Tom, Rozdzial

24173  1,  3 |                            Cedry, i że, o straszliwa zgrozo! nagi wszedł z towarzyszem
24174  1,  16|                     interesem. Wnet ogorzał, ręce mu zgrubiały, fryzura ŕ la Titus zmieniła
24175  2,  16|                            przerwy nie można go było zgruntować.~Po długich słotach, jakoś
24176  3,  6 |                        Raszyna i Michałowie, koń nie zgruntuje, chyba za Pruszkowem .i
24177  2,  10|                               topiele, co ik ani nie zgruntujes, ani nie przeźres, bo to
24178  1,  2 |                             na przeciwległej stronie zgrupował się zastęp niemały. Zmącona
24179  2,  18|                       popiołów. Nowe zażegła ognisko zgryzoty.~- Jak wtedy, jak wtedy... -
24180  3,  16|                            czerepa granatu. Tęgo się zgrzał, dobrze spracował, nim nad
24181  1,  2 |                          klaczy, badając, czy bardzo zgrzana, i coś pod nosem mruknął.
24182  2,  10|                          między cuchnącymi kadłubami zgrzanych koni, nie słyszy tętentu
24183  1,  4 |                              pielęgnował, sam czesał zgrzebłem, sam poił i przeprowadzał.~
24184  1,  6 |                              na wiązkę słomy, okrytą zgrzebną płachtą. Łzy gorzkie padały
24185  2,  22|                           mundurów, było odzianych w zgrzebne lejbiki z rękawami. Jedni
24186  1,  17|                         kanonierów, których białe ze zgrzebnego płótna lejbiki przemieniły
24187  3,  10|                            widok zgarbionej figury w zgrzebnym kitlu, w grubych butach,
24188  1,  9 |                      drobnych gałązek, jakoby dziady zgrzybiałe, obsiadłe przez prawnuki...
24189  3,  12|                              przybyszów. Ale naraz w zgrzybiałej, jakoby pleśnią pokrytej
24190  3,  10|                          starcze pogawędki-pociechy, zgrzybiali obadwaj, starzy i bezsilni
24191  3,  10|                              niego w krótkiej chwili zgrzybiały safanduła. Jechał na swym
24192  3,  3 |                             ociężałymi kroki starców zgrzybiałych po tych samych płaskich
24193  3,  14|                             Ludzie nocni szli wolno, zgrzytając po kamieniach podkutymi
24194  3,  17|                     puszczony pierwszy raz w nowinę, zgrzytał, skwierczał, wił się i prawdziwie
24195  1,  6 |                          śniegu. Skostniałe jej łapy zgrzytały po szybce, a głos rozjuszony
24196  3,  4 |                              Krzysztof słyszał teraz zgrzytanie haków, ale nie bardzo wiedział,
24197  1,  16|                     rozwijały na rabatach pod cichym zgrzytem okiennicy. Nakazywał sobie
24198  3,  4 |                              chwierutał się do taktu zgrzytliwie, a przecie melodyjnie, tak
24199  3,  4 |                              mułów ani dzwonków, ani zgrzytu haków. Wszystko jest ciszą.
24200  2,  20|                        szeleszczą, co mówią klamki i zgrzyty drzwi. Czy to może towarzysz
24201  2,  3 |                      przepaści, która ci się odgraża zgubą ostateczną. Odpowiedz! Czyli
24202  1,  12|                            nie uczyni, narazi się na zgubę, ponieważ wszystko go opuści".~
24203  1,  3 |                       powiedz, chcesz przez miłostki zgubić tego oto Sybarysa? Czemuż
24204  1,  4 |                            znowu marzył o śmierci, o zgubie, o zbrodni, o szaleństwie.~
24205  3,  5 |                   przejściach w górach Juvenes, to o zgubieniu sztandarów, o marszu nad
24206  3,  10|                                 Dziecko mi zabrałeś! Zgubiłeś mi mędrkowaniem syna!~-
24207  1,  5 |                            ręką. Był pewien, że jest zgubiony: zbudziła służbę... Ale
24208  2,  13|                             podają...~- Myślałam, że zgubisz nareszcie w Wiedniu swe
24209  1,  16|                            uczynku "egzaltacji", tak zgubnej i tak ogólnie potępionej...
24210  3,  6 |                         jakoby prześliczne niewiasty zhańbione i obdarte z szat przez brutalną
24211  1,  17|                               W milczeniu, patrząc w zhańbiony tłum jeńców, salutował ich
24212  3,  3 |                              psie, kwik jakoby kobył zhasanych w błoniu, śpiew radości,
24213  3,  4 |                          Cesarz stolicę zdobędzie... Ziąb szelma podły... Krupy z
24214  2,  12|                       pasturka, workiem od deszczu i ziąbu nakryta; podobna z dala
24215  1,  1 |                      prżyjrzał się suchym i lśniącym ziarenkom prochu: Zaczaił się i cały
24216  2,  9 |                            był mgłą poranną o barwie ziarn jałowcu wczesną jesienią.~
24217  2,  12|                              i łzami, zasypuj chudym ziarnem, odjętym od ust dzieciskom
24218  2,  2 |                        wszystkich na ziemi roślin. W ziarnie ustaje twórczość rośliny,
24219  3,  4 |                             drżeniem ostrych kantów, ziarnistych wydęć kamienia.~- Tyżeś
24220  1,  1 |                       kwarcytu iskrzyły się w słońcu ziarnistym szkliwem, jakby sam mróz.
24221  2,  17|                         morza. Ustał dowóz żywności. Ziarnko zboża nie doszło już od
24222  3,  3 |                             Jednym susem skoczyli ku ziejącym paszczom armat na wzniesieniu.
24223  2,  17|                              Broń u nogi, ale śmierć zieje z oczu... Wtem, jakoby na
24224  3,  15|                            nich drzewa; krzaka, kępy ziela, wzniosły się w górę na
24225  3,  9 |                         tytułu, że stare wierzby już zielenieją, że się włamano w granice
24226  1,  17|                               Zabłockiego, Zeferyna, Zieleniewskiego, Godebskiego, Kirkora, Berensdorfa,
24227  2,  16|                           żałośliwa trawka ostro się zieleniła pod ciemnymi drzewami. Liście
24228  3,  9 |                         błoniu z tamtej strony rzeki zieleniły się już pędy wierzbowe i
24229  2,  14|                         kryły się zimne polanki, tym zieleńsze, im bardziej płomienistą
24230  3,  3 |                             z nich trafiła żołnierza Zielińskiego w skroń. Runął na wznak,
24231  3,  6 |                            całe żółknie i że płomyki zielonawe wypadają z niego rzędami.
