Tom, Rozdzial

16143  1,  1 |                            przygnał. Jeszcze ta była ścięta jedla, okrzesana, to se
16144  3,  6 |                        polach rowy, przykopy, płoty, ścięto wszystkie drzewa. Pozostałe
16145  3,  9 |                             sposób wygrodzenia dróg, ścieżek, ogródków, gumien i sadów.
16146  3,  6 |                          obrosły, kijkiem przed sobą ścieżynę maca. Czapczysko na nim,
16147  1,  5 |                            oczyma po tej straszliwej ścieżynie, po tajemnym chodniku, który
16148  2,  12|                          bitą, szeroką drogę. Boczną ścieżynką, twardym szlaczkiem ludzi
16149  3,  14|                             obok niej, słyszał wiatr ścigający się z lotnymi końmi. O,
16150  1,  5 |                            że widział prawie cielska ścigających go wilków, wiatr zdarł mu
16151  2,  12|                             niebo. Posępna ich barwa ścigała i tępiła wypieki schorzałego
16152  1,  5 |                           przeleciała podwórzec. Psy ścigały ją za bramę, ale się wkrótce
16153  3,  12|                        skrzydłach wiatronogich koni, ścigani dalekim krzykiem austriackim...
16154  1,  5 |                         wiedział już wcale, czy jest ścigany, czy nie. Leciał w powietrzu...~
16155  3,  1 |                             kopia husarska, ino broń ścigła, prędka, do dłoni, do prawicy
16156  2,  7 |                        świecie odnajdowali patrząc w ścigłe potoki, które się wyrywają
16157  3,  1 |                   podobieństwa wielbłądów i żółwiów; ścigłym podrzutem wtargnął aż na
16158  3,  6 |                          austriackie z daleka idące, ścinając gałęzie olch i gwiżdżąc
16159  2,  12|                           wspomnienie więzienia krew ścinała się w jego żyłach. O tak!
16160  3,  1 |                      Czapraki na siodłach mają ostro ścinane, z huzarska, granatowego
16161  1,  6 |                             zabite deskami i ogacone ściółką leśną, małą szybkę, którą
16162  2,  1 |                       wyskoczył na kamienie i zaczął ściskać kolegę. Już jednak po chwili
16163  3,  3 |                           Wyciągały się jeszcze ręce ściskające długie noże.~Z rozwartych
16164  2,  19|                    niewymownego, coś żelazną obręczą ściskającego serca słuchaczów w tym pokrzyku
16165  1,  2 |                       purpurowego koloru, rozkosznie ściskającej stan i piersi, potoczystej,
16166  3,  3 |                       uplątywała stopy, jak, kajdany ściskała ręce.~Zadawał sobie pytanie,
16167  2,  1 |                       wstrząśnięty do gruntu. Coś go ściskało za gardło. Tak już dawno
16168  1,  12|                            poddany był nadzwyczajnie ścisłej rewizji. Podróżnych badano
16169  1,  11|                              niby to pozostawały pod ścisłym dozorem Francuzic-nauczycielek,
16170  3,  3 |                        szerokiej ziemi. Ścięli zęby, ścisnęli w rękach luty karabinów
16171  3,  9 |                         rzuciła się nań wspomnienie. Ścisnęło mu serce boleścią nie do
16172  1,  7 |                        oknach. Rafał dziwnego doznał ściśnienia w piersi. Patrzał w te okna,
16173  3,  9 |                            temu obrazowi i odczuwali ściśnienie serca na widok tego ludu,
16174  1,  3 |                         dwoma palcami łebek od tyłu, ściśnieniem otworzył paszczę... Wściekła
16175  1,  12|                            przyduszonej kolanami, ze ściśniętej gardzieli, krzyczał ostatkiem
16176  2,  24|                        Wreszcie i trzech towarzyszów ściśnięto kołem i odebrano im lance.~
16177  3,  3 |                              O co mu idzie?~- Jucha, Scypion Afrykański Młodszy...~-
16178  3,  3 |                             jego ktoś dziś przezywał Scypionem Młodszym.~Miał zamiar rzucić
16179  3,  3 |                               darli ostrzem pazurów, sczepiali się razem tak straszliwie,
16180  3,  3 |                        rozdzielał troskliwie gałązki sczepione liśćmi i kolcami. Rzucił
16181  3,  6 |                           ławy, kosy, widły, garnki, sczerniałe od dymu i brudu święte obrazy,
16182  2,  7 |                       chroniący. Ściany domowe dawno sczerniały: były ciemnobrązowe jak
16183  1,  2 |                             Boskiej Sulisławskiej ze sczerniałymi od starości ramami, w bokówce,
16184  3,  1 |                               rozrósł się, przytył i sczerstwiał na duchu. Zginął jako osoba
16185  2,  17|                        przeklętym lądzie. Dusza moja sczerstwiała wtedy i uczynił się z niej
16186  2,  9 |                            nadzwyczaj długie cienie. Sczerwieniałe badyle goryczki zdobiły
16187  2,  22|                         wyjechali niby na jarmark do Secemina gościńcem szczekocińskim.
16188  1,  10|                              gramatyki.~- Jak to? Le secrétaire?~- Nie, nie! Jeux d'esprit,
16189  2,  24|                      rozkulbaczali, żeby się zaś nie sedniły, a paśli, czym się dało.
16190  2,  10|                          Węgry, na Śląsk, na Morawe, sedy nas było pełno, ale po kómorak
16191  3,  3 |                      czternastego wieku, najwyższego sędziego justizy, stróża swobód unii
16192  3,  15|                              na Leridę, doliną rzeki Segre do Mequinenzy. Tu dłuższy
16193  1,  1 |                         zapewne?... - mówił urzędnik segregując w dalszym ciągu stosy swych
16194  2,  3 |                          Fels im Meere,~Von Ungemach sein Haupt erhebt...~Jeszcze
16195  2,  14|                     przefacjendował, prawie poseł na Sejm Wielki, peregrynant, wolterianista,
16196  1,  8 |                         jakimże celu? Żeby walczyć w sejmie o dziedzictwo tronu. Zaiste
16197  1,  8 |                          szablami u boku, którymi na sejmikach rąbało każdą głowę mądrzejszą.
16198  1,  10|                             żądań... Głosujmy jak na sejmiku.~- Ja chcę koniecznie -
16199  3,  17|                           cios topora widział, każdy sęk, rdzeń i wypaść pomacał
16200  1,  10|                              pniu, bulwach, gnatach, sękach, jakichś potwornych ranach
16201  2,  7 |                             przesuwało po, ciemnych, sękatych ścianach malowidła z zaświata,
16202  3,  16|                           Bataliony, wykręciwszy się sekcjami w prawo, twardym krokiem
16203  3,  6 |                              od drugiego. Naczelnicy sekcjów stali przy przodkarach między
16204  3,  11|                           drugiego... Ale oto oficer sekcyjny pchnął go szpadą w piersi.
