Tom, Rozdzial

  1      1, I     |       nieprzytomną. Lecz na szczęście Ludomira, co utaić przed damami dotąd
  2      1, II    |                     Rozdział II ~LIST LUDOMIRA DO TELIMENY~"W Krzewinie,
  3      1, II    |               ręku moim, blisko serca Ludomira śliczna głowa Malwiny spoczywała,
  4      1, II    |         ukochana, jedyna przyjaciółko Ludomira; póki on żyć będzie, póty
  5      1, III   |         rozdziałach widzieli, poznały Ludomira.~ ~
  6      1, IV    |           krosienek i Malwina prosiła Ludomira (który między innymi rzeczami
  7      1, IV    |       widziała takiego spojrzenia jak Ludomira, osobliwie kiedy na Malwinę
  8      1, IV    |        zamieszkani? Na te słowa twarz Ludomira zmieniła się zupełnie i
  9      1, V     |              uprzedzeniem natychmiast Ludomira pokochała, pobłażając nawet
 10      1, V     |         niekoniecznie życzyła wyjazdu Ludomira, wsparta poważnym zdaniem
 11      1, V     |         wydawał, jak wtórowany głosem Ludomira; i kiedy razem śpiewali: "
 12      1, V     |      doznawała. Miło jej było słuchać Ludomira, miło jej było uczyć się
 13      1, V     |       szczególniejszy miał jeszcze do Ludomira afekt, bo choć zawsze o
 14      1, V     |              nie trzeba, że choć ręka Ludomira dawno była zagojoną, nikt
 15      1, V     |           Malwinie? Malwina czy kocha Ludomira? Ja na to odpowiedzieć nie
 16      1, VI    |            natychmiast zaczęła szukać Ludomira, ale w tłoku kryjącego się
 17      1, VI    |    przystrojona, odtąd zwała się łąką Ludomira.~- O! niech ona przynajmniej
 18      1, VI    |             czasem przypomni biednego Ludomira! - odpowiedział on z najgłębszym
 19      1, VII   |               dowodów zajęcia się nią Ludomira. Ale ten dzień minął. Niestety!
 20      1, VII   |              przypomni kiedy biednego Ludomira", słowa, które z tak bolesnym
 21      1, VII   |              wypływały z przytomności Ludomira, ale te kilka słów wyrzeczonych
 22      1, VII   |               ale oczy podniósłszy na Ludomira postrzegła wyryty na jego
 23      1, VII   |               żywo w sercu czuła, ile Ludomira kochała, że nie mogąc pojąć,
 24      1, VIII  |             Rozdział VIII ~LIST DRUGI LUDOMIRA DO TELIMENY~"16 sierpnia,
 25      1, VIII  |              reszta świata żadnej dla Ludomira nie ma ponęty. Do Ciebie
 26      1, VIII  |              szczęścia, którego serce Ludomira, do cierpienia tylko przywykłe,
 27      1, VIII  |             wygasły na zawsze w sercu Ludomira! Ale wybacz, Matko! wybacz...
 28      1, VIII  |                która dzieli na zawsze Ludomira od Malwiny, u nóg jej moje
 29      1, VIII  |        imienia nawet, nieszczęśliwego Ludomira! Matko! jechać trzeba. Jutro
 30      1, IX    |       następuje, czytać zaczęła:~List Ludomira do Malwiny~"Malwino? kocham
 31      1, IX    |             raptownie Malwinę. Miłość Ludomira, uczciwość postępku jego
 32      1, IX    |              łez. które z oczu jej na Ludomira list spadały, raz jeszcze
 33      1, IX    |   przedsięwzięła natychmiast o liście Ludomira nie wspominać, a do tego
 34      1, IX    |            nad tajemnym postępowaniem Ludomira i które dla niej nieznośnymi
 35      1, IX    |            wszystkim, co się tylko do Ludomira ściągało.~Te wszystkie przyczyny
 36      1, X     |           pierwszej chwili zniknienia Ludomira Malwina, podług tego, co
 37      1, X     |        przyjaciółek, i gdy od wyjazdu Ludomira każde miejsce jednakowym
 38      1, XI    |        postrzegłam, poznałam, kogo... Ludomira! Ach, Wando! mego niegdyś
 39      1, XI    |              Ach, Wando! mego niegdyś Ludomira, dziś zaś Ludomira Dorydy,
 40      1, XI    |            niegdyś Ludomira, dziś zaś Ludomira Dorydy, szczęśliwej Dorydy!
