Tom, Rozdzial

15640  2,  17|                              uganiając się za rybami rozweselały płaszczyzny zatok. Ledwie
15641  1,  2 |                              grzecznym dyskursem nie rozweselasz. Niemy waćpan jesteś jak
15642  2,  12|                       drogach! Niech się serce twoje rozweseli, a oczy roześmieją do szczerozłotej
15643  3,  1 |                            Była to droga ponura, nie rozweselona ani jednym widokiem łaskawszym.~
15644  1,  1 |                             wystrzelony. Gdy się dym rozwiał i zaczął odpływać do izb
15645  3,  11|                        Zwalany błotem, bez czapki, z rozwianym włosem mijał baterie. Ludzie,
15646  3,  3 |                              Włosy rozpierzchły się; rozwiązały i klinem, na podobieństwo
15647  1,  8 |                           raju. Prawo to musiało być rozwiązane.~- Ów raj był waszym, magnackim.
15648  1,  8 |                          licha, żebyś nie płakał nad rozwiązaniem praw onego bydła, twojego
15649  3,  9 |                                Nie.~- Dalej.~- Skoro rozwiązano mi oczy, byłem w namiocie.
15650  3,  3 |                          spiekoty. Na placu Engracia rozwiązywano wory i wywalano piasek na
15651  1,  16|                              w kistki ciemno-dzikie; rozwidlały się jak drzewka wysokie
15652  2,  15|                            przestwór wyniosłą koroną rozwidlona, stuletnia sosna. Bliżej,
15653  1,  7 |                       czereśni stały dalekim rzędem, rozwidlone u samej prawie ziemi, powikłane
15654  1,  3 |                         jadowitą żmiję. Widział, jak rozwidlonym końcem gałązki brzozowej
15655  1,  5 |                        drzewo i usiadł między dwiema rozwidlonymi gałęziami. Teraz dopiero
15656  2,  18|                       hrabiemu skaleczysz. Niech się rozwidni.~- Nie marudź!~- Chłopak
15657  1,  6 |                          jego czarne przepaście, coś rozwidniało się w nim i świetliste widma
15658  2,  1 |                        rozlegało się ze sceny, słabo rozwidnionej świeczkami.~- To jest ogromnie
15659  2,  3 |                           korytarz prawie ciemny, ba rozwidniony tylko przez płomyk latarni
15660  2,  1 |                          łojowymi świeczkami nędznie rozwidnionych przejściach i sionkach teatru.
15661  3,  6 |                       garstkę popiołu uczuć w nicość rozwieje.~Odsunął się od tych myśli
15662  2,  7 |                              jak gdyby w odpowiedzi, rozwierało się lazurowe łono jeziora
15663  3,  6 |                          jego po prawej i lewej ręce rozwierały się dwie niziny: staw i
15664  1,  8 |                            kępy o piórach szerokich, rozwiewnych i mieniących się w słońcu.~
15665  3,  13|                          milczenie zalega ciżbę. Oto rozwija sukienkę kielicha i pokazuje,
15666  1,  16|                            do kwiatów, które się tam rozwijały na rabatach pod cichym zgrzytem
15667  2,  24|                       formowania kolumny dywizjami i rozwijania jej w marszu, tworzenia
15668  3,  1 |                           obok dragonii francuskiej, rozwinął kolumnę i atakował z lewego
15669  3,  13|                           puszczy zbójeckiej. Łysica rozwinęła przed jadącym oddziałkiem
15670  3,  1 |                              się zapuścił za daleko, rozwinęli linię i rzucili się do walki
15671  2,  14|                            dopuścił, żeby to uczucie rozwinęło się w gościu. Zajął się
15672  1,  14|                          oczach siłę rozumu, którego rozwinięć niepodobna było ogarnąć
15673  2,  23|                             Ale porządek i karność w rozwinięciu szyku, piękna czerstwość
15674  1,  8 |                         oplątany przez swe myśli tak rozwlekłe, że były prawie niczym,
15675  3,  12|                            Rafała dziwaczny przybysz rozwlókł się po zmurszałych balasach
15676  1,  7 |                        uczucie, zaczął mówić o domu, rozwodzić się o wszystkim, co zaszło
15677  1,  16|                                Jażem się tysiąc razy rozwodził.~- To mi wytłumacz, jak
15678  3,  17|                              zwożeniu pod wystawę na rozworach. Był przy rozpłataniu każdej
15679  2,  12|                        zuchelek. Czasem przysiadł na rozworze bryki żydowskiej i nie postrzeżony
15680  2,  1 |                             wszyscy bezbożnie śpimy, rozwozi je po Żydach, przebrany
15681  2,  17|                           jak to tam dzwonią w skały rozwścieczone wełny, jak tam świszczą
15682  3,  3 |                              drzwi jedne i drugie. Z rozwścieczonym pośpiechem zabarykadowali
15683  1,  5 |                           mózgu, skradł się pomiędzy rozwścieczonymi ruchami nóg wilczych do
15684  1,  17|                           osunął się na ziemię. Żywi rozwściekli się od męki, od krzywdy;
15685  3,  2 |                            wśród podłej zgrai, wśród rozżartych zwierząt tłumem na jednego
15686  1,  3 |                       Zwinięty w kłębek na posłaniu, rozżarzał w sobie odwagę, przewidywał
15687  1,  2 |                             Po chwili już kilkunastu rozzutych i na pół odzianych brało
15688  1,  1 |                           sączyły. Tam gdzie kosmaty rsiok wiekami rósł i gnił-wiatr
15689  1,  1 |                          ranny chłód. Niektóre młode rsioki, w sobie czerwonobrunatne,
15690  3,  3 |                             kruchą jak żółty motyl w rubaszną garść złapany! Umrzeć przy
15691  1,  16|                           już ją zobaczył i śmiechem rubasznym przytrzymał. Weszła tedy
15692  3,  12|                              wiśni łutówek. Wszystka rubinowa od niezmiernej masy owocu,
15693  2,  22|                       koledzy, na mnie! Miesiąc trwa ruchawka, a ja już jestem kapitanem
15694  2,  22|                          tylko zobaczył, że nas tyla ruchawki, jakże ci nie zawrzaśnie
15695  3,  3 |                           duże ognisko. Długie smugi ruchliwego ognia rzucały w ogród niepewne
15696  3,  11|                           podziemia, wiedziony przez ruchliwy krąg światła, przez bojaźliwą
15697  2,  11|                              niby wodnymi znakami, a ruchliwych i czułych na każde tchnienie
15698  1,  17|                     szelestne, suche, jasnożółte nad ruchliwym fioletem toni... Może to
15699  1,  5 |                            źgał zwierza, coraz mniej ruchomego. Słyszał gdzieś obok siebie
15700  2,  15|                        wierzby, wici swe taplające w ruchomej wodzie. Spomiędzy nich buchała
15701  3,  11|                             Cień od figury Gintułta, ruchomy, olbrzymi i długi, pływał
15702  1,  7 |                             konia, wyschłą czaszkę z ruchomymi powyżej orbit dołami. Surowy
15703  3,  6 |                         człek człeka. W pas brnęli w rudawicy ku grobli stawu, swarząc
15704  1,  7 |                             się mech wiosenny otulał rudawosiną ich korę. Słońce wnikało
15705  2,  7 |                              gencjankę, która pośród rudego mchu samotnie dogorywała.
