwitnacego
20243  1,  16|                       altanki. Ona tymczasem poczęła wdzierać się po stromym zboczu nad
20244  1,  1 |                              płaszcza, z roku na rok wdzierają się wyżej aż popod szczyty
20245  2,  11|                              zmrok wiosennych mgieł, wdzierając się na skaliste przełęcze,
20246  2,  5 |                            melodię gwiazd, śpiew ich wdzierający się do serca niewidzialnymi
20247  3,  1 |                          ogień z kopyta, a strzelców wdzierających się z nastawionym bagnetem
20248  3,  6 |                            straszna walka. Austriacy wdzierali się na oszańcowane chałupy,
20249  2,  7 |                             ranne, jak przez witraż, wdzierało się przez tęczowe i małe
20250  1,  17|                        najbliższych napastników. Ale wdzierały się nowe ich szeregi. Zawrzała
20251  2,  21|                       przewija sobie nogi, jak znowu wdziewa buty...~- Cóż my poczniemy? -
20252  3,  1 |                             Natychmiast, powiada mu, wdziewaj szlufy, przypasuj szablę
20253  3,  12|                           drzwi. Rafał biegł na dwór wdziewając po drodze czapkę i zapinając
20254  1,  13|                           kraje owa wiara?~Dąbrowski wdziewał z obojętnością swą kurtę.
20255  3,  1 |                        granatowym. Codzienne rajtuzy wdziewamy, powiada, zimowym czasem
20256  1,  2 |                          ścisk, gwar, wyszukiwanie i wdziewanie rzuconych futer i burek.~
20257  1,  7 |                              i pomyśl o wieczerzy.~- We-we-dług... - mruknął tamten szczęknąwszy
20258  1,  2 |                             aby waszmość powiesz! Ja węchem poznam cuch sarni, kiedy
20259  3,  6 |                        miejsca, gdzie stała ostatnia wedeta, wejść w lasy, w różnych
20260  3,  9 |                               Trafił on na wysuniętą wedetę i był prowadzony z ostrożnościami
20261  3,  9 |                             placówek wykomenderowano wedety, a między nimi wystawiono
20262  3,  6 |                           korowody pierza. Tam i sam wędrowała zdziwiona, osierociała kura.
20263  3,  1 |                         widział, lecz teraz w nocach wędrowania zdawało mu się, że go zna
20264  1,  12|                             coś wstrząsającego w tej wędrówce nowej... Książę nastawił
20265  2,  6 |                             wściekłością odpędzające wędrowców od tych schronisk rosły
20266  2,  22|                             siebie i znikł w zaułku. Wędrowcy poszli do dworu, gdzie mieszkał
20267  3,  3 |                           żywota w ziemi pustej i do wędrówek w Pirenejach z kontrabandą.
20268  1,  8 |                            chwilę wyruszyć na dalszą wędrówkę. Strzelba stała obok niego,
20269  2,  11|                            czarnego.~Wskutek ciągłej wędrówki pod górę podczas upału przybysze
20270  3,  15|                              i z wieczora na obozy i wędrowne partie.~Po długich trudach
20271  2,  12|                         sobie nic zgoła, przygarnęła wędrownika jak żywioł rodzimy. Wciągał
20272  2,  17|                           sami pozamykali okiennice. Wędrowny dziad usiadł w kącie Nekandowego
20273  3,  6 |                           się i stała w oczach także wędrownym, szarym lasem.~Strzały armatnie
20274  3,  1 |                              w swe płaszcze, i spały wędrujące konie. Noga za nogą szedł
20275  3,  1 |                              pogwary przedwiecznych, wędrujących hord, że to modlitwy wieczorne
20276  3,  2 |                              uderzywszy się o żelazo wędzidła, rozetka napierśnicy w kształcie
20277  2,  3 |                          polsku:~Jedność jest kamień węgielny~I przybytek okazały,~Gdzie
20278  2,  13|                        upatrzył. Niemeczki, Czeszki, Węgierki... To nie dla nas. Miał
20279  2,  7 |                               Widać tamto jak tę oto węgierską stronę. Wejdziemy do krainy
20280  3,  6 |                            Ten i ów prowadził rumaka węgierskiego, ten i ów wlókł rannego
20281  3,  3 |                        franciszkanów, wyjrzawszy zza węgła ujrzeli garść Hiszpanów
20282  2,  24|                       drzwiach, sieniach, oknach, za węgłami, strzelali bez przerwy.
20283  3,  6 |                           pchnął go kolbą karabinu i wegnał między konie artylerii.
20284  3,  6 |                          dolnej powiece. Twarda wola wegnała w kluby wzruszenie. Idzie
20285  3,  6 |                             wydalimy, boby nas w nią wegnali i utopili. Nawet Rożniecki
20286  3,  8 |                          Strzały z Pragi na Warszawę wegnałyby Austriaków w biedę nie lepszą
20287  2,  24|                            odpędzona aż pod baterie, wegnana za nie i znikła w tumanach
20288  1,  16|                              go kołem i oglądano jak Węgra z towarami. Matka dotykała
20289  3,  6 |                          Rusinów, Czechów, Słowaków, Węgrów, Cyganów, Wołochów...~Wodzowie
20290  3,  6 |                              wcale nie Węgier, tylko węgrowata świnia, kiedy na nas z Niemcami
20291  1,  2 |                              i strugą lać się zaczął węgrzyn. Szlachta piła. Większość
20292  2,  18|                              znowu napełnione starym węgrzynem. Spojrzenia ich skrzyżowały
20293  3,  6 |                             grubą. Były to bataliony Weidenfelda, batalion Dawidowicza i
20294  2,  17|                              my o śmierci porucznika Weigla i dzielnego adiutanta-majora
20295  3,  7 |                            ma. Zapewne w tych dniach wejdą. Konwencja jest zaszczytna
20296  3,  3 |                      specjalnie dla twego serduszka. Wejdź no! Chodź no, chodź!~Odsunął
20297  2,  20|                             With czy co... Za chwilę wejdzie, za chwilę się ukaże...