 41      1, XI    |           Melsztyńskim tegoż poznałam Ludomira, którego awanturnikiem niedawno
 42      1, XI    |          porzucić miejsca, z któregom Ludomira widziała? I cóż widziałam,
 43      1, XI    |              cóż widziałam, niestety? Ludomira patrzącego na Dorydę, tym
 44      1, XI    |         posiada Warszawa.~Wando! głos Ludomira, który tyle ma mocy na całym
 45      1, XI    |             ten moment wszystkich win Ludomira zapomniawszy z szczerością
 46      1, XI    |        najgorętszą miłością tchnących Ludomira w Krzewinie, ten komplement,
 47      1, XI    |               bom skutek ich w oczach Ludomira poznała. Smutnie zamilkł,
 48      1, XI    |              mnie wcale, a co gorzej, Ludomira coś się boję. Na moją biedę
 49      1, XI    |               lepiej dla mnie, będzie Ludomira pilnować! Żebym tylko doszedł,
 50      1, XI    |                że nagłe zjawienie się Ludomira to sprawiło. Czy się już
 51      1, XI    |                Przez czas niebytności Ludomira z opieki go nie spuszczałem
 52      1, XII   |           mogę!~Jak tylko w Warszawie Ludomira poznałam, żal, niepokoje
 53      1, XII   |              wszystkiemu winna.~Dziad Ludomira, od którego on władzy zależy,
 54      1, XII   |         poznałaś, ilem ja w Krzewinie Ludomira kochała. Oddychać i kochać
 55      1, XII   |             przejmował serce moje dla Ludomira w Krzewinie - Wando!...
 56      1, XII   |          sposobów szukała, by czernić Ludomira w oczach Malwiny, a ją w
 57      1, XII   |              dla tej Malwiny, którą i Ludomira rozumieją strasznie zajętego;
 58      1, XII   |          majorze, to ci ręczę, że nad Ludomira przekładać cię będzie.~Major
 59      1, XII   |            układów, unikała zawsze od Ludomira; nim jednym jednak będąc
 60      1, XIII  |            tylko, ale i twarz ujrzała Ludomira, którego wprzódy nie była
 61      1, XIII  |             długą odszedł twarzą, ale Ludomira najzupełniej się wypogodziła,
 62      1, XIII  |      przyczyna zbyt ważna przymuszała Ludomira taić swoje postępki, zamilkła
 63      1, XIV   |               i o płochości obyczajów Ludomira, przejęta jedynie dobrym
 64      1, XIV   |           ciemności kościoła, Malwina Ludomira poznała. Wzrok jego najtkliwszą
 65      1, XIV   |             przeraził ją natychmiast. Ludomira dostrzec nie mogła. Chciała
 66      1, XIV   |            widziała, czy nie spotkała Ludomira, wziąwszy ją pod rękę, między
 67      1, XIV   |           zasnąć mogła. Troskliwość o Ludomira i myśl, jak się zadziwić
 68      1, XIV   |        rozmowę. Czułość i wdzięczność Ludomira z niewypowiedzianym szczęściem
 69      2, XV    |             się jakiejkolwiek bądź od Ludomira wiadomości.~- Czy nikt nie
 70      2, XV    |              której jeszcze mogła się Ludomira spodziewać. Czuła dobrze,
 71      2, XV    |       determinacji, na którą względem Ludomira w przeszłym dniu zdobyła
 72      2, XV    |            miała, czy być obrażoną na Ludomira, czyli też litować się nad
 73      2, XV    |           kochania i śmierci rodziców Ludomira.~Historia Taidy przez księżnę
 74      2, XV    |               kiedy pierwszy raz imię Ludomira dało się słyszeć Taidzie.
 75      2, XV    |         będzie miał chlubę waleczność Ludomira, cnoty jego i poświęcanie
 76      2, XV    |              było Taidzie zakochanego Ludomira w toż samo omamienie wprowadzić -
 77      2, XV    |            przed światem wyrzekła, że Ludomira kocha), iż rękę jej księciu
 78      2, XV    |             tego miejsca rzucały. Tam Ludomira pochowano i pod smutnym
 79      2, XV    |         szczęśliwie, a potem w grobie Ludomira spocząć na wieki było jej
 80      2, XV    |         przytuliła, zaleciła, by imię Ludomira nosił, zaleciła, żeby ją
 81      2, XV    |            zaleciła, żeby ją w grobie Ludomira pochowano, a potem te słowa
 82      2, XV    |               rozkazem zwłoki Taidy i Ludomira, a syn ich stał się celem
 83      2, XV    |               nim nie rozłączył, imię Ludomira podług życzeń matki mu zostawił,
 84      2, XVI   |              pięknej Taidy, tej matki Ludomira, którego dziecinność opuszczona
 85      2, XVI   |                 o Boże! minęły... dla Ludomira..." Tu był wydarty duży
 86      2, XVI   |          żalom, ale Malwina pamiętała Ludomira w Krzewinie ponurego raczej
 87      2, XVI   |              zwierciadle była ujrzała Ludomira. A w wilią, gdy podczas
 88      2, XVI   |              zbyteczna i roztrzepanie Ludomira było tylko udaniem, którym
 89      2, XVII  |          czerniąc trochę w jej oczach Ludomira. Udaj się tylko do Dorydy,
 90      2, XVII  |               Florynka, Malwina takoż Ludomira w Krzewinie była poznała,
 91      2, XVII  |              odebrałem, który widział Ludomira i zabawną nawet anegdotę
 92      2, XVII  |           Krzewinie wszystkie w sercu Ludomira uiszczonymi dla niej zdawały
 93      2, XVII  |                Od tego zaś czasu, jak Ludomira w Krzewinie poznała, świat
 94      2, XVIII | usprawiedliwienie tajemnych postępków Ludomira usłyszeć i w obfitości serca
 95      2, XVIII |        dlaczego Malwina, nieznajomego Ludomira w Krzewinie tak nadzwyczajnie
 96      2, XIX   |             iż nie raniąc go rozbroił Ludomira i natychmiast oręż jego
 97      2, XX    |              o tej samej niemal porze Ludomira była poznała w Krzewinie.
