Tom, Rozdzial

16653  1,  6 |                           Baby w wełniakach przędą i skubią pierze. Czerwony blask pada
16654  1,  14|                             postacie biegnące ulicą, skulone od zimna. W myśli jego przelatywały
16655  3,  6 |                           oczach począł się zrastać, skupiać, jakby się w siebie wciągał.
16656  3,  3 |                          spomiędzy białych jak śnieg skupień, wyjawiła się twarz blada,
16657  1,  11|                           towarzystwo zajęte rozmową skupiło się w pewnym miejscu, kilka
16658  2,  22|                       tłumaczył się Jarzymski z miną skupioną i poważną - właściwie, mój
16659  3,  11|                              Ujrzeli w podziemiu tym skupionych ludzi. Kobiety, siedzące
16660  1,  12|                         wyznać nie mogą, zamknięta w skurczach czół i lic, w okrutnych
16661  1,  5 |                           pyska prawej ręki, zgiętej skurczem śmiertelnym. Ustał. Bezwładnym
16662  3,  17|                         fajeczką, wesołymi myślami i skurczeniem postawy. Dymy z ognisk wałęsały
16663  3,  11|                             nici półjasne, ukazywało skurczone palce i bojowo wyciągnięte
16664  1,  8 |                             że długie godziny trawił skurczony na kępie wśród wiklin i
16665  1,  3 |                         Rafał siedział na krześle ze skurczonymi nogami, palce wbił we włosy
16666  1,  3 |                              środkowego nurtu. Wtedy skuta, podważona wiosłami, odskakiwała
16667  3,  7 |                          duszę swą i ciało z wiarą w skuteczność boju. Wtedy się jest potrzebnym.
16668  2,  20|                             wyzbył się był za pomocą skutecznych środków. Ta sama. Widzi
16669  2,  9 |                              głowa o czymś strasznie skutecznym w struchleniu, w podnieceniach,
16670  3,  6 |                           wokoło wrzask.~Przemógłszy skutki pierwszej, lancami, napaści,
16671  2,  3 |                      drżeniem. Każcie mu doświadczyć skutków pałającego ognia. Tak, Bracia
16672  2,  10|                          zaduszę cię jak psa! Jesteś skuty. Nie ruszysz się. Zaduszę
16673  3,  16|                              los! Niechaj gnije pode skwarem.~Uderzyły bębny. Bataliony,
16674  1,  17|                            pokrzywione drzewa figowe skwarzące się we własnym ogniu. Liście,
16675  2,  12|                              nogach i podał gościowi skwarzący się w czarnym tłuszczu kawał
16676  3,  3 |                         franciszkanów płonęły ognie. Skwarzyło się mięso na rożnach. Stare,
16677  1,  2 |                              cuda...~- Starsza córka skwaśniała im na ocet siedmiu złodziei,
16678  3,  17|                              raz w nowinę, zgrzytał, skwierczał, wił się i prawdziwie walczył.
16679  3,  2 |                               Drażniło go rozkosznie skwierczenie prosiaka pieczonego na bagnecie.
16680  2,  10|                         młacyskak, kie sie zmirkało, sła ze ziemie taka mgła gęsta,
16681  1,  8 |                        błękitną i ruchomą, zmienną i słabą, których widok rozdzierał
16682  3,  9 |                           już od dawna na tle bardzo słabej łuny światła wychodzącej
16683  1,  8 |                              dybach litości względem słabiusieńkich, współczucia względem cuchnących?
16684  1,  5 |                           słowo, to nie twoja rzecz. Ślabizuj dalej!~"Jestem tak zmęczony
16685  1,  17|                              ze sztabem. Już wówczas słabła kanonada. Miasto płonęło.
16686  1,  1 |                        poszły w las.~Echo ich grania słabło coraz bardziej, aż wreszcie
16687  2,  17|                          żółta febra. Dziwna to była słabość. Jednych zabijała na miejscu,
16688  2,  18|                          możesz mu przebaczyć małych słabostek?~- Czy i ja mogę albo nie-przebaczać
16689  1,  13|                             byle jaka: z poszeptów o słabostkach dyrektorów paryskich i cisalpińskich
16690  2,  18|                             mogę albo nie-przebaczać słabostki? to już chyba ja najlepiej!...
16691  3,  14|                             chwilę czekali na śmierć słabszego. Hiszpan nabrał w piersi
16692  2,  22|                           nieprzyjacielowi pięć razy słabszemu i bez jednej armaty. Załoga
16693  2,  2 |                            człowieka, a ginie w niej słabszy i lepszy. W sobie samym
16694  1,  2 |                              kilku braci szlachty co słabszych w głowie chrapało dobranym
16695  1,  14|                           nie byłbym w stanie znieść słabymi oczyma piękności tego stroju.
16696  2,  22|                         ludzie i gadają, że z Polski ślachta bije się z królewskimi.~-
16697  1,  17|                             które mąka obarczyła, po śladach powodzi i owych posępnych
16698  2,  9 |                             murawa zdeptana licznymi śladami stóp i umyślnie zatarta
16699  2,  10|                              nam deptali po piętak a ślakowali. Na ostatek źle. nam wysło.
16700  2,  12|                        majtkach i baranich czapach, "ślakujący" zbójników nowotarskich -
16701  3,  6 |                        umiejętnie celując. Co chwila słał adiutantów w stronę Michałowie
16702  1,  7 |                     śniadaniu odjechać z domu. Matka słała go skrycie do owego starszego
16703  3,  3 |                       ręczyna?... - mamrotał głośno, słaniając się ze szlochaniem wewnętrznym
16704  3,  2 |                            jeszcze bardziej słabły i słaniały się na schorzałych nogach.
16705  1,  1 |                       jeszcze nie było sposobu, gdyż słano mu zawsze w tym właśnie
16706  2,  22|                              strucle świąteczne, ser śląski, a z komory wyniósł gąsiorek
16707  2,  22|                          teraz panuje nad tym waszym Śląskiem?~Gospodarz rozejrzał się
16708  3,  1 |                         tamto szelma - jeden mur. Na Śląsko przyśli. Świderski ich przyprowadził
16709  2,  23|                          Trembeckięgo uwijała się po Śląsku między Nysą, Koźlem, Gliwicami
16710  3,  3 |                        kościelnych kielichach. Pieśń sławiąca siłę i przemoc, pieśń nakazująca
16711  2,  19|                                Dzwon, dzwon!~W ulicy Sławkowskiej rozległ się głuchy, głęboki
16712  3,  2 |                          ołtarzowi - zajada i zapija sławne po wsze czasy wojsko cesarskie.