20298  2,  7 |                             tę oto węgierską stronę. Wejdziemy do krainy szczęśliwości...~-
20299  1,  17|                            woli, podszedł ku niemu i wejrzał nań z taką ostrożnością,
20300  1,  11|                              nieme twarze żołnierzy. Wejrzenia ich kamienne stały wkoło
20301  1,  2 |                       dostrzegł i obrzucił szorstkim wejrzeniem.~- Raczcież - ciągnął -
20302  1,  12|                             chyłkiem po podcieniu, a wele pałacu...~- Żeby zaś Bolesta
20303  2,  17|                         kościele. Na tych błękitnych wełnach, na błękitnych albo powleczonych
20304  1,  16|                         proste pręty z ciemnoszarymi wełniakami, które słońce w perzynę
20305  3,  6 |                            kudłate, na pół odziane w wełniaki, brudne wiedźmy, dzieci
20306  3,  3 |                         włosy wysmarowane tłuszczem, wełniane płaszcze w białe i niebieskie
20307  2,  14|                     francuskim surducie, miał szalik wełniany, obwiązujący kołnierz koszuli
20308  3,  4 |                               na płaszczach i derach wełnianych. Wodził po nich sennym,
20309  2,  6 |                         potarganą albo kędzierzawą i wełnistą linią. Zimno było coraz
20310  2,  13|                         słuchacza tworzył się jakoby welon, zasłona drogocenna, osłaniająca
20311  2,  14|                              na jawie. Nad Łabą, nad Wełtawą! Słuchaj!...~- Widziałem
20312  1,  13|                            pięć dni bronił się przed Wenecjanami, zbuntowanym motłochem weroliskim
20313  2,  20|                            dukatów. W zanadrzu mieli weneckie sztylety i małą palną broń
20314  1,  12|                              krajów Rzeczypospolitej Weneckiej, na dwór papieża, do krajów
20315  1,  10|                              stało w niszy popiersie Wenus z zielonymi oczodołami i
20316  2,  1 |                              mnie pewne okoliczności wepchnęły na tę żmudną i zakurzoną
20317  3,  1 |                        Jakobowski i Zalewski. Kapral Werbechowski i woltyżer Mamiński, obskoczeni
20318  3,  9 |                          przeraźliwym łoskotem runął werbel doboszów całego pułku, zgromadzonych
20319  3,  8 |                           się w naszej stolicy, a my werbujemy pułki za jego kordonem,
20320  1,  14|                              swej tego, co mówię, za werbunek.~- Broń Boże! Tylko... Szczerze
20321  1,  10|                              w wyszarzanym ubraniu z werdragonowego sukienka i wówczas niewymowna
20322  1,  4 |                            Na cztery wiatry zaocznym werdyktem wypędzony ze szkół sandomierskich,
20323  1,  13|                   Wenecjanami, zbuntowanym motłochem weroliskim i chłopstwem z okolic. Po
20324  1,  13|                         wyśnionej, cichej dziewczyny werońskiej. Widział niemal cielesnymi
20325  1,  14|                              dzieckiem bawiłeś się w Wersalu na kolanach Marii Antoniny,
20326  2,  11|                            spał. Słyszał w drzemaniu wersety litanii do Wszystkich Świętych,
20327  1,  15|                        Olbromski przebrnął zawiłości wersyfikacji Horacjuszowskiej oraz innych
20328  3,  1 |                           promieniu kilkuwiorstowym, wertepem a moczarem, Napadli z boku,
20329  1,  1 |                            dróg nędznych, ani takich wertepów. Prawda? Droga jak po stole...~-
20330  1,  14|                            za objawiony jakobinizm z werwą i życiem, ale dyplomatyka
20331  2,  20|                          miny, pysznej obojętności i werwy, jakby te wiadomości ani
20332  2,  21|                      żołnierzy... Udało się Rafałowi werznąć łódź w piach i utwierdzić
20333  1,  17|                          Gintułt nie widział świata. Werznął się sam między żołdactwo,
20334  2,  17|                           kontradmiralskiej fregaty. Werznęła się była w dno i zahaczyła
20335  3,  6 |                         strącił się z polskim. Ułani werznęli się w półszwadron jak pocisk.
20336  1,  11|                          Wspomnienie ciosu szpicrutą werznęło się weń nagle z całą potęgą
20337  3,  6 |                        otwierało się pole jak zatoka werznięta w las, i oko biegło w pustą,
20338  1,  2 |                          dobrze podochocona, a teraz weseliła serce do znaku. Gospodarz,
20339  1,  15|                       połączonej z Logiką Metafizyki weselszych (Pierwiastki Anuli itd.).
20340  1,  8 |                       powszechnych, ale dogodnych, w weselszym gdzieś miejscu. Bliżej Grudna
20341  3,  1 |                            tuman nieruchomy. Nigdzie wesołego żagla ani trwożliwej pracy
20342  2,  17|                          Mówiło się pięknym paniom i wesołemu gronu oficerów, że ten a
20343  3,  17|                              się zagrzewał fajeczką, wesołymi myślami i skurczeniem postawy.
20344  1,  2 |                               że matka zmuszona była wesprzeć go siłą i wyciągnąć prawie
20345  1,  17|                             wyleją łzę? Czyje piersi westchną? W mrok się rozpraszał ostatni
20346  2,  19|                        opatrzyć zdołało, nim zdążyło westchnąć i oko przetrzeć dłonią,
20347  3,  15|                              o zmroku marsz - marsz!~Westchnęli jeno posępnie i - bywaj!
