Tom, Rozdzial

 1502  1,  6 |                               jakże nie zawrzaśnie: "Chinajta, psiekrwie, do śnapsaka!"
 1503  2,  13|                          świetności i dniach tryumfu chińskie stoliczki, poobłamywane
 1504  1,  12|                             fortu świętego Andrzeja, Chiozzy, arsenału i ważniejszych
 1505  3,  9 |                             zajęte pod medykamenty i chirurgi. Lekkich armat Sołtyka,
 1506  3,  7 |                            Wkrótce nadszedł książę z chirurgiem. Kiedy ostatni opatrywał
 1507  3,  7 |                              konający. Kilku młodych chirurgów w 'krwawych koszulach uwijało
 1508  3,  15|                       okoliczne, jak oto: Bellastar, Chiva, Rosel, Trayguerra, Tordelella,
 1509  2,  21|                          rękawami kożucha trzepiąc i chlapiąc po wodzie. Silnie od początku
 1510  1,  5 |                         śniegu. Mokre szmaty zamieci chlastały mu twarz, długa końska grzywa
 1511  2,  12|                             tłuszcz do kropli wytarł chlebem, głodu jednak nie uspokoił.
 1512  1,  3 |                            to profesor, ich mentor i chlebodawca. Stał przed nimi w bieliźnie,
 1513  1,  2 |                                olbrzymi komin i piec chlebowy zastawiono świerkowymi drzewkami,
 1514  3,  4 |                              ty ze swoją przyziemną, chlebożerną filozofią! Poczciwa jest
 1515  1,  5 |                            szyję, drze gardziel, jak chłepce płomienną krew i mlaszczącym
 1516  3,  2 |                         koleją klękał na stopniach i chłeptał malagę i andaluzyjskie wino
 1517  3,  6 |                             do obór, do stajenek, do chlewów. W mgnieniu oka napełniła
 1518  1,  13|                             niebem Werony, które nie chłodem, lecz rzeźwością owiewa
 1519  3,  17|                          pniaków i korzeni. Ludzie w chłodku, przejętym od drobnego dżdżu,
 1520  1,  11|                          przezciemnego anioła! A gdy chłodna, sierpniowa noc mijała,
 1521  2,  9 |                        Wietrzyk przenikający doliny, chłodnawy, rześki podmuch, nie mocniejszy
 1522  2,  15|                        świcie i wyszedł z domu. Było chłodno. Wiatr południowy wzbudził
 1523  2,  15|                               Z dala, z pól, polatał chłodny wietrzyk.~Rafał zatrzymał
 1524  3,  3 |                          Rękoma wiedli po ciemnych i chłodnych ścianach, szukając drzwi
 1525  1,  8 |                           Rozmowa urwała się. Książę chłodził się, z lekka pochylając
 1526  3,  1 |                         otchłanią nieba a przepaścią chłonącą oceanu-otoczyświata. Głębia
 1527  1,  6 |                      sięgając niemal głowy, to znowu chłonął niewidzialną czeluścią sam
 1528  3,  1 |                       miasteczka, stare zamki i lasy chłonęła w siebie cicha, spływająca
 1529  1,  6 |                     pochłonął go duszą tak, jak woda chłonie trupa topielicy. Poczęli
 1530  1,  9 |                              ziemi jak kudłata głowa chłopa-starca. Gdy wóz otoczony latającymi
 1531  3,  13|                              żebym leciał we wieś po chłopach. Niech mi, pada, kto żyje,
 1532  2,  20|                          rozrasta. Nie był już teraz chłopcem szlacheckim, na którego
 1533  1,  1 |                             poprzek i wzdłuż.:. Mały chłopczyk, gadułka zdrowy, szczęśliwy,
 1534  3,  3 |                              kieracie - jakie też to chłopczyki będą znowu nasypywały ten
 1535  2,  2 |                             ojcostwa? Puścić samotne chłopiątko w świat owładnięty przez
 1536  3,  16|                         leżała w kancelarii generała Chłopickiego, wręczona została Hiszpanowi,
 1537  3,  3 |                             Pierwszy pułk polski pod Chłopickim utworzył kolumna zbitą niby
 1538  1,  6 |                            się we światy...~- A tyś, chłopie, zdychał wedle zagona, jako
 1539  1,  2 |                              panie! - rzekł pierwszy chłopowina z kraja.~- A ja idę! - krzyknął
 1540  1,  11|                              ogołocony z liści. Gwar chłopski ucichł. Na dany znak pierwszy
 1541  1,  8 |                           oddaliłeś śmierć, a jednym chłopskim spojrzeniem i jednym pogłaskaniem
 1542  2,  22|                       postawił go z boku, pod oknem. Chłopu z kobylicą wyrwaną ze stępy
 1543  2,  17|                        rozjuszone, ćwiczone głodem i chłostą, puszczać na Murzynów. Wtedy
 1544  1,  12|                            się, że pozbawieni władzy chlubią się tym wszystkim, co rozpowiadali.
 1545  2,  17|                              I to wy, co się honorem chlubicie, żołnierze z bronią w ręku!~-
 1546  3,  3 |                          dajmy na to, piaskowcu - te chlubne czerwone plamy na portkach
 1547  2,  23|                              poszczególne regimenty. Chlubny tytuł pułku pierwszego otrzymała
 1548  1,  11|                         pokój! Skocz, proszę cię, do Chłuki, wszak go znasz?~- Znam...~-
 1549  3,  6 |                              się cudnie i melodyjnie chlupając tańczyły dokoła badylów
 1550  1,  2 |                         zastęp niemały. Zmącona woda chlupała, gdy chłopstwo podsadzało
 1551  1,  3 |                          nitki, nogi w butach głośno chlupały.~- Cedro, zimno ci? - rzekł
 1552  3,  3 |                             wnet stanął na balkonie. Chlusnęło mu w oczy światło w oknach...
 1553  3,  3 |                          runęły głazy, bryły żelaza, chlusnęły kadzie wrzącego oleju i
 1554  2,  24|                          słychać było szczęk walki i chlustający plusk wody po błoniu. Olbromski
 1555  1,  3 |                        słychać było chrzęst strzyży; chlustanie i szelest odbitych fal.
 1556  2,  17|                        brzegu Afryki. Jakoby wiklowe chlusty widzą się z dala, jak u
 1557  2,  20|                              żelaznym: "Zaduszę tego chłystka!" Później mógł już rozmawiać
 1558  2,  19|                           imość.~- Potrzebne to było chłystkom!~- Ba-ba! We łbach się pali,
 1559  1,  5 |                           leszczyn, głogu i dzikiego chmielu. Pod cieniem bzowego krzewu,
 1560  1,  7 |                        sunęła bryczka wlokąc za sobą chmurę szarego kurzu. Zapadała
 1561  2,  6 |                          postała na niebie ani jedna chmurka. Wiatr rzeźwy ciągnął od
 1562  2,  12|                             do najbliższej kniei.~Ta chmurna, spłowiała strona o barwie
 1563  3,  4 |                          wznak z oczyma utkwionymi w chmurne niebo. Słyszał wciąż trzaskanie
 1564  3,  10|                             i kamieni.~Było południe chmurnego dnia, kiedy tłum elegantów
 1565  1,  1 |                       wystającym głazie nieruchomy i chmurnie patrzał w ognisko. Już wtedy
 1566  1,  16|                           stary pan, choć nadąsany i chmurny, pozwalał synowi mówić do
 1567  2,  24|                              niezbyt edredonowych.~O chmurnych i ponurych świtaniach ostatnich
 1568  1,  14|                            morskich, nad którymi pod chmurnym niebem rozlega się krzyk
 1569  1,  10|                            Co myślicie? Na przykład: Chnif-chnof-chnorum? Co?~- Nie, nie! Jeux de
 1570  3,  12|                       poranne wstawały z parowów.~Za Chobrzanami wzięli się w lewo ku Koprzywnicy.