16713  1,  14|                      zatrzymał się przed bram ą domu sławnego zegarmistrza Bregueta i
16714  1,  1 |                         traktowałem w Sandomierzu, w sławnym po wsze czasy kolegium ojców
16715  2,  21|                           jękła druga. Nieustraszony Ślązak-przewoźnik wstał teraz na nogi. Wiosła
16716  2,  22|                      kierunku Tarnowie. Idąc za radą Ślązaka Rafał z Cedrą wymknęli się
16717  2,  22|                        landrata znaleziono odezwę do Ślązaków, wydaną przez grafa Götza,
16718  2,  20|                             ku sobie. Po dawnemu jął śledzić spod nawisłych powiek, z
16719  2,  13|                            od jego twarzy i zabawnie śledziła Rafała.~- Czy papa widzi,
16720  2,  14|                              wśród koronkowych balów śledziłem ich zamysły. Ludzie ci nie
16721  2,  12|                            kryminałem, a co najmniej śledztwem z powodu zaginięcia pani
16722  2,  10|                           toz to nas hań przywiedli, śleje kie koniowi zarucili i wprzągli
16723  2,  10|                            pociechę, jakobym wyrywał ślepcowi kij z ręki, gdy się do przepaści
16724  3,  3 |                          mówcy, zamyśleni, obojętni, ślepi z szału, podobizny psów
16725  1,  10|                            się bestia człowiekowi w, ślepiach, jak ten miesiąc po nocy.~-
16726  2,  22|                              pod ścianą i bezmyślnie ślepiał w powałę izby. Żydek powolnym,
16727  3,  1 |                              stoić?~- Taki rozkaz.~- Śliczności my wojnę zwojowali, ani
16728  1,  11|                            że ją przeszywa potężnym, ślicznym wzrokiem.~Popręg! - krzyknęła,
16729  1,  1 |                      pełzająca po mokrym liściu, tam ślimak zaczerniał w białej rosie;
16730  1,  1 |                              lewej dłoni, zwilżył go śliną obficie, ugniótł palcami
16731  1,  1 |                              strzelec Kacper i łykał ślinę, aż mu się grdyka ruszała.
16732  2,  7 |                             drzwi!~Jakże im miły był śliski zgrzyt zasuwy, gdy o świcie
16733  2,  2 |                                On sprawia, że ciemne śliwki okrywa cudowna, jedyna barwa,
16734  2,  13|                           strony... Tak samo jak tam śliwkowe drzewa gięły się wpół pod
16735  1,  5 |                             okiennicy, jak po szybie ślizga się każda jego drobina...
16736  2,  18|                              zgrzybiała ręka zaczęła ślizgać się bezsilnie po ubłoconym
16737  3,  3 |                          krwi skrzepłej na schodach, ślizgając się deptały ciała zabite
16738  2,  15|                              igłami, po których noga ślizgała się jak na parkiecie. Woń
16739  1,  5 |                              jej sięgające. Nogi jej ślizgały się na lodach jakowychś
16740  2,  17|                         morze między złomami chepa a ślocha. Jakie to ta w nim głosy!
16741  2,  17|                              Nim słowo rzec - już ci ślocham w głębi szeregu. Nim słowo
16742  2,  22|                              malowanej szafy wydobył słodką gorzałkę w kolorowej karafce,
16743  1,  12|                              ów zastęp bagnetów znad słodkich wód Piawy, jako wynik naturalny
16744  3,  5 |                          ogromne porcje kiełbasy, ze słodkim sosem, po polsku przyrządzonej;
16745  2,  14|                        Wiednia musiałem go zasypywać słodkimi listami, żeby mi przysłał
16746  2,  7 |                   Pozdrawiały wstającą ze snu Helenę słodyczą swoją i mówiły do niej,
16747  2,  1 |                       zanurzać ręce po same łokcie w słojach z kiszonymi ogórkami i wymawiać
16748  2,  21|                              Niskie drzwi były obite słomianą plecionką, ściany ogacone
16749  1,  7 |                             Dachy ich wielobarwne od słomianego poszycia, na kalenicach
16750  1,  5 |                          okiennice, tupie jak koń po słomianej strzesze...~Rafał, wyciągnięty
16751  1,  16|                           przez nadwornego Wąsika, i słomiany kapelusz używany już w roku
16752  1,  1 |                          wuja i zasiadł się dobrze w słomianym siedzeniu.~Tak mu było żal
16753  2,  22|                               Gębę ma, jakby się pod Słomnikami rodził...~- Bestia miła,
16754  2,  13|                        Widzieli wtedy ogromne tarcze słoneczników, jakby przestraszone gęby
16755  2,  7 |                    rozdartymi przed chwilą za sprawą słonecznych promieni, patrzały wysokie
16756  1,  14|                           Czuję tęsknotę do powiewów słonego wiatru pustyni, kamsinu,
16757  3,  4 |                             skrzepy i strugi cichej, słonej, płynnej krwi.~Senne, znużone,
16758  1,  12|                          widać było, jak je okrywali słoniną, jak muzułmanie przestraszeni
16759  3,  1 |                         kadłuby zabitych i zwalonych słoniów, hipopotamów czy nosorożców
16760  2,  9 |                            powiewu wachlarza z kości słoniowej skropionego wonią fiołków,
16761  2,  17|                         ambit wbijać! Idzie oto nasz Słoński, chłop osobisty, walny,
16762  3,  6 |                              spod dachu, na deszcz i słotę wygnał. A brata, brata!
16763  2,  24|                             z deszczem, wicher niósł słotne chmury po samej ziemi. Z
16764  2,  6 |                             sobie wzajem kilka słów, słów-pieszczot, słów-uściśnień. Konie parskały
16765  1,  7 |                         pozdrowień, błogosławieństw, słów-talizmanów, które zawierały wszystką
16766  2,  6 |                          kilka słów, słów-pieszczot, słów-uściśnień. Konie parskały na równym,
16767  1,  4 |                          okrutnych, niepowetowanych, słów-zabójstw. Nieraz w biały dzień opanowywała
16768  3,  10|                            który się doprasza łaski, słowa-odpowiedzi od możnego dziedzica, od
16769  2,  18|                          własne, prawie niedorzeczne słowa-symbole, świadki dawnych udręczeń
16770  2,  18|                        udręczeń i starych rozmyślań, słowa-westchnienia porwał mu z warg lotny wicher:~-
16771  2,  10|                              i węgierskie, polskie i słowackie:~- Die schwerste! Jo...