15706  3,  11|                       uchodzą wraz, co do nogi, a ja ruderę natychmiast zburzę ze szczętem
15707  1,  1 |                       miękkie jak ciasto, o próchnie rudozielonym od pleśni. Skomlenie psów
15708  1,  1 |                              w rumowie głazów mchami rudymi porosłe... Może w kolisku
15709  3,  9 |                       odległości od brzegu rzecznego rudziały surowe linie szańca. Sokolnicki
15710  1,  17|                            do jam śmierci. Coraz już rudziej, ale coraz wyraźniej rozdzierały
15711  1,  7 |                            igieł leżały na jej dnie, rudziejąc żywo jak bursztyn. Dookoła
15712  3,  13|                              kamyków porosłych rdzą, rudzizną i zielonkowatą pleśnią,
15713  1,  2 |                              wzrostu. Zarówno pyszne rugi jak chety z jednaką brawurą
15714  1,  6 |                              nabija. Wtem zawołali: "Ruht! "-to niby na odpoczynek.
15715  2,  2 |                              doskonałe tkanki. Ujrzy ruinę ducha, równego Bogu, który
15716  2,  13|                             D'ou coutent cent petits ruisseaux,~L'Amour fatigué de sa course~
15717  3,  6 |                              Rwano już deski rękoma, rujnowano zasieki, wyciągano dyle.
15718  2,  20|                              zaszyte były umiejętnie rulony dukatów. W zanadrzu mieli
15719  1,  6 |                           sobą starca pomiędzy dwoma rumakami, które się wspinały jak
15720  3,  10|                         naszło! Pełen dom... Zdrowi, rumiani, weseli. A jego nie masz!
15721  2,  12|                            spomiędzy liści żółtych i rumianych, jak śmiech obrzydły, nie
15722  2,  7 |                          niej fioletowymi, żółtymi i rumianymi głowami. Pojmowała ich sekretną
15723  2,  11|                              zza mórz, wywabił słabe rumieńce. Między zsuniętymi brwiami
15724  2,  21|                           płonących cichym zarzewiem rumieńców lica. Nigdy rozkoszniej
15725  2,  14|                              wcale hrabią! - zawołał rumieniąc się dziewiczo. - Wiesz sam
15726  2,  21|                      przecudnym obliczu. Tylko nikły rumieniec... Ale za parę chwil znowu
15727  3,  11|                         przez powietrze. Posępny był rumor śmierci tego miernika czasu.
15728  2,  17|                          morzach. Żyli my w pośrodku rumowisk, gdzie cienia nie znaleźć
15729  1,  1 |                           złomami brył kamiennych, w rumowiska stoku góry pod mchem ukryte.
15730  3,  6 |                       wymamrotał po węgiersku czy po rumuńsku. Rafał domyślał się, o co
15731  1,  7 |                           ciepły wiatr chwiał miękką ruń jasnego żyta, ciemnej, łanami
15732  3,  3 |                            nareszcie do licha usnąć. Runąć na twarz między takich oto -
15733  2,  1 |                         rękach. Gdyby nie Jarzymski, runąłby był w pierwszą lepszą kałużę.
15734  3,  9 |                            nadwiślańskie, okryte już runią wiosenną, cudowny wystawiały
15735  2,  9 |                        ostatni krużganek lada chwila runie. Wówczas lis chybkim i pewnym
15736  3,  3 |                     kamieniami, żelastwem i wszelkim rupieciem. Z tamtej strony, za tą
15737  3,  6 |                       ładunku!~- Odgryź ładunek!~- W rurę!~- Za stempel!~- Przybij!~-
15738  3,  11|                    Jadźwingów czy Tatarów, Litwy czy Rusi, Szwedów czy Niemców?...
15739  3,  6 |                         polskich chłopów zza Pilicy, Rusinów, Czechów, Słowaków, Węgrów,
15740  1,  14|                       wchodzącego wstał i czekał nie ruszając się z miejsca.~- Czy mię
15741  1,  1 |                              ślinę, aż mu się grdyka ruszała. Zajęty był wykręcaniem
15742  2,  17|                            Zaraz się ta mężniej nogi ruszały i głód się nie ważył doskwierać.~
15743  3,  15|                            nadeszła.~- W takim razie ruszam jutro.~Wyganowski rozpostarł
15744  1,  11|                            prostactwa, co koń skoczy ruszano dalej. Francuzi i Francuzki
15745  2,  24|                             trzech tygodni pospolite ruszenie zabawiło w Łowiczu. Kotłowała
15746  2,  12|                          przyjaciel... Głuchy wstyd, ruszt rozpalony, wsunął się pod
15747  2,  1 |                         towarzystwo głośno hałasując ruszyło środkiem ulicy po błocie.
15748  2,  22|                             miejsce. Wszyscy przecie ruszymy pod Łowicz. Mamy tu dosyć
15749  2,  10|                           jak psa! Jesteś skuty. Nie ruszysz się. Zaduszę cię. Mów prawdę...
15750  1,  12|                             środkowym wspinają się i rwą w świat. Dokąd? Były już
15751  2,  6 |                               z szumem i zawodzeniem rwącej po kamieniach. Łożysko jej,
15752  1,  2 |                            Widzieli znowu przed sobą rwący się w kierunku Tarnin barwisty
15753  1,  12|                         Grecji i jako symbol tryumfu rwały się w świat na tryumfalnych
15754  3,  6 |                             na nią głębokim szykiem.~Rwano już deski rękoma, rujnowano
15755  3,  12|                          Rafałowej, wołanie służby i rwetes nie do opisania. Na dworze
15756  2,  12|                              uda mu się skorzystać z rwetesu i wypaść za drzwi, ale przezorny
15757  1,  4 |                       przyniósł je do uszu z karczem rybackich, z plugawych siedlisk miasta.