24232  3,  13|                           porosłych rdzą, rudzizną i zielonkowatą pleśnią, jej pochyła górska
24233  3,  1 |                           płaszczyzny ziemskiej. Nad zielonkowatym obrusem wodnym unosiły się
24234  1,  2 |                            pomalowane lubryką lub na zielono, a ciągnione przez fornalki
24235  2,  7 |                              miękkie błotne paprotki zielonowłose, końskie ziele z białymi
24236  1,  7 |                            wyrostki. Młode, miękkie, zielonożółte igły były przeźroczyste
24237  1,  16|                         chciwie nachylone krzewiny i zielska. Brzegi stoku bramowały
24238  3,  1 |                             siemię, a teraz w obcych ziemiach bez krzyża-pamięci i bez
24239  1,  16|                          narożnej izby zanieść strój ziemiański: drelichową katankę, takież
24240  3,  6 |                            Kiedyż to ja cię wyrąbię, ziemio!~Kiedyż ty przyjdziesz,
24241  2,  12|                             i gęsto czerniały badyle ziemniaczanej naci.~Szedł przez bezpłodną
24242  2,  14|                          ucha do tej melodii. Sadzić ziemniaki, orać, żąć, konie leczyć,
24243  2,  14|                           Samym sadzeniem i kopaniem ziemniaków nie wyżyjesz.~- I to rozumiem.~-
24244  3,  1 |                          swoich. Co mi tu za niewola ziewać z nudów! Z nas kużdemu sto
24245  2,  13|                      będziesz wtedy przed zaśnięciem ziewała siedmnaście razy grubo i
24246  2,  17|                             już ozimina, ale na ogół ziewało w polach pustkowie odłogów
24247  3,  6 |                             Co chwila, pragnąc ukryć ziewanie, muskał pieszczotliwie małego
24248  2,  13|                         łonie dziewiczym.~- Ile razy ziewnęła przed zaśnięciem?~- Siedmnaście
24249  1,  16|                         bezsilnym gniewie, że trupie ziewy chuchają spod ich błon zielonych
24250  1,  1 |                             nieznanym, mchem tysiąca zim i tysiąca wiosen okryte,
24251  1,  3 |                               który go tym strasznym zimnem przejmował - i raptem zaczął
24252  2,  17|                            ja z towarzyszami - spać. Zimnica trzęsie, sny straszne...
24253  1,  3 |                   wspomnienie przejmował go dreszcz, zimniejszy niż w rzece. Chciał zasnąć.
24254  1,  4 |                             dalekie lasy w słoneczny zimowy dzień. Wspaniałe strumienie
24255  2,  9 |                             w ziemię stopami górskie zioła. Było południe, gdy wyszedł
24256  2,  7 |                            mechowiska, ukryty między ziołami ponik leśny tu i owdzie
24257  2,  23|                            przekonał, że niepłonnymi ziomków moich karmiłem nadziejami.
24258  2,  24|                           uważani będą jako bracia i ziomkowie. Wy zaś, Polacy - głosiła
24259  2,  7 |                            ściana spadała w przepaść zionącą z głębi ziemi. Potok szumiał
24260  2,  11|                          ludzkie. Ten krzak ognisty, zionący najpotężniejszym ogniem
24261  2,  2 |                             nędz ludzkiego motłochu, zionął z pojedynczych chwil wczorajszych,
24262  1,  3 |                          okryła. Straszna wściekłość zionęła z oczu.~- Z nożem... - rzekł
24263  1,  5 |                             ze szlochającym krzykiem zionęło z jej pyska. Były chwile,
24264  3,  3 |                         straszliwego skrzywienia ust zionęły dwa płomienic: duma i boleść.
24265  3,  17|                         Urzędowe otwarcie testamentu ziściło wszystkie jego nadzieje.
24266  1,  11|                          lepszego dworku dzierżawcy, zjadano wszystkie zapasy żywności
24267  1,  16|                               spływającą niby kropla zjadliwa, która rozgryza i kruszy
24268  1,  4 |                            starego pana, miał rozkaz zjadłszy kolację spać natychmiast.~
24269  1,  5 |                           Nie, nie!~Tymczasem czarna zjawa zbliżała się ciągle i oto
24270  2,  17|                              Wiedeń. Już my widzieli zjawę karpackich gór, krakowski
24271  1,  11|                          niego w głębi siebie, nagle zjawiała się z czymś innym, czego
24272  2,  2 |                         tańce, sceny mimiczne, nagłe zjawianie się kształtów przy brzmieniu
24273  2,  1 |                             domu, a jeżeli się gdzie zjawić raczy, to tyle zawsze pokaże
24274  2,  2 |                        pierwszej wody, gdy oto nagle zjawiła się na jego piersiach ohydna
24275  3,  6 |                              Jak spod ziemi wyrosłe, zjawiły się u jego strzemion kudłate,
24276  2,  11|                            zasłaniało pół nieba inne zjawisko. Więc w jednym miejscu chwiał
24277  1,  14|                           samym mieście, jak gdyby w zjawisku nieznajomym wcale. Unikał
24278  2,  10|                        spytki, na męki.~- Na męki?~- Zje ba jakoz! To ino zabawa,
24279  1,  15|                             muzyki. Zamożna szlachta zjechała z całej Nowej Galicji. Reduty
24280  1,  11|                           pewnym miejscu, kilka osób zjechało niżej ku polom. Księżniczka
24281  3,  6 |                          pękło z żalu, gdy umarł nie zjednany, bez uścisku. Gnije teraz
24282  3,  1 |                              w śródmorze, w samotnie zjednoczenia wód. Stanęła przerażona
24283  3,  2 |                         dawaj mi, co masz jeszcze do zjedzenia, bo zdycham z głodu.~Ksiądz
24284  1,  2 |                    spostrzegł, że cały łańcuch sanek zjeżdża w dolinę rzeki Koprzywianki.
24285  3,  17|                              i kamieniach, ostrożnie zjeżdżał zaprząg solidny. Z dala
24286  3,  9 |                             ziemi, która wraz z nimi zjeżdżała w jakieś dziury najeżone
24287  1,  2 |                        najbliższej wioski. Tymczasem zjeżdżało sań coraz więcej. Dwie kapele
24288  1,  11|                            codzienne. Kiedy niekiedy zjeżdżano olbrzymią hurmą ludzi do
24289  3,  12|                             zgliszcza wszędy, ziemię zjeżdżoną armatami, stratowane zboża.
24290  3,  2 |                           sama: garbata na północy i zjeżona od stromych gór na południu,
24291  3,  11|                             Straszna trwoga włosy mu zjeżyła na głowie. Ujrzał w duszy
24292  1,  3 |                            chwili drugi raz...~Włosy zjeżyły się na głowie Rafała.~-
24293  2,  17|                            góra wodna, jakoby dziki, zjuszony koń... W porcie wiatr przyciszony.
24294  1,  2 |                            chwilę stali obok siebie, złączeni śmiertelną grozą, gdy turoń
24295  2,  21|                            mchem, a to ich rozkoszne złączenie było jak obraz pocałunku.