16772  3,  6 |                            Pilicy, Rusinów, Czechów, Słowaków, Węgrów, Cyganów, Wołochów...~
16773  2,  21|                            tak nazbierał uśmiechów i słówek...~Doznał głębokiej znowu
16774  1,  12|                          jeszcze najemnych komuników słoweńskich, trzeci o konieczności spróbowania
16775  1,  1 |                          proszę... - Tak jest. My są Słowianie. - Rozumiem.~- Kiedy ja
16776  1,  12|                      sczerniałych warg padające było słowiańskie... Książę nie pożądał bynajmniej
16777  3,  11|                         ziemi urny staropogańskie ze słowiańskiego zgliszcza, to na pola folwarku
16778  1,  7 |                              i usiadł. Słuchał tonów słowiczych, całował je z radosnym uśmiechem,
16779  1,  9 |                              przerażające miamlanie, słowienie tej nazwy, która mocniejsza
16780  1,  13|                             ranek nie tak bliski. To słowika, nie skowronka pieśń. Ten
16781  1,  1 |                           wiszą brzozowe gaje. Chóry słowików przerywały ciszę tej nocy
16782  1,  7 |                          całonocnych łez.~Pierwszemu słowikowi, który tę tonikę zaczął,
16783  3,  7 |                             oczy i rzucił wzgardliwe słówko:~- Nie.~- Gdzież jest?~-
16784  2,  1 |                        Spasłeś się, gruby jesteś jak słownik Forcelliniego, śpisz sam
16785  1,  14|                      tajemnicy.~- Możesz ufać mojemu słowu.~- Teraz pozostaje... transporter
16786  2,  6 |                         wesoło z ludzi, z przysiąg i ślubów. Nie boisz się nikogo, nikogo,
16787  1,  4 |                          zaprzysiężonych i pokornego ślubu.~Ani słowa nie przemówili
16788  1,  1 |                                Teraz Ci, Panie Jezu, ślubuję, że już nie wyjdę!" Otóż
16789  1,  13|                    niemożliwe anegdoty francuskie, a słuchające koło pokładało się od śmiechu.
16790  3,  3 |                            okrzyk tak niewymowny, że słuchającemu zdało się być niepodobieństwem,
16791  2,  3 |                              Z długiej jego przemowy słuchający zapamiętał powtarzane wielekroć
16792  2,  19|                            przeszedł się po kościach słuchających. Na usta Rafała wypełzał
16793  1,  1 |                     duch-duch, duch-duch.... Serce w słuchającym zamarło i ustało. Trzasła
16794  3,  6 |                             pewno, panie generale.~- Słuchajże, rycerzu. Rozkazy do marszu
16795  1,  14|                               na jednej z galeryjek, słuchałem, gdy przemawiali z gestami
16796  1,  12|                         Wielkiej Rady, do sali, skąd słuchały wyroków dalekie ludy morza,
16797  3,  3 |                             z widzenia, z wieści, ze słuchu, panie Cedro. ~Krzysztof
16798  3,  3 |                              się jeszcze w ręku tych sług ołtarza. W mgnieniu oka
16799  2,  22|                             Ślązak huknął nań jak na sługę:~- Drzwi tarasować!~Rzucili
16800  2,  17|                        waćpaństwa który wojskowo nie sługiwał?~- A to ci na co wiedzieć?~-
16801  3,  6 |                            pewno słyszysz, niemiecki sługo. O, juchy! Na Polaków idziecie,
16802  1,  10|                            ku wieczorowi, wyfraczony sługus wszedł do stancji z grubiańskim
16803  2,  12|                              w zatłuszczone karty ze sługusem w liberii, drąc się i swarząc.
16804  1,  2 |                              tedy szturchańce i rady sługusom, zapraszał co znaczniejsze
16805  1,  5 |                       świętego obrazka nie zedrze ze słupca.~Teraz jeździec pewny już
16806  3,  6 |                              się plecami o zmurszały słupek płotu. Przyciskając kolano
16807  1,  1 |                           tak to na jutro na rano do Słupi nie zajedziewa."~Miemiec
16808  1,  7 |                           przełazu, wspartego na dwu słupkach. Ujrzał dwór, sad,wysokie
16809  2,  24|                         Długą, snuć się przed lasami Słupna i Radzymina, przez Wólkę
16810  2,  21|                      przedsionka. Przy jednym z tych słupów stał pan Ołowski, człowiek
16811  2,  24|                       skrzydło jego oddziału sięgało Słupska, przezwanego Stolpem, i
16812  2,  22|                            już najprędzej ku takiemu ślusuje, gdzie garnizon i festung.~-
16813  3,  15|                          dymisji.~- Można by z równą słusznością dowodzić, że wcale racji
16814  1,  7 |                            Po chwili odwrócił się do służącego, który stał przy drzwiach,
16815  1,  8 |                              mógł zrozumieć, skąd ta służalcza czołobitność w zimnym i
16816  1,  13|                           wyłamanie się z haniebnych służb, przyszedłem tutaj. Jestże
16817  3,  1 |                            ze Sokolnickim. A potem w służbach cyzalpińskich. Oni ta wreszcie
16818  2,  17|                              Bergonzoni, jako że był służbista, wyprostował się i oświadczył,
16819  3,  8 |                      przesadną, umyślnie podkreślaną służbistością nie zajmując miejsca, nie
16820  3,  1 |                               wynikły różne korowody służbowe, ale koniec końców w październiku
16821  3,  15|                       suchymi wargami.~Wszedł oficer służbowy z raportem o rozmieszczeniu
16822  1,  1 |                          rozgościć się jak u siebie. Służę zaraz.~Komisarz Hibl usiadł
16823  2,  6 |                            samą myśl... Jestem twoją służebnicą... O, miły... Tam...~
16824  2,  12|                            przyszła. Wysłała naprzód służebnicę swoją, chorobę. Tyfus więzienny
16825  1,  4 |                              wyciągać wszelki żywioł służebny z barłogu, spod kożucha,
16826  2,  20|                          zajrzeli na lewo do pokojów służebnych, aż wreszcie $ trafili na
16827  1,  11|                      krzykiem:~- Pod Na... pod Na... służyłem... psiekrwie... Miemce!...
16828  2,  22|                             szubienicy krukom za żer służyli.~- No, no... Żeby mię ino
16829  3,  8 |                              powiedział, dorzucił:~- Służyliśmy pod dawnymi znakami, nieprawdaż?
16830  2,  12|                     ogromnymi skibami~- Wasan u kogo służysz? -zapytał furmana nalewając
16831  2,  17|                         ledwie coś niecoś, ledwie ze słychu, z wieści.~- Dobrze. Powiem
16832  1,  1 |                       drzewem z cicha i czekają. Aże słyszą: duch-duch! Idzie. A dzień
16833  1,  5 |                          doznał już oporu.~Uszy jego słyszały, jak rwie się i kipi to
16834  1,  4 |                             nigdy i przez nikogo nie słyszaną, dźwięki z samej głębi serca
16835  1,  15|                          krajach. Ani wiedziano, ani słyszano, gdzie się obraca. Rafał
16836  2,  20|                            że spać nie można.~- Tak, słyszeliśmy o tym przybyciu wojska idąc
16837  2,  19|                              nimi!~- Bębny walą...~- Słyszycie... Za umarłe!~- Co to?~-
16838  2,  17|                            taki, że mdlał najtęższy. Smaga w ustach dniem i nocą, że
16839  1,  11|                        brzozowego lasu. Rafał począł smagać swego gniadosza i gnał co
16840  1,  3 |                             rozszarpujące mość duszy smaganie upokorzenia.~Ale nade wszystko,
16841  2,  14|                             rokiem życia. Twarz miał smagłą, ciemną. Gęste jego włosy
16842  1,  10|                          cudzych, twarzach ciemnych, smagłych, oczach czarnych i płonących,
16843  1,  4 |                         skoro jej oddał przyniesione smakołyki, siadał w jej żłobie, splatał
16844  2,  1 |                                Opowiadają o nim duby smalone. To jakiś dziwak i nudziarz.