15758  2,  21|                         nagim sterczało to siedlisko rybackie czy miejsce ucieczki dla
15759  2,  23|                          pieniądze zostawił w chacie rybackiej. Jego również fundusz zaszyty
15760  3,  9 |                             gęsto w rzece płynących, rybacy nadbrzeżni wnosili, że most
15761  3,  16|                          kwaterze polnej przyjaciela Rybałtowskiego na La Roqueta, zbudzono
15762  2,  17|                      latających, co uganiając się za rybami rozweselały płaszczyzny
15763  1,  2 |                             To tak, mówię! Czekajże, rybeńko... Od razu rym go w pysk,
15764  3,  11|                         zdążać już to ku baszcie nad Rybitwami, już ku posterunkom umocnionym
15765  3,  2 |                           tej chwili zdobywa ostrogi rycerskie.~W ciągu dwu następnych
15766  3,  8 |                             jego zaszkliły się łzami rycerskiego uniesienia. Wszyscy zbliżyli
15767  3,  6 |                                Był kadet Olbromski w Rycerskiej Szkole, a potem oficer za
15768  2,  20|                          odrobiny!~Istotnie... to po rycersku. Szczerze podziwiam... ich
15769  1,  13|                              już głosem odpowiedział rycerzyk. .~Pociągnął Gintułta na
15770  2,  1 |                           Psy skomlą! Tylko patrzeć, rychło pierwszy przymrozek pobieli
15771  2,  22|                            pałaszem w ręku, a Ślązak rychtował do ciosu swój taran.~Na
15772  1,  17|                              Pal!~Kiedy kanonierowie rychtowali pierwsze działo, wsunął
15773  3,  11|                                 Co tam?~- Oficerowie rychtują działa i strzelają, bo kanonierów
15774  2,  22|                        pewnej chwili rzekł wesoło:~- Rychtyg my taką bitwę zwojowali
15775  3,  3 |                            sąsiedniego za gardziel i rycząc z uszczęśliwienia, z pianą
15776  1,  5 |                            jak gdyby lanca. Kobyła z ryczącym chrapaniem stanęła pod nim
15777  1,  13|                          banda obsiadłszy stół piła, ryczała i śpiewała chórem jakąś
15778  3,  2 |                         namiętnymi szepty. Żołdactwo ryczało.~Przedzierając się ku ołtarzowi
15779  1,  3 |                           przeraźliwy szum. Wszystek ryczałt wody grzmiał tam ponuro
15780  1,  12|                          Książę pamiętał go z czasów rydzyńskich... Pełen nieprzyjemnego
15781  2,  9 |                                 Trzask zardzewiałego rygla, przed oczyma nikły jakiś
15782  3,  3 |                      zamczyste, okute, ze strasznymi ryglami, mury grube, kraty niezłomne
15783  3,  6 |                              przywędrował, niemiecki ryju! Twoja tu ziemia, złodzieju?
15784  1,  5 |                           Chwilę nacichnie i znowu z rykiem i świstem pięściami bije
15785  3,  9 |                       narożnikowym szańca.~- Hura! - ryknął batalion Blumera.~- Na szaniec! -
15786  3,  14|                         Huerbę i straszliwym znakiem ryła się w złotodajnych niwach
15787  3,  3 |                               jakby pod nieubłaganym rylcem sztycharza w twardej miedzi,
15788  1,  17|                          drodze do Mediolanu generał Rymkiewicz, zginął major Lipnicki,
15789  2,  17|                            drugi batalion polski pod Rymkiewiczem generałem, co w wigilią
15790  2,  1 |                              Ponure gadanie wierszem rymowanym rozlegało się ze sceny,
15791  1,  15|                              wierszydła do bogdanek, rymy okaleczałe wykrzywioną a
15792  2,  14|                            mię w ciężkiej opresji na ryngach wiedeńskich, zaprosił po
15793  1,  1 |                         konie wierzchowe jak diabły, ryngraf na piersi, i sam odwiózł
15794  1,  17|                             futryn, strzępy i zwitki rynien z malowanej blachy, gruz
15795  3,  13|                        drugiego muru i znowu ujęty w rynnę, wyciosaną w półpniu świerkowym,
15796  3,  3 |                            wieki legną po kanałach i rynsztokach miasta. Jaki też sen śni
15797  3,  3 |                        ściekała po cegłach w płaskie rynsztoki ulicy. Cała ona jak długa
15798  3,  6 |                            dajże pokój! Stać nad tym rynsztokiem i czekać na los kraju, rozmyślając,
15799  3,  3 |                            podłą śmierć żołnierską w rynsztoku, na gnojowisku, w piwnicach
15800  1,  1 |                       byliśmy. Złożyliśmy jak barany rynsztunek wojenny i dwie niedziel
15801  3,  1 |                            wachmistrzów, reparacjami rynsztunku, kuciem koni-spały twardo
15802  3,  14|                           tym, gdzie jest i co robi. Rypał nagimi rękoma przemokłe
15803  3,  3 |                         polskie biły w mur bagnetem. Rypali w nim szczerby, wszczepiali
15804  2,  1 |                             obłudnymi ciosami, Rafał rypnął z góry, w łeb, od jednego
15805  2,  22|                           Cóż za szelmowski ból, jak rypnie w rękę! Ale i nas złość
15806  2,  11|                              brwiami została posępna rysa. Wjechali w granice Rzeczypospolitej
15807  1,  10|                        uderzyła go obecność kobiet o rysach jakby cudzych, twarzach
15808  2,  1 |                         głowę z nadzwyczaj wydatnymi rysami twarzy. Oczy jego były wypukłe
15809  2,  10|                   pochutnywanie sylabowe, wilcze czy rysie. W pewnej chwili ten ogromny
15810  2,  1 |                            garnkach kwaśnego mleka i rysować końcem palca krzyże na połciach
15811  1,  8 |                         rozkazy, plany, mapki piórem rysowane i listy. Był także osobny
15812  3,  6 |                         współubolewaniem. Po chwili, rysując palcem na mapie długą linię,
15813  2,  24|                         widać było po tamtej stronie rysujące się w dwumilowej odległości
15814  2,  6 |                           każdą okrągłą wypaść sęka, rysunek rdzenia i warstw drzewa.
15815  2,  20|                            otwarła z uśmiechem album rysunkowe i wskazując Rafałowi pejzaż
15816  2,  20|                         głębi, w zamglonym oddaleniu rysunku, widać byłą wylot szpaleru.
15817  1,  1 |                           słyszeć tępy, jednostajny, rytmiczny odgłos biegu - duch-duch,
15818  3,  13|                            rozkołysały się chwianiem rytmicznym, poczęły przeginać ogromne
15819  2,  21|                        uniosła jej lekko i łagodnymi rytmy, cichymi skoki mijała tancerza.
15820  2,  17|                            drzewa kakaorodne, tytuń, ryż, proso, kukurydzę...~Ale
15821  2,  20|                         trzymaj się, z łaski swej, w ryzach!~- Już milczę. Już trzymam
15822  2,  20|                           nie odwodzi to waćpanów od ryzykownego przedsięwzięcia?~- Nie,
15823  3,  10|                              pewnie drżą, choć grubo ryzykuje...~- Jedziesz tam przecie?~-
15824  2,  21|                     zachodził niby to z polowania do rządcy. Z pól widać ten pałac.
15825  1,  7 |                          stawu srebrzył się białawy, rzadki tuman. Serce Rafała biło
15826  3,  13|                             i koniczyny. Śniade dymy rzadkich, dżdżystych obłoków wałęsały
15827  2,  16|                         kolana nurzały się miarowo w rzadkiej glinie. Za grenadierami
15828  1,  12|                       naówczas wszyscy malkontenci z rządów swojego kraju przyłączą
15829  1,  1 |                             do lasów ma wręb, choć i rządowe dozorce będą drzewa pilnowały.