16205  3,  6 |                             kanonierów i naczelników sekcyjnych.~Z dymu wyjechał niespodziewanie
16206  3,  6 |                             lasu i skierowali się na Sękocin. Trafili w wir wojska. Zza
16207  3,  6 |                         strony Nadarzyna i bliższego Sękocina, przydał dwie haubice i
16208  3,  6 |                              śpiesznie odczepiając z sęków akselbanty.~- Czego? - zgrzytnął
16209  2,  1 |                        jestem u niego sekretarzem.~- Sekre!... A niechże cię!~- Cóż
16210  2,  1 |                           jako ratę przyszłej pensji sekretarskiej. Wstyd nie pozwalał wstać
16211  2,  1 |                        bardzo tylko rozgłaszaj o tym sekretarstwie u Gintułta...~- Ale ba!...~-
16212  2,  1 |                             księcia:~- Jesteś, mości sekretarzu! Przychodzisz w samą porę.
16213  1,  12|                        żelazne, które umiał otworzyć sekretem symbolicznym. Wówczas stanął
16214  2,  13|                             Korybuta jeździł w misji sekretnej...~- Kto tam dziś na takie
16215  1,  12|                           doskonale natrząsano się z sekretnych artykułów "podyktowanych"
16216  1,  8 |                       widomym obrazem niepochwytnego sekretu miłosnej nocy. Były tam
16217  2,  1 |                      wytłumaczę. A teraz weź oto ten sekstern i pisz wyraźnie na pierwszej
16218  3,  11|                       inaczej... Piotra Olbromskiego sekundant-cha, cha...~Naokoło szczęk karabinów,
16219  2,  10|                              tyk stoplanyk gałganak, sełeś spać. Ale przód ci łańcuski
16220  2,  3 |                       rozlała się w chór szeroki:~O, selig war dieses Pilgerleben~An
16221  1,  1 |                             na kobiercu i własną swą senatorską ręką wyliczył mi pięćdziesiąt
16222  3,  11|                        obejmowaniu trwożliwą źrenicą sennego popiołu przeszłości. Łudził
16223  2,  7 |                        znużeni i głodni, przemokli i senni, przychodzili do nich z
16224  3,  10|                               półzłudzenie, niejasną sensację cielesną, że z dala ktoś
16225  2,  1 |                             o co! Wariat jakiś jest, sensat, nudziarz, powiedziałem
16226  1,  8 |                              żem tak długotrwale był sensatem!~- Dobrze mówi nasze chudopacholskie
16227  1,  7 |                          miała już podniet.~Ostatnim sensem wszystkich wysiłków było
16228  3,  6 |                              mas. Brzmienie słów bez sensu i związku pływało koło uszu.
16229  1,  10|                            horror! Nie dopowiedziana sentencja, nie wyłożony ostatni, najdobitniejszy
16230  2,  13|                             uwagę!... - rzekł ojciec sentencjonalnie. - Dziś dla nas powinno
16231  1,  7 |                         żebyś nie myślał źle o moich sentymentach dla rodziny.~- Nie, gdzież
16232  3,  6 |                             oficjerek, choć mazgaj i sentymentalista. No, w drogę!~Wyszli na
16233  3,  15|                           Tego życia.~- Cóż znowu za sentymentalizm!~- Mówię jak żołnierz żołnierzowi,
16234  1,  8 |                         Ponińskiego nad wasze ckliwe sentymenty...~- Cóż to za nierozważne
16235  3,  3 |                            otwarli na drugim piętrze separatki obłąkanych kobiet. Ukazał
16236  3,  5 |                            zwieszonym, oczy wilcze i sępie. Pośrodku siedział w koszuli
16237  3,  1 |                              zdobi; jak jedne brzegi sępimi szpony rozdziera, a inne
16238  1,  1 |                              okiem rogacza i z lekka sepleniącym głosem zauważył:~- Toś,
16239  1,  3 |                             szło zimno i przejmujące seplenienie kry, która się w nich gęsto
16240  2,  17|                              grodem, czyhając jak te sępy. Nasz tam, wiecie, Polak
16241  3,  4 |                               Serce szalonymi ciosy, serce-młot bije raz w raz w głębie
16242  2,  9 |                          spodnie obcisłe i wyszywany serdak. Obok posłania leżał nóż
16243  2,  3 |                       zwrócił się do niego z długą i serdeczną przemową, wręczając mu podane
16244  2,  17|                    niezgruntowanym śpią braciszkowie serdeczni, dobra szlachta podlaska,
16245  2,  21|                            muzyka, wesoła jak śmiech serdeczny. Czy nigdy już nie nadejdzie?
16246  1,  2 |                           laury, aniżeli rozkwitła w serdecznych wirydarzach przyjaźń jakiejkolwiek
16247  1,  1 |                       skalisk aż do gruntowej posady serdecznym korzeniem, wszczepiając
16248  3,  3 |                             coś specjalnie dla twego serduszka. Wejdź no! Chodź no, chodź!~
16249  2,  22|                          Spożyli po kawałku chleba z serem i mięsiwem z zapasów woźnicy.
16250  1,  1 |                             spomnieć, to człowiekowi seremno. A ja już bywałem pod dzikiem.
16251  1,  5 |                        ciemieniu podnoszą i lodowatą seremność ciskają w serce. Wzywały
16252  3,  17|                        Kielcach dowiedział, poszły z Serocka, z Pułtuska na Łomżę i Augustów
16253  2,  17|                            Héros", ,,la Vertu", ,,la Serpente", "l'Argonaute" i inne.
16254  1,  12|                      Bizancjum - kolumny z porfiru i serpentyny, alabastry, wazy, płaskorzeźby
16255  1,  12|                            Masseny, Guieux, Chabota, Seruriera i Bernadotte'a z wolna cofały
16256  1,  14|                              Oblectamenta et solacia servitutis... Wielkimi są tylko czyny.
16257  2,  1 |                          jego rękę i przydusił ją do serwety. Całe towarzystwo nie przestawało
16258  1,  8 |                              puisse se consoler dans ses malheurs... Kiedy wstecz
16259  2,  10|                         zarucili -i łapili. Toz to w seści me bez miasto wlekli. Musiałek
16260  2,  2 |                           exordio duae substantiae a sese divisae... Jakże się nie
16261  2,  18|                         mówię... Żebyście, do milion set nędz! nowej hańby nie dodali...~-
16262  2,  2 |                            cna łamie i niweczy przez setkę nocy i dni trudu wypielęgnowaną...~
16263  3,  3 |                           stąd wreszcie wyruszano na setne i tysiączne ekspedycje,
16264  2,  8 |                            pełnymi czarnego błękitu. Setnym i tysiącznym spojrzeniem
16265  2,  1 |                            belles;~Je ne pourrais un seul moment~Vivre sans elles,~
16266  1,  14|                              Ramzesa Drugiego Miamen Sezostrysa, który zdeptał barbarzyńskie
16267  2,  24|                             głupi poprężnicę koniowi sfasuje, a znowu i nie za letko,
16268  3,  3 |                              z idących znalazł się w sferze światła, zezem padającego
16269  2,  1 |                     Tymczasem te piramidy, obeliski, sfinksy, pustynia, miasta zaginione
16270  2,  18|                            żłobów. Strzelec Walek ze sforą chartów wyjechał poprzedniego
16271  3,  6 |                              młody oficerek usiłując sformować tu kolumnę i ruszyć z nią
16272  3,  1 |                             głębokiego mroku wypadli sformowani w lotne oddziały. Wszczęła
16273  3,  2 |                           obce duszy, jakieś niby to sformułowanie tego widoku nikle i prędko
16274  3,  10|                       księcia. Piechota szła szybko, sfornym marszem w bród trawami łąk,
16275  3,  2 |                            Teraz już jest grzeczny i sfrancuziały do gruntu. Pięćdziesięcioletnia
16276  1,  10|                             rozsypywały iskry, z ust sfruwał śmiech, a obnażone ramiona
16277  3,  13|                              to już szły na niego ze siablami. Pan wielmożny już wtedy
16278  2,  10|                          wprzągli do takiego sifu ze siaciem, psenicom - jako padło.