24296  3,  6 |                            krople cichych łez, jedna złączona z drugą, z trzecią... Patrzą
24297  1,  2 |                          ujrzał rodzonego swego ojca złączonego dziwnym uściskiem z księdzem
24298  3,  14|                              ogień i niezłomną dumę, złączy duszę swoją rozpaloną i
24299  2,  17|                          ludność murzyńska na wyspie złączyła się z Mulatami i chwyciła
24300  3,  3 |                  Przekrzywili czapy. Mocno pod brodą złączyli podpinki. Jeden drugiemu
24301  1,  2 |                            coraz więcej. Dwie kapele złączyły się teraz i od ucha cięły
24302  2,  22|                         niedowierzaniem, ale wkrótce złagodniał. Nie tylko że dał im kartę
24303  3,  10|                       przemysłem i handlem. Młodzież złajdaczała, gałgaństwo i głupota padły
24304  3,  6 |                              w siebie wciągał. Konie zlały się z końmi, ludzie z ludźmi.
24305  2,  24|                     wszelkich dokładali starań, żeby złamać wejściowe wierzeje. Z dachów,
24306  1,  5 |                              Cała postać zgięła się, złamała i przytuliła do piersi.
24307  2,  17|                            rozpaczą my broń cisnęli, złamali my broń na kolanie, o świętą
24308  3,  4 |                              Coś w nim od tego ruchu złamało się, jak gdyby chrupnęło
24309  2,  12|                          niewiele myśląc, aczkolwiek złamanego cwancygiera nie miał przy
24310  2,  17|                          Pierwsze to było i ostatnie złamanie wiary w legionach.~- Mówże
24311  3,  3 |                            twarze zmiażdżono, piersi złamano obcasami. Wiązani byli we
24312  3,  1 |                           już cieniów i barw w sobie złamanych. Były ciężkie i jednostajne,
24313  1,  3 |                           właśnie głową "wonnościami zlaną", że innej rady nie ma.
24314  1,  17|                          lufy, rzygającą z ran krwią zlane piersi i gęby, wyszczerzone
24315  3,  6 |                           się kupa ruin drewnianych, zlanych krowieńcem, stos spiętrzony
24316  3,  3 |                             huknął naprzód głową dla złapania tchu i trafił zębami na
24317  3,  3 |                           zagród, zastaną tam ludzi, złapią stada. Przystawią ze śmiechem
24318  3,  13|                          okryte rdzą jak żelazo, już zlasowane, powlekły się białą, niezniszczalną
24319  2,  11|                             którą byli widzieli, gdy zlatała potokiem ze śnieżnych jaskiń
24320  1,  1 |                           wiedźmy, strzygi, błędnice zlatują się o północku i gdzie się
24321  1,  8 |                           nie wiadomo czyj... Czasem zlatująca woda wydała dźwięk głębszy,
24322  3,  2 |                             idzie pod górę, w wodzie zlatującej po kamieniach i stopniach
24323  1,  3 |                              grzmiał tam ponuro niby zlatujący wodospad z jakichś niezmiernych
24324  1,  7 |                           wszystko w proch rozbijał. Zlatywało na ziemię jako kwiat czereśniowy.
24325  3,  3 |                              od prochu i uniesienia, złaził z barykady wielkimi kroki
24326  2,  24|                              i nie za letko, bo kiep zleci ze szkapy w samym środku
24327  1,  12|                              żelazny. Bez tego mostu zleciałby był w przepaść, gdzie koła.
24328  3,  14|                          tarzając się w konwulsjach, zlecieli obaj w jakąś wąską czeluść.
24329  1,  5 |                           widać, Austriak prał tęgo. Zlękły się Francuzy, rozumiesz,
24330  3,  6 |                              jak masa jednolita, jak zlepienie w bryłę olbrzymią, jak skała
24331  3,  3 |                         Stały skupione, zbite, jakby zlepione między sobą w jednolitą
24332  2,  9 |                            ziemi... Czarne, wilgotne zlepki gruntu były przesycone tak
24333  2,  2 |                            rączkami dzieciny swojej, zlewa nań błogosławieństwo, jak
24334  3,  6 |                        przygotowany na rolę, obficie zlewać go wodą i krowieńcem z gnojówek.
24335  2,  12|                             ostatka drewnianą sochą! Zlewaj go potem i łzami, zasypuj
24336  2,  19|                            gromadzie. Długo brzmiał, zlewając się w szereg dźwięków niezrozumiałych...
24337  1,  13|                              wysoko rękawy koszuli i zlewał sobie obficie głowę wodą.
24338  1,  12|                     niezmiernej grubości, wciąż wodą zlewanych, spływał na dół drugi z
24339  3,  10|                      srebrzyły się teraz od pasmugów zlewnej wody. Deszcz ustał. Obłoki
24340  3,  10|                             przeciągał. Wypłukana od zlewy gliniasta ulica ogrodu była
24341  3,  3 |                        wojsko.~Nim Hiszpanie zdążyli zliczyć ich, wtargnęli przemocą
24342  2,  22|                             drzwi i przypatrzył się. Zliczył oczyma zielonych jegrów.
24343  3,  16|                              słońce niezbłagane. Nie zlituje się nad nim słońce i ognia
24344  1,  5 |                             jak zarznięci, jedni pod żłobami w sąsiedztwie drzwi, inni
24345  2,  22|                            kołami, drągami, drabiną, żłobem, półkoszkiem wozu, co jeno
24346  3,  3 |                         sztycharza w twardej miedzi, żłobią wszystkie obrazy. Tyle tylko
24347  3,  3 |                            wewnętrzna żądza. Krzywda żłobiła ją! latami, a tak pracowicie,
24348  2,  18|                       Osiodłane w nocy konie stały u żłobów. Strzelec Walek ze sforą
24349  3,  2 |                         Sypnięto jej obficie w puste żłoby. Kiedy ludzie zajęli się
24350  1,  13|                     wschodzie te smugi zazdrosne, co złocą jasnością obłok poranny?
24351  2,  20|                    oprawionego w skórę, ze ślicznymi złoceniami wyciśniętymi na rogach i
24352  2,  15|                           bielonych izb roztopione w złocie, chłodne powietrze. Gałęzie
24353  2,  7 |                             okna chaty oczy łąkowych złocieni i ruchliwe liliowe dzwonki
24354  1,  7 |                       przegniłego jak stary aksamit, złociły się na słońcu. Wiklowy płotek
24355  1,  8 |                              Wrzynały się jak piła w złocistą drogę. Kiedy niekiedy plusnęła
24356  3,  1 |                            rozwiewał. Stały i stały. Złociste po nich snuły się szlaki,
24357  1,  12|                              wstąpił na wysokość lwa złoconego. Usunął duży kamień, który
24358  2,  13|                            wyglądał na zamaskowanego złoczyńcę. Nalana twarz była w tej
24359  2,  17|                    wygrywaniu bitew, o sławie. Serca zlodowaciały, dusze się objawiły zbójeckie.
24360  1,  2 |                        skwaśniała im na ocet siedmiu złodziei, więc teraz z młodszą umyślili
24361  3,  13|                        okienko wdarł się ciemną nocą złodziej-świętokradca, kraty porozginał i wyrwał,
24362  1,  12|                            Marka przez "francuskiego złodzieja". Książę słuchał ciekawie.