15830  1,  12|                    weneckiego przeciwko Francji, jej rządowi, generałowi i niezwyciężonej
15831  2,  24|                         rozkaz w tej materii komisji rządzącej - i ministra wojny. Zawrzało
15832  2,  20|                        zdarzeń, temu jak gdyby prawu rządzącemu w ciemnościach. Ni to nienasycona
15833  1,  12|                         wygnany został z kraju. Lud, rządzący pod osłoną bagnetów francuskich,
15834  2,  14|                             znaczy niż sto broszur o rządzeniu narodem.~- Zaślepienie!
15835  2,  14|                              Zaczął się tu, Rafałku, rządzić jak szara gęś! Włada majątkiem,
15836  3,  10|                             na ludzi wyszli. Światem rządzimy! zamiast tu z wami wśród
15837  3,  2 |                        piętkach kopyt, słaniał się i rżał głucho. Jeździec poszarpał
15838  1,  4 |                             już z daleka nadchodził, rżała z cicha, radośnie, gdy się
15839  3,  6 |                            się ulica. Ryczały krowy, rżały konie, kwiczały świnie,
15840  1,  13|                             się jeszcze, aby jeno za rzćkę a dopaść barłogu...~- Cichajta!
15841  3,  1 |                              Wychliński, Szymański i Rzeciszewski. Cedro znał ich wszystkich
15842  2,  17|                           iść w biady czy w układy z Rzecząpospolitą Francuską. To była myśl
15843  3,  1 |                              Polacy!" Fijałkowski mu rzecze na to: "Dobra! Prusaków
15844  2,  24|                       Grochowem, żeby dalej przeciąć rzeczkę Długą, snuć się przed lasami
15845  2,  13|                             przeciwko temu powiewowi rzecznemu. Rzeźwo serce uderzyło mu
15846  1,  8 |                               Widoki stawu, zakrętów rzecznych, łąk w czerwcu, gajów i
15847  2,  21|                            prędzej, siedząc za jazem rzecznym, jakby w istocie taki był
15848  2,  12|                              przeinaczając szczegóły rzeczywistego wypadku. We wrześniu puszczony
15849  2,  7 |                        którym leżały ciała, bardziej rzeczywistej niż łoskot wód spadających
15850  1,  17|                         straszliwszą niż wszystko na rzeczywistym świecie, zgniótł gromadny
15851  2,  3 |                            jest północ, oświadczże w rzędach swoich, że zamyślam tę sprawiedliwą
15852  2,  22|                            posilić. Jakoż las począł rzednąć i ukazała się murowanka.
15853  1,  1 |                            włosy na głowie. Janczary rzegoczą coraz głośniej, coraz głośniej,
15854  3,  3 |                         wyraz jakiś syczy, świszcze, rzegocze w ich spróchniałych zębach.
15855  3,  3 |                            mrugnął na wszystkich i z rzegotem śmiechu takiej chytrości,
15856  1,  7 |                              wzniesieniach, sapy nad rzekami. Z traktu skręcili na boczną
15857  2,  17|                              sioła, przez one szumne rzeki-strumienie... Boże mój, Boże! Dołami
15858  3,  3 |                              pokorą i poddaniem się, rzekłbym nawet, że chętnym a ochotnym
15859  3,  2 |                           barki, otoczył sobie szyję rzemieniami, żeby mu nie zawadzały,
15860  3,  3 |                            Cedro spędził na siodle z rzemieniem lancy na ręku, z ostrogą
15861  3,  12|                            drodze czapkę i zapinając rzemienne. pasy uzbrojenia. Michcik
15862  2,  21|                            od jednego ciosu, ale nie rzemiennego pręta, nie! Żebym cię mogła
15863  3,  6 |                       mazurskie. Tylca lanc wyjęli z rzemiennych u strzemienia tulejek. Pierwszy
15864  1,  1 |                              Wówczas związał do kupy rzemiennymi pasami przednie i poślednie
15865  1,  7 |                             i z obojętnością wręczył rzemieślnikowi należne cwancygiery. W trakcie
15866  2,  12|                    spelunkach miejskich prowadzi swe rzemiosło. Przebranie swoje za zbójnika
15867  1,  1 |                      koziczek wiszący u jego pasa na rzemyku, Nardzewski spytał go opryskliwie:~-
15868  1,  5 |                         uciekał, zmykał od łkającego rżenia kobyły. Usłyszał wietrzny
15869  2,  14|                            Może nie wiesz, Rafał, że Rzepicha była Trepczanka z domu?~-
15870  2,  12|                       Kilkakroć udało mu się nakopać rzepy albo kartofli w odległym
15871  2,  1 |                               i znalazł się w salach rzęsiście oświetlonych. Stary pałac,
15872  3,  2 |                             z góry. Deszcz bił coraz rzęsiściej. Okolica wciąż była ta sama:
15873  3,  6 |                           padała na nich z wolna jak rzęsisty a stale wzmagający się deszcz.
15874  1,  12|                           lat trwożliwym spojrzeniom rzesz ludzkich, które tu przychodziły
15875  2,  11|                       pierwszy raz spadającej między rzesze ludzkie. Ten krzak ognisty,
15876  1,  17|                               broniące gruzów wieży; rzetelnie tego dnia pracowały. Sam
15877  1,  2 |                   niestrudzenie wtórowały, a klarnet rzewliwie przyśpiewywał.~Rafał ocknął
15878  1,  1 |                           pierwszym ozwał się drugi, rzewny i czysty niby miąższy tenor.
15879  2,  1 |                              Gospodarz zgarniał je z rzewnym uśmiechem, schylając kark
15880  1,  2 |                       kielich i płacząc ze szczęścia rzewnymi łzami szedł dalej.~W sąsiedniej
15881  3,  9 |                             z taczkami, wycinających rzezakami darninę, zatrudnionych przy
15882  3,  11|                          dyszał i kaszlał, bezsilnie rzężał. Olbromski rozejrzał się
15883  1,  10|                             marmurowych i kominków z rzeźbami, usiłował zachować na twarzy
15884  3,  3 |                            wyobrażali średniowieczni rzeźbiarze na pomnikach zgasłych królewien.
15885  2,  1 |                        wielkiej izby biegła ozdobnie rzeźbiona balustrada galerii. Tu i
15886  3,  3 |                         poręcze, boki i gzymsy mebli rzeźbionych z drzewa mahoniu, hebanu
15887  2,  13|                               na wygiętych nóżkach z rzeźbionymi kwiatami i bukietami. Tam
15888  3,  4 |                         malowane na płótnie, nie jak rzeźby z marmuru, lecz tak jakoby
15889  1,  17|                        rozkazy oficerów szczujące do rzezi, przekleństwa, skomlenie
15890  1,  5 |                             expedite wyuczył, niczym rzeźnik cielęta, ale co znaczy takie
15891  2,  7 |                            pod szczytem leśnej góry. Rzeźwe, gorące powiewy paliły im
15892  2,  24|                           rano weseli, wśród figlów, rzeźwi i czerstwi, jak z edredonowej
15893  2,  13|                            temu powiewowi rzecznemu. Rzeźwo serce uderzyło mu w piersi,
15894  1,  13|                              które nie chłodem, lecz rzeźwością owiewa i dodaje mocy a wiary
15895  2,  17|                           jak wezmę pospołu z bracią rznąć w batalion Koenigsegg-Rothenfels!