16279  3,  9 |                           tam składały budulec.~Miał siadać w chłopskiej chacie do wieczerzy,
16280  2,  22|                       zobaczyli z pociechą, że jegry siadają na koń i że wciągają na
16281  2,  7 |                             brzeg jeziora przypadła, siadała w nieruchomości i mówiła
16282  2,  20|                       słyszałam. A waszmość, kiedy o siadanie na koń idzie, zawsze pierwszy? -
16283  3,  6 |                         zjeść posiłek. Właśnie wiara siadła na ziemi i zabrała się do
16284  3,  4 |                           lata. Schyla się i szepce:~Siadłbyś rankiem w saneczki, w jednego
16285  2,  9 |                         rękoma kolana. Tak tu zawsze siadywał z Heleną. Wszystko wiedział,
16286  2,  7 |                              deszczyk górski z cicha siąpi, a woda kapie z każdej igiełki
16287  2,  1 |                           sosnowy, ledwie powleczony siarczystą ochrą, jakiś stół rozsuwany,
16288  2,  1 |                              za drzwiami z drucianej siatki albo szkła, widać było mnóstwo
16289  3,  13|                             nie dały się zabielić... Sic transu gloria mundi...~W
16290  1,  7 |                      nozdrzami z umysłu, żeby odwiać sieczkę i snadniej wargą trafić
16291  3,  1 |                         dwakroć wyżej. Zahuczą wełny sieczone basiorami tego samego wichru,
16292  2,  17|                          tego w rekruty... Już nas w Siedlcach, w Łukowie rozdzielili na
16293  2,  17|                           szef batalionu Lipczyński. Siedmdziesięcioletni starzec, pułkownik za naszych
16294  3,  11|                        całodzienna kanonada 27 maja, siedmiogodzinna nocna z 4 na 5 czerwca,
16295  3,  6 |                          batalion Dawidowicza i pułk siedmiogrodzko-wołoski.~Woltyżerowie uchodzili
16296  2,  17|                          Fryc z najemnym wojskiem po siedmioletniej wojnie, a że nikt dobrze
16297  2,  17|                   Generałowie Elsnitz i Gottesheim z siedmioma batalionami piechoty i trzema
16298  1,  10|                         głębi starego parku. W końcu siedmnastego stulecia jeden z książąt
16299  2,  1 |                            powozu!~- Wobec tego...~- Siedź spokojnie i czekaj!~- Podejrzewam
16300  1,  10|                       wiedząc czemu. Chuda Angielka, siedząca obok tej ślicznej blondynki,
16301  2,  10|                             czasu?~- Od siedmi roków siedzem.~- Od siedmi... - powtórzył
16302  2,  22|                               lekkich sanek, wysłano siedzenie kilimkiem i obadwaj przyjaciele
16303  2,  13|                       jeszcze ciastek. Gdyby nie ja, siedziałabyś między parafialnymi makolągwami
16304  1,  10|                             Gintułtów założył był tę siedzibę na wzór francuski. Z biegiem
16305  2,  17|                              trzymali straż przy tej siedzibie. W lekkim i przewiewnym
16306  1,  8 |                             Tylko... Na jednej ławce siedzieliśmy, w jednym glicie stawaliśmy
16307  2,  17|                         wylegiwać się u brzega. A no siedzimy coś w dziesięciu czy we
16308  3,  3 |                             iść w tę czeluść wąską i sięgającą obłoków. Ulica ta wyglądała
16309  3,  8 |                              Obmurowany kanał wodny, sięgający od Wisły w głąb ulicy Dobrej,
16310  1,  10|                            sam w sobie. Spojrzeniami sięgającymi do dna przejrzał wszystko,
16311  3,  6 |                    przedzielał go od Falent Dużych i sięgał aż do wsi Puchały, postawił
16312  3,  14|                             narożne... Dalej jeszcze sięgała linia drugiej równoległej,
16313  2,  7 |                        nigdzie, jak daleko i szeroko sięgną oczy, obejmowali się wpół
16314  1,  17|                           kolby. Rozwścieczona garść sięgnęła po gardziel wroga. Zrzuceni
16315  2,  11|                            widok kamelii w kwiatach, siejących dokoła swych ślicznych osób
16316  3,  14|                          Zatopiony w sobie, nie czuł siekącego deszczu, nie słyszał wycia
16317  1,  5 |                             bukowych konarów i świst siekący rózg brzozy, zgiętych do
16318  1,  5 |                             niosła go wskroś wiatrów siekących twarz, w poprzek miękkich
16319  3,  6 |                           ręce rydel, łopatę, widły, siekierę.~Uszykowani w szereg, czekali.
16320  1,  1 |                            ścinać u samej ziemi małą siekierką, którą nosił za pasem. Okrzesał
16321  1,  5 |                           twarz, długa końska grzywa siekła policzki. Wicher go do kości
16322  3,  15|                             tylko, że chłop musi być sielny, więc go trza mieć między
16323  1,  12|                        subalterni?~- A jest adiutant Sielski, Bolesta. Jest kapitan Downarowicz,
16324  3,  9 |                         ciemno, że wracający kapitan Siemiątkowski wpadł na pierwsze sekcje
16325  3,  9 |                            wezwać do siebie kapitana Siemiątkowskiego. Gdy ten stanął przed nim,
16326  3,  1 |                             w krwawym boju twarzą na siemię, a teraz w obcych ziemiach
16327  2,  22|                              panów Mieroszewskiego i Siemieńskiego i odprowadził go do twierdzy
16328  2,  17|                              składały Rzeczpospolitą siemiu wysp Jońskiego Morza. Tam
16329  2,  24|                              dymnikach, we drzwiach, sieniach, oknach, za węgłami, strzelali
16330  3,  1 |                        ochotnika. Dowodził pułkownik Sienkiewicz. Szli podzieleni na partie,
16331  3,  1 |                         dobre pomieszczenie a niezły siennik na pryczy w alkierzu wieśniaka.