20348  1,  8 |                         momentu, kiedy znowu we śnie westchnie woda...~Rafał wyjął z kieszeni
20349  2,  21|                              róż i jaśminu. Oddychał westchnieniami, które płynęły z tajemniczego
20350  3,  14|                             otwór schodowy. Usłyszał westchnienie-śmierć, stęknięcie-koniec, urwany
20351  3,  1 |                             Stamtąd wymaszerowano do Westfalii. W Erfurcie kompanie, z
20352  2,  21|                            instrumenty. Z głębokiego westybulu raz w raz wynurzały się
20353  3,  13|                              w swoją najgorszą złość weszedł. Uskoczył do małej stancji
20354  2,  7 |                       potężne świerki zwijały się do wewnętrz, wokoło pnia. Był to znak,
20355  3,  11|                      stworzyły przednią straż obrony wewnętrznej. Kościoły i klasztory zamiejskie
20356  2,  23|                        adiutant polny, dalej Pakosz, Weyssenhoff, Godebski i Cedrowski, podpułkownicy-adiutanci,
20357  2,  21|                             było skorupą lodu, który wezbrana czasu powodzi rzeka wyniosła
20358  1,  2 |                               ozwał się głos młody-a weźcie no jeden z drugim łopaty,
20359  1,  7 |                      wieczora. Korzenie świerków jak węże przerastały drogę, a gdy
20360  2,  18|                        wyrachowanie. Zawiążcie sobie węzełki na końcach wąsów, żeby nie
20361  3,  6 |                              się do niego i bawiły u wezgłowia, niby goście pożądani, niby
20362  3,  2 |                          ułański, siodło ustawił jak wezgłowie. Miał pod ręką lancę i rzemienie
20363  2,  18|                            kiedy otrzymacie krótki a węzłowaty rozkaz wyrznięcia co do
20364  2,  10|                             bedzie, co i przez niej. Wezmo cie na spytki, na męki.~-
20365  2,  24|                           się Niemiec jeszcze w kupę weźnie...~- Nie pomoże mu nikt,
20366  1,  10|                      strzelały w górę, wyginając się wężowo jak gibkie i zwinne race,
20367  3,  2 |                            zbaczała na lewo ku rzece węższa okoliczna droga, która jak
20368  3,  9 |                              chwilę, a później kazał wezwać do siebie kapitana Siemiątkowskiego.
20369  3,  9 |                             Wisłę na krypach. Chłopi wezwani z Nadbrzezia i Kępy zeznali,
20370  3,  3 |                      melancholizować w tym sposobie. Wezwany ponownie do noszenia worków,
20371  1,  8 |                              sił ubytek.~- Czemu nie wezwiesz mego lekarza z Kielc, jak
20372  1,  10|                       pieniądze. Pożyczył mi sumę... Weźże je sobie, tę trochę uciułanych
20373  3,  3 |                   obramowania wierzejów spękały się, wgięły do wewnątrz i wywaliły wreszcie
20374  3,  13|                       postacią rycerza znać w wapnie wgłębienia liter, co żadną miarą nie
20375  2,  2 |                             główkę, jakby ją pragnął wgnieść, wprowadzić na powrót we
20376  3,  1 |                            łeb, na szyję, w drzazgi! Wgnietli toto impetem jedno w drugie,
20377  3,  6 |                         Pierwsze szeregi austriackie wgniotły się w następujące i wdeptywały
20378  1,  12|                             zaszedł do kaplicy sobie wiadomej. Był tam ciężki konfesjonał
20379  3,  15|                        temperamentu, jak powszechnie wiadomy kodeks. Wyprawami dowodził
20380  2,  16|                            ich kaszkietach, kształtu wiadra przewróconego dnem do góry,
20381  3,  6 |                        nosiła wciąż wodę w konwiach, wiadrach, lusofach i zalewała wzniecone
20382  3,  6 |                         artylerzystów kazał mu nosić wiadrem wodę, więc ją przydźwigał
20383  3,  6 |                             nie zdążył nabrać wody w wiadro, kiedy wybuchnął drugi wóz.
20384  1,  4 |                             aż do upragnionej chwili wiania omłotu, odbierania zgonin,
20385  2,  17|                             takiego oto dnia z takim wianiem wiatru w żadnych Florencjach
20386  1,  7 |                              żółte i siwe, słały się wiankiem u jej podnóża. Rafał zwrócił
20387  1,  1 |                        przykładać się i, dasz waćpan wiarę? -chybił. Artifex! On i
20388  1,  1 |                             Więc tedy powiadasz jako wiarogodny świadek, że sześć tysięcy
20389  2,  1 |                         jesteś stały.~- Słyszałem od wiarogodnych matron... - gadał rotmistrz
20390  2,  3 |                           waćpan, gdybyś miał zostać wiarołomcą! Drżyj! Nie drżał ani trochę.~-
20391  3,  3 |                             Zbliżył się wraz do tego wiarusa o krok i rzekł z całej duszy: -
20392  1,  17|                          Książę Gintułt nosił starym wiarusom, których "wujaszek"- szkorbut
20393  2,  17|                              łypią w oczy. A staremu wiarusowi spod Melasa czy spod Kraya
20394  1,  5 |                           leciały teraz na wyścigi z wiatrami.~Kobyła przez czas pewien
20395  1,  14|                        Syrtów, po żółte piany Suezu. Wiatrom, nie znającym nad sobą przemocy,
20396  1,  6 |                       przyleciał, porywał go ze sobą wiatronogi lot jakoby sen w czasie
20397  3,  12|                           ranny wicher na skrzydłach wiatronogich koni, ścigani dalekim krzykiem
20398  1,  7 |                            rozmaite czynności, brał, wiązał, układał sekretnie znoszone
20399  3,  3 |                             piersi złamano obcasami. Wiązani byli we własne pasy za gardła.