 1571  1,  3 |                         tonem.~- Nie powiem wam nic, choćbyście mię porznęli na kawałki!~-
 1572  3,  5 |                             mruczał Niezabitowski.~- Chociażeś z nami w podłych górach
 1573  1,  1 |                           kogo chcesz, czy i ja sam, chociem człek twardy...~Hibl kiwał
 1574  1,  5 |                        wodzów, nie mógł kierować jej chodami.~Dokoła wrzała rozpętana
 1575  3,  6 |                            przestanę żałować! 'Tylko chodkiewiczowski atak mógłby nam dać szansę
 1576  2,  7 |                            się poza ściany i tworzył chodnik pod okapem, od dżdżu chroniący.
 1577  1,  5 |                   straszliwej ścieżynie, po tajemnym chodniku, który wiedzie do umarłych...~-
 1578  2,  17|                              Padnie piorunem w siwe, chodzące góry, w złe doły, w one
 1579  2,  5 |                              i w nocy i w zamyśleniu chodzącej we dnie?~Potworny jesteś
 1580  2,  17|                            my go z dala, ów cmentarz chodzący po morzu, i śmieli my się
 1581  2,  9 |                             sercem samowładnie teraz chodzącym po bezmiarach niedoli, po
 1582  3,  8 |                              samo mogliby zrobić bez chodzenia we Wszechniemce, gdybyśmy,
 1583  3,  1 |                         najdoświadczeńszych wojaków.~Chodziła w szeregach zazdrość i gorycz
 1584  2,  1 |                             na filozofię?~- A tak... Chodziłem.~- Po łacinie umiesz także?~-
 1585  2,  1 |                            ciągnął pan z uśmiechem - chodziłeś na filozofię?~- A tak...
 1586  3,  15|                              dowodził sam Krzysztof. Chodzili najczęściej gęsiego, jeden
 1587  1,  13|                       żołnierskiej kolumnie twardym, chodziwym krokiem. Ów poszept żołnierza
 1588  1,  1 |                      podobieństwo sarn skacząc przez choiny, pomknął na dół.~W odległości
 1589  1,  1 |                            najwyższe stojące szczyty chojaków i znikły. Tylko te szczyty
 1590  2,  24|                             Rafałem, zwinnie ścinali chojary co najbardziej rozrosłe,
 1591  2,  24|                         Gdańsk od Kołobrzega. Miasto Chojnice stanowiło miejsce oparcia
 1592  1,  5 |                          leżało samotne cmentarzysko cholerycznych, dawno, dawno, przed wieloma
 1593  2,  18|                            puślisku, po zachlastanej cholewie buta. Głowa z wysiłkiem
 1594  1,  11|                             świecące buty z twardymi cholewkami, uczestniczył we wszystkim
 1595  1,  3 |                       przywarł do nóg. Zdało się, że cholewy są skórą ciała. Ciągnęły
 1596  3,  1 |                             i sprawą szefa szwadronu Chopina.~Krzysztof Cedro nie wyszedł
 1597  1,  7 |                           wioząc w sobie śmiertelnie chorą, na pół umarłą duszę, nie
 1598  3,  6 |                           koniach pikiety ułańskie z chorągiewkami w futerałach, z pistoletem
 1599  3,  1 |                          ziemi postawi u nogi, to ma chorągiewkę tej lancy nad samym denkiem
 1600  3,  2 |                       rzeczywiste. Rzucano je wraz z chorągwiami, z mszałami w wielowiecznych
 1601  2,  3 |                       podniosłym tonem, albo okrzyki chóralne, jakby żołnierskie na placu
 1602  2,  3 |                          hałaśliwe przyklaskiwanie i chóralny okrzyk:~- Huze, huze, huze!~
 1603  2,  22|                           porucznicy, podporucznicy, chorążowie i namiestnicy, młodzież
 1604  2,  24|                        poruczników, podporuczników i chorążych regimentowych, wyjeżdżały
 1605  1,  7 |                             były bliskie jego duszy, chorej z miłości. Pchało go, żeby
 1606  2,  17|                              trzeci dzień zwidzi się choremu, że już przeszło, już lepiej.
 1607  1,  3 |                             a nawet córki zajęły się chorym Krzysiem. Posłano po lekarza.
 1608  3,  2 |                    rozmaitych kątach pod chórem i na chórze, na ambonie i w kruchtach.
 1609  1,  10|                         duszy. To, co każdy człowiek chowa w zamkniętej skrzyni, u
 1610  3,  5 |                             Herencia zdradą zabił.~- Chowacie je na pamiątkę?~- Chowamy
 1611  1,  8 |                           otarł czoło wonną chustką. Chowając ją do kieszeni, schylił
 1612  1,  14|                           kolanach Marii Antoniny, a chowałeś w młodości wśród przepychu
 1613  1,  2 |                        zdarzenia; jakby od wielu lat chowali się pod jednym dachem.~-
 1614  3,  5 |                           Chowacie je na pamiątkę?~- Chowamy je na pamiątkę. Muzeum tu
 1615  1,  2 |                         Baśki", młodej klaczki swego chowu. Baśka liczyła sobie dopiero
 1616  1,  17|                             na podobieństwo wielkich chrabąszczów, skarabeuszów niezwykłej
 1617  1,  2 |                       szlachty co słabszych w głowie chrapało dobranym chórem. Piec był
 1618  1,  5 |                             wyciągnąwszy szyję brała chrapami powietrze. Wówczas jego
 1619  2,  2 |                              nie słyszeć obok siebie chrapania Jarzymskiego. Nie myślał
 1620  3,  3 |                             w ogród niepewne blaski. Chrapanie cielsk w całej galerii,
 1621  3,  2 |                           przepaści i pchał do skały chrapiącego bieguna z Mazowsza, który
 1622  1,  10|                           Dawno ja na tego draba mam chrapkę. Czapki gałgan nie zdejmuje
 1623  1,  3 |                              z drugiej strony.~Rafał chrapliwie mruknął przez zęby:~-Precz
 1624  3,  13|                      Wszystko tu jest jeszcze jak za Chrobrego króla, jak za króla Krzywousta
 1625  2,  17|                        dalekie ziemie... Wśród onych chrobrych dni wkroczyli my do Genui
 1626  2,  24|                        przewiezienia z pola rannych, chromych i osłabłych. Stanęły wreszcie
 1627  1,  12|                        podnóża drzewa wolności, doża chroni się do swego domu, a patriarcha
 1628  3,  11|                           mieszkań, z rąk żołnierzy, chroniąc się do piwnic i murowanych
 1629  2,  7 |                         chodnik pod okapem, od dżdżu chroniący. Ściany domowe dawno sczerniały:
 1630  3,  2 |                           schylając głowę, jakby się chronił od ciosu. Dotarli do zakrystii.