16332  3,  4 |                              zasadzce...~Z barłogów, sienników, materaców, der, z nagiej
16333  3,  5 |                          malachitu i żółtego marmuru Sieny, bezcenne talerze porcelanowe
16334  1,  14|                             i woli Bożej: jak tłusty siepacz, szlachetnie udrapowany
16335  1,  7 |                           zgiętym, poszarpanym batem siepacza, w strzelistych pieniach
16336  1,  12|                                Daj go tu!~- Pachoły, siepacze!~Karabiny zamigotały w oczach
16337  1,  14|                        Buonaparte, który kazał swoim siepaczom walić z armat do ludu nie
16338  3,  15|                            pod swoją komendą zbirów, siepaczów, morderców, a przecież ich
16339  3,  3 |                         potem pracy od całodziennych siepań, owa bezwładność i nicość
16340  2,  8 |                              piersi i gardło, głowa, siepiąc się ślepymi rzuty, trzaskała
16341  1,  1 |                           chodził. Na dworze jego, w Sieprawicach, młodość strawiłem. Siostrę
16342  2,  22|                             Sieradzanach zapomnieli. Sieradzan zdrowie!... Oni pierwsi
16343  2,  22|                           wołał:~- Zdrowia piją, a o Sieradzanach zapomnieli. Sieradzan zdrowie!...
16344  2,  24|                        między Bydgoszczą, Toruniem a Sieradzem do poczty listowej - musiały,
16345  2,  22|                             i poznańskie, kaliskie i sieradzkie, ziemia wieluńska, rawska
16346  2,  23|                           wieluńskiej, pod Lipskim z Sieradzkiego, pod Janem Gliszczyńskim
16347  1,  2 |                         miała maleńką, śliczną. Siwa sierć pokrywała jej skórę, cienką
16348  1,  4 |                           ubarwiona miękką aksamitną siercią. Biała grzywa, obfita, bujna
16349  2,  22|                            zrazu począł obudwu badać sierdziście, z niedowierzaniem, ale
16350  2,  12|                         zwracali spojrzenia w stronę sierdzistego oberwańca. Z uśmiechami
16351  2,  13|                              Galicji, ta amerykańska sierotka... Niemcy, jeśli w ogóle
16352  1,  11|                 przezciemnego anioła! A gdy chłodna, sierpniowa noc mijała, gdy oszalały
16353  3,  16|                           spękane góry. Już się upał sierpniowego dnia zaczął. Słońce przepalało
16354  3,  5 |                          wiosennym wzgórza i szczyty Sierra-Moreny. W Ciudad-Real, Infantes,
16355  3,  1 |                         jeszcze dotychczas nawet nie sierżant, jako że jest niedbający.
16356  2,  24|                         starszego, furiera, czterech sierżantów, ośmiu kapralów, dwu doboszów
16357  1,  14|                         który drze ugory ziemi, żeby siewca mógł w rozerwane jej łono
16358  1,  15|                         zdarzeniem, byli mimowolnymi siewcami mowy naddziadów. De Olbromski
16359  2,  23|                              Zajączka.~Maleńka armia siewierska, z konnicy samej złożona,
16360  2,  22|                            że dał im kartę drożną na Siewierz do Częstochowy, ale nawet
16361  2,  10|                               psenicom - jako padło. Sif wodom seł, a tyś sie po
16362  2,  10|                             uzarł. Praśli cie na tym sifie, i tameś cekał abo końca
16363  2,  10|                       zarucili i wprzągli do takiego sifu ze siaciem, psenicom - jako
16364  2,  10|                      okrutnom wodom, nad Dunajem, ka Sigedyn,.wis? som ta jest młacyska,
16365  1,  13|                     sąsiadujące z nim dziedzińce dei~Signori oraz do grobów Scaligerowskich.
16366  1,  13|                             białego marmuru leży Can Signorio.~Na obraz sennych marzydeł,
16367  3,  4 |                         drogi. Prawa poszła na jakąś Sigüenzę, a lewa wprost na południe
16368  3,  11|                            Ściany poczęto lać wodą z sikawek, żeby nie puścić ognia w
16369  3,  11|                     żołnierzy polskich, wywłóczących sikawki. Garstka mieszczan w koszulach
16370  3,  1 |                           sławy... Wielki, płomienny siłacz - Diaz Campeador Cyd...
16371  2,  1 |                             ziemi. Wnet żelazny drąg siłacza z Oleśnicy przeważył szalę
16372  1,  2 |                              przywyknąć konwersacji? Sili się ars, różne media i remedia
16373  2,  21|                             wyrazu nie znalazł, choć silił się, żeby go wymówić. Milczał
16374  1,  14|                            Wreszcie, na odgłos coraz silniejszego kołatania, dały się słyszeć
16375  3,  3 |                     otrząsnął się i wstał z tapczana silniejszy i zdrowy na duszy.~- Masz
16376  1,  16|                           zboczu nad źródłem, depcąc silnymi i zwinnymi nogami aksamity
16377  1,  17|                          Corso i Chiesa Nuova, przez Simeone i Valle aż do Sparavera
16378  2,  13|                            się szczególnie ową modną simplicite: były powleczone nikłym
16379  1,  3 |                          dowcipnymi minami:~- Versus simpliciter dactylicus vel Aristophaneius...
16380  1,  3 |                                A potem:~- Interitura simul...~Na chwilę przerywał,
16381  2,  7 |                            wąż różnobarwny, w rudą i sinawą rdzę obleczony. Gdy słońce
16382  1,  1 |                              samego krzyża. Ich pnie sinawe jaśniały w mroku. Mchy stare
16383  2,  17|                       miejscu, gdzie zginęło, blady, sinawy pas światła zodiaku. Dygotał
16384  1,  11|                        podbite i zamknięte, policzki sine od zniewag.~Wlekło się krwawe,
16385  1,  7 |                           wzbił się w górę pióropusz sinego dymu i małe jadowite płomyczki
16386  3,  15|                        południowy drogą walencką, ku sinemu morzu, na Fuentes de Ebro,
16387  2,  17|                          przemierzył. W dali, w dali siniały nasze wysokie góry. Ale
16388  1,  12|                          gdyby bliski ląd, na którym sinieją, pasma gór ukrytych w tajemniczych
16389  3,  3 |                            zgrzytnął i ześliznął się siny promień sztyletu. Gdy tak
16390  3,  2 |                             się na nogi. Gdy zaczęto siodłać konie, spostrzegli wszyscy,
16391  1,  11|                           jazdy konno. Nad wieczorem siodłano wszystkie konie wierzchowe
16392  2,  24|                            nie mogli nastarczyć, nad siodlarzami żołnierz stał dzień i noc.
16393  3,  11|                           ludźmi na baterię szóstą i siódmą.~Przybiegłszy na miejsce
16394  3,  1 |                             koni. Z rana, o godzinie siódmej, szef Bardzki atakował konnicę
16395  3,  13|                        okrzesanie wioskowego ludu po siołach, tępienie przez szeregi
16396  3,  6 |                               zza węgłów, z ciemnych sionek wyglądał teraz na wojsko
16397  2,  1 |                          rozwidnionych przejściach i sionkach teatru. Z hałasem i wrzaskami
16398  3,  10|                             sam na palcach przeszedł sionkami w poprzek dworu na taras,
16399  1,  2 |                        zwierzeń spostrzegł, że przez sionkę przyległą przesunęła się
16400  1,  2 |                             dom cały aż do ostatniej sionki, gdzieś na ogrody wychodzącej.