16845  1,  2 |                              chory, a w dodatku mały smarkacz. Drzwi się otwarły i wsunął
16846  2,  14|                     cholewami do kolan, dobrze łojem smarowane dla uchronienia stóp od
16847  3,  3 |                          stronach przesmyki, plecami smarując po murach. Bez straty i
16848  2,  12|                             Z mięsiwa! Z gotowanego, smażonego...~Karczmarz pomilczał chwilę,
16849  1,  2 |                            się jeszcze na brytfannie smaży, a dopieroż na półmisku...~-
16850  2,  1 |                             Długo, bo kilka tygodni, smażył ten list w największym sekrecie
16851  1,  16|                przygotowywali, konie paśli, kurczęta smażyli. A taki książę pojechał
16852  2,  8 |                              rzuty, trzaskała w pień smereka, a oczy wywracały w dołach.
16853  2,  7 |                        wpełzła w pomrok pod ciemnymi smerekami, otacza pniaki drzew dawno
16854  2,  9 |                        drodze piargi, miażdżąc młode smereki, wbijając w ziemię stopami
16855  3,  13|                                strzelnice. Fioletowy smętek osiadł na starych, sczerniałych
16856  2,  17|                         oczach, po kościach lica, po smętku a milczeniu rozezna. Ileż
16857  1,  17|                       rozkosz! Cisza tak zupełna, że smętne nucenie mantuańskich komarów
16858  2,  1 |                             Jarzymski uśmiechnął się smętnie i dmuchnął w palce.~- Jak
16859  2,  17|                               w zniszczonym ubiorze, smętny, wypatrywał miejsca, w którym
16860  1,  12|                               z których przed rokiem śmialiby się szyderczo. Oni, którzy
16861  2,  18|                              przez rządy Galicjów na śmiałka, który by się ośmielił przekradać "
16862  1,  2 |                             się wzięła pewność taka, śmiałość ruchów, ukłonów, które wykonywał,
16863  3,  1 |                              ustne wieści. Głosiły o śmiałych czynach dywizji trzeciej,
16864  2,  14|                         także świętego Stanisława ze Śmiałym królem zasiekli.~- Kłamstwo!~-
16865  3,  1 |                      Jedwabny. Natarcie było silne i śmianie, z trzech stron. Cedro pierwszy
16866  1,  7 |                         błękitnych słyszał jej głos, śmiech-wesele, nadchodzące kroki, a budził
16867  2,  16|                           towarzysza. W rozmowach, w śmiechach, w drwinkach i uszczypliwościach
16868  1,  10|                              hałasem, wśród wesołych śmiechów, spojrzeń wiele mówiących
16869  3,  8 |                         Rakoczeńku, do mnie, na moje śmiecie, to ja, Rakoczeńku, do ciebie!
16870  2,  13|                            ufryzowanego czuba.~- Nie śmiej się z elegantów wiedeńskich,
16871  2,  17|                           Morskich Alpach siedliska, śmieją się z nas piękne dziewki
16872  2,  2 |                      ciemności bielało straszliwie - śmiejące się podle, ociekłe cynizmem,
16873  2,  6 |                             z żelaza. Drwisz sobie i śmiejesz się wesoło z ludzi, z przysiąg
16874  1,  2 |                          Gwarzył też coraz głośniej, śmielej, płynniej, kwieciściej.
16875  2,  17|                              Każdemu wszystko jedno: śmierć- to śmierć, a żywot - to
16876  1,  1 |                             te nazwy ani pachną, ani śmierdzą... Hibl nieznacznie coś
16877  2,  12|                     Kwiat-nędza. Zatknij go sobie za śmierdzącą czapczynę, kmiotku pracowity,
16878  3,  3 |                       morderców, stapianych we krwi, śmierdzących potem pracy od całodziennych
16879  3,  1 |                               Toć tu...~- E, mnie tu śmierdzi między onymi, z przeproszeniem,
16880  3,  3 |                   mamrotaniem modlitwy śmiertelnej i śmiertelnymi ciosami. Powaleni na ziemię,
16881  2,  10|                            cekał abo końca kary, abo śmierzci. Kie przysła noc, toś, jako
16882  1,  10|                             W pewnych momentach, gdy śmieszka najbardziej zanosiła się
16883  1,  17|                           widać było nicość, nędzę i śmieszną trywialność poświęcenia.
16884  3,  3 |                              strony nie widzę w nich śmiesznego uporu dziewic numantyńskich.
16885  2,  1 |                              nas na wskroś. Jesteśmy śmieszni. Wychodźmy, jak tylko sztuka
16886  2,  19|                               głos dziwny i okrutny, śmieszny w tej wielkiej gromadzie.
16887  2,  21|                        również i trzewiki...~- Jakże śmiesznym jest mąż, któremu zazdrość
16888  2,  13|                            zupę z owoców, zaprawioną śmietaną. Młodzieniec ujrzawszy to
16889  2,  1 |                           źrenicy owa żerdka poczęła śmigać i szeroko grać w powietrzu,
16890  3,  3 |                         letnie fale rzeki. Wielekroć śmigał po równinach lewego brzegu
16891  1,  5 |                              znowu ze zdwojoną siłą, śmigała jak ptak, skrzydła orle
16892  2,  7 |                             a w którym słychać jakby śmiganie olbrzymich ptasich skrzydeł
16893  1,  5 |                              się w ciemności za bary śmigłe, gibkie, lecące ciała. Śniło
16894  3,  13|                        łąkach najczarowniejsze leśne smółki, kosaćce, jaskółki i koniczyny.
16895  1,  1 |                             ta już była dobra jedla, smolna, we wiatrach wysuszona.
16896  1,  17|                         resztki tlejącego drelichu i smolnych sznurów...~- Karkas... -
16897  2,  21|                           odchylił całe drzwi i mimo smrodliwej pary, która ich owiała,
16898  3,  3 |                      świętości rodzinnych. Tliły się smrodliwie stare palimpsesty, pergaminy
16899  3,  1 |                            przewodzić, co jeszcze od smrodu prochowego poczciwie nie
16900  2,  10|                         zwlec na dół. Stanęli obaj w smudze światła, tuż nad głową Rafała.