20400  1,  15|                               Nie wszystkie subtelne wiązania przesłanek sam spłodził.
20401  3,  13|                       drabinę wciągniętą pod dach na wiązanie krokwi. Wypatrzono siedzącego
20402  3,  17|                             już w lipcu zrąb dworu z wiązaniem belek, krokwi i łat bielił
20403  3,  6 |                         nowsze poszycia ze strzech i wiązano je w snopki.~Kiedy wypędzono
20404  2,  9 |                       drewnianych mostach, sztucznie wiązanych. Tu i tam sennymi oczyma
20405  3,  1 |                          wszędzie kupi torbę obroku, wiązeczkę siana, skibę chleba. Wszędzie
20406  1,  1 |                          ciało całe drży... Z wyżyny wiązu rosnącego w kącie ogrodu
20407  1,  6 |                     wysnuwają się pająki wielkie jak wiązy, z nogami dłuższymi od żerdzi...~
20408  1,  7 |                           podków końskich. Zdziwiony Wicek zlazł z kozła i zaczął ze
20409  1,  5 |                      chrustami, które przeraźliwie w wichrach gwizdały. Świerzopka brnęła
20410  1,  5 |                      puszczona wolno, szła w zawód z wichrami. Osnowa jej grzywy trzepała
20411  1,  5 |                          między zarośla, jak chichot wichrowy szczeka spomiędzy badylów
20412  1,  3 |                             łamiąc się i chwiejąc na wichrzatej fali ostrą iglicą. W tej
20413  1,  8 |                              odbiło się niebo z jego wichrzatymi chmurami i z jasną otchłanią
20414  3,  8 |                            Wielka ręka niecierpliwie wichrzyła i tak już nastroszone włosy.
20415  1,  5 |                            ocierał... Potężne granie wichury na olbrzymich strunach lip
20416  3,  3 |                            czarny kościół z wyniosłą wicią. Z tej to wieży waliły w
20417  2,  21|                  teraźniejszy mieszkaniec lepiankę z wiciny i rzecznego mułu, z kawałów
20418  3,  15|                            to prawda, co on tam moim Wickom rozpowiada...~- Cóż takiego? -
20419  2,  13|                         wołał rzucając się z nożem i widelcem na ulubione potrawy. - Zlituj
20420  3,  9 |                                Miał Turno rację. Nie widię palisad przy skarpie. Chybaby
20421  1,  9 |                          nieskończona potęga w owych widłach, odnogach, trój- i czterozębcach,
20422  3,  13|                           idzie na pomoc z cepami, z widłami, z siekierą. Ja we drzwi,
20423  2,  10|                            Oczy jego były wlepione w widne na niebie, dalekie polskie
20424  1,  3 |                             szli w kierunku Złotej i widnego z dala Samborca. Co tchu
20425  1,  5 |                           oczy pełne łez spoczęły na widnej jeszcze wstędze światła.
20426  3,  13|                           wylotach owocowych alejek, widniały białe mury. To, co niegdyś
20427  1,  8 |                              które się unoszą w kole widnokręga, a wracają nie do mózgu,
20428  2,  17|                           człowieka w daleki, daleki widnokres. Piaszczysta droga w alei
20429  1,  7 |                              się poza siebie i objął widny z dala dom i okolicę. Wpatrzył
20430  1,  1 |                           mówił przybysz głaszcząc z widoczną odrazą łeb Niemna, który
20431  3,  9 |                            świeciła na wodzie Wisły, widocznej z dala. W tym świetle jak
20432  2,  13|                             nędzę po kątach najmniej widocznych. Przechodząc obok dużego
20433  1,  7 |                           pobladł i sprzęty bardziej widocznymi się stały. Przez otwarte
20434  2,  1 |                      zapytaniem: czyby to familijnym widokom nie dogadzało, gdyby Rafał
20435  2,  21|                             Przyglądał się dalekiemu widokowi posępnym spojrzeniem. Gdy
20436  1,  2 |                          migotały jak sama wcielona, widoma rozkosz miotająca się w
20437  2,  1 |                            zapowiedziany w programie widowiska? - wołał towarzysz, który
20438  2,  21|                          dołożę starań, żeby skrycie widywać to miejsce. Ale o tym nikt
20439  3,  12|                         radosnych jawach dziewiczych widywała? Toż to jest marzenie jej
20440  2,  23|                           młodzieży, zapał budziły w widzach. Około godziny dziesiątej
20441  2,  21|                             wpatrując się pilnie źle widzącymi oczyma w figurę austriackiego
20442  2,  20|                           która już umarła na wieki. Widzem tym był Olbromski. Zapomniał,
20443  1,  7 |                        przebyta, uproszona w snach i widzeniach, już do celu nie doprowadzi,
20444  3,  18|                         Wspomnienie stało się jasnym widzeniem rzeczywistości. Przelotny,
20445  2,  1 |                         widział, przemknęło w lotnym widzeniu.~- No, w Oleśnicy, w moim
20446  2,  13|                             utworami ludzkiego snu o widziadłach. Latarnie powozowe ciskały
20447  3,  3 |                             wątpliwego istnienia jak widziadlany obraz cielistych róż w mroku
20448  2,  8 |                     Przypatrywał się rzekomo sennemu widziadłu, wysokim czapkom tych ludzi,
20449  3,  3 |                       szesnaście lat. Była wysmukła, widzialna prawie w swej sukni przejrzystej.