16401  1,  2 |                            bokówkach starych ciotek, sióstr-panien odwiecznych i rezydentek.~
16402  1,  1 |                         dusza praojcowską, puszcza - siostra-miłośnica. Zamierał jak westchnienie
16403  3,  3 |                            te usta... Czemuż ci się, siostro, zatrzęsła miękka ręczyna?... -
16404  2,  11|                           wszystka różowa, skromna i siostrzanej duszy... Ma ją w oczach,
16405  1,  1 |                             do Hibla, przydał:~- Mój siostrzeniec, Olbromski, z Sandomierskiego.
16406  3,  9 |                              odmienna była od swoich siostrzyc na płaskowyżu piaszczystym,
16407  3,  12|                              obok dwu wypróchniałych siostrzyc-wierzb, na dziedziniec. Już w ganku
16408  1,  7 |                              I zdrowi?~- Zdrowi.~- A siostrzyczki: Zofka, Anusia?~- Zdrowe...~-
16409  2,  7 |                          zrobisz? Jak się odmienisz? Siostrzyczko-niewolnico, jakże się będziesz dzisiaj
16410  3,  4 |                             ze mną - szeptają usta - siostrzyczko-rezedo? Tyżeś to przyszła na martwe
16411  3,  4 |                           się tego bulonu, napijcież sir; duszkiem. Sam Hupka go
16412  3,  4 |                              go w miejscu. Stanął.~- Sire!-wymówiłCedro.~Ciemne, wojenne
16413  2,  11|                          czarne, jakby spalone przez sirocco góry Rocca, Giugo, Santa-Croce...~-
16414  3,  4 |                           Ateca, przez Alhama, przez Sisamon, przez Medinaceli. W Medinaceli
16415  1,  4 |                             Garnuszek mleka z kromką sitnego chleba "infamis" spożywał
16416  2,  17|                       ostatka, bo nam chleb swojski, sitny przypominało.~Ile to walk,
16417  1,  17|                           jasnożółtych, szelestnych, sitowiem, tatarakiem i rokiciną.
16418  2,  7 |                   pomarańczowy motyl. Leśny ptaszek, siwarnik, ukryty w czarnej głębi
16419  1,  16|                              Stawał tam i patrzał na siwiejące w dalekim krajobrazie kępy
16420  3,  12|                           biedził. Dawno nie golony, siwiejący zarost oblókł wargi, policzki,
16421  2,  14|                       promieniach łaski.~- Pan poseł siwiejesz nie na żarty...~- Z trosków
16422  2,  2 |                         Widział go, jak się doczekał siwizny syna, jak w nim po wtóre
16423  3,  3 |                    powyciągali się na tych miejscach sjesty mniszej...~Miasto kipiało
16424  2,  6 |                  podkarpackich, między stadami psów, skaczących na wysokość drabinek wozu.
16425  3,  14|                        wyrozumieć, bo prędko kłapał. Skądby zaś tyle tych gerylasów
16426  3,  1 |                          jedni, ludzie? - pyta się - skądeście się tu zjawili?"~Kapitan
16427  3,  4 |                            innego porządku, wychodzą skądinąd sylogizmy namiętne, pytania
16428  1,  10|                             asan całych nie masz, to skądżebyś miał znać się na całej prawdzie!
16429  3,  5 |                             i nie może się odjeść.~- Skądżeście świń nabrali?~- A to się
16430  1,  7 |                             Od jednej sprawy rozmowa skakała do zgoła innej. Nie spostrzegli
16431  1,  2 |                             zachowania taktu mazura, skakali pod powałę na jednym miejscu,
16432  2,  11|                         Rzucił pośpiesznie oczyma po skałacli, po drodze, po moście...
16433  1,  15|                             drabów z Proszowskiego i Skalbmierskiego, którzy zazwyczaj świecili
16434  1,  1 |                              w oczach ludzkich przez Skalbmierz, Staszów, Iwaniska... Za
16435  2,  1 |                           drzwi, żebym cię snadź nie skaleczył - prosił go rzewnie Jaczymski.~-
16436  2,  18|                             i konia jeszcze hrabiemu skaleczysz. Niech się rozwidni.~- Nie
16437  2,  7 |                   podziemnych, co przeżarł granitową skalinę Tatr, aż się wyrwał w ciepłe
16438  1,  1 |                           głazy, w niezmierną ławicę skalisk aż do gruntowej posady serdecznym
16439  2,  9 |                            Ujrzał dokoła siebie jamę skalistą, czarną i zaciszną. Olbrzymia
16440  2,  8 |                           otwór prowadził tamtędy do skalistego asylum, jakby na straszny
16441  3,  17|                              głęboko, aż do podgleby skalistej, rzucane w prawo i lewo.
16442  2,  6 |                      wyzierał ze szczytu góry kadłub skalisty i szarzał w świetle miesięcznym.
16443  3,  6 |                            karabinów z rozkołatanymi skałkami...~Jak grom runął w ciszę
16444  3,  8 |                           ostrych ładunków i po dwie skałki. Żołnierze wyszli z okopów
16445  2,  8 |                             rudy mech. Z owego kotła skalnego schodziła dokądś w dół grota
16446  2,  7 |                        zamkniętych w jakiejś kolebie skalnej u wejścia do jaskini albo
16447  2,  8 |                              palce wszczepiły w żwir skalny. Ktoś siadł mu na plecach
16448  3,  1 |                             Przed oczyma sterczał na skalnym zboczu zamek i chropawe
16449  2,  11|                       przypatrywał się temu miejscu, skałom, rozjuszonej rzece i tajemnicom
16450  3,  18|                          oczy Krzysztofa Cedry, oczy skamieniałe z żołnierskiej wierności,
16451  1,  13|                        Przysiągłbyś, że je wykuto ze skamieniałej światłości miesięcznej.
16452  2,  6 |                              rozszarpane, jakby były skamieniałym na wieki wiatrem. Zimne
16453  2,  10|                             go o coś błagać jęcząc i skamląc.~Dozorca przez czas pewien
16454  3,  3 |                            przerwały ciszę błagania. skamlące szepty o miłosierdzie, o
16455  2,  17|                           dziadowskim obyczajem, nie skamłał ani stękał. Czekał wyprostowany.