 98      2, XX    |              boleści wyryty na twarzy Ludomira, przestrogi ciotki tylokrotnie
 99      2, XX    |          Malwina ujrzała drugą postać Ludomira. Postać ta okropność i rozpacz
100      2, XX    |         doktor postrzegłszy, że widok Ludomira w obłąkaniu gorączki lękać
101      2, XXI   |           rozrzewnienie widząc smutek Ludomira, trwoga o życie jego, które
102      2, XXI   |               że gdy o szczęście szło Ludomira, chętnie moje poświęcić
103      2, XXI   |           mnie dotąd przeraża. Postać Ludomira powtórzoną raptownie ujrzałam;
104      2, XXI   |             to może nieszczęśliwą dla Ludomira... wróżbą może dla Malwiny
105      2, XXII  |      Rozrzewniła się nad wspomnieniem Ludomira jak nad wspomnieniem kochanka.
106      2, XXII  |            jej i jej męża wnuka swego Ludomira mającego wtedy rok trzeci
107      2, XXII  |              szczegółach dziecinności Ludomira aż do momentu, gdy go Zdzisław
108      2, XXIV  |            Wypis części listu księcia Ludomira Melsztyńskiego do dziada
109      2, XXIV  |             pierwszym wstępie powrotu Ludomira nie przykre zmieszanie (
110      2, XXIV  |        tegorocznego wesołego, pustego Ludomira szczerze przekładała w myślach
111      2, XXIV  |          rozumiem - czytała w sercach Ludomira i Wandy jak może oni sami.
112      2, XXV   |        otoczonej wkoło drzewami, łąką Ludomira przezwanej. Niespodziewany
113      2, XXV   |            napisem przed rokiem przez Ludomira położony niezmiennie jak
114      2, XXV   |             się przeniesioną na "łąkę Ludomira", gdzie niebo pogodne i
115      2, XXVI  |               na papierku imię i wiek Ludomira dokładając, że to dziecko
116      2, XXVI  |         mógłby miejsce jego kochanego Ludomira zabierać. Niepewność, troskliwość.
117      2, XXVI  |                rozkazać, aby oba imię Ludomira nosili, i oddawszy duszę
118      2, XXVI  |            tegoż Dżęgi wyznanie, imię Ludomira, które nosi ten młodzieniec,
119      2, XXVI  |             szlachetną i tkliwą duszę Ludomira (bo Płomieńczyka odtąd już
120      2, XXVI  |             znając tedy, mówię, duszę Ludomira, łatwo się pojmie, jakie
121      2, XXVI  |     kiedykolwiek bywała.~Stan zdrowia Ludomira, słaby i tak niedawno nawet
122      2, XXVI  |         spokojniejszą będąc o zdrowie Ludomira, o polepszeniu którego ją
123      2, XXVII |          powiedziała, miotały umysłem Ludomira i zbolałe jego burzyły serce.
124      2, XXVII |              drogimi są znajomościami Ludomira. Ale widok wału osobliwie,
125      2, XXVII |              i padła bez mocy na ręce Ludomira. Czymże by najdłuższe mowy
126      2, XXVII |             Malwina wyrwała się z rąk Ludomira; lecz choć łzy kropliste
127      2, XXVII |                tej Malwiny, która bez Ludomira żadnego już nie mogłaby
128      2, XXVII |            słowa całkiem zajęły serce Ludomira, nie przedsięwezmę określać,
129      2, XXVII |             jestestwa w tej chwili od Ludomira w całym przyrodzeniu pojąć
130      2, XXVII |              Oczy moje widziały w nim Ludomira, serce moje nigdy w nim
131      2, XXVII |                serce moje nigdy w nim Ludomira nie znalazło i mimo tego
132      2, XXVII |               Ludomirem i razem tegoż Ludomira w świetnej postaci księcia
133      2, XXVIII|               długą zdała się rozmowa Ludomira z Malwiną; ale, niestety,
134      2, XXVIII|        obrotów, jakie wziął odtąd los Ludomira, Malwiny i wszystkich wzmiankowanych
135      2, XXVIII|         radością przyjął oświadczenie Ludomira, gdy ten mu wyznał, że od
136      2, XXVIII|            przypomni sobie, poznawszy Ludomira, jedyną wadę w nim znajdowała,
137      2, XXVIII|             był przedsięwziętym przez Ludomira, by się zjechać z matką
138      2, XXVIII|             jej była się wszczęła dla Ludomira; równie takoż niezmiennie
139      2, XXVIII|             Malwiny natychmiast serce Ludomira zrozumiało; najszczerzej