20450  2,  16|                          wryci. Z tej mgły, na całej widzialnej długości gościńca, wywalała
20451  3,  3 |                             jak kształt piekła duszy widzialny z bliska.~Wtem jak piorun
20452  1,  7 |                             noc, szukając nadaremnie widzianych przez chwilę zarysów.~Fornal
20453  1,  1 |                       czerwony jak burak.~- O, hery! Widzicież wy, moi ludzie... A na to
20454  3,  8 |                              nasz haniebny koniec.~- Widzieliśmy wszyscy tych rekrutów w
20455  3,  8 |                 przedstawiłem, nie jest moim własnym widzimisię - ciągnął jeszcze książę
20456  1,  14|                        zaślepiamy się tak dalece, że widzimy w pięknej kobiecie tyle
20457  3,  2 |                        stopnie ołtarza i przedstawił widzom jako księdza proboszcza.~-
20458  2,  22|                             jego szyk na błoniu, ale widzowie drżeli na jego widok. Sękate
20459  2,  20|                       malarzem. Toteż w jednym tylko widzu wywołał uczucie rzeczywistości,
20460  3,  3 |                         niespodzianie.~Usłyszał mowę wiec-mą szmeru strumienia. Ze szczęśliwym
20461  3,  3 |                          nagi, z olbrzymią na głowie wiechą z jednej gałęzi cyprysa,
20462  1,  1 |                          rozmawiać, rzucił rozkaz:~- Wieczerza!~Kacper znikł we drzwiach
20463  3,  1 |                             w nich rozkochują pieśni wiecznotrwałe i piękne wiecznie, czynów
20464  3,  13|                             i stały podobne do kafla wiecznotrwałego. Nad skarpami ściany zimne
20465  1,  17|                               zmagać się ze sprawami wiecznymi! Kaprys oto losu uwikłał
20466  2,  17|                         strony. Świeciła nam gwiazda wieczorna tak wielka, że się od niej
20467  3,  1 |                     wędrujących hord, że to modlitwy wieczorne Gotów idących w Ibery słychać
20468  1,  7 |                            szelestem. Mrok pełen był wieczornego oparu. Zarysy drzew, krzewów,
20469  2,  1 |                          światło rozpraszające zmrok wieczoru, który następuje niepowstrzymanymi
20470  2,  21|                              i z wyszukaną elegancją wiedeńczyka skłonił się przed nią, przyjęła
20471  3,  3 |                           się z niego w mgnieniu oka wiedeński salonowiec. Złożył jej skromny,
20472  3,  1 |                 Niezwyciężony wstręt do obłudy życia wiedeńskiego, gdzie zmiażdżona duma szarpała
20473  2,  14|                             Nowe jakieś podrygi mody wiedeńskiej?~- Niech sobie będzie...~-
20474  1,  6 |                            od szalonego tchu i słowo więdło na wargach. Schylił się
20475  2,  7 |                             brzegów i złotego szlaku więdnących szuwarów. Ciągnęła w swoje
20476  2,  2 |                              zwiędłymi tak samo, jak więdnie piękna matka z nienasyconej
20477  1,  2 |                            powstały z niczego... Nie wiedzące o sobie wzruszenia, gorące,
20478  3,  6 |                              myśli, najcieńsze nitki wiedzeń, uczuwań ma w sobie. Czuje,
20479  3,  3 |                        bezsennego sumienia. Obojętne wiedzenie dawało znać, że wypadnie
20480  1,  7 |                          głuchej ziemi, miała matka. Wiedziało tym i ojciec, ale nigdy
20481  3,  8 |                           mogły sobie dać rady i nie wiedziały, jak się właściwie zachowywać.~
20482  1,  11|                            że w to miejsce przyjdzie wiedziona przezciemnego anioła! A
20483  3,  6 |                          pułku, pierwszy raz do boju wiedzionych, szły po linii starych,
20484  1,  5 |                             zatoczyła się jak pijana wiedźma, osypała go śniegiem dymiącym
20485  2,  1 |                              was na wsi?~- A no...~- Wiedzże o tym, że tamto jest buda,
20486  1,  2 |                           był przebrany w strój niby wiejski, krakowski, w żupan granatowy
20487  1,  2 |                         czeladzi, dziewek i parobków wiejskich, co z rozdziawionymi ustami
20488  3,  3 |                             pamięci pud żelaznym jej wiekiem palą wszystkie widziane
20489  1,  1 |                              i spokojnym:~- Cały ten wiekopomny akt przysięgi na wierność
20490  1,  9 |                               A to dlaczego?~- Bo są wiekowi... A zresztą...~- A zresztą
20491  1,  9 |                           tam mamrocząc. Na twarzach większości pań i panów malowała się
20492  1,  14|                             zdziercą, oszustem, jest większym stokroć złem niż jego tyrania,
20493  3,  1 |                         niebios w morze zstępuje. Ku wiekuistemu idą słońcu... Czyjże ich
20494  2,  2 |                             dzieje i wszystek żywot. Wiekuisty tryumf liktora i wiekuiście
20495  2,  7 |                      obdartych z murawy, bielejących wiekuistymi ranami i nigdy nie ginącymi
20496  2,  11|                        Północy szli krok za krokiem, wielbiąc oczyma cudne drzewa, a raczej
20497  1,  5 |                             dźwięki pochwalne. Jakże wielbił swą Baśkę! Stała się oto
20498  2,  7 |                         Pojmowała ich sekretną mowę, wielbiła ją westchnieniem krótkim
20499  3,  1 |                        nosorożce, przez podobieństwa wielbłądów i żółwiów; ścigłym podrzutem
20500  3,  2 |                          ramię i rzekł mu do ucha:~- Wielebny ojcze, dawaj mi, co masz
20501  1,  17|                        legionem pod komendą generała Wielhorskicgo. W bitwach, które owo wejście
20502  2,  17|                              Ticino uchodził. Legion Wielhorskiego zamknięty był w Mantui i