 1631  2,  12|                            burką przyjaciela i ta go chroniła od deszczu, który tego dnia
 1632  3,  2 |                          głazów. Te właśnie kamionki chroniły wędrowca od zboczenia. Kilkakroć
 1633  1,  7 |                          dymów wonnych rzeczywistość chropawa, istotny, szorstki byt i
 1634  3,  4 |                     sztucznie ożywione... Jedne są z chropawego filcu, o włókienkach lśniących
 1635  1,  7 |                         komara. Czasem koń głośniej. chrupnął albo dmuchał nozdrzami z
 1636  3,  4 |                         ruchu złamało się, jak gdyby chrupnęło bez dźwięku. Siadł na posłaniu
 1637  1,  5 |                           błoniach zarosłych iwiną i chrustami, które przeraźliwie w wichrach
 1638  3,  6 |                              wydartych i zarzuconych chrustem... Przeszły na zaczajonych
 1639  3,  6 |                               wśród pniaków, suchych chrustów, w zeszłorocznych kępach
 1640  2,  1 |                             cześnik dowiedział, Jezu Chryste, Panie miły!~- Ale nie o
 1641  1,  12|                              będzie pochwalony Jezus Chrystus...~- Na wieki wieków... -
 1642  1,  11|                             rany Pana naszego Jezusa Chrystusa, bo jeszcze jedna chwila,
 1643  1,  12|                          rycerze idący odbierać grób Chrystusowy. Tu, na kamieniach przedsionka,
 1644  2,  1 |                     Heliodoru: ~"O puszczo! kwieciem Chrystusowym kwitnąca...~O osobności,
 1645  3,  12|                          łaska ciszy i błogosławiony chryzmat pociechy. Zgrabiałe, bezwładne
 1646  3,  6 |                         bujnym wąsem uśmiechu. Srogo chrząkał i oglądał się jak zwierz
 1647  1,  7 |                              z podkowami, a Wincenty chrząkaniem dawał znać, że czas w drogę.
 1648  3,  5 |                               pekeflejsze i szynki z chrzanem.~- Ależ to wy tu wielkanocne
 1649  2,  22|                             drogi buchnęli my w lasy chrząstowskie i precz już samymi lasami
 1650  1,  12|                    rozlegającego się pod sklepieniem chrzcielnicy w Pizie. Gdzie się podziały
 1651  3,  14|                              tylko, musi, to są Żydy chrzczone.~- Cóż ty pleciesz?~- Sprawiedliwie!
 1652  3,  5 |                        Juvenes nie był, aleś lansjer chrzczony. Pijmy za niego!~- Kołem
 1653  3,  14|                                 No?~- Ony, choć to i chrześcijanie są, i katoliki prawowierne,
 1654  1,  8 |                   przeproszeniem panicza, czemu taki chrześcijanin nie urodzi się na żydowskiego
 1655  3,  6 |                            środek pól szedł miarowy, chrzęstliwy, dzwonny pogłos. Serce Rafałowe
 1656  3,  4 |                             strzykanie w zawiasach i chrzypieć na łamanie w zasuwach, ludzie
 1657  2,  21|                            zakaszlał się straszliwym chrzypieniem. Wiosła wypadły mu z rąk.
 1658  1,  16|                             gniewie, że trupie ziewy chuchają spod ich błon zielonych
 1659  1,  17|                    trwożliwiej, skrwawione szczątki. Chuchał nadaremnie w otwarte usta
 1660  3,  4 |                              chłodnym a częstotliwym chuchaniem sączy się w jaskinię rany.
 1661  2,  2 |                              żywota stały, rozuzdane chuci i brudy... Myśleć, że czystymi
 1662  2,  1 |                             zadosyćuczynienia od tej chudej aktorki, która do reszty
 1663  2,  14|                             ze stolic świata i mnie, chudeusza, wypytujesz o nowiny'? Toż
 1664  1,  15|                        lekcje poloru, nie trzymali z chudeuszem kompanii. Zresztą, dla oka
 1665  2,  14|                             przed Rafałem swą własną chudobą i uwolnić go od dosyć ceremonialnego
 1666  2,  14|                              spytać wolno?~- Rękami, chudopachołku, rękami i nogami.~- Nowe
 1667  2,  14|                           Zbyt wysoka godność jak na chudopacholski rozumek. Nec sutor... A
 1668  1,  8 |                        sensatem!~- Dobrze mówi nasze chudopacholskie przysłowie: "Wolno panu,
 1669  2,  24|                         służyć w pstrej i przeważnie chudopacholskiej jeździe krakowskiej. Zakręcił
 1670  3,  13|                              wywaliły. Nie miał się, chudziak, kady oprzeć...~- Toś go
 1671  3,  13|                          wełny i haftowania lnianych chust.~Żołnierze przebiegli prędko
 1672  2,  3 |                           lewą nogę. Szeroką i grubą chustą zawiązali mu oczy. Wówczas
 1673  2,  22|                      bandażem, drugi trzymał rękę na chustce. Obadwaj siedzieli w zapomnieniu
 1674  3,  3 |                           Głowy obwiązane czerwonymi chustkami w sposób świąteczny na obraz
 1675  2,  17|                     oficerowie sprawiali żołnierzowi chusty, odziewali przybyszów w
 1676  2,  22|                           wziął kasę królewską.~- To chwacko, to wyśmienicie! Niech żyje
 1677  2,  14|                              Któż jeździł?~- Ja, nie chwalący się, i Grzesik.~- Powiedzże,
 1678  2,  14|                             przydałem się... Nie dla chwalby mówię, ale wyznaję jak bratu,
 1679  3,  11|                       folwarku na Krakówce, w stronę Chwałek i Strochcic, to znowu ku
 1680  1,  1 |                            lat za zwierzem chodzi, a chwali się, że kszykowi, jaskółce
 1681  3,  9 |                         Pułkownik bawił mię rozmową. Chwalił Warszawę... Wkrótce patem
 1682  2,  24|                             wiosek, a nieraz w polu. Chwaliło sobie wojsko, jeśli kady
 1683  3,  11|                             gruzem ciemnoty, zarosłe chwastem i darnią powszedniego dnia,
 1684  1,  11|                      macierzanką i cierpkimi woniami chwastów jesiennych dźwigało się
 1685  1,  14|                            wydobywać z niej, zamiast chwastu, pszenicę.~Książę Gintułt
 1686  1,  7 |                   grzybieniem i skrzekiem, opleciona chwasty wodnymi, wywracała do gwiazd
 1687  2,  10|                          ukrad! To musi być chwat!~- Chwaty som ta jest wselnijakie.~
 1688  1,  1 |                              czy zachwytu głowa jego chwiała się na prawo i na lewo,
 1689  3,  13|                             spławów, rozkołysały się chwianiem rytmicznym, poczęły przeginać
 1690  1,  9 |                           deszczu i szarugi... Rózgi chwiejące się pod niebem...~Wtedy
 1691  2,  7 |                          umykały w górę, strwożone i chwiejne, wałęsały się drżąc to tu,
 1692  1,  3 |                     pochłaniała wszystkie te uczucia chwiejnie płonące, pełne upadków i
 1693  3,  4 |                      zawieszony na żelaznych hakach, chwierutał się do taktu zgrzytliwie,
 1694  1,  1 |                               że dopiero co zasnął i chwileczkę drzemał. Ze zdumieniem też
 1695  1,  13|                              to wróciło go ku dawnym chwilom. Ta kapitalna duma żołnierska!