24363  1,  5 |                     uderzenie dzwonu: klucz. Cichym, złodziejskim ruchem lewej ręki, z cudownym
24364  3,  14|                             tylko kwiczał latając po złomach. Wtem prędki błysk ślepej
24365  2,  1 |                           między tymi urwipołciami i żłopiesz wińsko, zamiast psiarnię
24366  2,  21|                        baraszkuj, ale innym razem! - złościł się Kalwicki.~- Biada mi!~-
24367  2,  21|                            Lubię dobry dowcip, a Gez złośliwości nie ma dowcipu. Obawiam
24368  2,  21|                               ile sobie przypominam, złośliwy, mości Cedro. Lubię dobry
24369  3,  1 |                              nama! Abo nam to potrza złota-pieniędzy? Za ten grosz miedziany
24370  3,  6 |                            szumiały. Ich jasnożółte, złotawe liście dotykając się wzajem
24371  2,  6 |                             oblicza uśmiechały się w złotawym niebie. Helena przycisnęła
24372  3,  6 |                             dokoła.~Słońce jaśniało. Złotobiałe połyski szły w zabłąkaniu
24373  1,  5 |                    świetlista, przeistoczona w obłok złotobiały i w uśmiech. Rozkosz widzenia
24374  3,  14|                       straszliwym znakiem ryła się w złotodajnych niwach na wschodzie, aż
24375  3,  6 |                            cugli, stanęły jak wryte. Złotogniade pokryły się ciemnymi łatami.
24376  3,  4 |                             dzień. Świeciło wielkie, złotolite, oślepiające słońce. Uczuł,
24377  2,  21|                           Kaszmiru. Jeśli stawała na złotolitej drodze spojrzeń obłąkanych
24378  1,  8 |                        Pachniał odurzająco subtelny, złotolity kwiat lipowy. Z rabat kwietnika,
24379  2,  15|                              sosen obite były jakoby złotolitymi blachami. Sroki pokrzykiwały
24380  1,  5 |                            piersiach. Szczęście, jak złotopióry ptak zabity w powietrzu,
24381  1,  2 |                             w kierunku Koprzywnicy i złotopszenicznej niziny Powiśla, wskroś jedynego
24382  1,  7 |                              śpiewa ów niewysłowiony złotostron i że to on sam wyrywa z
24383  1,  16|                              siebie, a nawet dołożył złotówczynę na piwo. Rafał został łaskawie
24384  2,  7 |                            to tu, to tam, jak muzyka złowieszcza, szybka i okropna, piorunującymi
24385  3,  3 |                              ich gorące, spracowane, złowieszcze oddechy. Zbójeckie oczy
24386  2,  6 |                 niespodzianie i pochylały z cichym a złowieszczym sykiem. Łoskot kół bryki
24387  1,  1 |                       pościgu rzeźwy huk niby muzyka złowroga, pełna dzikiego czaru, gwałtu
24388  3,  4 |                              do tej stolicy. Tam nas złożą w szpitalu, jak Cesarz stolicę
24389  3,  1 |                       Przeciem widział waszą jazdę i złożenie. Od maleńkości woma noga
24390  2,  13|                              alejami wierzb i brzóz, złożonymi z drzew tak grubych, wyniosłych
24391  3,  14|                           pomyślał w głębi siebie. - Złożyłaś broń u nogi obcych przychodniów.
24392  1,  1 |                          Miałem lufę nabitą lotkami. Złożyłem się i palnąłem.~- Skrzydła
24393  1,  1 |                             się przymuszeni byliśmy. Złożyliśmy jak barany rynsztunek wojenny
24394  3,  8 |                             do wykonania mego planu. Złożymy ich tu kupami znowu w jakim
24395  3,  11|                             Rozkosz znajdował w tych złudach. Stawał się w głębi lochów
24396  1,  7 |                             nowo. Ukazywała się spod złudy uczuć, spod miękkich wielobarw
24397  1,  11|                        wszystkie te zajścia ducha są złudzeniem. Może księżniczka wcale
24398  3,  13|                           kraty porozginał i wyrwał, złupał nożem spróchniałą szafkę
24399  3,  1 |                           tylko naokół trupio szare, złupione przez czas i plutę, wyssane
24400  1,  13|                           dziesięciu tysięcy cekinów złupionych w handlu albo z cudzego
24401  1,  1 |                         bodzentyńskiej. Tam go znowu zluzował stary myśliwiec.~Był już
24402  3,  9 |                       kwestie i tworzyli hałas, żeby zmącić moje wrażenia. Słyszałem
24403  1,  2 |                        zgrupował się zastęp niemały. Zmącona woda chlupała, gdy chłopstwo
24404  1,  2 |                             na niego, na dzikie oczy zmącone do dna, na żyły jak strąki,
24405  2,  9 |                            tatarakach i trzcinach, w zmąconej mułem wodzie, ale noc już
24406  1,  10|                            ust. Zrazu tak miał wzrok zmącony, że gdyby naprzeciwko siedział
24407  1,  5 |                               nie wiem", żebyś zaraz zmądrzał!~"...iż nie jestem w stanie
24408  3,  15|                          jest kuszony od diabła i że zmaga się z nim w opustoszałych
24409  1,  17|                    Rozpoczynać pracę długą i twardą, zmagać się ze sprawami wiecznymi!
24410  2,  1 |                               Żołnierz, z którym się zmagał, płatnął go do krwi raz
24411  3,  11|                           Garstka żołnierzy polskich zmagała się z nimi ze wszech sił,
24412  3,  3 |                       Woltyżerowie; pierwszego pułku zmagali się tu jeszcze z Hiszpanami.
24413  1,  8 |                           surowe twoje obowiązki nie zmamią. Słyszysz waćpan?~- Słyszę
24414  1,  11|                              okolice Wygnanki, gdzie zmarł brat Rafała. Wziął w tej
24415  1,  8 |                              nań świadomość, że może zmarły brat jeszcze widzi ziemię
24416  3,  1 |                          podnosi z ziemi, a sam przy zmarłym bez zmysłów pada..."~Duma,
24417  3,  3 |                              zwrócony, klęczał przed zmarłymi i półgłosem mamrotał modlitwy.~
24418  3,  10|                              Trepka zmarszczył się i zmarniał w sobie. Stał się z niego
24419  2,  14|                              żyta, tobyśmy do reszty zmarnieli.~- Racja! Powinniśmy leźć
24420  3,  11|                       pożywienia i chwili odpoczynku zmarnowały adiutanta. Toteż w nocy
24421  2,  1 |                              to, kochanku, należy za zmarnowanie tak pięknego pałacu. Słyszysz
24422  3,  1 |                             noga stawała w strzemię. Zmarnują waju te guwernery.~- Nie
24423  3,  12|                         można poznać... Twarz cała w zmarszczkach i fałdach, oczy wypełzłe
24424  3,  14|                      zastępem z czapkami na ucho, ze zmarszczoną brwią. Kiedy przybyli przed
24425  3,  12|                           jednostajnie, nieodmiennie zmarszczone, jakby nad tą samą wciąż
24426  1,  16|                           mówiła patrząc w ziemię ze zmarszczonymi brwiami - jaki jest ten
24427  3,  10|                       Krzysztofa padło, stary Trepka zmarszczył się i zmarniał w sobie.