20503  3,  5 |                            chrzanem.~- Ależ to wy tu wielkanocne święta, widzę, obchodzicie! -
20504  1,  16|                            nie przyszło.~Po świętach wielkanocnych, w czasie których Rafał
20505  1,  16|                    pierwszych dniach kwietnia, przed wielkanocnymi świętami. Śniegi już były
20506  1,  1 |                              wiosenka... Po świętach Wielkiejnocy powrót z rodzicami od krewnych
20507  1,  7 |                            odległe, w klomby dzikich wielkodrzewów, w cienie:~Długie i subtelne
20508  1,  1 |                      myślałem, że tylko w Karpackich Wielkogórach takie drogi bywają.~- To
20509  2,  9 |                              dali widać było polskie wielkogóry. Jeniec ujrzał przed sobą
20510  3,  13|                            nimi czarny strop z koron wielkolasu. Im bardziej się zbliżali
20511  3,  8 |                            Galicjów chodzić do nas w Wielkopolskę, chcący wytchnąć. Do kogo
20512  1,  13|                           Byszewskiego i na wyprawie wielkopolskiej. Rzekł pośpiesznie:~- Jestem
20513  1,  1 |                            śnić w cieniu jego gałęzi wielkorogi jeleń - i wilk-kobylarz
20514  3,  3 |                           pociski. Stały tu posępne, wielkościenne gmachy, jak teatr, urzędy
20515  1,  2 |                              Te to przecudne, jaśnie wielmożne usta nazwały jego wieś rodzinną...~-
20516  1,  7 |                           złudy uczuć, spod miękkich wielobarw kwiatów, z głębi prochów
20517  2,  14|                             był już mocno zmurszały, wielokroć reparowany świeżym gontem;
20518  3,  15|                      kapitana Fijałkowskiego czyniła wielokrotne wyprawy z Saragossy. Zazwyczaj
20519  3,  4 |                           niebo, po którym wloką się wielokształtne obłoki, niesione od skrytych
20520  1,  7 |                             mądrych, tak udręczająco wielomównych, że w ich wyrazie mieścił
20521  2,  22|                     garsteczkę pospolitaków z ziemie wielońskiej, nie chwalęcy się, spędza
20522  1,  17|                              leje sążniowej średnicy wielopudowe, jednookie, uszate bomby,
20523  3,  10|                       konnicy. Grały na słońcu barwy wielorakie, a splótłszy się z kolorami
20524  3,  5 |                      ciekawie oglądając srebrnolite, wieloramienne świeczniki, których kilka
20525  2,  20|                            olbrzymia, tak rozmaita i wielostronna, że jej głową ogarnąć nie
20526  1,  16|                           Wrócił do roboty i w ciągu wielotygodniowych zajęć zapomniałby był o
20527  3,  2 |                            chorągwiami, z mszałami w wielowiecznych oprawach, wraz z poczerniałymi
20528  2,  11|                         magnolia, olbrzymia jak lipa wielowiekowa. Co krok zastępowało drogę
20529  1,  17|                    bezkształtnych, trupio szarych od wielowiekowych pyłów mąki. Kompanie piesze
20530  2,  22|                        kaliskie i sieradzkie, ziemia wieluńska, rawska i łęczycka. Wnoszę
20531  3,  3 |                           wysoki człowiek w ogromnym wieńcu z cyprysowej gałęzi. Oczy
20532  3,  5 |                              kaprala kopiastą paterę wieprzowego mięsiwa, popchnął kęsy kielichem
20533  2,  12|                      spoglądając z ukosa na "boczek" wieprzowiny leżący na misce.~Nie pytając
20534  1,  17|                      wspólnego... Ludzie snują się i wiercą naokół, jak gdyby pogrążeni
20535  1,  17|                               ledwie dostrzegalnych, wiercących się w kilkudziesięciu miejscach
20536  2,  10|                           jako ten pniak w lesie: po wierchu mocny, ale go kopnij - ozleci
20537  2,  9 |                             i dębów. Szła obok drogi wierna towarzyszka rzeka, zasłana
20538  1,  4 |                       towarzyszyła trwoga, aż do róż wiernego uśmiechu, wykwitających
20539  1,  15|                          rozpadał ani nad łacińskimi wierszami, ani nie brał do serca nauki
20540  2,  20|                           nowych, tryskający widać z wierszów książki, w coraz go głębsze,
20541  2,  1 |                              nie rób, bo i w krótkim wierszu nie wytrzymasz, żeby nie
20542  1,  15|                             Niektórzy pisywali nawet wierszydła do bogdanek, rymy okaleczałe
20543  3,  15|                     postradał, a pobić ten lud-bajki wierutne! Przeszedłem z tą szpadą
20544  1,  12|                        wyciągający rękę? Udają ludzi wierzących w doskonałość praw swej
20545  1,  10|                              osmętnieje z tego, jako wierzba u drogi. Wtedy przylezie
20546  1,  7 |                         krzywo i martwo, wspierał na wierzbach... A dokoła niego wszędzie
20547  2,  17|                           one drzewa oliwne, jakobyś wierzbinę swoją obaczył, tam to brzoskwiniowe
20548  3,  9 |                         rzeki zieleniły się już pędy wierzbowe i pastuch doglądający krów
20549  1,  7 |                        wykręconą z najmłodszej rózgi wierzbowej, która się w ciągu poprzedniej
20550  1,  1 |                           Śnieg po odwilży przymarzł wierzchem; okryła go śreń, cienka
20551  2,  7 |                          oczy poniosą. Na wyniosłych wierzchołkach, gdzie żywej istoty nie
20552  1,  8 |                       zwracał stęsknione oczy ku ich wierzchołkom srebrzącym się w słońcu,
20553  3,  10|                            safanduła. Jechał na swym wierzchowcu zgarbiony, z obwisłymi rękoma.~-
20554  1,  7 |                           cóż to?~- A bo zajeździłem wierzchówkę.~- Zajeździłeś kobyłę...