15896  3,  9 |                           koni, świst kół armatnich, rznących mokrą ziemię. Gdzieś w głębi
15897  1,  2 |                             z klimontowskich Żydków, rznęła od ucha mazury, oberki,
15898  3,  3 |                          szyj końskich, ostrzem noża rznęli kłęby rumaka i godzili w
15899  3,  3 |                               sypania przedpiersiów, rznięcia strzelnic, ich policzków
15900  1,  4 |                           jak się w nim objawia chęć rzucania ciężkich przedmiotów i słów
15901  1,  4 |                              wesołych pytań, z cicha rzucanych. Podziw, a może żal odwracał
15902  2,  3 |                            żywiołów, a jeśli zadrży, rzućcie go w otchłań obok niego
15903  3,  3 |                           zapomniano o nich. Leżeli, rzuceni na wznak i na twarz. Pełzali,
15904  1,  17|                      braterskimi dłońmi wszyscy wraz rzucimy ogień, żeby się wysadzić
15905  1,  1 |                           gałęzi. Pyszna jego głowa, rzucona bezwładnie, patrzała w Rafała
15906  1,  11|                              tyłu poderwano mu nogi, rzucono na ziemię. Wzniosły się
15907  1,  14|                      śmieszne tak bardzo na pierwszy rzut oka, męczyły do gruntu.
15908  1,  5 |                       nozdrzami kopała się w dzikich rzutach przez zaklęsłe parowy, a
15909  1,  3 |                               a drugą, z której krew rzygała, trzymał obiedwie dłonie
15910  3,  3 |                               zachłysnął się krwią i rzygnął nią w biegu drugi, przykląkł
15911  3,  1 |                         Ibery... Celty... Gotowie... Rzymianie... Maury...~Niezmyślony
15912  2,  16|                             się, że to żelazne legie rzymskich wojowników idą i idą falami
15913  3,  3 |                              do samej ziemi jak togi rzymskie... Wierzgały i roiły się
15914  1,  13|                           Łatwo trafił do amfiteatru rzymskiego, na plac dell'Erbe i sąsiadujące
15915  1,  12|                        mistycznym pismem ze świątyni Saba w Akrze. Wydali ze , swego
15916  2,  21|                               Bin doch ganz knall... Sacra! Wer bist du eigentlich? ~-
15917  3,  3 |                          dobrą godzinę norii ogromne sacs ŕ terre, omdlewał prawic
15918  1,  1 |                              pó wtóre, po trzecie i, sącząc się cichymi odcieniami dźwięków,
15919  2,  22|                               a ode drogi zasłonione sadkiem rozrosłym, kąpało się w
15920  3,  6 |                                 Zrabowane wszystko w Sadkowicach, w Białej...~- Już teraz
15921  1,  7 |                          syna. Przypomniano sobie ów sądny dzień, kiedy to ów starszy,
15922  3,  11|                   czterdziestu sześciu dominikanów z Sadokiem na czele, zamordowanych
15923  1,  12|                         urząd duchowy, niby trybunał sądzący zapytuje o lata ubiegłe,
15924  3,  11|                        przedmieściu zawichostskim za sadzawką benedyktyńską, że płonie
15925  3,  17|                             który po drugiej stronie sadzawki ocalał z austriackiej pożogi.
15926  3,  8 |                          wąskich wargach Zajączka.~- Sądzę-rzekł ten naczelnik dywizji-że
15927  2,  14|                       Rozumiesz?~- Rozumiem.~- Samym sadzeniem i kopaniem ziemniaków nie
15928  2,  14|                             mam ucha do tej melodii. Sadzić ziemniaki, orać, żąć, konie
15929  3,  6 |                           wyszła na twardszy grunt i sadziła ugorami. Kopyta końskie
15930  3,  8 |                           wysłuchać innych opinii.~- Sądziłbym - zaczął mówić generał Kamieniecki -
15931  1,  2 |                       siedzieli w żupanach z kitaju, sagatysu, kamlotu. Niektórzy coś
15932  3,  3 |                             tylko losu Hamilkara pod Saguntem, bo i to się na wojnie przytrafia.~
15933  2,  1 |                             zmoczyła spłacheć piasku Sahary - i po wszystkim. Kwiat
15934  3,  6 |                            stanowią najdalsze angles saillants całej naszej pozycji. Trzeba
15935  1,  14|                              już na śmierć o uliczce Saint-Charles, o domu, z którego wyszedł.
15936  1,  13|                          całych dniach bili z tortów Saint-Pierre i Saint-Felix, z cytadeli.
15937  1,  8 |                           mówisz, cóż począć? Qui ne sait nager, va au fond. Ja należę
15938  1,  10|                            garść dukatów w jedwabnej sakiewce, pełen wzruszenia szedł
15939  1,  10|                             otwartej szuflady biurka sakiewkę ze złotem i podał ją Rafałowi.
15940  1,  10|                            nie ukończył zanoszenia z sakramentalnym namaszczeniem zupy do ust,
15941  3,  8 |                            przez Śląsk Cieszyński do Saksonii. Złączyć się z Cesarzem
15942  2,  17|                            człowieka w łachmanach, z sakwami na krzyż przewieszonymi
15943  2,  17|                       Nekandowego pokoju i zdjął swe sakwy. Spod grubej opończy wyjrzały
15944  1,  1 |                             tłusta gospodyni wniosła salaterki z kiełbasą w zawiesistym
15945  3,  5 |                         podgarlaną na gorąco, tłuste salcesony na zimno, pekeflejsze i
15946  3,  14|                            ciekawie zdążał ku starej Saldubie. Okolice z północnej strony
15947  3,  3 |                      zbrojenia się miasta Fenicjan - Salduby, miasta Rzymian - Caesaraugusty,
15948  2,  20|                        oklask. Blask świec napełniał salonik rozkosznym, żółtym światłem.