24428  3,  1 |                            stały w milczeniu, jakoby zmartwiałe. Krzysztof Cedro słuchał
24429  3,  4 |                           Wszystko jest ciszą. Ciało zmartwiało, serce zamiera i bezwładnie
24430  2,  9 |                         wielką, że nie sprawiłaby mu zmartwienia wiadomość o śmierci własnej.
24431  3,  5 |                     najtłuściejsze.~- Jedno ma tylko zmartwienie - pokpiwał stary Szulc -
24432  3,  15|                          uradowania, który na ustach zmartwychwstał na widok młodego Cedry,
24433  1,  12|                              w ubiorze biskupim, tam Zmartwychwstanie, tam Wskrzeszenie Łazarza...
24434  1,  5 |                       sprężyste nogi odbijały się od zmarzłej ziemi: pławiła się w tumanach
24435  3,  6 |                                 Wracam z Michałowie. Zmarzłem... - rzekł mały generał
24436  2,  23|                           przedmieściu Bratkowickim. Zmarzli jeźdźcy, skoro tylko zdołali
24437  2,  21|                          szronem i śniegiem. Czarny, zmarzły piach ustępował pod ich
24438  3,  6 |                     wylatywał mu z garści, spomiędzy zmarzłych palców... Chwycił go jeszcze
24439  2,  21|                           szczękających podkowami po zmarzłym śniegu. Według umowy Rafał
24440  1,  5 |                             wilczym nurzał. Czuł, że zmasakrował kości i że rozwala mózg.
24441  3,  13|                       człowieka pozostał. Twarz była zmasakrowana, ramiona, piersi i ręce
24442  3,  13|                             tych oficerów pan sklął, zmaścił słowem i kazał im, żeby
24443  2,  2 |                    Przekreślona jest potęga miecza i zmazana. Został przecież każdy dreszcz
24444  1,  12|                          błękitnym polu lew Wenecji, zmazane były słowa: Pax tibi, Marce,
24445  3,  8 |                     Fiszerowi z tym samym uśmiechem, zmazanym w jadowitej złości.~Wódz
24446  1,  8 |                    rozsiewającego milczenie, do potu zmazującego czoło i do nikczemnych łez?~
24447  1,  16|                             siedzę i koniec. Jak się zmęczę w kuchni, przy praniu, to
24448  3,  2 |                            gąsiorów wina. Po wielkim zmęczeniu, po trudzie drożnym aż do
24449  1,  17|                          coraz ciszej na kamieniach. Zmęczone ciało wzdrygnęło się od
24450  1,  1 |                          Wstaje na nogi... Oczy jego zmętniały, kilkakroć wytężyły się
24451  2,  1 |                           pewny siebie panek. Utył i zmężniał, aczkolwiek był wydelikacony
24452  2,  14|                            skończy! Nie tak to łatwo zmiamlać, jak się byle atutowi wydaje.
24453  2,  7 |                             i okropna, piorunującymi zmianami swymi wyrażająca dokładniej
24454  2,  20|                              nadziwić, napatrzyć tej zmianie, owemu przedzierzgnięciu
24455  3,  9 |                          Jakże on to zobaczy?~- Może zmiarkować z byle czego. Musimy działać
24456  1,  3 |                         huknął w brzuch prorektora i zmiatał korytarzem. Ale nim dopadł
24457  2,  24|                              przeważnie starych, jak zmiatali w stronę domową na poły
24458  3,  1 |                            życia wiedeńskiego, gdzie zmiażdżona duma szarpała duszę na strzępy -
24459  3,  14|                     rozgrzebać, trafiłoby się na jej zmiażdżonego trupa. Deszcz spływa między
24460  3,  3 |                        rozszarpano bagnetami, twarze zmiażdżono, piersi złamano obcasami.
24461  3,  12|                           zniweczonej bez śladu. Ale zmiażdżył go w sobie młotem potężnej
24462  1,  14|                            hańbie, która mi kopytami zmiażdżyła duszę! Więc mam przejść
24463  3,  14|                          justizów i królów Kastylii! Zmiażdżyli dumę Aragonów. Urok potęgi
24464  1,  2 |                          arte. Dopiero wtedy rura mu zmiękła... Do nóg mi. "Wielmożny
24465  1,  16|                            się rozległ. Serce Rafała zmiękło i oczy zaszły łzami. Miał
24466  1,  8 |                            zaprzeczam.~- Już nic nie zmieni tego, co w sobie zamknąłem.~-
24467  1,  14|                              zsiada i w cios z wolna zmienia straszna myśl: Napaść na
24468  1,  7 |                          niwę żyjącą własnym żywotem zmieniać się poczęło.~Piotr objął
24469  2,  12|                              na sobie. Tylko co tchu zmieniaj bieliznę!~Odwrócił się i
24470  3,  17|                        idziecie! _ rzekł nagłe Cedro zmieniając -przedmiot rozmowy. - Wielka
24471  1,  3 |                               Za chwilę dla rozrywki zmieniali porządek. Kuzynek zaczynał
24472  2,  20|                      rozkoszy. Wówczas bardzo musiał zmienić się wyraz jego twarzy, gdyż
24473  2,  22|                           dawno nie widzianego a tak zmienionego kolegę, Rafał nie mógł słowa
24474  3,  1 |                           przez westchnienia pokoleń zmienionych w baśnie - płonęła w jego
24475  1,  6 |                      strachem nieskończone pola albo zmieniwszy się w czucie bryły kamiennej,
24476  2,  7 |                          niego prędko w odwiedziny. "Zmienne" leżało na szczycie kamienistej
24477  2,  9 |                              stanął nagle u brzegów "Zmiennego" jeziora. Głos obcy, głos
24478  2,  17|                            chodziło szumne, gromkie, zmiennobarwiste. Och, morze moje, morze!...