20555  1,  2 |                             zataja. Gdy Rafał dopadł wierzchówki i miał skoczyć na siodło,
20556  3,  3 |                          ziemnych, które tworzyły za wierzejami górę równą ich wysokości.
20557  3,  3 |                         trzeci. Kamienne obramowania wierzejów spękały się, wgięły do wewnątrz
20558  3,  3 |                           ziemi jak togi rzymskie... Wierzgały i roiły się nogi w białych
20559  2,  24|                       wreszcie kwaterą w Gniewie nad Wierzycą. Stare mury, fosy wodą napełnione
20560  1,  14|                            ziemi, a spadek rozerwali wierzyciele. Pamiętam, kiedym odchodził,
20561  3,  4 |                        Poszedłem z domu mego ojca... Wierzyłem, że moją ziemię... A teraz...
20562  1,  7 |                       szpadzie i na nią poprzysiągł. Wierzyliśmy, że cała Rzeczpospolita
20563  3,  1 |                        rozbiegła się po posterunkach wieść-piorun, że pod Malgą załoga została
20564  3,  1 |                    martwiejących strumieni. Brzmiała wieść-sprawa, jak morze jedne skały wyniszcza,
20565  3,  10|                  niepochwytny szum zwieszonych liści wieścił dumę o tym, czego nic nie
20566  2,  24|                               W razie jeśli strzechy wieśniacze, a nawet o horror! - dworskie,
20567  3,  9 |                              Obfitość wikliny podała wieśniakom sposób wygrodzenia dróg,
20568  2,  11|                            wyruszono z Waasen. Kilku wieśniaków szło przodem, żeby odwalać
20569  3,  2 |                         żerdź w taki sposób, jak się wiesza na hakach śpiżarni zabite
20570  3,  3 |                           miły Bóg... przecież to... wieszać jak kundlów!~- Mów, młodzieńcze,
20571  2,  20|                              założą stryk na szyję i wieszają na szubienicy, a nawet,
20572  2,  13|                           Krzyś... - błagała siostra wieszając się u jego ramienia.~Rafał
20573  3,  3 |                           miłosierdzia grotami lanc, wieszali się u szyj końskich, ostrzem
20574  3,  16|                             wśród pola. Po wzgórkach wieszały się tutaj zarośla agawy
20575  2,  20|                            swym bezwiednym dygiem.~- Wieszanie na belce, w stodole?~- A
20576  3,  1 |                              się pieśń. Grzmi w niej wieszczący głos o dziejach mórz i lądów.
20577  3,  1 |                            ni to solo dalekie, ni to wieszczba o sprawach przyszłych, ni
20578  1,  12|                              widzą przez wieki, oczy wieszcze! Książę czuł, że to od nich
20579  1,  15|                         Horacjuszowskiej oraz innych wieszczów Rzymu - i ukończył "chlubnie"
20580  2,  24|                             Skarszewy (Schöneck) nad Wietcisą, rzeczką zasilającą wody
20581  3,  1 |                       jasnośliczny, ostro zarysowany wietek księżyca na pierwocinach
20582  1,  7 |                       miejsca. I nagle jeden podmuch wietrzyka wszystko w proch rozbijał.
20583  2,  16|                         uszyma i wytkniętymi szyjami wietrzyły bez ruchu.~Porzuciwszy bagnisty
20584  2,  9 |                             chwila upłynęła, ten sam wiew odmieniał się, przeistaczał
20585  3,  3 |                          bunty robotników. Z murów i wież klasztornych bez przerwy
20586  1,  17|                           murach, fosach, szańcach i wieżach. Wyziew błotny ogarnął ich
20587  1,  7 |                         swoim. Skrępowany czarownymi więzami nie mógł ruszyć się z miejsca.
20588  2,  21|                     Komendant zasłabł. Wraca z balu. Wieziemy go do domu! Prowadź!~Dragon
20589  2,  21|                          przywarło do uszu i serca w więzieniach orawskiego zamczyska. Nieraz
20590  2,  12|                              1803, karano go ciężkim więzieniem za samo milczenie. Nie mógł
20591  2,  10|                              węgiel usta uczuły smak więziennej wilgoci. Do serca spływały
20592  2,  12|                   austriackie żegnało swoich pupilów więziennych. Z całego dostatku otrzymał
20593  2,  1 |                        antichambre i dlatego mię tam wieziesz w chwili, kiedy otoczon
20594  3,  4 |                               kartel Aljaferią z jej więźniami, czemuśmy broczyli lance
20595  2,  10|                          skale. Dozorca siepał się z więźniem. Ten jakby zapomniał, gdzie
20596  3,  4 |                     Inkwizycję świętą, wypuszcza jej więźniów, umarza sprawy, że liczbę
20597  3,  6 |                              niezbyt wiele przecięło więzów. Ześliznęło się jakoby po
20598  3,  6 |                         kościoła oraz niewysoka jego wieżyczka.~Rafał obojętnie patrzał
20599  3,  9 |                              wsią. Z dala widać było wieżyczkę drewnianego kościołka w
20600  2,  17|                         Rymkiewiczem generałem, co w wigilią tego dnia przybył z dalecyny,
20601  2,  24|                   niezupełnie misternym. Na dno tego wigwamu, którego otwarta ściana
20602  3,  3 |                         głowie wywraca się, żyły się wiją, a czaszka pęka. Zatrzęsła
20603  3,  3 |                           wyżynach szosy madryckiej, wijącej się przez la Muela, przez
20604  3,  2 |                         pewnej przestrzeni gościniec wijący się jak wstęga w dolinie
20605  3,  7 |                              operowanych na trzeźwo, wijących się w konwulsjach pod piłką
20606  2,  21|                              stronie tego jazu rosły wikle. Całe to zbocze od strony
20607  1,  8 |                             skurczony na kępie wśród wiklin i tataraków, niby to czatując
20608  1,  3 |                             szarzały. Błonia obrosłe wikliną, daleka przestrzeń tamtego,
20609  3,  9 |                             wioskowa ulica. Obfitość wikliny podała wieśniakom sposób
20610  2,  13|                        nasiąkłej wodą, zadrzewionej, wiklowej. Oczy jego nie mogły dojrzeć
20611  1,  15|                              był za swego wychowańca wikt i mieszkanie tylko za rok
20612  1,  3 |                            Odwiązał łódź, wyszukał w wiktach wiosła i skoczył pierwszy.