 1696  2,  3 |                      potwierdzenia. Ale oto po ciszy chwilowej wydźwignęła się z mroku
 1697  1,  10|                        powagi, ale nie wyuczony, nie chwilowy, och, nie! Rafał uczuł się
 1698  1,  1 |                              wezmą szukać wrzosu abo chwycą wargami, ile zdolą, młodych
 1699  2,  17|                       miejsce, gdzie ich już oko nie chwyci - wypsną się najbystrzejszemu -
 1700  2,  20|                           teraz nie byłoby to trudne chwycie gardziel tego szczygła,
 1701  3,  6 |                     pochylenia korpusu ciała. Tam je chwyciły sękate garście mazurskie.
 1702  1,  17|                               Dłonie, palce kurczowe chwytają idącego za nogi z głębi
 1703  2,  5 |                             a rozchylonymi nozdrzami chwytała cierpką woń narcyzów, głuchą,
 1704  1,  5 |                           Wybuchały niewiadome siły, chwytały się w ciemności za bary
 1705  2,  24|                        wnętrze nie szczędząc nikogo. Chwytano niewolnika, zabierano bagaże
 1706  1,  9 |                          chwilę, która przed nim jak chybka mysz uciekała, chwilę, gdy
 1707  2,  24|                                Lecą tera ku niemu na chybkich koniach, a kapelusze w garściach,
 1708  2,  9 |                            chwila runie. Wówczas lis chybkim i pewnym susem skoczy na
 1709  2,  10|                           takie jedno misce w sobie, chyć się ónego pazdurami i trzym,
 1710  1,  5 |                             dzielnej rozkoszy. Rafał chylił się na jej grzywę, objął
 1711  1,  2 |                              światło jarzęcych świec chyliło się poziomo to w tę, to
 1712  3,  1 |                            otworem stanęła. Takie to chytre wojsko.~- Nie obmawiaj,
 1713  2,  17|                           Morei nie znalazł aprobaty chytrego ministra. W smutku powrócił
 1714  3,  10|                      kapelusiną z wyrazem pokornej a chytrej grzeczności.~- Pan poseł
 1715  3,  3 |                              rzegotem śmiechu takiej chytrości, takiego szczęścia, jakby
 1716  1,  3 |                               Na chwilę przerywał, z chytrością spoglądał na kolegę i kuzynka
 1717  2,  9 |                           ciężarem. Stała się jakoby chytrym a podłym człowiekiem. Wyrosły
 1718  1,  7 |                     zaopatrzone w bełty dla bardziej chyżego lotu. Zielony, świecący
 1719  1,  5 |                              przecwał coraz bardziej chyży. Jeździec miał teraz pełne
 1720  2,  14|                             Szczepan Nekanda Trepka, ci-devant posiadacz wielkiej fortuny,
 1721  3,  1 |                    instruktorami - a no to uczę toto ciaciastwo dzień dnia. A tera pokój!
 1722  1,  12|                             zasada: trzymać w stanie ciągłego ubóstwa stan szlachty zubożałej.
 1723  3,  4 |                            brak. Tworzy się z ciosów ciągliwy szum, unosi się w pustynię
 1724  2,  17|                              był w Port-au-Prince. W ciągłych marszach, utarczkach, walkach,
 1725  2,  8 |                         schodziła dokądś w dół grota ciągnąca się długim a ostro sklepionym
 1726  2,  16|                           zamiar dotrzeć do gościńca ciągnącego się w stronę Tarnowa, a
 1727  3,  1 |                            bryły stał się równy sile ciągnącej nikłych promieni. Wówczas
 1728  1,  6 |                              całą budowlę. Za chwilę ciągnący dech wysysał go szczelinami. "
 1729  1,  3 |                          domu w nocy i czemu tamtego ciągnąłeś z sobą?~Nagła duma i furia
 1730  2,  21|                       pomyśleć, że to ja cię za uszy ciągnę do wojska:~Krzysztof był
 1731  2,  10|                             tyś sie po kraju potykał ciągnęcy... Kieś nie wytrzymał a
 1732  2,  24|                             na jarmark do Bełchatowa ciągniemy. Terlicę kłaść ostrożnie,
 1733  2,  22|                              z ochoty, czy tam przez ciągnienie losu. Z tego będzie infanteria
 1734  1,  14|                         maczugą. Tysiące ich zasłały ciałami pole bitew. Żołnierze nasi
 1735  1,  7 |                        przepływały między gwiazdami. Ciałka ich mleczne nikło jaśniały
 1736  2,  11|                              marmurowym białe jak on ciałko nimfy? Ucho słuchało, czy
 1737  1,  8 |                          listeczkom, ku białopiennym ciałom, które się wstydliwie kryją
 1738  1,  1 |                            tylko dmuchnie nosem albo ciapnie pyskiem... Ja tu strzelić
 1739  1,  6 |                          lecącym w przepaść, jakby w ciasną, ognistą studnię. Płochliwe
 1740  1,  12|                             Użył go do oświetlenia i ciasnymi zeszedł schodami. Tu, będąc
 1741  1,  5 |                        lodowatą korę gałęzi. Ołowiem ciążące powieki kleiło drzemanie,
 1742  1,  13|                        brunatne i jasne, tu i owdzie ciążyły na wątłych gałęziach. Sennymi
 1743  2,  17|                              ujrzeli twą piękną górę Cibao, okrytą piniami i woniejącą
 1744  3,  1 |                         kopyścią po łbie praskała.~- Cichajcie, wachmistrz!~- Paniczu!
 1745  1,  13|                          rzćkę a dopaść barłogu...~- Cichajta! W szeregach nie mamrotać!~-
 1746  3,  4 |                       spłakane widzenia zmierzchają, cichną i topią się z wolna w ciszy.
 1747  2,  16|                             Smutne, leśne milczenie, cichość płaszczyzn okrytych jesiennymi
 1748  1,  3 |                            Łódź znowu cofnęła się na cichsze mielizny, zawalone przez
 1749  1,  5 |                           Wtedy usłyszał szept, głos cichszy od szemrania wiatru. Po
 1750  1,  5 |                         zostało. Gdy Rafał wszedł po cichutku i zatrzymał się przy drzwiach,
 1751  2,  17|                         skóry na szyi, na policzkach ciec wolno krew rzadka, czerwonoruda.