24479  2,  7 |                          kochali jeziorko. Zwali je "Zmiennym". W odległej nieraz stronie
24480  1,  14|                        nikomu nie znany. On do niego zmierza bez przerwy, jak Kolumb
24481  3,  3 |                          Krzysztof z łagodną ironią, zmierzając do legowiska.~W tej samej
24482  3,  3 |                              tyle, a ile je uznał za zmierzające do celu. A jednak wszyscy
24483  3,  12|                              i piechotę, które wolno zmierzały w tę stronę. Skoczyli obadwaj
24484  3,  4 |                           znużone, spłakane widzenia zmierzchają, cichną i topią się z wolna
24485  3,  1 |                        Pochody były nocne. Gdy przed zmierzchem rozlegało się trąbienie - "
24486  3,  2 |                       jeździec z oczyma utkwionymi w zmierzchłych źrenicach, w dziwnym, jak
24487  3,  15|                              Dlaczego?~- Życie mi tu zmierzło do cna - oto dlaczego!~-
24488  3,  2 |                        dojrzeć miejsce i tych ludzi! Zmierzyć oczyma ich liczbę! Bronić
24489  2,  20|                               Powiedziawszy te słowa zmierzyła Rafała drwiąco napastniczym
24490  3,  1 |                              toby się w mysie dziury zmieścili ze wstydu. Niechże ich ta
24491  2,  18|                            ich zetknęły się, oddechy zmieszały i bezsilne ciała ciągnęła
24492  1,  5 |                             wybuchy łez, jak gniazda żmij wylęgłych pod sercem, zdusiły
24493  2,  20|                           szpicruty`? Przyjrzyj się, żmijo! Wzniesiesz znowu rękę do
24494  1,  10|                          spojrzy. Ani po swojemu nie zmilczy. Garsteczka popiołu i tyle.
24495  1,  16|                       tamecznym ogrodzie, nie chciał zmiłować się nad sobą i dać folgi
24496  3,  3 |                             szepty o miłosierdzie, o zmiłowanie, zaklęcia i szlochy. Wszystko
24497  2,  12|                            zapach tej potrawy! Rafał zmiótł ją do ostatniej kruszyny,
24498  2,  10|                             w tyk młacyskak, kie sie zmirkało, sła ze ziemie taka mgła
24499  2,  12|                        wiedział! Człowiek się setnie zmitrężył, a tu jeszcze ten łajdak
24500  3,  4 |                          liczbę zakonów i klasztorów zmniejsza o dwie trzecie, że na zawsze
24501  2,  17|                            senne lądu ojcowskiego... Zmniejszono nam racje jadła i wody.
24502  3,  6 |                          moment wydzielono konwój, a zmniejszony półszwadron wyszedł z lasu.
24503  2,  14|                            pokrwawią, dni na pańskim zmniejszył usque ad absurdum...~Trepka
24504  2,  20|                           prawdy, że piękność ta nie zmniejszyła się, lecz wzmogła, że teraz
24505  2,  14|                             klimatyczne tudzież inne zmniejszyły jej okrągłość, a ostatecznie
24506  3,  9 |                        godzinę na zegarku, raptownie zmobilizował swą małą armię. Przybyły
24507  3,  6 |                            Poprawił się w siedzeniu, zmocował w sobie, wrósł w siodło
24508  1,  1 |                               ale iskra nie zapaliła zmoczonego prochu. Gdy młodzieniec
24509  2,  1 |                     znalazłem. Nawet szczątków. Krew zmoczyła spłacheć piasku Sahary -
24510  2,  18|                        przeprawy. Wracał przemarzły, zmoknięty, głodny i zły, a klął na
24511  3,  2 |                         Wiara była zgłodniała, konie zmordowane, więc po rozstawieniu placówek
24512  2,  1 |                           tęgo, żeby z siebie wygnać zmorę wspomnienia. Wnet zaczął
24513  3,  3 |                              nam stała przed oczyma, zmoro przeklęta! Przeciw karnym,
24514  3,  2 |                              światłu cichymi krokami zmory nocnej. Zstępując wolno
24515  3,  1 |                         uciok. Dwóch pacierzy by nie zmówił, jużci było po całej batalii.
24516  1,  7 |                          twarze obudwu krzepły jakby zmrożone, gdy przesuwało się jakieś
24517  1,  7 |                            jednym charakterystycznym zmrużeniem oka albo samym bezsłownym
24518  2,  16|                        Nozdrza jego drgały nerwowo i zmrużone oczy świeciły się dziko
24519  2,  11|                            Stało pod słońcem. Książę zmrużył oczy od przelatującego ciało
24520  2,  18|                              przebódł mu serce. Oczy zmrużyły się, żeby nie widzieć pustki
24521  2,  14|                        waszmości nie żal... - cedził zmrużywszy oczy. - Wcale to jest zbyteczna
24522  2,  1 |                         okoliczności wepchnęły na tę żmudną i zakurzoną drogę. Włóczyłem
24523  3,  10|                              bruzdach lśniła jeszcze zmulona woda. Wąskie, polne drogi,
24524  2,  15|                        zeschłe jelita grążelów, kępy zmulonego siana, chrusty i trzciny-pamiątki
24525  1,  11|                              Chałupy włościańskie ze zmurszałego drzewa, kryte gontem, jak
24526  1,  3 |                              stała na tym lodowisku, zmurszałym i przemokłym od długich
24527  2,  17|                          stanie utrzymać w karbach i zmusić do boju z rodakami kilkuset
24528  3,  3 |                            oczy tym chłopom ponurymi zmuszą ich, żeby jak niewinne baranki
24529  3,  3 |                   spełnionych.~I teraz oto uczuł się zmuszonym do ruchu.~Pogadam z szyldwachem... --
24530  1,  5 |                    chwiejnych nogach szedł, uciekał, zmykał od łkającego rżenia kobyły.
24531  2,  24|                         pludrze, portkiś zgubił, tak zmykasz! Gdzież to je twoja ziemia?
24532  2,  1 |                             wszyscy czym prędzej dla zmylenia pościgu rozeszli się w różne
24533  2,  22|                             psuj mu porządku, bo się zmyli i co innego opowie.~- Ale
24534  1,  3 |                          stronę iść: stracił wszelki zmysł i rozumienie kierunku. Nastawił
24535  1,  7 |                      wysłuchać słowa, i Rafał ostrym zmysłem cierpienia zaczął słyszeć
24536  3,  7 |                               twardego byłeś karku i zmysłowych oczu.~- Dziś jestem żołnierzem
24537  2,  5 |                          głębokie jaskinie przejmują zmysłowym lękiem, rozkosznym strachem,
24538  3,  10|                         instynktów, powolne znikanie zmysłu plemiennego bytu. Poczucie
24539  2,  24|                            przez tydzień trwały mało znaczące utarczki forpocztów, osobliwie
24540  1,  8 |                              kieszeni, schylił się i znacząco powiedział:~- Jestem mocno
24541  2,  17|                             szlakami na miejsce prze znaczenia. My w sile półsiodma tysiąca
24542  1,  2 |                            dusznej, tańczono w całym znaczeniu tego wyrazu do upadłego.