16456  3,  6 |                        schorzali starcy. Wszystko to skamlało jednym głosem:~- Zmiłuj
16457  1,  7 |                          zaklęć, cichych, szeptanych skamłań, słów wyłowionych z morza
16458  2,  21|                              i pytał go z ogłupiałym skamłaniem:~- Cóż teraz będzie? Zlituj
16459  2,  22|                            drugi bilard - czy to nie skandal?~- Bilardu nie mam - z powagą
16460  3,  12|                     niezmiernej masy owocu, wszystka skąpana w barwie. nad wszelkie słowo
16461  3,  1 |                             dzbanem, jakich królowie skąpią królom na ucztach...~- Ale
16462  2,  10|                          Kieś nie wytrzymał a padł i skapiał, no, to cie hnet w tym błocisku
16463  3,  1 |                              nawet pod okiem Cesarza skąpiły dostaw. Osobłiwie paszy
16464  2,  14|                               akcydensa wydziela jak skąpy dziadzio. Toż z Wiednia
16465  1,  17|                  podobieństwo wielkich chrabąszczów, skarabeuszów niezwykłej wielkości. Wrażenie
16466  2,  20|                           użyć jakiegoś szczegółu ze skarbnicy swych stosunków i wpływów,
16467  2,  6 |                           dźwięk spadał w tajemniczą skarbonę, jak diament bez ceny. Woźnica
16468  2,  20|                            chcesz wrócić?~- Za żadne skarby na kuli ziemskiej... -rzekł
16469  1,  2 |                              z Krakowa.~Ale go zaraz skarcił i zagłuszył okrzyk powszechny:~-
16470  2,  1 |                   dobrodziejstwa, a w gruncie rzeczy skargę na obecne swe położenie.
16471  3,  10|                           obojętny na te przejmujące skargi, na te samotne głosy i okrzyki.
16472  3,  3 |                           występował w uliczkę grubą skarpą na jakie półtora łokcia.
16473  1,  1 |                           ostu. Dzika róża po nagich skarpach pełza z wysoka i wyciąga
16474  3,  13|                           kafla wiecznotrwałego. Nad skarpami ściany zimne i wysokie,
16475  3,  9 |                               Nie widię palisad przy skarpie. Chybaby je bili przy przeciwskarpach,
16476  2,  24|                             wyparł nieprzyjaciela ze Skarszew i pewnej części swojej dywizji
16477  2,  13|                     filozofów i kiepskich generałów! Skarz mię, gromowładny Jowiszu,
16478  3,  4 |                          jest, przeznaczenie moje? - skarżą się wargi. - Przyjacielu,
16479  2,  24|                            na przezwisko Ćwikliński. Skarżył się z bekiem, że go pan
16480  3,  5 |                              nabrali?~- A to się tam Skarzyńskiego pytaj...~- Myślisz, że to
16481  3,  14|                             udania się na kwaterę do skasowanego klasztoru Świętego Tomasza.
16482  1,  12|                           tamci za otwarcie więzień, skasowanie "lwiej paszczy", dziesięciu
16483  2,  24|                        wojenny, zebrany natychmiast, skazał ich na długotrwałe ciężkie
16484  2,  19|                              człowiek zbliżył się do skazańców i pierwszemu z brzega rozwiązał
16485  2,  19|                            mocnymi stopami. Drugiemu skazańcowi z kolei rozwiązał ręce i
16486  2,  12|                              do zamykania szyi a rąk skazanego na pręgierz, więc w nocy
16487  2,  19|                           tracenia trzej młodzieńcy, skazani na śmierć za to, że się "
16488  2,  1 |                             mu tej hańby, bo inaczej skażemy cię na zapłacenie całej
16489  2,  18|                         uśmiechnięte, usta nigdy nie skażone gminną boleścią, teraz pełne
16490  1,  8 |                             jego, siłę, potęgę ducha skazujesz na los wozu, który koń ciągnie.~-
16491  1,  8 |                             księżyc na firmament bez skazy. Skroś rozległej powierzchni
16492  3,  6 |                         wierzchołek. Rowami i głębią skib z szelestem i szemraniem
16493  1,  17|                              Dwa czy trzy razy zjadł skibkę chleba, popił wodą i znowu
16494  1,  7 |                           się w zazdrość. Zazdrościł skibom ziemi, kamieniom, zagonom,
16495  1,  5 |                             duszy jej zwierzęcy ryk, skierowany do wysokich poszeptów i
16496  2,  21|                      przezwiskami. Wśród kaskad słów skierowanych do tancerki marzył o tamtej,
16497  3,  10|                           lewo, nie wiedzieć do kogo skierowanymi, i wyszedł na taras ogrodowy.
16498  2,  17|                        kleszcz zaskórny, zwany Bzik, składa pod paznokciami torebkę
16499  1,  17|                               i przy Axamitowskim, w składach zboża i przy obronie. Przyzwyczajono
16500  2,  14|                            czekając w poczekalniach, składając wizyty, jeżdżąc, chodząc,
16501  2,  20|                        waćpanów zamiarach i wszystko składało się jak najlepiej, ale teraz
16502  1,  17|                             zatarasowane wewnętrzną, składaną okiennicą... Lipcowy promień
16503  2,  7 |                            miłe były te drzwi grube, składane niezwykle, okrągłe u góry,
16504  1,  2 |                         pokoje gościnne, śpiżarnie i składy gospodarcze. W największej
16505  3,  13|                            słyszę, tych oficerów pan sklął, zmaścił słowem i kazał
16506  2,  12|                          gazdy, mieszkał na Podhalu, skłamał z prostotą, szczerością
16507  1,  17|                            My wiemy, co czynić mamy. Skłamałeś pod przysięgą.~- Mówiliśmy,
16508  2,  17|                           laskowy orzech. Dopiero to sklamantes! Ból okropny, a po nim częsta
16509  1,  3 |                       zamazywał go, ścierał używając skłamanych świadomie usprawiedliwień,
16510  2,  1 |                        została ci w głowie, tego nie skłamiesz.~- Gra mi nieobca, to prawda.~-
16511  1,  2 |                             Płaskowzgórza, które się skłania ku dolinie Wisły, paliły
16512  2,  12|                           sobie pobożnie u wejścia i skłaniał już grzbiet przed niewidzialnymi
16513  3,  9 |                              blasku migotały. Ludzie skłębili się w bezkształtną masę.
16514  2,  17|                              terał. Tam to zawrzało! Skłębiły się i zagmatwały te dwa
16515  1,  3 |                              prorektor widział tylko skłębione ich ciała na ziemi. Za chwilę
16516  3,  3 |                        Ukazał się z czarnej czeluści skłębiony wał potworów. Na przedzie
16517  3,  8 |                              chato...~Rafał usiłował skleić coś pocieszającego, ale
16518  3,  3 |                          schodów, ujrzeli wąską sień sklepioną. W końcu tej sieni były
16519  2,  3 |                           sam jeden w sali wysokiej, sklepionej, ciemnej prawie, obitej
16520  2,  1 |                             nad zamkniętymi drzwiami sklepu. Kilka par tych potężnych
16521  3,  1 |                nieprzyjaciela i, świadomie umykając, skłoniła go, że się zapuścił za daleko,
16522  3,  7 |                           chwili wszystkiego, co mię skłoniło wówczas do nagłego wyjazdu -
16523  3,  9 |                       konnicy i piechoty, Sokolnicki skłonny by był do przypuszczenia,
16524  3,  3 |                           samym wyłomie, poranieni i skłuci, rozpierzchli się, i tylko
16525  3,  1 |                              własne konie stłamsiły, skłuli piechotę lancami, wyłupali
16526  1,  7 |                              Szczekocińskim placu... skłuły mnie bagnetami Prusaki...