 1752  2,  15|                            futryn okiennych, zięby i cieciorki pogwizdywały nad dachem,
 1753  2,  11|                         strzała słońca leżała w jego cięciwie. Wzrok nurzał się w zieleni
 1754  2,  16|                        przemokłe, nasiąknięte zgniłą cieczą. Zwieszały się ku ziemi
 1755  2,  9 |                         marzy cmentarny śnieg i skąd cieką wody ku ziemi, zaglądał
 1756  1,  3 |                         głuchym furkotem zapamiętale ciekącą.~Mrok głęboki owiał dusze,
 1757  1,  8 |                             że się zasłuchał w szmer ciekącej wody, że się może wmyślił
 1758  2,  13|                          tych miejscach szczegóły co ciekawsze, legendy, dawne podania
 1759  2,  13|                            nie będziesz mówił rzeczy ciekawych, wcale nie dostaniesz ciastek
 1760  1,  16|                       zaskórnej i kilkoma strumykami ciekło między olchy. Na wiosnę,
 1761  1,  12|                         ruchliwe wody straciły wyraz ciekłości, stawały się bezwładne,
 1762  3,  1 |                              idą w bród przez rzeki, ciekną przez lasy. Zeżrą owoce
 1763  1,  1 |                       nierozdarty w nizinie Wilkowa, Ciekot, Brzezinek, po górach aż
 1764  1,  14|                         również cnotliwych handlarzy cielęciny, gdy dawali l'essor ŕ leur
 1765  2,  18|                             Westchnął... Nie z głębi cielesnego serca, lecz z dna duszy
 1766  3,  11|                           sił i zawołał z całej mocy cielesnej i ze wszystkiej mocy ducha:~-
 1767  2,  11|                            do tych brzegów nie tylko cieleśnie, ale duszami, tak samo jak
 1768  3,  3 |                            ścigał przestrach. Korpus cielesny wciąż musiał być w ruchu,
 1769  3,  6 |                             Olbromski z zadowoleniem cielesnym przerzucił cugle na prawą
 1770  1,  16|                              do nocy zajęta krowami, cielętami, kurami, gęśmi, śpiżarnią
 1771  3,  3 |                               Toteż mieszkańcy dniem cięli kulami wypielęgnowane gaje,
 1772  2,  11|                           jak maszt, ukazał się jego cielisty odziemek, który zrzuca korę
 1773  3,  3 |                      istnienia jak widziadlany obraz cielistych róż w mroku nocnym.~Żołnierz
 1774  3,  3 |                           niepewne blaski. Chrapanie cielsk w całej galerii, w przestrzeni
 1775  1,  7 |                               nadwiślańskie topole o cielskach na poły wyschłych, ledwie
 1776  3,  6 |                           jasne wody stawu i ciężkim cielskiem wpełzał między trzciny.~-
 1777  1,  2 |                         złączyły się teraz i od ucha cięły zawołanego mazura. Okazało
 1778  2,  10|                                W sercu zostaje pusta ciemnica, miejsce, skąd odszedł nawet
 1779  1,  17|                        siebie na oślep. Ujrzał nagle ciemnik z winorośli rozpięty na
 1780  2,  20|                             blask wpadający do głębi ciemnika, i oddać niewysłowione piękno
 1781  2,  21|                               Chodziłam sama w puste ciemniki tęsknić, żebyś raz jeszcze
 1782  1,  16|                          opatrzonych u boku w kistki ciemno-dzikie; rozwidlały się jak drzewka
 1783  1,  14|                           już nasze dalekie, dzikie, ciemnobarwne morze. Tłucze się z gniewem
 1784  2,  7 |                        domowe dawno sczerniały: były ciemnobrązowe jak odświętna cucha górala.
 1785  3,  6 |                               rude chrusty rokicin i ciemnobrunatne olchy z czerwonymi dziuplami
 1786  1,  12|                              odzianymi w polerowany, ciemnoczerwony marmur, żarzą się i świecą
 1787  1,  1 |                              szedł z wysuniętą głową ciemnoorzechowy rogacz. Rafał wziął go na
 1788  1,  17|                       Olbrzymi kanonier austriacki w ciemnopiaskowym mundurze obuchem młota wbijał
 1789  2,  17|                             widzieć kamienny, pusty, ciemnorudy brzeg. Słyszymy, jak to
 1790  3,  4 |                               Ciemność nieprzyjazna, ciemność-klęska, ciemność-krzywda leżała
 1791  3,  4 |                       nieprzyjazna, ciemność-klęska, ciemność-krzywda leżała na nim. Otaczał go
 1792  2,  2 |                     Ahuramazdy, i wówczas wyda wojnę ciemnościom. Wywiedzie duch swój z bagna
 1793  1,  5 |                       kończące się wybuchem śmiechu. Ciemnoszafirowe, niezrównane oczy, głębokie
 1794  3,  7 |                           się prawie do niepoznania. Ciemnoszara twarz porznięta była bruzdami,
 1795  1,  16|                             wyrastały proste pręty z ciemnoszarymi wełniakami, które słońce
 1796  3,  11|                            legendy przysypane gruzem ciemnoty, zarosłe chwastem i darnią
 1797  2,  10|                            szkliste skiby. Granatowe ciemnowode wełny ubrały się w piany.
 1798  1,  7 |                           nędza. Wlokło się z głębin cienistych mądre, liczące straty i
 1799  1,  1 |                             miło, jak radośnie w tym cienistym sadzie rodzinnego domu!
 1800  2,  14|                             w tyle głowy. Wystający, cienki nos sterczał nad ustami
 1801  1,  10|                            rzutu oka. Drzewa nad tym ciennikiem i w głębi parku, z dala
 1802  3,  3 |                              ogrody klasztoru, pełne cienników cyprysowych, czarnych mirtowych
 1803  2,  7 |                             światła utkana, tuwalnia cieńsza od najniklejszej pajęczyny.
 1804  2,  11|                            hotelu w suknie lżejsze i cieńsze podążyli we wskazanym kierunku.
 1805  2,  9 |                       mosiężnym okuciem. Tuż leżała, cieńszym końcem podsunięta ku ręce,
 1806  1,  8 |                             z cicha szumiąc sukniami cieńszymi niż włókna pajęcze.~Zeszła
 1807  1,  1 |                     przypiekało, wzmogły się powiewy ciepłego wiatru i ze wszystkich drzew
 1808  2,  16|                          października, rozwidnił się cieplejszy dzień. Mgła jesienna leżała
 1809  2,  21|                          która jeszcze nie uleciała, ciepłem rozkosznych oddechów, co
 1810  1,  16|                        głęboko w ziemi wyrytą między cierniami ścieżkę, która chyłkiem
 1811  1,  16|               nieprzeniknionym gąszczem stały czarne ciernie, okryte kwiatem. Dziki chmiel
 1812  3,  6 |                             jak drżą, jak się roją i cierpią. To nie jemu żal, och, nie!