16901  3,  13|                deszczyk-kapuśniaczek. Chłodne łąki w smugach i gazdach leśnych jeszcze
16902  3,  6 |                         lesie olszowym, który długim smugiem ciągnął się od Falent Małych,
16903  2,  1 |                              dekoracje "pędzla" pana Smuglewicza i wycie tych oberwańców
16904  1,  7 |                              ciągnęły. Dookoła stały smukłe świerki, jak strzały zaopatrzone
16905  1,  8 |                           powozu wyskoczył na ziemię smukły młodzieniec. Rzucił na ręce
16906  3,  15|                             drągami. Był dręczony od smutków i tęsknot. Łaził po Saragossie
16907  1,  12|                       samotnych świętych, oczy pełne smutku-niesmutku, żalu-nieżalu, oczy pełne
16908  1,  7 |                           Jeszcze tylko olchy martwo smutniały w jasnej przestrzeni, a
16909  3,  6 |                          szuwarów.~Gorzko, żałobnie, smutno szumiały. Ich jasnożółte,
16910  1,  1 |                        nieszczęśliwych przypadkach i smutnych zamieszkach ten kraj używać
16911  1,  5 |                          martwe leżało w jego duszy. Smutnymi oczyma patrzał w głąb pokoju...~
16912  2,  10|                           cię nie wątłą trwogę, lecz smycz zgłodniałych nędz aż do
16913  2,  17|                           broń z garści wytrąci bele smyk, choćby, bestia, i młodymi
16914  2,  19|                          chciało.~- Bo i prawda! Sam smyka mam pod wąsem. Aże po sercu
16915  3,  3 |                            agonii na wsze strony jak snące raki, a wreszcie wygaśli
16916  1,  4 |                            niewiadomych, w snach nad snami. Dla zniszczenia w sobie
16917  1,  6 |                              Chinajta, psiekrwie, do śnapsaka!" Tak wszystkie diabły bach
16918  2,  5 |                            Czy masz włosy, które się śnią uśpione i w nocy i w zamyśleniu
16919  3,  1 |                          jego duszy. Jechał na koniu śniąc na jawie. Śniły mu się słowa
16920  2,  6 |                              snu ocknionej. W cieniu śniące gałęzie, cicho zwieszone
16921  3,  2 |                              jak dwa lisie ogony, w (Śniącej kapie i berecie, drugi za
16922  2,  20|                      pugilaresie maleńki karteluszek śniadego papieru, misternie złożony.
16923  3,  6 |                              Pęcic; ginęły jeszcze w śniadych tumanach. Kiedy niekiedy
16924  2,  7 |                             by lepiej śnić jej było, śnić-myśleć o niebie bezmiernym, ojcu
16925  2,  17|                       pomiędzy skały i aże ku białym śniegom... Zrazu nawet wierzył człowiek
16926  1,  16|                         tarniną, którą oblewał kwiat śniegowy. Dziwnym mu się to wydało,
16927  1,  5 |                             i, cicho brodząc w puchu śniegowym, dotarł do otworu wyciętego
16928  1,  7 |                             a jeśli we dnie popadł w śnienie, miewał widzenia, których
16929  2,  21|                         jeszcze stała. Prószył lotny śnieżek. Mróz pod nogami skrzypiał.~
16930  1,  5 |                            Modra poświata przenikała śnieżną zawieję. Rafał żegnał się
16931  1,  7 |                              zdawały się wyrastać ze śnieżnego obłoku. Dalekie mielizny
16932  1,  2 |                             spływającego w delikatny śnieżnobiały mat czoła. Zobaczył jasne,
16933  3,  6 |                               że bije w kufę wilka w śnieżnym parowie i ma wszczepione
16934  2,  18|                               Dzień był ohydny. Dęła śnieżyca, to znowu sypały krupy,
16935  2,  20|                          morza, pustyni czy łańcucha śnieżystych gór. A w ślad za tym uczuciem
16936  3,  12|                             tylekroć o nim po nocach śniła.~Czemuż stało się tak właśnie,
16937  1,  8 |                              spodlał. Nie! To, co ty śnisz, to jest złudzenie, błąd
16938  2,  17|                             siać, zwady z sąsiadem o snopek prowadzić?... Taki koniec
16939  3,  13|                            Tam oto spada srebrzystym snopem z drewnianej rynny wprawionej
16940  1,  4 |                         pańszczyznę oznaczone ilości snopów do młocki itd.~O świcie
16941  2,  24|                              przeciąć rzeczkę Długą, snuć się przed lasami Słupna
16942  1,  7 |                              Wiklowy płotek pleciak, snując się od jednej zagrody do
16943  1,  4 |                           dym z przecudnych kadzideł snujący się pod sklepieniem. Ów
16944  1,  3 |                            śladem cwałującego konia. Snuje się jako pajęczyna, a gdy
16945  1,  1 |                             w oczy Niemca. Po twarzy snuł mu się uśmiech, a spomiędzy
16946  2,  15|                      wyrastające już w drzewa. Rzeka snuła się w ich cieniu, jakby
16947  1,  6 |                         Zołmierz wtedy związał torbę śnurem, buchnął w nią pierzcią,
16948  1,  12|                               płaskorzeźby egipskie, snycerskie dzieła Persów, słupy z mistycznym
16949  3,  1 |                             z Trepką, do pracowitego snycerstwa wzorów kultury w twardym
16950  1,  13|                              wybuchało to przedziwne snycerstwo. Baldachimy, łuki, kręcone
16951  1,  1 |                            koniuszków jedli. Poszły, sobacze, bokiem... - mówił stary
16952  1,  14|                       bardziej ciekawy, przebiegły i sobaczy.~- Książę Sułkowski - powtórzył
16953  3,  9 |                         starym traktem na Ostrowiec, Sobiekursk, Kępę Gliniecką ku Dziecinowu.
16954  1,  8 |                       Radziwiłły!... A Czarniecki? a Sobieski? Kto każdemu z nich kazał
16955  1,  2 |                              nisko i wskazywał ręką. Sobolowe futro musnęło go po twarzy.~-
16956  1,  2 |                               u jednej - starożytny, sobolowy, z kitką osadzoną wśród
16957  3,  6 |                         najechał na jego miejsce jak sobowtór tamtego. Zwarli się końmi
16958  3,  15|                          górę na płaskowzgórze kraju Sobrarbe, między górnym biegiem rzeki
16959  3,  6 |                        Warszawa... Pod Toruniem, pod Sochaczewem, pod Drzewicą, pod Radoszycami...
16960  1,  3 |                       odmiennym głosem: ~- Ibimus, o socii comitesque... Znowu cienko,
16961  2,  1 |                              odpowiedział mu szeptem Socjusz - dopiero przyjechałem...