16527  3,  3 |                          dają napadniętego domostwa. Skłute i roztrzęsione na bagnetach
16528  3,  6 |                           wytarte, jak zawsze. Stary sknera, Olbromski z Tarnin. Cóż
16529  2,  10|                             kazdej biedzie do gardła skocys... A zdusis! Hej!~
16530  3,  1 |                    rozkwaterował w Lignicy, więc ino skoczą, zatrąbią wsiadanego: -
16531  3,  2 |                         organy, na których wygrywano skocznego sztajerka. W jednej z kaplic
16532  3,  4 |                  nieprzetarta droga. Pierwszy śnieg. Skoczyłbyś cwałem zobaczyć, co też
16533  1,  5 |                          Kilka z nich ze szczekaniem skoczyło ku Rafałowi, który umykał
16534  2,  22|                        pludry! Nie chwalęcy się, jak skoczymy naprzód z kupą rycerstwa,
16535  3,  3 |                          stopnie ulicznego szańca. W skokach, wśród piorunowych czynów
16536  3,  1 |                               stękanie koni i tętent skoków ich po żelaznej grudzie.
16537  2,  18|                              w domniemanym interesie skołatanej... hm, hm, miejcie również
16538  2,  1 |                         bracie, otworem staje... Psy skomlą! Tylko patrzeć, rychło pierwszy
16539  2,  21|                      staplane buty. Począł w boleści skomleć i wyrzekać:~- To ja... To
16540  1,  1 |                              jakie, poszły w pola ze skomleniem i strąbić ich do domu nie
16541  1,  7 |                        przymusem, boleśnie, naprędce skomponowanymi kłamstwami. Coś przyrzekał,
16542  2,  1 |                          widzieć, bobyś się finalnie skompromitował. No i mnie przy tej okazji...
16543  3,  4 |                    wszystkogrające nie zabrzmią już! Skonała na zawsze melodia wasza,
16544  3,  6 |                              a tysiąc z górą naszych skonało w falenckiej olszynie.~Noc
16545  2,  24|                         prawe skrzydło, musiało było skoncentrować się o trzy z górą mile od
16546  2,  14|                              sobie nieprzystojnie.~- Skończ no, proszę cię, z tym hrabią!..~-
16547  2,  2 |                            była, jest i będzie aż do skończenia świata. Ja... przepraszam,
16548  2,  21|                    lewantyńskich i egipskich.~Ledwie skończono poloneza, melodyjny walc
16549  1,  1 |                          westchnął Nardzewski. - No, skończyłeś?~Strzelec wyprostował się
16550  1,  5 |                           wczoraj stanął. Na czymśmy skończyli?~- Na "Dekrecie pochwały
16551  2,  23|                              wszystko rycerstwo. Gdy skończyło się nabożeństwo, generałowie
16552  1,  3 |                          Cycerona De consolatione.~- Skończysz dzisiaj?! Versus Archilochius
16553  1,  13|                             słabego blasku księżyca.~Skończywszy rozkaz, wydawszy cały szereg
16554  1,  17|                              Zapadłszy się w miękką, skopaną i wynawożoną ziemię na półtora
16555  1,  1 |                            nim zielone, na głowie ma skopeczek z jakimsi guzikiem, w ręku
16556  1,  2 |                              konie okryte lamparcimi skórami, w szorach nasadzonych licznymi
16557  1,  1 |                          zamku graf zamknąć kazał. A skorośmy do tych sal weszli, warta
16558  2,  2 |                            okrąża myśl o krokodylu i skorpionie, którzy się pasą mordem
16559  2,  2 |                         owładnięty przez krokodyle i skorpiony, na ląd, w który uderza
16560  1,  17|                              rozleciał się na tysiąc skorup wartkich, ledwie dostrzegalnych,
16561  1,  8 |                            szklankami, z dzbankami i skorupami w ręku istna horda tatarska,
16562  2,  21|                            któremu zazdrość dziurawi skorupę mózgu!~- O ciebie... - szepnął
16563  1,  1 |                               okryła go śreń, cienka skorupka lodowa. Podkute kopyta trzaskały
16564  3,  2 |                           dnia poprzedniego w torbie skórzanej obok olstrów pistoletowych.
16565  1,  2 |                          waćpan jesteś jak ten worek skórzany, w którym nogi trzymamy.
16566  2,  23|                          zgromadzone przez Walentego Skórzewskiego i przez Biernackiego. Nieświetna
16567  1,  2 |                            cedry zajadłym czas zębem skosi, prędzej kwitnące zwiędnieją
16568  2,  11|                        tętnem, a nogi drżały. Na pół skostniali, śmiertelnie znużeni, upadając
16569  1,  8 |                               zmierzchły, zastygły i skostniały. Wątłe jego ciało leżało
16570  1,  12|                             lic, w okrutnych gestach skostniałych rąk. Mowa ta usiłowała wyjawić
16571  1,  3 |                         końcami butów. Cudnie pachną skoszone potrawy, zwilgłe, zimne
16572  1,  3 |                          polowy w Tarninach łapał na skoszonej łące jadowitą żmiję. Widział,
16573  2,  2 |                             z ukłonem wyszedł. Rafał skosztował owego napoju i znalazł,
16574  3,  12|                        pszenicy, czarne, zroszone... Skowrończy chór dzwonił pod niebem...
16575  3,  1 |                       jeszcze ledwo umilkłym śpiewem skowrończym, jasnością dopiero co zgasłą
16576  3,  1 |                         zucheleczek tyli jak gniazdo skowronkowe.~- Do stu par diabłów! To
16577  1,  6 |                               a zardzewiałe gwoździe skowyczą, wyważane ze swoich szczelin.
16578  1,  6 |                            szybce, a głos rozjuszony skowyczał. Chorego obejmował sen.
16579  2,  11|                            dla zasłyszenia grzmotów, skowyczeń, dzikiego szumu i samotnej
16580  2,  2 |                         niego z próżni niewysłowione skowyczenie nędz ludzkiego motłochu,
16581  1,  5 |                           zadęty, którego każda igła skowyczy, każdy pręt kurczy się i
16582  1,  5 |                           albo je przebiegał cwałem, skracał sobie drogę ile się dało,
16583  2,  9 |                              żywym zbójcą, który się skrada, żeby zdradzieckie pchnięcie
16584  2,  11|                       milczenie. Wszyscy szli wolno, skradając się na palcach. Pod chmurami,
16585  1,  17|                             Redel wyczuł swym ogniem skradających się pod wodzą kapitana artylerii
16586  1,  16|                       Zbudził go szelest... To Zofka skradała się na palcach, badawczo
16587  1,  5 |                         ciepły stanęła w jego mózgu, skradł się pomiędzy rozwścieczonymi
16588  1,  1 |                          Prawa ręka ociężałym ruchem skradła się w zanadrze jedwabnej
16589  1,  5 |                              owym kluczem dopiero co skradzionym. Rafał podważył mutrę kluczem,
16590  3,  8 |                              zatrzymamy tę fortecę i skraweczek ziemi? Gdzież się tu podziać?
