Akt, Scena

 1   1   |        groby kładące się plemię,~Lud konał... gwiazda gasła...
 2   1   |           za gwiazdą leciałem - ~Lud skonał... ~Czas, byś go
 3 Pro   |       PROLOGU~ ~Boże! zeszlij na lud twój wyniszczony bojem, ~
 4 Pro   |       narodowéj urnie, ~Z prochu lud wskrzeszę, stawiam na mogił
 5   1, 1|          torem, ~Dwór za królem, lud za dworem,~Powkładali szkła
 6   1, 1|          z sielskiego pobliża,~A lud płacze, że zwalić nie pamiętał
 7   2, 1|        opodal od wrącego gminu; ~Lud woli pić dym węgli i zaglądać
 8   2, 1|  dłużników więzienia. ~Czwartego lud nazywa Garrikiem tragicznym;~
 9   2, 1|          drzewo oliwkowe buja,~A lud pod jego cieniem żyje. ~ ~
10   2, 1|   uczucia rozszerzy, ~I natchnie lud;~I w serca jak myśl uderzy, ~
11   3, 1|   kolumna Zygmunta, na podstawie lud zasiadł... Ludzie różnego
12   3, 1|          Mój kalambur upadł - o! lud głupi! ~Nie podjął kalamburu!
13   3, 1|        wino leje się jak woda. ~(Lud się rozchodzi.)~ ~
14   3, 2| jenerałowie moskiewscy... Prymas lud żegna, i przystępując do
15   3, 3|         III~Plac przed zamkiem i lud jak w scenie pierwszéj.
16   3, 3|         do dalszych)~Zabite...~ ~LUD~A matka?...~ ~STOJĄCY NA
17   3, 3|         Kto wie, czy to matka.~ ~LUD~O! to matka,~Inna by już
18   3, 3|          krwią polane bruki... ~(Lud częścią się rozchodzi ponury...
19   3, 3|  koronacyjny powraca do zamku... Lud przerzedzony milczy - muzyka
20   3, 3|       muzyka gra - ściemnia się. Lud rzuca się na sukno pokrywające
21   3, 3|      sukno pokrywające estradę.)~LUD~To dla nas sukno! dla nas!
22   3, 3|            Choć nie sadzi winnic lud. ~Pij, drużyno! pij, drużyno! ~
23   3, 6| Zbawiciela ponosi przykładem ~Za lud cierpiąc... ~ ~DOKTOR~Ten
24   3, 6|         góry.)~Dwóch widzisz, za lud cierpią oba; ~A jak cierpią,
25   3, 6|     Widzisz, on się poświęcił za lud. ~ ~KORDIAN~Zwaryjował!... ~ ~
26   3, 6|           to wielki człowiek! za lud się poświęcił! ~ ~KORDIAN~
27   3, 7|             Z dala naokoło placu lud warszawski. ~CHÓR~Tysiące
28   3, 7|     obraca oczy, ~Do ludu... tam lud stoi cichy, czarny, błotny. ~(
29   3, 7|           WOJSKO~(krzyczy)~Urra!~LUD~(krzyczy z dala.)~Żyje! ~(
30   3, 7|         Kryształu nie rozciągnę, lud skrócę o głowę. ~Ludy! poszlę
31   3, 7|    czerwoném żelazem... ~Lecz ty lud trzymasz głupi, bez żadnéj
32   3, 7|     niechaj go rdza toczy!~Niech lud czuje w powietrzu! A co?
33   3, 8|     żołnierzy. Na przodzie sceny lud rozmawia.)~ ~PIERWSZY Z