Akt, Scena

 1   1   |      gdy w psa wlazłszy skórę ~U nóg mu się łasiłem. Odejdź,
 2   1   |          Więc się o nią upomnę u Boga, ~Lub buntowną chorągiew
 3   1, 1|   sadzą kwiaty; ~Nieraz krzyż, u stóp samych podgryziony
 4   1, 2|      ławce darniowéj - Kordian u nóg jéj się kładzie i mówi
 5   2, 1|       droższy nad życie; wiszę u twéj szaty ~Jak kropla rosy,
 6   2, 1|      się to znaczy? ~ ~KORDIAN~U drzwi stoją wierzyciele! ~
 7   3, 1|   siarką nasadził, ~I chce się u nóg cara rozprysnąć jak
 8   3, 4|        Był to niegdyś dowodzca u wolnych Szwajcarów. ~Śród
 9   3, 4|         Gdy car wkładał koronę u stopni ołtarza, ~Trzeba
10   3, 4|     sądu sam zostaje - i klęka u stopni ołtarza za stojącym
11   3, 5| pasępna i patrzała skromniéj, ~U téj szata gwiazdami ozdobna,~
12   3, 5|       tylko za siebie - bo tam u podwoi...~(Kordian obraca
13   3, 5|     czucia krzyżem na bagnecie u drzwi sypialnego cara pokoju.)~
14   3, 6|          Człowieku, co prawisz u kata? ~ ~DOKTOR~Wyleczę
15   3, 7|   Można zyskać ruszeniem palca u téj ręki? ~To nie ruszyłbym
16   3, 7|     modli się... Kordian klęka u stóp Księdza, ten błogosławi...
17   3, 7|     brat kupi... ~Więc kupiono u ciebie zrzeczenie się tronu.~