 1813  1,  7 |                         martwe przedmioty, oczy jego cierpiały jak od ukłucia noża, a myśli
 1814  1,  4 |                            bili, żeby go prali, żeby cierpieć aż do obłąkania. Śniły mu
 1815  2,  17|                           początkach, cudeńki, co my cierpieli. Potem nie kładli my się
 1816  1,  8 |                           dla swego celu istniejącym cierpieniem.~Ty się ze mną pozostań!~
 1817  1,  13|                           Zaczął szeptać:~- Ty jeden cierpisz nad wszystkimi obiektami,
 1818  2,  5 |                      rozchylonymi nozdrzami chwytała cierpką woń narcyzów, głuchą, niemą,
 1819  1,  11|                             pachnących macierzanką i cierpkimi woniami chwastów jesiennych
 1820  1,  10|                       niemiłym, żem dość ostro, dość cierpko przymawiał bratu... wtedy...~
 1821  1,  4 |                             w taki' sposób, że skóra cierpła jak od razów praojcowskiego
 1822  2,  3 |                            posłuszeństwo, łagodność, cierpliwość, odwaga i milczenie. Na
 1823  2,  2 |                   przepraszam, że nadużywam waścinej cierpliwości... Ja tak jestem porwany
 1824  1,  3 |                             Pola wstręt powziął, tak cierpliwy niegdyś na kurzawę i upał
 1825  3,  9 |                             za jego szyją wre robota ciesielska. Po jedenastej dopiero posłany
 1826  2,  14|                      ogromnymi półkami najprostszej, ciesielskiej roboty, a na nich bez ładu
 1827  1,  2 |                    prostackie, ledwie przez domowego cieślę pomalowane lubryką lub na
 1828  1,  2 |                            ja twoją nie będę!~- Mają cieślowie takie topory,~Że wycinają
 1829  1,  5 |                        Wyrwał z paszczy rękę jakby z cieśni ognistej. Legł na gorącym
 1830  2,  20|                         zniknąć w podziemnych swoich cieśniach i łożyskach, skąd nigdy
 1831  1,  14|                           jednego wiersza Dantego.~- Ciesz się do woli tą pewnością!
 1832  2,  17|                             ganku dworu, w milczeniu ciesząc się tym ostatnim dniem ciepła
 1833  1,  1 |                                 Ale wiesz?... to mię cieszy, że matczysko będzie kontente.
 1834  3,  8 |                            marszem dążyć przez Śląsk Cieszyński do Saksonii. Złączyć się
 1835  2,  22|                          Jeden z oficerów, mocno już cięty, aczkolwiek nie od pałasza,
 1836  2,  7 |                        zwieszają się tu i tam mokre, ciężarne gałęzie, niby ciemne dymy.
 1837  3,  6 |                          chłopskich noszach, belek i ciężarów byli zbłoceni, zgrzani,
 1838  1,  1 |                            chwila, ulegając własnemu ciężarowi, czułe na każde westchnienie
 1839  2,  6 |                        drwiącym śmiechem. Słowa, jak ciężary bez wartości, zważyły się
 1840  3,  7 |                              Gintułt - że nie jesteś ciężej chory, gdyż w takim razie
 1841  1,  6 |                     dobroczynna siła dźwignęła głowę cięższą niż góra? Jakaż to władza
 1842  3,  15|                          między górnym biegiem rzeki Cinca i Noguera. Dosięgli tu wiatru
 1843  1,  8 |                          łatwiej będzie odegrać rolę Cincinnata na twój koszt, mości książę... -
 1844  3,  3 |                             tak zginął dowódca zamku Cinco-Villas - i inni. Gromady walczące
 1845  1,  14|                             turbanach, du Conseil de cinq-cents, musiałeś widzieć! Tego
 1846  3,  3 |                       nawarzyli, co my zrobili jeich ciociom, a jakie kuku kuzynkom...~-
 1847  1,  1 |                            przecie o mało nie wziął, ciortu brat, bom go się był bardzo
 1848  2,  11|                            Kolumba. Jej to nawałnice ciosały w jego duszy wolę straszliwą.
 1849  3,  3 |                             długie i szerokie ławy z ciosanego kamienia. Żołnierze powyciągali
 1850  1,  12|                              przywożą z dalekich gór ciosany granit, czerwony, biały
 1851  1,  3 |                            jakoby potrzaskane ściany ciosowych kościołów. Z łodzi wydawało
 1852  2,  19|                                                Stara ciotka~W mroźny, grudniowy dzień,
 1853  2,  19|                              ale gdzie! Trzy haki w "ciotkę" wkręcone! - Powiedzcież
 1854  1,  7 |                              zadawał pytania o stare ciotki, o rezydujących niedołęgów,
 1855  2,  17|                            nade wszystko straszliwa "ciotucha" - żółta febra. Dziwna to
 1856  2,  19|                           rzucił mu do ucha słowo:~- Ciotunia...~Cedro raz jeszcze skierował
 1857  1,  13|                   słabostkach dyrektorów paryskich i cisalpińskich poznawać swe drogi, ścieżki
 1858  1,  17|                              wobec głosił, że wojska cisalpińskie, szwajcarskie; polskie i
 1859  1,  13|                     przepisze... Myśl nad tym, co by cisami czynili w austriackim glicie.
 1860  2,  23|                          Dąbrowski. Ciężko szedł koń cisawy pod jego olbrzymią posturą.
 1861  1,  5 |                        podnoszą i lodowatą seremność ciskają w serce. Wzywały ku niemu
 1862  1,  5 |                     niewymówiony mróz strachu. Serce ciskało się w nim odległymi, ślepymi
 1863  1,  14|                              blask, no i samą władzę ciskania - cyrklem wyczuwać.~- Czy
 1864  2,  17|                             było. Z rozpaczą my broń cisnęli, złamali my broń na kolanie,
 1865  2,  5 |                             na ramionach i biodrach, cisnęły ją ciżmy ze śliskiego atłasu,
 1866  3,  16|                          ręce, bezbronne i bezsilne, ciśnięte, równolegle jedna do drugiej
 1867  2,  17|                        leszczyny, i pospołu z żaglem ciśnięty w fale. Z trzaskiem lecą
 1868  1,  6 |                      sekretnym sposobem: "Kulę wyjm, ciśnij na ziemię i zadepcz w piachu
 1869  2,  9 |                               oprawiony w rękojeść z cisowego drzewa, z mosiężnym okuciem.