20613  1,  1 |                            niedostępne zarośla, gaje wiktów i rokiciny. Na kępach, wśród
20614  3,  7 |                             niziny Powiśla od strony Wilanowa za Czerniakowskimi i Mokotowskimi
20615  3,  7 |                             konny i zjechał w nizinę wilanowską. Na wzgórzu w okolicach
20616  2,  6 |                            panie mój! Straszna morda wilcza i białe kły były tu, obok
20617  1,  5 |                             jej uszu doleciał osłuch wilczego cmokania, gnała znowu ze
20618  1,  4 |                        gracją. Miała boki wpadłe jak wilczyca, kłęb wysoki, łopatki tak
20619  1,  5 |                            się klucz na poły we łbie wilczym nurzał. Czuł, że zmasakrował
20620  3,  12|                              wszelkie słowo uroczej. Wilgi wykrzykują w gęstwinach
20621  3,  9 |                            Tłusta ziemia, przesiąkła wilgocią, czarowała tu nieobliczalnym
20622  2,  9 |                           szarym głazie grudka ziemi wilgotnej, przyniesionej na podeszwie
20623  3,  15|                               Odetchnęli zimnym, ale wilgotniejszym powietrzem.~W wąwozach,
20624  2,  15|                           olszowe. Wciągnął w piersi wilgotny zapach i nasłuchiwał pierwszy
20625  2,  3 |                             i pana naszego Fryderyka Wilhelma! Ręka prawa do strzelby,
20626  2,  24|                            strzały zza murów, a sami wili się między zgliszczami jak
20627  1,  1 |                             Toż zeszłego roku w samą Wilię wzięliśmy z nimi dzika prawie
20628  1,  1 |                          gałęzi wielkorogi jeleń - i wilk-kobylarz nie tak często czatuje tutaj
20629  1,  5 |                             pianach śniegu z chyżymi wilkami w przegony. Nozdrzami jej
20630  1,  1 |                            bór nierozdarty w nizinie Wilkowa, Ciekot, Brzezinek, po górach
20631  1,  5 |                        otwartą raną. Dopóki leżał na wilku, nie czuł ni zimna, ni bólu.~
20632  2,  11|                      podążyli we wskazanym kierunku. Willa Vicini leżała na górze obrosłej
20633  2,  1 |                              nie do nas, którzy tyle win dźwigamy na frakach i fryzurach.~-
20634  3,  15|                              różnobarwnie na drogich winach - ani słowa.~- Życie mi
20635  1,  7 |                         tylko dnieć zaczęło, zbudził Wincentego i jechał w dalszą drogę.
20636  1,  17|                        artylerii polskiej pod szefem Wincentym Axamitowskim, złączony z
20637  1,  3 |                       zaczęli ją z całej mocy na lód windować. Poszło to z trudem, ale
20638  1,  10|                            Kto się spóźni, sam sobie winę przypisze.~- Bawimy się... -
20639  1,  12|                         papieru z mnóstwem podpisów, winiet i pieczęci. Książę wyjechał.
20640  2,  20|                      przybyłych, a ozdobione cudnymi winietami, które sztychował na miedzi
20641  1,  8 |                            nam świeci. Podnieść oczy winni jesteśmy i żyć. Piotrze,
20642  3,  11|                            trzynastym wieku istniały winnice dominikańskie, zapatrzonego
20643  1,  13|                           sięgnie zarosłych szczepem winnym o liściu przywiędłym, srebrnoszarym,
20644  2,  2 |                             cudowna, jedyna barwa, a winograd zwisa z wątłego szczepu
20645  1,  17|                               Ujrzał nagle ciemnik z winorośli rozpięty na obłąkach i na
20646  2,  1 |                              urwipołciami i żłopiesz wińsko, zamiast psiarnię puszczać.
20647  2,  10|                              z jednym wojakem, co me wiód, co był z Luptowa, juści
20648  2,  11|                             poprzek drogi i rozdołu, wiodącego na szczyt, runęły nowe lodowate
20649  2,  21|                             wąski, wygrodzony wygon, wiodący w dół ku rzece. Sam stanął
20650  2,  21|                        mężczyzn i stanął w przejściu wiodącym do sali sąsiedniej. Tył
20651  3,  9 |                            umieli nic powiedzieć. Po wiórach świeżych, gęsto w rzece
20652  1,  10|                         czarne i ogołocone jak słupy wiorstowe. W głębi parku kryły się
20653  1,  12|                        kolumny za kolumnami. Górskie wioseczki były popalone i zrównane
20654  1,  1 |                             na wieki został?...~A ta wiosenka... Po świętach Wielkiejnocy
20655  3,  6 |                          ludzie dobrze wiedzieli, że wiosenkę ma taką samą w sercu jako
20656  1,  11|                             co chwila obłokami iście wiosennymi, które były delikatne i