16962  2,  14|                           przyjaciela a najbliższego socjusza od serca, kolegę z lat szkolnych,
16963  1,  16|                            nad jego duszą, takim był Socjuszem, a czy to nie powinien przyjechać
16964  3,  10|                            kilku najwykwintniejszych socjuszów księcia, siedział stary
16965  2,  9 |                               Wszystkie były świeże, soczyste, szczęśliwe... Szukał na
16966  1,  15|                         palcami oddalił się z okręgu sodomitów, otrząsając pył z trzewików,
16967  2,  2 |                              w szkołach do zagadnień sofistycznych, z pewnym rodzajem satysfakcji
16968  1,  3 |                             a nadto w sekrecie przed sofizmatami udręczonej głowy ściskał
16969  1,  1 |                           siedzące j chrapał w kącie sofki, jak zarznięty. Sen jego
16970  2,  21|                              Sind Sie vielleicht ein sogenannter Kalwicki? Frau Olowski ist
16971  3,  4 |                              do kapelusza i rzekł:~- Soit.~Oddalił się wolnym, miarowym,
16972  1,  13|                             Wenecja to co'? To tajny sojusznik Austrii, to wróg przebiegły
16973  2,  2 |                          wietrzykiem rózgi i witki - sok żywota... Widział go, gdy
16974  1,  17|                            odróżnił drzewo czerpiące soki ze dżdżu od drzewa wyhodowanego
16975  3,  9 |                         przyprowadzoną kolumną oddał Sokolnickiemu, a sam kazał przysposobić
16976  3,  6 |                             w polu, gdy uchodziła na Sokołów...~- Wszystka odstąpiła?~-
16977  3,  6 |                       szwadronami i cofać w kierunku Sokołowa, Komorowa, Pęcic. Dalekie
16978  1,  7 |                              wyniosłego białodrzewa, sokor i wiązów. Gdy tak przygasło,
16979  1,  10|                            rozepchnęła knieję brzóz, sokór, brzostów, topól i lip.
16980  2,  9 |                       matki-gałęzi, pełnego słodyczy soków, o burzach wiosny, co nad
16981  3,  13|                         pylnikach i lepkim, żółtawym soku, wylewają odór czystości.
16982  1,  1 |                            wysuszona. Robi króbki na sól-to mu potrza suchego drzewa.
16983  1,  14|                             proroka. Oblectamenta et solacia servitutis... Wielkimi są
16984  1,  17|                          bardziej niż rodzeni bracia solidarni, otwarci, zrośnięci. Ustały
16985  3,  17|                           ostrożnie zjeżdżał zaprząg solidny. Z dala widać było, że wysoko
16986  2,  13|                           gry:~- Air: ,,Dans un bois solitaire et sombre..."~- Aha, już
16987  3,  3 |                        Gallego i na górach jałowych, solnych, kruchych od zwietrzałego
16988  3,  1 |                       wydobywał się głos goły, ni to solo dalekie, ni to wieszczba
16989  2,  1 |                           tam chodzi wprawdzie banda Sołtykowska i Sapieżyńska dla pokazania
16990  1,  1 |                               Rafał nastawił ucha.~- Sołtys, bębnić!... - wołał Nardzewski.
16991  3,  13|                             Ale!... poszli! Jakem od sołtysa przez sadek do dworu przyleciał,
16992  2,  13|                            Dans un bois solitaire et sombre..."~- Aha, już wiem!...~
16993  3,  4 |                        sterczących skał Guadarramy i Somosierry, które jak posępny, ciemny
16994  2,  14|                        grzecznie się bawi, a zarazem sondę zapuszcza...~- Wytępienia! -
16995  3,  6 |                          Nacierpiał się niemało przy sondowaniu i myciu rany, ale się i
16996  2,  21|                     dokonywał w sprawie miłosnej niż sonet ułożony ze słów i zawartych
16997  1,  1 |                            diamenty. Tam i sam długi sopel, zwisając ze zdrewniałego
16998  1,  1 |                          wody nagły mróz zamieniał w sople.~Strzelec upatrzył młodego
16999  2,  21|                             dotknięcia nagiego ciała soplem lodu.~- Nie boję .się! -
17000  3,  1 |                         lipca stanął w Hołynce około Sopoćkiń, w pobliżu już Grodna. Tu
17001  1,  8 |                            może, to milczeć. To jest sors takich jak my...~- No, śmiać
17002  3,  5 |                          porcje kiełbasy, ze słodkim sosem, po polsku przyrządzonej;
17003  2,  15|                         koroną rozwidlona, stuletnia sosna. Bliżej, wśród samego koryta
17004  2,  15|                         żywicy, płynącej z obarów na sosnach, napełniała powietrze.~Rafał
17005  2,  14|                      Stokłosach stał w lesie, między sosnami, na wysokim brzegu rzeki.
17006  3,  9 |                             mgiełką się zdała między sośniami Mazowsza. Bataliony dwunastego
17007  2,  24|                              skarb, zacną mazowiecką sośninę. Skoro tylko wyznaczono
17008  1,  1 |                            żółtych gałązek jałowcu i sośniny. Skrzesał ognia i umiejętnie,
17009  1,  12|                    pozdrawiał ulubiony swój most dei Sospiri. Kształt tego mostu był
17010  2,  17|                           nasze "Bartki" - Massena i Soult. Resztki legiów wyszły z
17011  2,  13|                         śpiewać:~Auprs d'une féconde source,~D'ou coutent cent petits
17012  2,  1 |                             kończył:~Toujours aimer, souvent changer -~C'est ma devise...~-
17013  2,  23|                       mężnego ducha w Polaku. Jestem sowicie od niebios nagrodzony, kiedym
17014  2,  22|                            Ślązak, zapłacony grubo i sowiciej, niż się umówił, pożegnany
17015  1,  10|                             pięknych pań, poszedł na spacer do parku i znikł między
17016  1,  11|                              śledził ją tajemnie. Na spacerach starał się być w pobliżu,
17017  3,  3 |                              Trzy kury najspokojniej spacerowały w dole, na słońcu, pokrakując
17018  2,  7 |                              zwiążemy się nimi, żeby spadając nie rozlecieć się w rozmaite
17019  2,  11|                   znak-zwiastun prawdy, pierwszy raz spadającej między rzesze ludzkie. Ten
17020  2,  1 |                  przeprosiłeś się ze mną w myśli, to spadam w twoje objęcia...~- Chodźże,
17021  2,  21|                           pójdzie, zrobić generalnym spadkobiercą.~- Zapiszę ci, ale nie tak
17022  2,  1 |                        dziedzice wielkich dostatków, spadkobiercy historycznych imion, śpiewali
17023  3,  9 |                         zatrudnionych przy okolceniu spadków i jak białe mrówki rojących
17024  1,  16|                            prowadziły jakieś procesy spadkowe, już latem u wód w Bardyjowie
17025  1,  8 |                              tak zajęty gromadzeniem spadku, otwieraniem szafy i kuferka,
17026  2,  16|                        kopytami koni, szemrały dawno spadłe. Cały las pełen był uczucia
17027  1,  5 |                            czapami śniegu dopiero co spadłego. Musiał zniżyć się, żeby
17028  1,  1 |                              północnej wiosny, które spadły z wysoka na ziemię i rozprysły
17029  3,  2 |                        napierśnicy w kształcie serca spajająca rzemienie... Zadzwoni nagle
17030  3,  6 |                           uszedł. Za cztery pacierze spalę wieś ze szczętem. To im
17031  3,  3 |                                 Już bardzo dawno nie spałem.~- Ależ to doprawdy rzecz
17032  3,  9 |                 rozpowiedzieli dowódcy całą historię spalenia mostu i przemarszu Austriaków
17033  3,  6 |                              w czeluściach Szwajcar. Spałeś w puchu za onych dni, wodzu
17034  1,  7 |                      rozpłomieniona, w udręczeniach, spaliła je na węgiel. Zaczął chodzić
17035  1,  7 |                         Według!" - i odszedł. Świece spaliły się w blaszanych lichtarzach.