24543  2,  24|                              rawskiego. Pokazały się znaczne siły Niemców. Była to nie
24544  1,  17|                           sobą, że idą z nim wszyscy znaczniejsi generałowie: Klenau, Elsnitz,
24545  3,  6 |                             siłę, daleko od polskiej znaczniejszą, z ust kapitana padła jak
24546  1,  2 |                          rady sługusom, zapraszał co znaczniejsze osoby do jedzenia i picia,
24547  1,  7 |                             samotne obręby, gdzie na znacznym obszarze spokojnie usypiały
24548  1,  1 |                           Skądżeś strzelał?~- A spod znaczonej jedli, kajetu stał. Wylazł
24549  1,  10|                            nim działo, co na świecie znaczył. Śmiech podnosił się z jego
24550  2,  20|                         przedziwnych czasów młodości znaczyło tyle, co ocknąć się w zimie
24551  1,  5 |                            straż armii. Generałowie, znając ważność czasu, nadaremnie
24552  1,  13|                         wielkiego ducha. Co do mnie, znajdą mię wszędzie i zawsze, dopóki
24553  1,  13|                            Weronie albo w Montebello znajdować się musi. Mówiono szczególnie
24554  1,  3 |                             na myśł o tym, gdzie się znajdują.~Płynęli tak długo.~Huk
24555  1,  12|                             Szarpany na wsze strony, znajdując się co moment.to między
24556  2,  3 |                          ubrani tak samo jak książę. Znajdujący się pośrodku miał na ramieniu
24557  2,  13|                       przeszli do pokojów paradnych, znajdujących się po prawej ręce od wejścia.
24558  2,  1 |                              krzyczał mówca - jeżeli znajdziemy tam jego podpis z odpowiednio
24559  2,  18|                        wyjechał poprzedniego dnia do znajomego myśliwca pod Tarnów. Wstało
24560  3,  1 |                          oprócz tego byli tam starzy znajomi: był Hupet, był Szulc młodszy,
24561  1,  12|                          Skorzystał z tego i odnowił znajomość zawartą czasu pierwszej
24562  1,  8 |                        wiekami osiadłym, a tak duszy znajomym! Trafiały się w ciągu tych
24563  2,  11|                             gdyby krzyk symboliczny, znak-zwiastun prawdy, pierwszy raz spadającej
24564  1,  2 |                              gdyby na dziedzińcu tak znakomici goście...~- Cóż, kiedy ciasno,
24565  2,  1 |                           podważane drzwi i wydawały znakomity łoskot talerze felczerskie
24566  1,  5 |                         Jakim sposobem waćpan się tu znalazłeś?~- Przyjechałem.~- Na koniu?~-
24567  1,  1 |                          dzik! - westchnął Kacper. - Znalem ja się z nim! Dopadł ci
24568  2,  20|                         jeżdżąc po stronicach. Treść znaleziona tak go zajęła, że w poszukiwaniu
24569  3,  16|                           Zrazu nagimi rękoma, potem znalezionym ułamkiem czerepa granatu.
24570  1,  10|                           ostry dla tych, którzy nie znali bliskiego stosunku. Może
24571  2,  21|                             Wisłę. Doświadczył zaraz znamienitej ulgi. Kamień spadł mu z
24572  2,  22|                            twoje Olbromski, to wiem. Znamy się przecie że szkół. Czegoż
24573  3,  6 |                               Dreszcz uniesienia nie znanego mu dotąd przeszedł po nim
24574  3,  9 |                          szańca, o jego budowie, nie znanej nam wcale. Słyszałem nieustający
24575  2,  7 |                        pistolety. Ścieżkami najmniej znanymi, wzdłuż szlaków, które były
24576  2,  24|                            zaplątało, bo głupi konia znarowi, jak mu grzywę terlicą przytnie.
24577  3,  6 |                               czy to czasem nie jaki znawca, ale nie! - dobre człeczysko.
24578  1,  17|                         dzielnicy żydowskiej pewnego znawcę, który nawet o Grudnie coś
24579  3,  4 |                          Szare opony rozprzęgły się, znicestwiały i pierzchły. Nie słychać
24580  3,  8 |                             się przyjdzie w fortecy. Zniechęcenie było ogólne. Po południu
24581  2,  17|                        trzymała się na nogach. Każdy zniechęcony, drałas, w zniszczonym ubiorze,
24582  2,  19|                           dobrze zgrzane, a podróżni zniecierpliwieni. Pragnęli co tchu a niepostrzeżenie
24583  2,  9 |                          zbójeckiego męstwa, patrzał znieczulonymi oczyma. Przebiegły był w
24584  2,  24|                           również i staruszków mocno zniedołężniałych. Siaki taki possessionatus
24585  3,  10|                    Południowych nie było: chłopów by zniemczyli szkołami, kulturą, szlachtę
24586  1,  14|                              po tym, cośmy widzieli! Znienawidzić wojnę po tym, com uczuł
24587  1,  13|                  wyimaginować sobie jakiego tyrana i znienawidzieć go potężnie, żeby mieć prawo
24588  1,  14|                           samo jak wojskiem ludzi!~- Znienawidziłem wojnę i widzę, żem słusznie
24589  1,  14|                             się i rzekł po chwili:~- Znienawidziłeś wojnę. I to po tym, cośmy
24590  3,  3 |                             nie postąpiła ani kroku. Znieruchomiała na miejscu.~Z zamkniętymi
24591  2,  10|                         żelaznej kraty, a całe ciało znieruchomiało nagle i zastygło.~- Mocarny!
24592  3,  1 |                               kużden trud śmiertelny zniesie, zginie bez jednego słowa.
24593  1,  12|                              ośmieszali "traktat" za zniesienie kary śmierci, tamci za otwarcie
24594  3,  3 |                           pieprznie kawalerskiego...~Zniesiono trupy i rannych na wirydarz
24595  2,  12|                             wspomnienia cały sekret, zniesławić po śmierci tę, która z jego
24596  3,  6 |                              wśród poczucia krzywdy, zniewagi, wskroś wstrętu i gniewu.~
24597  3,  6 |                          zatrzymują za zębami wyrazy znieważające. Ranny widział był już nieraz
24598  3,  6 |                           najpierwszego dzieciństwa, znieważał zawsze, nękał, dokuczał,
24599  1,  8 |                        Wiedeń szlak drogi. Wyście to znieważyli pamięć tego świata, mędrkowie.
24600  2,  24|                          radością, że gwar cichnie i znika w oddaleniu. Wtedy wolno
24601  2,  7 |                              się z niczego, a zjawia znikąd, że jest od początku rozdzielona
24602  3,  10|                       wszystkich instynktów, powolne znikanie zmysłu plemiennego bytu.