 1870  1,  12|                              Droits de I'homme et du citoyen. Inni, podkreślając stokrotnie
 1871  3,  6 |                            brygada pod generałem von Civalard i Pflacher wzmocniła przednie
 1872  3,  6 |                             szkodziły baterie Mohra, Civalarda i innych, ustawione w nizinie
 1873  2,  17|                     przeżywał własne myśli, natrętną ciżbą oblegające głowę. Otwarte
 1874  2,  21|                          obcisłych ineksprymablach i ciżmach, dumnie i swobodnie wydymając
 1875  1,  8 |                             jak po emetyku, po owych ckliwych cnotach... Dusiłem się zawsze,
 1876  2,  10|                             Nie powiesz?~- Co mi ta! Cłeku! Powim. Za cóz byk miał
 1877  3,  9 |                          konia na prawo i wraz z Raf cłem po jechał za prawym skrzydłem
 1878  1,  14|                         Sapho de Mytilene, inne ŕ la Cleopatra. I to wszystko w poczciwie
 1879  1,  8 |                              jedne odchodzą za bramy cmentarne zwłoki człowieka.~Oto w
 1880  2,  9 |                            których czeluściach marzy cmentarny śnieg i skąd cieką wody
 1881  1,  5 |                             po zapomnianych, starych cmentarzach. Błękitne śniegi porywają
 1882  3,  11|                            tej linii obronnej, a ich cmentarze, dzwonnice, wieże i mury
 1883  3,  6 |                            kierunku i wkrótce był za cmentarzem. Grunt tam był lżejszy,
 1884  1,  17|                        świerkowy ciągnie się górą ku cmentarzowi za murem starej twierdzy
 1885  3,  11|                            na szanowanie podziemnych cmentarzysk. Sypano stare kości wraz
 1886  1,  5 |                      kilkunastu brzóz leżało samotne cmentarzysko cholerycznych, dawno, dawno,
 1887  2,  10|                          jednej nieskoro w nocy i po ćmie nas przysiedli. Piecioro
 1888  3,  17|                            Właśnie siedząc na pniaku ćmił z małej, glinianej fajeczki
 1889  1,  2 |                            bólu pękała, w oczach się ćmiło. Spostrzegł śpiących, ale
 1890  1,  4 |                              w jego duszę jak życie.~Ćmiły się te oczy od wichrów wspólnych,
 1891  1,  5 |                             słyszał ciągle poza sobą cmokające kłańcanie, jak gdyby zgłodniałych
 1892  2,  14|                          usque ad absurdum...~Trepka cmokał ustami.~- Ale co najzabawniejsza...
 1893  1,  5 |                             doleciał osłuch wilczego cmokania, gnała znowu ze zdwojoną
 1894  1,  5 |                           jej pyska. Były chwile, że cmokanie nacichało. Na gołych polach
 1895  1,  8 |                           emetyku, po owych ckliwych cnotach... Dusiłem się zawsze, dziś
 1896  1,  14|                         duszą i jej małymi, nędznymi cnotami tak samo jak wojskiem ludzi!~-
 1897  2,  3 |                           Cnocie stawiają ołtarze,~W cnotliwym uznają Brata...~Wszyscy
 1898  2,  10|                             wiem, coś za jeden - ale cobyś wiedział: syćko przetrzymies,
 1899  1,  14|                       wystawiano w teatrze Horatiusa Coclesa, był w loży le Directeur
 1900  1,  5 |                              podstarości otrzymawszy codzienną, przepisaną niejako dozę
 1901  1,  17|                           kobieta. Przyzwyczajony do codziennego huku armat od czterech miesięcy,
 1902  2,  20|                          trafili na starego lokaja w codziennym stroju i zbudzili go z drzemki.
 1903  1,  14|                            tylko uderzenie Anglii au coeur, olbrzymi pomysł, żeby ją
 1904  3,  6 |                             samo wachmistrz starszy. Cofali się ku lasowi odpychając
 1905  3,  1 |                            drażniący wysuwaniem oraz cofaniem jazdy. Skoro się przeciwnik
 1906  3,  15|                       skończyć i kiedy. Napoleon nie cofnie przecie oręża przed gerylasami,
 1907  3,  11|                    piechurami Schöcklera. Z początku cofnięto się przed ich wilczymi susami,
 1908  2,  20|                           trzymam język za wąsami!~- Cofnijże go waść jeszcze głębiej,
 1909  1,  14|                             ubrana w tunikę grecką i coiffée en camée. Panie Tallien,
 1910  2,  10|                          kraju... Telo me docliwiło, cok wzion i zdezenterował. We
 1911  2,  22|                             to lat zbiegło od ławy w Collegium, od pohulanek w Warszawie!
 1912  2,  17|                 ośmdziesięciu zjednoczonych. Generał Colli z jednym batalionem francuskich
 1913  3,  3 |                             dabit mihi pennas, sicut columbae?... Et volabo et requiescam..".~
 1914  3,  3 |                             dabit mihi pennas, sicut columbare?..."~Przeszedł. Nie widząc
 1915  1,  10|                          Lepiej już La toilette albo Combien vaut 1'orge?~- A może by
 1916  1,  3 |                           głosem: ~- Ibimus, o socii comitesque... Znowu cienko, a z góry:~-
 1917  1,  13|                          Towarzysze niedoli...~...la compagnia malvagia e scempia ~Con
 1918  2,  13|                         ciebie nie przystępowała bez comtesse'y.~- No, teraz już opowiadaj
 1919  1,  13|                        compagnia malvagia e scempia ~Con la qual tu cadrai in questa
 1920  1,  3 |                           Marka Tuliusza Cycerona De consolatione.~- Skończysz dzisiaj?! Versus
 1921  1,  8 |                          miserable, qui ne puisse se consoler dans ses malheurs... Kiedy
 1922  3,  5 |                              piechoty. Zamordowany w Consuegra, a tamto, bracie, mundur
 1923  1,  10|                             życzy?~- Ja proponuję Le corbillon... - ozwał się głos pierwszy.~-
 1924  1,  6 |                          wypędził, toby mu dał swoją córkę za żonę. Zołmierz powiedział,
 1925  2,  1 |                            zadawał żonie, Rafałowi i córkom pytania, jak się na tę sprawę
 1926  2,  1 |                              podaję myśl: chodźmy in corpore do budy Bogusławskiego.