17036  3,  11|                      Pułkownik sam pracuje. twarz ma spaloną od prochu.~- Święty Jakub?~-
17037  3,  11|                               sterczały czarne widma spalonego w pierwszym szturmie kościoła
17038  2,  1 |                          podobała mu się perspektywa spania po kilkodniowym trzęsieniu
17039  2,  17|                       szlachta podlaska, tęgie męże, spaniałe żołnierze, zabici czasem
17040  1,  6 |                            tym mieście zbudował król spaniały zamek, ale w tym zamku nik
17041  2,  24|                              W przymrozki odchodziło spanie kawalerskie. Wstawali rano
17042  3,  3 |                            drzwiami jest główna siła Spaniolów. Tak miarkuję, że wyjdziemy
17043  3,  6 |                          Rafał nie mógł już myśleć o spaniu. Miał przed oczyma pełgający
17044  3,  6 |                               u stu diabłów, tak mię spaprał? - myślał jak przez sen.~
17045  1,  17|                          przez Simeone i Valle aż do Sparavera i, zatrudniając co noc po
17046  3,  16|                            Ułan siadł na nim, łokcie sparł na kolanach, głowę na dłoniach
17047  1,  17|                              dzieje; wyrwali szpady. Sparli się brat w brata ramionami
17048  2,  7 |                              się. Podnieśli czoła i, sparłszy je na ręku, długo patrzali
17049  2,  17|                        zostaje krosta i bąbel jak od sparzenia ukropem. A dopieroż gdy
17050  1,  8 |                              Po chwili syknął jak po sparzeniu, strzepnął palcami i kazał
17051  1,  3 |                             że o mało warg sobie nie sparzył, i nim się ozwał dzwon szkolny,
17052  2,  1 |                           przynoś, zbogacony lokaju! Spasłeś się, gruby jesteś jak słownik
17053  1,  2 |                         najwyższy, najrozkoszniejszy spazm skrzypiec. Szalonym szczęściem
17054  2,  13|                           rozumie się, szambelana in spe, a oprócz tego jest to przedstawiciel
17055  1,  14|                             tak! Przecież otrzymałeś specjalną i doskonałą instrukcją wojskową
17056  1,  14|                         niekiedy, wzywany w sprawach specjalnych, taktycznych, do obliczeń,
17057  3,  6 |                   ciekawością, z przyjaźnią i pewnym specjalnym uszanowaniem obserwując
17058  3,  3 |                            roboty Francuzów i kulami spędzać zatrudnionych chłopów.~Krzysztof
17059  1,  15|                          banda, opanowywała bilard i spędzała tam rozkoszne godziny, dopóki
17060  3,  6 |                             konwojem. Całe bataliony spędzano w rowy z gościńca. Oficerowie,
17061  2,  1 |                            co tu porabiasz? jak czas spędzasz?~- Ja, kochanku... Ja mieszkam
17062  2,  1 |                       będziesz zmuszony kilka godzin spędzić ze mną na robocie. Później
17063  2,  11|                          futrzane płaszcze, podróżni spędzili tę noc na drzemaniu w pobliżu
17064  1,  10|                             skoro się wiek swój cały spędziło bez tego, co jest wszystkim,
17065  1,  15|                             do Akademii. Pod jesień, spędziwszy lato w mieście, już obadwaj
17066  1,  17|                         zabawę idą do Mantui. Załoga spędzona z rozmaitych stron, składająca
17067  3,  7 |                                 W Warszawie~Po nocy, spędzonej w pustej szopie na żydowskim
17068  3,  3 |                       Kamienne obramowania wierzejów spękały się, wgięły do wewnątrz
17069  3,  16|                          krępli. W dali stały nagie, spękane góry. Już się upał sierpniowego
17070  3,  12|                            gęstwinach starych wiśnio spękanej korze, o liściu miękkim
17071  1,  13|                          Pytam się, co tu robicie.~- Spełniamy rozkaz komendanta placu.~-
17072  3,  15|                               powiedział Krzysztof - spełnię to wszystko. A jakże myślisz
17073  1,  14|                             dla samej nauki, nie dla spełnienia wielkiego czynu, czynu-skoku
17074  2,  21|                             czoła. Podniósł głowę.~- Spełniłam wszystko, czego chciałeś.~-
17075  1,  17|                       Zdrajco!~- Krzywoprzysięzco!~- Spełniłeś największą zbrodnię na ziemi:
17076  3,  1 |                        prostą swą mową. Wszystko się spełniło co do joty. Zwierzył się
17077  3,  18|                         wlepionych oczu. Widział oto spełniony na jawie swojego życia wielki
17078  3,  3 |                           haniebnych widoków, czynów spełnionych.~I teraz oto uczuł się zmuszonym
17079  2,  22|                       krócicy wprost, o krok. Rafał, spełniwszy swoje na górze, leciał ku
17080  2,  12|                              tego nie wie. Zapewne w spelunkach miejskich prowadzi swe rzemiosło.
17081  2,  12|                         wreszcie krótki i wyszarzany spencerek furmański. Tak odziany,
17082  2,  13|                                 Ze świeżuteńką młodą sperką! - szepnął mu prawie do
17083  3,  1 |                            na łące kwiatów kielichy, sperlone w krople rosy czerwonej.