16591  3,  3 |                            wejście trzeciej uliczki, skręcającej od Engracia na lewą stronę.
16592  1,  5 |                              Tu i ówdzie wierzchówka skręcała nagle pod wiatr i z rozwartymi
16593  2,  1 |                           Wlekli się środkiem ulicy, skręcali za drugimi z zaułka w zaułek,
16594  1,  7 |                             wiodła i furman miał już skręcić na lewo, gdy panicz rzekł:~-
16595  2,  6 |                              zawisła nad urwiskiem i skręciła się w miejscu. Las uciekł
16596  2,  18|                              i cudne chciał związać, skrępować na zawsze. Podniósł je obie
16597  2,  9 |                             pasa. Poczuł, że mu ręce skrępowano na plecach, łącząc dłonie
16598  1,  1 |                       nieruchome, a wielki śniat, ze skrętami i kłębami jak wyprężone
16599  1,  1 |                       wszczepiając pazury pobocznych skrętów w każdy zuchelek ziemi i
16600  2,  22|                             bij, zabij! Nawet-em sam skrobnął z konia piechura szabliskiem,
16601  2,  17|                         Darować komu życie czy mu je skrócić-jedna jedyna chwila. Ani ta przedtem
16602  3,  6 |                              huczących słyszał wciąż skróconą komendę:~- Nabij!~- Dwa!~-
16603  3,  3 |                              Co do chwały... No tak. Skromność godna zazdrości! Ale mówią
16604  1,  10|                         cytryny i żółtego bukszpanu, skromnym i niespodzianie przyjemnym
16605  1,  7 |                              altany. Głowa styka się skronią z jej głową, a dokoła szelest
16606  2,  9 |                          wachlarza z kości słoniowej skropionego wonią fiołków, był już dla
16607  2,  23|                           zaszyty w kurcie Rafała po skrupulatnym obliczeniu nie mógł pokryć
16608  3,  14|                          trupa. Deszcz spływa między skruszone cegły, między zzieleniały
16609  3,  3 |                              bramy została usunięta, skruszono młotami jej olbrzymie wrzeciądze
16610  2,  15|                              oddał się temu uczuciu. Skruszyła się odrętwiałość serca i
16611  3,  4 |                             już w duszy jego uschło, skruszyło się i od wiatrów rozwiane
16612  1,  17|                          mocniej, coraz trwożliwiej, skrwawione szczątki. Chuchał nadaremnie
16613  1,  8 |                         lepiej by głowie mej było na skrwawionych kościach w pospólnym dole...~
16614  3,  11|                           pośpiechem:~- Uchodź stąd! Skryj się co tchu! Za chwilę będziesz
16615  1,  12|                   Inquisitori di stato. Ludwik Manim skrył się w zaciszu domowym po
16616  2,  1 |                            Sam odwiózł ów drogocenny skrypt na pocztę w Sandomierzu.
16617  2,  14|                            dwa półkoszki druków oraz skryptów do tego oto Tusculum. Słyszane
16618  1,  16|                              chyłkiem szła w górę do skrytej w gąszczach altanki. Darniowa
16619  1,  2 |                              i śmiechu. Każda z tych skrytek miała już swój choćby najmniejszy
16620  1,  16|                                                      Skrytka~ Na wiosnę tegoż roku Rafał
16621  2,  14|                           Rafał, chodź no, pokażę ci skrytkę tego szczura.~- Cóż znowu!~-
16622  2,  7 |                 gwałtownością owe jaskinie i zaułki, skrytki i sekretne rozpadliny dusz.~
16623  1,  2 |                           wszystko, że to uśmiech ów skryty, niewidoczny, schowany i
16624  3,  6 |                              szerzyły w pustce ni to skrzeczenie, ni to śpiew. Chwiały się
16625  1,  17|                          Barche al Palio. Zielona od skrzeków woda, zakisła i nieruchoma,
16626  3,  1 |                        Powstał z odmętu żywy bałwan. Skrzelami trzepie w topieliska, pluszcze
16627  1,  8 |                      lustrzaną toń rozdzierały ostre skrzele grzbietowe okonia. Wrzynały
16628  2,  17|                      trzeszczy, ale wnet się przecie skrzepi bele czym. I jużci słyszysz,
16629  3,  1 |                            Uczucie męstwa przejęło i skrzepiło wszystkie niezwalczone żądze,
16630  1,  12|                          wzruszeniu. Twarze były jak skrzepłe, oczy zdrętwiałe. Ten i
16631  3,  4 |                         siebie ogromne, galaretowate skrzepy i strugi cichej, słonej,
16632  1,  17|                           się od ziemi i skoczy kula skrzydlata... Wtem tę trwogę senną,
16633  3,  6 |                          zajechany szabliskiem przez skrzydłowego wachmistrza. Za chwilę siedział
16634  3,  6 |                               wrzasnął gdzieś z boku skrzydłowy wachmistrz.~Rafał czuł się
16635  2,  9 |                      przepaście, jak anioł z wątłymi skrzydły, rozbijał się na krawędziach,
16636  3,  8 |                             dwie kluby. Całą Galicję skrzyknąć i podnieść. Nasza to ziemia
16637  3,  6 |                          pierwszym szeregu porucznik Skrzynecki. W ciągu kilku minut oblegający
16638  3,  3 |                              fortepiany i szafarnie, skrzynie i ręczne granaty. Sam Chłopicki
16639  1,  6 |                             święconą kredą, wzion te skrzypeczki i nic nie pyta, ino gra.
16640  2,  7 |                             na fundamentach i głucho skrzypi w węgłach i przyciesiach.~
16641  1,  17|                          serce ostatnie tchnienie... Skrzypiały wokoło drzewa, pękało i
16642  1,  5 |                        rozróżnił w tym huku trzask i skrzypienie drzew. Podjeżdżał tedy do
16643  3,  3 |                        świetlistych okien... Ale nie skrzypnęła pod jego nogą podłoga, nie
16644  2,  7 |                          siłę. Zagajnikiem stały tam skrzypy i miękkie błotne paprotki
16645  3,  6 |                          jedne? Cóż wam to zawinili? Skrzywdzili was kiedy? Diabli cię wiedzą,
16646  2,  17|                       przemierzasz twardym krokiem i skrzywdzisz obcasem braterską pierś
16647  3,  3 |                       zwartych brwi, ze straszliwego skrzywienia ust zionęły dwa płomienic:
16648  2,  7 |                           cicho, zrazu po kamiennych skrzyżalach, za progiem, a potem wskroś
16649  3,  7 |                    zaniesione przez wiatr na gładkie skrzyżale z marmuru, gdy' zstępowała
16650  3,  16|                             zwłoki. Wyciągnięte ręce skrzyżował na piersiach. Zasypał towarzysza
16651  2,  18|                            węgrzynem. Spojrzenia ich skrzyżowały się jak szpady przysięgających.
16652  2,  12|                              ławy i ciężkie stoły na skrzyżowanych nogach. W jednym rogu mieścił