 1927  2,  24|                           Bernadotte'a księcia Ponte Corvo, później generała Lefebvra-Desnouettes,
 1928  3,  3 |                              oblicze boskie, kształt córy Diosa, Pallady Ateny. Ale
 1929  2,  21|                            tancerki marzył o tamtej, córze~I nieba i dnia. Zaczął się
 1930  3,  1 |                               gorąco od niego bije. "Coście są za jedni, ludzie? - pyta
 1931  3,  3 |                           zmaganiu się, wciąż musiał cośkolwiek ścigać forsownie. W każdej
 1932  3,  3 |                           miejska po drugiej stronie Cosso-ulica Świętego Giliusza. Prowadziła
 1933  2,  21|                           nowomodny taniec angielski country dance, w którym miało wziąć
 1934  2,  13|                     ruisseaux,~L'Amour fatigué de sa course~Dormoit sur un lit de xoseaux...~
 1935  2,  1 |                         jamais trop m'engager~Je les courtise...~Ktoś inny pijanym dyszkantem
 1936  2,  13|                             une féconde source,~D'ou coutent cent petits ruisseaux,~L'
 1937  1,  8 |                          inny? Smutny? Czego chcesz? Cóżeśmy mogli czynić więcej? Staliśmy
 1938  3,  1 |                            runęły w skalne czeluście ćpając w nich i mlaszcząc. Zamieć
 1939  1,  14|                               Adrienne de Cambis, de Crény... Te jak Sapho de Mytilene,
 1940  3,  1 |                                Diaz Campeador Cyd... Cristobal Kolumb... Ferdynand Kortez
 1941  2,  12|                        regiment pandurów, Panalisten Croaten grafa von Nadasti, w kierpcach,
 1942  2,  1 |                     dźwigając z ziemi poturbowanych, cucąc omdlałych.~Tymczasem "Blacha"
 1943  2,  17|                               Woda stała się brudna, cuchnąca, pełna robactwa, a i tej
 1944  1,  16|                       przebijał spod łoju i jakiegoś cuchnącego czernidła. Wciągając na
 1945  1,  8 |                 słabiusieńkich, współczucia względem cuchnących? Jakiż to czyn można wówczas
 1946  3,  16|                             piasek pod stopami. Trup cuchnął.~Krzysztof wstał i wielkimi
 1947  2,  8 |                             szerokie pasy, wspaniałe cuchy...~Wydarł się raptem, z
 1948  2,  9 |                             że jest odziany w jakieś cudackie ubranie, w czerwone spodnie
 1949  2,  7 |                         zielone, przędła je w sploty cudaczne, ciągnęła w poprzek swej
 1950  2,  17|                             w pierwszych początkach, cudeńki, co my cierpieli. Potem
 1951  2,  21|                           jak obraz pocałunku. Nigdy cudniej nie wyróżniały się śnieżne
 1952  1,  16|                najpiękniejszy ze wszystkich kwiatów? Cudniejszy niż konwalia, okazalszy
 1953  3,  6 |                            uchodzących i wraz po nim cudnodźwięczny huk przeleciał nad okolicą
 1954  1,  5 |                             i za szyję dumanie o tej cudności dziewiczej, którą był pojął
 1955  1,  7 |                           sam stojący, okrył ramiona cudnością zieleni, jakoby tuwalnią
 1956  1,  8 |                          poznawaliśmy dworu, świata, cudnych kobiet?~Rozmowa urwała się.
 1957  1,  5 |                    złodziejskim ruchem lewej ręki, z cudownym przebłyskiem nadziei mordu
 1958  2,  2 |                            jestże to być współtwórcą cudu?~Rafałowi nie trafiał do
 1959  3,  9 |                               których mam za jakichś cudzoziemców, przyjęło jego decyzję okrzykami.
 1960  2,  11|                    odosobnione od reszty roślin, jak cudzoziemcy wyrzuceni na niegościnny
 1961  2,  17|                       zamieniono na półbrygady wojsk cudzoziemskich. Jedenaście batalionów piechoty
 1962  2,  14|                              wyrabianie za pieniądze cudzoziemskiego tytułu, ale go nie ma na
 1963  1,  7 |                          słyszeć przeciągły, głuchy, cudzy pobrzęk. Wówczas mimo woli
 1964  2,  7 |                          jego, jak częstokroć żyjemy cudzym życiem we śnie, odchodzili
 1965  1,  2 |                             i szafą, piejąc zupełnie cudzymi głosami:~- Hej, dziś dziś!
 1966  3,  6 |                       rozpierzchł się pierwszy zbity cug. Kilkunastu zepchniętych
 1967  3,  1 |                       uderzył forsownie na Kaliszan. Cugi pierzchnęły od razu i szwadron
 1968  2,  18|                             dróg. Krzysztof ściągnął cuglami konia i osadził go w miejscu.
 1969  3,  6 |                            ręka jeźdźców przykróciła cugli, stanęły jak wryte. Złotogniade
 1970  2,  19|                              do Krakowa. Tęgie konie cugowe zaprzężone do kutej bryki
 1971  1,  1 |                          jeleń stary, wielki jak koń cugowy i okropnie piekny. Rogi
 1972  3,  6 |                      przepaści. Żołnierze pierwszego cugu schylali się ku szyjom końskim
 1973  2,  22|                      famulusa, a ja zaraz nadejdę.~Z cukierni, ledwo drzwi uchylili, buchnęło
 1974  1,  15|                            prawdę o wsiąkaniu kawy z cukrem w nadgryzioną bułkę. Tymczasem
 1975  2,  1 |                            owocami, dzbany, piramidy cukrów, poprzewracane olbrzymie
 1976  2,  17|                          radością figi, pola trzciny cukrowej, drzewa kakaorodne, tytuń,
 1977  1,  3 |                             trochaicus acatalecticus cum anacrusi, vel versus Alcaicus
 1978  1,  3 |                               per omnes te deos oro, cur properes amando perdere...~
 1979  1,  10|                         interrompus:..~- Monsieur le Curé!~- La toilette.~- Czekajcie,
 1980  1,  3 |                         człowiekiem, coś leci śladem cwałującego konia. Snuje się jako pajęczyna,
 1981  2,  17|                              połowicę porcjów, potem ćwiartkę, a koniec końców po dwa
 1982  2,  17|                       powziął myśl - psy rozjuszone, ćwiczone głodem i chłostą, puszczać
 1983  2,  24|                         długiego natarcia umiejętnie ćwiczonej kawalerii pruskiej. Wszczęło
 1984  2,  24|                              obu batem bije a wicher ćwiczy po udach. Piechura nie ogrzeje
 1985  1,  14|                         deszcz zmieszany ze śniegiem ćwiczyć go zaczął po twarzy i zalał
 1986  2,  24|                       komenderował całą infanterią i ćwiczył j ą po polach tak akuratnie,
 1987  2,  23|                          pospolitego ruszenia, która ćwiczyła się w Siewierzu, wyszła
 1988  2,  24|                             toteż niektóre szwadrony ćwiczyły się i paradowały oklep.
 1989  2,  21|                       każdego i każdą rozszarpywał i ćwiertował wzrokiem takiej nienawiści
 1990  3,  5 |                              czerstwy i czerwony jak ćwik.~- Stary! Śpiewaj!... -
 1991  2,  24|                              ojcu jego na przezwisko Ćwikliński. Skarżył się z bekiem, że
 1992  2,  24|                              chyłkiem według wskazań Ćwiklińskiego. Po wertepach, dołach, parowach,
 1993  2,  10|                            honorne! Śli my w Polskom cy ta na Węgry, na Śląsk, na
 1994  1,  2 |                             Jeden podnosił co chwila cybuch, gruby jak maczuga, grożąc
 1995  3,  15|                          moich piechurów, ssie dym z cybucha, kiedy niekiedy pociągając
 1996  1,  3 |                        ostrożnie wyjmował z kieszeni cybulasty zegarek. Śmiał się przy
 1997  3,  1 |                            Gras i Fontana, porucznik Cybulski; podporucznik Braun du Laurans,
 1998  1,  1 |                          młodzieniec starannie otarł cybuszek i pociągnął, ale natychmiast
 1999  1,  3 |                              adwokata Marka Tuliusza Cycerona De consolatione.~- Skończysz
 2000  2,  1 |                               Jakiego prawdopodobnie Cyda albo Hamleta. Kto ich tam
 2001  1,  14|                             Widziałem dawniej w jego cyfrach i w kałkułach, które z nich