15949  2,  13|                       odnowione, zapomniane pokoiki, saloniki, nie na pokaz, gdzie ocalały
15950  2,  1 |                          Przecie nie mogę... Tu tyle saloników, dam cudowny gabinet hrabianki
15951  3,  6 |                      mamrocząc do siebie niezupełnie salonowe wyrazy, wybrał jednego z
15952  3,  3 |                             w mgnieniu oka wiedeński salonowiec. Złożył jej skromny, a najpiękniejszy
15953  3,  3 |                              mu ukłon panieński, dyg salonowy. Odwróciła się i odeszła
15954  2,  20|                       niezbędnie dla zachowania form salonowych. Ani cienia dawnego lęku.~
15955  1,  2 |                              Osobliwie ta starsza, w salopie złotego koloru z puszystym
15956  1,  17|                             w zhańbiony tłum jeńców, salutował ich długo.~ ~KONIEC TOMU
15957  3,  6 |                     Oficerowie, nawet wyższej rangi, salutowali.~Pierwszy to raz w życiu
15958  3,  11|                         którą odepchnięto od wzgórza Salve Regina, przeszła rozdołem
15959  3,  18|                        jednolite okrzyki, podobne do salw działobitni. Mijały pułki
15960  3,  1 |                              poddania się odpowiadał salwami wystrzałów i bagnetem. Walczył
15961  3,  6 |                           Hohenlinden, spod paszcz u Salzburga, spomiędzy bagnetów nad
15962  2,  17|                    października ujrzeli my przylądek Samana. Wkrótce wpłynęli my do
15963  1,  3 |                              Złotej i widnego z dala Samborca. Co tchu przekroczyli Jagiellońską
15964  3,  12|                        stratowane zboża. Pomknęli ku Samborowi co pary w koniach, żeby
15965  3,  6 |                              mi się tam pewien fygas Samios...~- No, no? - zapytali
15966  3,  3 |                           jak tamta, w której leżała samobójczyni.~- Kładź się, gnojku, i
15967  2,  9 |                            do człowieka, jakoby siła samoistna, jakoby druga nieużyta władza.
15968  2,  20|                     opromieniały mu czoło niby blask samoistny, ale napływ nowych, tryskający
15969  1,  17|                             bramy Pusterli stały się samoistnymi lądami. Były to chwile najbardziej
15970  1,  7 |                              wysokie nad nim lipy... Samorodna altana pod baldachimem starego
15971  3,  3 |                      spojrzeć na nią. Te same ujrzał samoświecące oczy, czarne a przezroczyste
15972  2,  2 |                              Azji... Spojrzyjmy, jak samotnego; niby gęste obłoki, otaczają
15973  1,  1 |                              jęk bez nadziei, szło z samotni leśnych pó wtóre, po trzecie
15974  1,  14|                           myśl o słonych, błękitnych samotniach morskich, nad którymi pod
15975  1,  1 |                            Łysicy. Tu i owdzie stała samotnica, której gałęzie uschły i
15976  1,  10|                             ten szpaler. Kiedy młody samotnik pierwszy raz wszedł tam,
15977  1,  10|                        marszałek przeznaczył młodemu samotnikowi na mieszkanie. Była to chatka
15978  3,  2 |                             woltyżera, nie otacza go samotność w czarnych polach, nie leje
15979  3,  4 |                              Widzą z daleka te myśli samowładne i bujne niby w dalekiej
15980  3,  17|                         wszystkie jego nadzieje. Był samowładnym dziedzicem. Wiedział o tym
15981  3,  12|                         podkomendnego, który niweczy samowolnie rozkazy swego generała?
15982  1,  1 |                            gdzie, to jakby od strony Samsonowskich lasów, od Klonowej, od Bukowej,
15983  1,  8 |                              na ziemi świat podobny? Samuel Zborowski, Łaski, Radziwiłły!...
15984  2,  2 |                       niewinnych. Przelatują nad nim samum i kamsin, dzicy, bez rozumu,
15985  2,  17|                          Rans, w Walier wzbudzi bunt San-Susi, w Dondon Noël, w Plesans -
15986  1,  13|                        Chabran. Wnet szturm do bramy San-Zeno, bo miał dwanaście armat!
15987  2,  1 |                          Więc siałeś na wsi pszenicę sandomierkę, żyto, a nawet jęczmień?~-
15988  3,  11|                         ojczystego miasta?... Ludzie sandomierscy oglądali ze czcią owe popioły
15989  3,  11|                         uliczce, która prowadziła na sandomierski rynek. Obok niego leżał
15990  1,  10|                        uciągnęła? Zabierzecie toto w Sandomierszczyznę? Widziałem tam chomąta,
15991  2,  1 |                          łaska?...~- Słyszałeś, że z Sandomierszczyzny - burknął Jarzymski przerywając
15992  3,  17|                            polską stronę dopiero pod Sandomierzem... -dodał Olbromski. -Teraz
15993  1,  2 |                         który gramolił się do małych saneczek.~- Rwij mi, dnia dzisiejszego,
15994  1,  14|                      powrocie za zębate wysepki Iles Sanguinaires u wejścia do portu Ajaccio.
15995  1,  5 |                            Rafała leżącego w poprzek sanic bez duszy.~
15996  1,  5 |                           niepokoju. Chłop stanął na sanicach i wpatrywał się w dal. Wtedy
15997  3,  11|                   kilkanaście kroków od okna.~- Pana Saniewskiego lamus gore! - wrzeszczały
15998  1,  14|                              to wszystko w poczciwie sankiulockim miesiącu nivôse...~Sułkowski
15999  1,  1 |                        krakowskiego jako też i ziemi sanockiej. Wytrzymałem dziesięcioniedzielny
16000  3,  5 |                           pogniły jak w nieboszczyku Sanszo Pansy... Jeść mi się chce.~
16001  1,  13|                          zagłębieniu przed kościołem Santa Maria Antica, między jedną
16002  2,  11|                           sirocco góry Rocca, Giugo, Santa-Croce...~- Genueńska Zatoka... -
16003  3,  5 |                             na Miguelturra, Ałmagro, Santa-Cruz...~- A pan pułkownik tu
16004  2,  17|                           tłumem na owo piękne Campo santo.~W parę tygodni wymarło
16005  1,  5 |                           już cześnik wpadł w głuche sapanie. Za chwilę chrapnął raz
16006  1,  5 |                       włochaty potwór z przeraźliwym sapaniem, jak koń, zwalił się na
16007  3,  6 |                            szeptali żołnierze.~- Ten saper nie będzie ci wywalał ziemi
16008  3,  11|                             staraniem i nieprzerwaną saperską pracą wzniesiono szańce
16009  3,  3 |                              mury pobliskie oskardów saperskich, wpośród ryków "na pomoc!",
16010  1,  14|                           Cambis, de Crény... Te jak Sapho de Mytilene, inne ŕ la Cleopatra.
16011  3,  3 |                      Zobaczył sztylet. Chwila ciszy. Sapią na nim wszystkie ze świstem.