24603  3,  4 |                           szlochów... Zaledwie jedna zniknie, wypływa inna i czuwa nad
24604  1,  14|                              bezsilne, niespokojne i znikome, prawdziwie jako cień. Wszystko
24605  3,  8 |                             w jadowitej złości.~Wódz zniósł to spokojnie. Blady z ran
24606  1,  16|                            wykopała tę ścieżkę, sama zniosła kamienie i okryła je ziemią
24607  3,  15|                        gerylasów, zbici na siodłach, zniszczeni od wichru i deszczu.~Krzysztof
24608  3,  1 |                            dnia przez ocean może być zniszczoną. W łonie oceanu tworzył
24609  1,  17|                  straszliwych i pracach niezmiernych zniszczonych, o czynach wielkich, które
24610  2,  17|                         Każdy zniechęcony, drałas, w zniszczonym ubiorze, smętny, wypatrywał
24611  1,  5 |                               jak zasypie, zaniesie, zniszczy wszelkie ślady. Dobra, poczciwa,
24612  1,  10|                           lat rozrost wielkich drzew zniszczył dawną symetrię ogrodu, a
24613  1,  11|                              Przy końcu sierpnia, po żniwach, weszły w modę codzienne
24614  1,  1 |                   wierzchołka w zgrozie i gniewie na zniweczoną dziedzinę.~Wbrew srogim
24615  3,  12|                              na widok ogromnej pracy zniweczonej bez śladu. Ale zmiażdżył
24616  2,  12|                       zniszczony do ostatniej kości, zniweczony do ostatniej żyły. Twarz
24617  2,  2 |                              żadna z potęg nie mogła zniweczyć. Gdy ciężki sen zawarł powieki,
24618  2,  17|                            ogorzała tak bardzo jak u żniwiarza, co przez lato cienia nie
24619  1,  9 |                     pańskiego orszaku. Za wsią droga zniżała się między dwie lesiste
24620  1,  5 |                            pasmo gościńca, które się zniżało między rzędami lip, i szedł
24621  2,  6 |                             góry na górę, wznosiły i zniżały. I droga - to leciała w
24622  2,  17|                           tego domu... - rzekł Cedro zniżonym głosem.~Weszli w dziedziniec.
24623  1,  5 |                          dopiero co spadłego. Musiał zniżyć się, żeby go nie strącać.
24624  1,  3 |                            na szyi, oblany krwią, i, zniżywszy głowę, na oślep rzucił się
24625  2,  17|                       marszach, utarczkach, walkach, znojach, gdy dzień i noc trza było
24626  3,  2 |                           trudu jucznego konia, jego znojów i niemal uczuć - było mu
24627  1,  1 |                              miodu od pszczół, muszą znosić do dworu określoną ilość
24628  3,  3 |                           Żołnierze pilnujący ogniów znosili z domów meble i sprzęty
24629  2,  18|                             upatrując dyplomatycznie znośnego miejsca przeprawy. Wracał
24630  3,  17|                          dwie zimy przepędził w niej znośnie. Wszystek teraz poszedł
24631  2,  22|                       Krzysztof głosem twardym i nie znoszącym przeczeń. - Nim ten toast
24632  2,  2 |                           oczyma. Nie był w możności znoszenia fizycznych uczuwań wczorajszego
24633  3,  12|                              w całym domu, bieganie, znoszenie pościeli do izby narożnej,
24634  1,  7 |                            wiązał, układał sekretnie znoszone posyłki dla Piotra brata,
24635  3,  8 |                           była senna i bezsłoneczna, znudzona i skrzepła w smutku. Ale
24636  3,  1 |                      przywiódł do nędzy... Kiedyż go znużą te krwawe dzieła?...~- Przenigdy! -
24637  1,  7 |                              niewolnica na powrozie, znużona długim jarzma uciskiem szła
24638  1,  7 |                           dobrotliwy spoczynku kości znużonych!~W świętej ciszy nocnej,
24639  2,  10|                             niewolnik w łykach. Szło znużonym, obojętnym krokiem wędrowca
24640  1,  7 |                            tu jest u mnie. Chodź no, zobacz. Już świta.~Stanęli obaj
24641  2,  15|                       wzrokiem w ciemności bez wiary zobaczenia i łkało w ciągu gadzin nie
24642  1,  16|                            Elżbieta.~Warto, żeby mię zobaczyła w tym kostiumie! - pomyślał
24643  1,  16|                             schowasz się i - nie ma! Zobaczyłabyś ty, co się to tam dzieje.~-
24644  3,  9 |                             nas kilka strzałów, ale: zobaczywszy siłę rzucili się ku tamtemu
24645  3,  3 |                              czasów Maćka Borkowica. Zobojętniał już na przykrości tego zawodu.
24646  1,  1 |                        budynki i gospodarski dobytek zobowiązali się do stałej daniny w pracy.
24647  2,  17|                            blady, sinawy pas światła zodiaku. Dygotał wtedy każdy, bo
24648  1,  16|                         całej familii był obwieścił. Zofce to nie wystarczało. Umiała
24649  2,  17|                            kolacji.~- A bo i prawda! Żołądek źle wychodzi na medytacjach
24650  2,  1 |                          Jesteśmy poruszeni do głębi żołądków...~- Mnie wątroba wyskoczyła
24651  2,  10|                          spływały krople gorzkie jak żółć i ocet. Ciemność, ta ciemność,
24652  2,  10|                               stanęło obok i napój z żółci a octu przykłada do warg.
24653  3,  2 |                        olbrzymi gąsior z winem.~Tłum żołdacki ryczał z zachwytu i klaskał
24654  3,  10|                           kątach z pośpiechem, pełen żołdackiego krzyku. Okna we dworze pootwierane,
24655  3,  11|                         zaczął się szarpać z pijanym żołdactwem. Krzyczał o ratunek, widząc,
24656  2,  20|                              czy diabelską, stać się żołdakiem, czyimkolwiek jurgieltnikiem -
24657  1,  1 |                        zatracony, pojrzał tylim, jak żołędzia łupina, a krew człowiekowi
24658  1,  6 |                          drzwi się otwarły i do tego zołmierza pakuje się dwonastu diabłów.
24659  1,  6 |                           wstaje i powiada: "Cóż ty, zołmierzyku, chcesz ode mnie za te trzy
24660  3,  1 |                       szorstkim i grubiańskim tłumie żołnierskim, zamknął się w sobie i umilkł.
24661  3,  1 |                          wesół, dobrej myśli, zajęty żołnierskimi sprawami. Ale w istocie
24662  3,  7 |                            jak generał Sokolnicki po żołniersku stał piersią całą naprzeciwko
24663  1,  12|                           między gawiedzią, to wśród żołnierstwa, książę spostrzegł nareszcie
24664  2,  24|                           czasie trafiały się między żołnierstwem przypadki dezercji. Pojmano
24665  2,  17|                              z ich glitów występował żołnierz-Polak, roztrzaskiwał broń w oczach
24666  3,  8 |                         narożnikowy trzeciej lunety. Żołnierz-wartownik wskazał im właściwą drogę,
24667  2,  17|                           wtedy wielkiego wodza nasi żołnierze-wiara.~Oręż wrastał w dłonie od
24668  1,  1 |                             w nogach! Gwałt uczynili żołnierzykowie, dalej sypać za mną w ciemności
24669  3,  6 |                            zgarbiony, jakoby pleśnią żółtawą obrosły, kijkiem przed sobą
24670  3,  13|                       brunatnych pylnikach i lepkim, żółtawym soku, wylewają odór czystości.
24671  3,  6 |                              barwy: żółte kołnierze, żółto-zielone szlify i zielone piórka
24672  2,  17|                         plantacjach banany, pistacje żółtoróżowe... Ale nasz żołnierz i tego