17084  3,  5 |                           Turkiem stęka,~Już braniec spętany, już brzęka kajdany, ~A
17085  2,  8 |                          nogami w kolanach i stopach spętanymi powrozem, przywiązany do
17086  2,  22|                            konia tęższego, a mógł go spiąć ostrogami, rzucić się w
17087  1,  9 |                        ledwie zdołał wyleźć ze swego śpichlerzyka. Przed oczyma jego wyskakiwały
17088  1,  8 |                             urządził Rafałowi łoże w śpichlerzyku, zupełnie pustym w tej przednówkowej
17089  1,  8 |                             z żołnierzem we drzwiach śpichrza, jeden na wysokim progu,
17090  3,  10|                            nos zetknął się prawie ze śpiczastą brodą, powieki zwisły i
17091  3,  1 |                             zamierzając się na morze śpiczaste urwiska i zręby rozwalone -
17092  2,  24|                      kawalerię płocką. Surowy, mały, śpiczastonosy generał Fiszer albo raczej "
17093  3,  6 |                            mruknął Sokolnicki.~- Nie śpię, panie generale.~- I nie
17094  2,  11|                          dołami. Ust już nie było, a spięcie togi na obnażonym ramieniu
17095  1,  1 |                            chleba, na poły z plewami spieczonego... Zważ waszmość, że działa
17096  3,  3 |                              go wśród niewysłowionej spiekoty. Na placu Engracia rozwiązywano
17097  1,  2 |                           uciechy huczała w niej jak spieniona woda. Zdrowie, młodość i
17098  2,  7 |                             w niebie obłoków, coś ze spienionej wody. Leżała na zboczu pochyłym
17099  3,  6 |                             zgrzani, na obłąkanych i spienionych koniach. Ten i ów prowadził
17100  2,  2 |                             każdy dreszcz dwu duchów spierających się o poznanie wieczności,
17101  2,  17|                          długo o coś z dziadkiem się spierał. Zadziwiło to wszystkich,
17102  3,  8 |                           woźnicę - jedź no mi żywo, śpiesz się...~Wózek potoczył się
17103  2,  1 |                           Powiedz no mi - cedził nie spiesząc się - gdzie ty mieszkasz?
17104  2,  8 |                       śpiewny.~Wywoływali swe imiona spieszczone, przemienione w pocałunek
17105  3,  8 |                      Targówka. Ale nie ma już czasu. Śpieszmy się!~Wielkimi kroki minęli
17106  3,  6 |                            drzew dzwoniąc ostrogami, śpiesznie odczepiając z sęków akselbanty.~-
17107  2,  20|                       Wiednia, dokąd obadwaj rzekomo śpieszyli na karnawał. Częste wyprawy
17108  1,  2 |                              Był wściekły, bo mu się śpieszyło, toteż wciągał na się nieodzowną
17109  2,  22|                      komendant Kune, tak się przecie spietrał, że tego samego wieczora
17110  1,  3 |                             drobnej, kilku warstwami spiętrzonej. Rafał stanął w łodzi, rozstawił
17111  3,  6 |                             zlanych krowieńcem, stos spiętrzony wywróconych domostw. Za
17112  1,  8 |                              Około północy nad owymi spiętrzonymi chmurami ukazał się brzask
17113  3,  3 |                           tańczący, deklarnatorowie, śpiewacy, mówcy, zamyśleni, obojętni,
17114  3,  10|                            szczęścia kwitł na ustach śpiewaczki.~W chwilę potem zdarzyło
17115  2,  11|                           jakoby na chóry anielskie, śpiewające pieśń morza.~Daleko, ze
17116  1,  10|                          wiosenne gędziolenie ptaków śpiewały radosne, drgające życiem,
17117  3,  10|                              Amélie...~ ~Nie było to śpiewanie podlotka, które był słyszał
17118  1,  2 |                            odpowiedzi.~- Ani nam nie śpiewasz pięknych piosenek, ani grzecznym
17119  1,  4 |                          głuchą piosenkę swej duszy, śpiewkę bez słów, jeszcze nigdy
17120  2,  17|                         zapytać się... - rzekł ubogi śpiewną podlaską czy litewską mową -
17121  2,  13|                          spłoszyć chwili głębokiego, śpiewnego szczęścia, co napełniło
17122  2,  8 |                          kraj niczyj, krzyk zgodny i śpiewny.~Wywoływali swe imiona spieszczone,
17123  1,  2 |                             bębnów, fujarek, melodią śpiewów i muzyki. Kilkunastu pajuków
17124  2,  21|                          dogodną chwilę. Uda, że się spił. Człowiek pijany nie odpowiada
17125  2,  17|                           nieco wyłowić na haczyk ze śpilki - jakby już wszyscy do nogi
17126  3,  1 |                             ten by dopiero paniczowi śpilował! Na paradę ma oficer szarfy
17127  2,  1 |                           kiedy my wszyscy bezbożnie śpimy, rozwozi je po Żydach, przebrany
17128  1,  10|                                Do obiadu? - krzyknął śpioch z przerażeniem. Chłopiec
17129  2,  3 |                            przepaskę.~Ujrzał płomień spirytusu palący się na wzniesieniu,
17130  3,  1 |                           plemion ziemi, ni to groty spis, dłuta, widły, osęki...~
17131  3,  1 |                             tej sprawie dzielnie się spisało. Kapral Kwiatkowski dostał
17132  1,  14|                     najgenialniejszych poetów. Nawet spisane natchnienie proroka. Oblectamenta
17133  1,  8 |                           Tak jakby ją kazał wbić na spisę dla wiekuistego przestrachu
17134  2,  17|                         wyszło posądzenie oficerów o spisek i bunt, co przyśpieszyło
17135  1,  1 |                              w dniu hołdu! Od Pałacu Spiskiego do kościoła Panny Marii
17136  2,  21|                              żegnać, ukrywać w sobie spiskowca i, co najgorsza, śmiać się.
17137  2,  20|                    szambelana Ołowskiego. Dla obudwu spiskowców była to rzecz najobojętniejsza
17138  2,  18|                           pokojowego komina. Obadwaj spiskowi krzątali się z pośpiechem
17139  3,  6 |                            Fiszer wydobył z portfelu spisy i obadwaj z Pelletierem
17140  2,  1 |                          będziemy, jeśli twoja wola, spisywali razem różne rzeczy o tych
17141  2,  17|                            się jak u człowieka mocno spitego winem. Myśli okropne hulają,
17142  2,  21|                             kierunek jazdy. Oficerek spity jak bela gadał wciąż do
17143  3,  6 |                       puścili konie. Ciężko zahuczał śpiż. Głowy, wyloty, czopy, puste
17144  1,  16|                            cielętami, kurami, gęśmi, śpiżarnią i kredensem, siedziała tu,
17145  1,  2 |                             Były tu pokoje gościnne, śpiżarnie i składy gospodarcze. W
17146  2,  3 |                             bokach wznosiły się dwie śpiżowe kolumny. Na jednej z nich
17147  3,  6 |                        rzeczki szczerzyły się nagimi spłachciami, ale już ozime żyta płonęły
17148  2,  9 |                           wodzie cichości, niech się spłacze i ukoi w niebie wiecznym...~
17149  1,  13|                          Nigdy jak świat światem nie splamił się nasz ród takim uczynkiem.
17150  2,  17|                          ukręcą. Na nasze szczęście, splamiony Scherer opuścił dowództwo.
17151  2,  7 |                           świerki rozwarte, a u góry spłaszczone. Szczyty kolosalnych smereków,
17152  1,  1 |                           nic.~Naokół stały jodły ze spłaszczonymi szczytami jakoby wieże strzeliste,