16012  1,  7 |                     płomienną. Na zwilgłym w pobliżu sapie barwiły się niebieskie kwiatki
16013  2,  1 |                        wprawdzie banda Sołtykowska i Sapieżyńska dla pokazania na złość nam
16014  2,  14|                              żeby przerznął i wygoił sapowatą od wieków niwę, więcej mi
16015  1,  7 |                             piaski na wzniesieniach, sapy nad rzekami. Z traktu skręcili
16016  1,  12|                       połączoną z kapryśnymi słupami saraceńskimi, nad którą strzelają minarety
16017  3,  14|                            gmachów.~Upokorzyłaś się, Saragosso... - pomyślał w głębi siebie. -
16018  2,  17|                           pamiętam-Karol Emanuel IV, sardyński król, któremu szubienicznik
16019  2,  17|                           szlachcic dobry. Ojrzyński Sariusz Jelitczyk moje zawołanie,
16020  3,  8 |                             oraz markietanki zaczęli sarkać i odwoływać się do dywizyjnego
16021  3,  8 |                        wiadomości dokąd i po co idą, sarkali omal nie głośno.~Brygada
16022  2,  24|                              połyskiwali na mrozie z sarmacka - wątpliwą białością goleni.~
16023  3,  5 |                           niego łez gorzkich.~ ~Orle Sarmacki! Gdzie są pierony,~Gdzie
16024  3,  1 |                        czterem, piąci nacjom pokazał sarmackie męstwo, a najstarszych wiarusów
16025  2,  14|                        kołnierz koszuli najzupełniej sarmackiego kroju.~- Upadam do nóg pana
16026  2,  22|                           już głów na karkach między Sarmaty`? Stary, jeszcze z naczelnikowskich
16027  1,  1 |                        wzrostu, siedział w kucki nad sarną i patroszył ją. Skrwawionymi
16028  1,  1 |                           wypaść. Mamy rogacza, mamy sarnę, jest w śpiżarni dziesiątek
16029  1,  2 |                          sąsiad... Jak mi Bóg miły - sarnina!~- Combry, ale baranie.~-
16030  1,  12|                              ostrzeżenie, jedno i to sarno dawała znać przez tysiąc
16031  1,  12|                       zapatrują na maksymy Fra Paola Sarpi, na owe wytyczne zasady
16032  3,  1 |                            mię tu, mówi, zostawili z Sasami, z Bawarami. Sasy mię podle
16033  2,  1 |                             przy spotkaniu się tam z sąsiadami ubranymi według najświeższej
16034  1,  2 |                                   Cóż, kiedy ciasno, sąsiadeczku dobrodzieju nasz!... cóż,
16035  2,  20|                              ogrzanej komnacie. Z tą sąsiadowała druga" gdzie miał spać Krzysztof.
16036  1,  13|                      rzymskiego, na plac dell'Erbe i sąsiadujące z nim dziedzińce dei~Signori
16037  3,  10|                   rozprawiając jak dwaj hreczkosieje sąsiadujący o miedzę, których nic zgoła
16038  2,  1 |                            wyszedł ze swej sypialni. Sąsiednie sale były puste. Był w nich
16039  1,  2 |                    dzisiejszego...~- A toż tańczymy, sąsiedzie dobrodzieju, na waszym gruncie,
16040  1,  5 |                             które cześnik pożyczał z sąsiedztwa. Lektura trwała zazwyczaj
16041  1,  16|                              osobą interesującą całe sąsiedztwo, nastał czas siewu, robót
16042  1,  5 |                            zadęte i pełne śniegu jak sąsieki zboża. Wyprowadził Baśkę
16043  2,  1 |                            tajemne sprzedaże zboża z sąsieków, haracz nakładany bezprawnie
16044  3,  7 |                             Niemcu brat!~- Podłe psy saskie! ze środka bitwy w tył poszły...~-
16045  3,  1 |                      zostawili z Sasami, z Bawarami. Sasy mię podle zdradziły, nie
16046  2,  21|                              rebe de gazo ŕ raies de satin, koloru morskiej wody, nie
16047  2,  16|                      wchodził, tym większą znajdował satysfakcję. Trepka był miłym człowiekiem,
16048  2,  2 |                     sofistycznych, z pewnym rodzajem satysfakcji wciągnął się w przedziwną
16049  3,  11|                           zagonem sięga do kamienicy Saula Dżiordżiego, Greka. Poskoczył
16050  2,  17|                              a na prawej, za miastem Savoną, już ledwie znać było ziemię.
16051  2,  17|                         ciepło biło na nas z niskich sawannów, z gęstwin lasów palmowych...
16052  2,  17|                            ocknienie. Owe nadmorskie sawanny są tak nisko położone, że
16053  1,  12|                        górskim, który przecina rzeki Sawę, Drawę i Mur. Dostał się
16054  1,  17|                            na przestrzeni jakich stu sążni. Szczęście chciało, że książę
16055  1,  17|                         wynawożoną ziemię na półtora sążnia, wyrzucała stóg ziemi z
16056  1,  17|                       wyrzucały z bruku i ziemi leje sążniowej średnicy wielopudowe, jednookie,
16057  1,  13|                           dei~Signori oraz do grobów Scaligerowskich. Nie tego wszakże szukał.
16058  1,  13|                              la compagnia malvagia e scempia ~Con la qual tu cadrai in
16059  2,  17|                               Ha, no słuchajcie... O scenach ja radoszyckich wspomniałem...
16060  1,  8 |                           płotu przypatrując się tej scenie, uczuł na widok tego gestu
16061  2,  12|                           Kurzył się na misce tłusty schab i wódka szkliła w zielonej
16062  1,  13|                         ulicach Werony?~- Szedłem na schadzkę z Julią Capelletti środkiem
16063  1,  17|                              był lewe skrzydło armii Scherera i napastował go całą siłą.
