Akt, Scena

 1   1   |         urodną; ~Twarz uwiędła i wzrok w czarném kole; ~Paszczę
 2   1, 1|      posiadł sławę, ~Jakoby miał wzrok proroczy; ~I choć stracił
 3   1, 1|    Otwarto na wsze strony, kędyś wzrok obrócił, ~Oko biegnąc po
 4   1, 1|     zgubiłem od blasku.~A kiedym wzrok odpytał, aż tu mameluki~
 5   2, 1|          z mego czoła: ~Pierwszy wzrok ludzi czoło samobójcy bada... ~(
 6   2, 1|       się w głowie, ~Gdy rzucisz wzrok w przepaści ubiegłe spod
 7   2, 1| śnieżysto błękitne. ~Gdy rzucasz wzrok omdlony, padam, słabnę,
 8   2, 1|        Patrzały na mnie; dzisiaj wzrok ojców surowy ~Aż tu, do
 9   2, 1|       blada - ~To morze.~Silniéj wzrok napnę - oczy rozedrę, otworzę, ~
10   3, 4|        gdy chcę, sto ran zadam; ~Wzrok mój przytępiał długim wiekiem,
11   3, 4|       Myśli w niebo lecącéj twój wzrok nie dosięże...~Więc oto
12   3, 4|   demaskują się... Kordian rzuca wzrok dokoła, zamyśla się - i
13   3, 5|        twego nie widzę, lecz mój wzrok upada ~Tam, gdzie wskazujesz
14   3, 6|   Kordiana)~Ot - ta...~ ~DOZORCA~Wzrok Eskulapa niedobrze przeziera,~