16064  2,  10|                             Die schwerste! Jo... Die schewerste! Die Kerkerstrafe des dritten
16065  3,  9 |                          konia w pianach, dymiącego, schlastanego błotem, i ledwie wyprostował
16066  1,  12|                            potrzeby. Trzecia zasada: schlebiać głupocie, namiętnościom,
16067  1,  1 |                    kieszeniach rajtuzów. Twarz jego, schłostana przez wiatry, była teraz
16068  2,  13|                            go twarz pali, zarówno od schłostania drogowego przez wiatr, jak
16069  3,  17|                             z nich przyciesi i belki schły w porze letniej pod osobną
16070  3,  4 |                          szyję grabili w kopki siano schnące na pokosach, rozwaloną koniczynę
16071  3,  3 |                            przedsionka i postąpił ku schodom, padły między nich ręczne
16072  3,  3 |                             izby, korytarze i klatki schodowe...~Zawahały się ramiona
16073  3,  14|                            cisnął nieomylnie w otwór schodowy. Usłyszał westchnienie-śmierć,
16074  1,  1 |                               ale jeszcze z pola nie schodzą. Jeszcze i cuch, i rozum
16075  2,  14|                            pana hrabiego!... - wołał schodząc ze stopni ganku bez zbytniego
16076  3,  6 |                            twardy dostęp do grobli i schodzące się w tym miejscu drogi
16077  2,  17|                             a szczyt jej gubił się w schodzącej nocy... Nocami świecił nam
16078  3,  3 |                       ostrożnie, bacząc na wszystko, schodzić tamtędy w dół. Gdy zstąpili
16079  1,  7 |                          przed szczęściem utraconej. Schodziło nań coś nadziemskiego i
16080  3,  11|                            tam bagnetem z piechurami Schöcklera. Z początku cofnięto się
16081  2,  21|                      Kalwicki? Frau Olowski ist aber schön...~- O, to się wie!~Konie
16082  2,  24|                              Müihlbanz) i Skarszewy (Schöneck) nad Wietcisą, rzeczką zasilającą
16083  2,  12|                             ścigała i tępiła wypieki schorzałego światła, co się gdzieniegdzie
16084  3,  6 |                  kołtuniastymi czuprynami, wstrętni, schorzali starcy. Wszystko to skamlało
16085  3,  2 |                             słabły i słaniały się na schorzałych nogach. Pod wieczór strapiony
16086  1,  16|                             i pończochy eks-filozofa schować do szafy, a do narożnej
16087  2,  21|                              te pieniądze ze stołu i schowaj, słyszysz! -rozkazał Rafał
16088  2,  7 |                               gdzie się przed ludźmi schowało ich szczęście. Kochane były
16089  1,  2 |                              ów skryty, niewidoczny, schowany i wzgardliwy, a przecie
16090  1,  5 |                         dawno, przed wieloma laty tu schowanych. Rafał rozeznał poświst
16091  2,  2 |                        bardzo późno w jakimś ciemnym schronieniu. Była to sypialnia Jarzymskiego,
16092  3,  7 |                       wszystkim kuczek. Spali w tych schroniskach nie tylko sarni, ale i ich
16093  1,  17|                             Miasto płonęło. Ludność, schroniwszy się do piwnic i lochów,
16094  1,  5 |                             żeby krzyczeć, ale tylko schrypły jęk z gardła jego wypadał.
16095  2,  7 |                               Przyciskając do piersi schudłe w miłości ciało, wyszczuplałe
16096  2,  10|                           polskie i słowackie:~- Die schwerste! Jo... Die schewerste! Die
16097  3,  3 |                             gałęzi wawrzynu! Inny ją schwyci, a sława nie czeka na opieszałych.
16098  1,  1 |                           lodu, który żywe jej ciało schwycić usiłował. Konie chrapały
16099  3,  3 |                             ruchem zgarnęły, objęły, schwyciły róże wszystkie bez wyboru,
16100  1,  16|                               Kiedy spostrzegł się i schwytał na uczynku tak niecnego
16101  3,  13|                           się tliły ogniska obozowe. Schwytali w stajni parobka i powzięli
16102  1,  16|                             kredensem, siedziała tu, schwytana na gorącym uczynku "egzaltacji",
16103  3,  14|                        ostrych zębcach kamieni jakby schwytane w żelaza, kolana tłukły
16104  1,  17|                              sobą gromadę niewolnika schwytanego w szuwarach. Książę stapiany
16105  1,  7 |                       zaczerwienił się, jak gdyby go schwytano na uczynku kradzieży. Czuł
16106  2,  1 |                      zaczerwienił się jak zbrodniarz schwytany na uczynku pierwszej kradzieży.~-
16107  2,  7 |                            łąki, nie depcąc kwiatów, schylać się nad każdym i wydzierać
16108  3,  6 |                            Żołnierze pierwszego cugu schylali się ku szyjom końskim w
16109  2,  18|                      tętentem, na wyścigi z wichrem, schyleni na siodłach. Chwytali zimną
16110  1,  8 |                              widać, kapitan dał znak schyleniem powiek, bo Michcik wsunął
16111  3,  10|                          czas, nadejdzie taki dzień, schyli się ku nam taka błogosławiona
16112  1,  1 |                             drąga, Nardzewski drugi; schylili się obadwaj i jednocześnie,
16113  1,  5 |                             Objęli się rękoma. Głowy schyliły się ku sobie, wsparły. Szli
16114  2,  2 |                              książę odwrócił głowę i schyliwszy ją nad książką rzekł z cicha:~-
16115  1,  9 |                            szeleście! Ale wnet gwara schylonego drzewa została się w mroku,
16116  1,  1 |                            Tera taki psia para jedli ściąć nie da! Sadził ją tu, czy
16117  2,  24|                           żołnierz stał dzień i noc. Ściągały się jeszcze pojedynczo oddziały
16118  3,  17|                           wybrał na górach. Był przy ściąganiu go z wyżyny na chłopskich
16119  2,  24|                             zabierano z nich uprząż, ściągano wozy do przewiezienia z
16120  2,  13|                              różowe policzki, ładna, ściągła twarzyczka przypominały
16121  3,  3 |                               Suche, kościste czoło, ściągły nos, starannie utrzymany
16122  3,  16|                              widocznie pośpiechu, że ściągnąwszy koszulę przez głowę zostawił
16123  3,  9 |                             Na odwieczerz mała armia ściągnęła do Dziecinowa i stanęła
16124  3,  3 |                         twarzą, którą w maskę zgrozy ściągnęło męstwo i zdziczenie bojowe.~
16125  3,  9 |                            bronią w ręku. Za pułkiem ściągnęły dwie podwody zajęte pod
16126  2,  19|                          patrol, pod gołymi szablami ściągnięci do Krakowa, w parę godzin
16127  1,  13|                            czołem porytym w bruzdy i ściągniętymi brwiami, spokojnie ciągnął
16128  2,  21|                           ciszej.~- Przede wszystkim ściągnij buty, udrzyj z koszuli płat
16129  2,  20|                          rozległy dyskurs de omni re scibili. Tymczasem gospodyni domu
16130  3,  3 |                            wąskich schodach, którędy ścieka krew...~Wszczepił mu we
16131  3,  3 |                            piersi. Jasna krew strugą ściekała po cegłach w płaskie rynsztoki
16132  3,  3 |                         widzieli na szerokiej ziemi. Ścięli zęby, ścisnęli w rękach
16133  3,  9 |                           wyciągnęła, nos zaostrzył, ścięły usta, a oczy miotały ogień.
16134  2,  2 |                             nań oczy swe przymglone, ściemniałe, nie widzące, skierowane
16135  1,  8 |                           cały czas aż do zmierzchu.~Ściemniało się, kiedy z kościoła w
16136  2,  21|            niewypowiedzianego uśmiechu zaćmiły się i ściemniały jego oczy i stały się do
16137  2,  13|                       zapalili świece w kandelabrach ściennych, w świecznikach wiszących
16138  2,  20|                             Bezwiednym ruchem zaczął ścierać z szyby zamróz nocny i spojrzał
16139  1,  3 |                             ten widok, zamazywał go, ścierał używając skłamanych świadomie
16140  1,  11|                         polach, między opustoszałymi ścierniami siedział na koniu z obwisłymi
16141  1,  1 |                           krzyżem spotkał, tobyś nie ścierpiał. ~Chłop udał, że nie słyszy,
16142  3,  9 |                         znikał w nocy, tonął w sercu ścierpłym, pełnym gniewu i zemsty: ~