Tom, Rozdzial

  1   DoMo       |        zupełny w naszym języku czyni mi nadzieję, że moja praca
  2   DoMo       |           korzystnym być może. Zdaje mi się, że przepisy, prawdy,
  3      1, I    |         Teraz co burza minęła, zdaje mi się, że duszno tu w pokoju.
  4      1, I    |              siostrzyczko, zaśpiewaj mi jednę z tych pieśni, które
  5      1, I    |             sprawił na każdym.~- Jak mi Bóg miły - żegnając się
  6      1, II   |          dość podróży; jechałem, boś mi jechać kazała, widząc mnie
  7      1, II   |            Ale, Matko kochana, zdaje mi się stąd słyszeć ciebie
  8      1, II   |              czuł. O dziesiątej dano mi znać, że czekają na mnie
  9      1, II   |             wszystko smaczne zdawało mi się. Przy Malwiniem siedział.
 10      1, IV   |            moich próśb, Ciocia nigdy mi dalszego wojażu nie dozwoliła
 11      1, IV   |      Ludomirze (który zresztą bardzo mi się podoba) postrzegam wszelako
 12      1, IV   |              przydatne nikomu; niech mi więc wolno będzie na to
 13      1, IV   |            tego nie przyznaje, zdaje mi się nie bardzo być zdrowa
 14      1, V    |              do tego znajduję, niech mi wolno będzie szczere dać
 15      1, V    |    wyobrażenie mojej Malwiny i niech mi będzie wybaczono, jeśli
 16      1, V    |           razić boleśnie, przypomina mi, co autor jeden niemiecki
 17      1, VI   |               żaden koncept do głowy mi nic przychodził. Ludomir
 18      1, VIII |           jeszcze w Krzewinie zostać mi się godziło, bom swoją tylko,
 19      1, IX   |          moją.~Ale, Malwino, wierzaj mi, wierzaj, bo to tak prawda,
 20      1, X    |              sądzić, najlepiej zdaje mi się o tym wszystkim jak
 21      1, XI   |          wyszczególniać Ci, co tylko mi się zdarzy. Najmilszą dla
 22      1, XI   |            czemu łatwo uwierzysz, że mi z głębi duszy żal było z
 23      1, XI   |          przyjemnościami nic takiego mi nie utworzy, co bym tak
 24      1, XI   |      bynajmniej nie przerywała, dały mi porę do przyjemnego dumania.
 25      1, XI   |          powietrza, wszystko zdawało mi się widzieć znowu i czuć
 26      1, XI   |           mimowolnie i serce zaczęło mi bić, nie wiem dlaczego.
 27      1, XI   |             miasta. Cóż tu murów! aż mi się duszno zrobiło; cóż
 28      1, XI   |             cóż tu hałasu! Postylion mi powiedział, że to godzina,
 29      1, XI   |         które na nią czekały. Smutno mi się zrobiło. Ja bez żadnego
 30      1, XI   |            wprowadzić. Najgrzeczniej mi odpisała i jutro o godzinie
 31      1, XI   |            znajduję, że żarty nie są mi już do twarzy, więc po prostu
 32      1, XI   |             dom. Księżna powiedziała mi, że to pałac ministra wojny.
 33      1, XI   |      przywitał; ale nic nie wiem, co mi mówił, a on zapewne jeszcze
 34      1, XI   |              ona jest. Odpowiedziała mi, że to hrabina Nel..., najpierwsza
 35      1, XI   |     wyobrażeniem wielkiego pana zdał mi się być Zdzisław książę
 36      1, XI   |             którego księżna W*** tak mi nazwała, dokładając: Jest
 37      1, XI   |            we mnie. Koniecznie zdaje mi się, żem go gdzieś już widziała.
 38      1, XI   |        oczach ma jakiś wyraz, któren mi się zdaje być dawno znajomym.
 39      1, XI   |           polegała ze śmiechu. Łatwo mi się było domyślić, że ze
 40      1, XI   |        dlatego może Doryda przyjemną mi się nie zdała.~W tym stanie
 41      1, XI   |              komplementu. oświadczył mi wtedy, że gdyby książę pułkownik
 42      1, XI   |             jechać możemy - szepnęła mi księżna W***.~Wyjechałyśmy,
 43      1, XI   |             zepsute dziecko - rzekła mi - ten młody książę Melsztyński?
 44      1, XI   |             Księżna W*** powiedziała mi. że blisko od roku zostaje
 45      1, XI   |              obchodzi i coś smutnego mi się robi myśląc o nim. Pamiętasz,
 46      1, XI   |              cieszy, przeraża i jest mi dotąd niepojęte.~Wiesz z
 47      1, XI   |             niezmiernie długi zdawał mi się; z jakąś trwogą na ten
 48      1, XI   |             chmury rozpędził, odwagi mi dodał wlewając w serce tę
 49      1, XI   |            się o mnie dobijali, i to mi nie było markotno, bo Doryda
 50      1, XI   |              duszącą powłoką zdawała mi się zaćmioną. Ale, Wando,
 51      1, XI   |        spojrzenie, to spojrzenie tak mi dobrze znajome, i natychmiast
 52      1, XI   |          natychmiast zrozumiałam, że mi serce bić przestało i krew
 53      1, XI   |      odpowiedziała, ale Doryda czasu mi do tego nie zostawiła, skończywszy
 54      1, XI   |       zasłużysz i że wkrótce stawisz mi się, łaskawie myślę Cię
 55      1, XI   |       grzecznością i szczerością już mi to nawet powiedziała. Oj,
 56      1, XII  |         Oddychać i kochać go zdawało mi się nierozdzielne. Widziałaś
 57      1, XII  |          mnie smuci, męczy, wszystko mi truje. - Wando, jeszcze
 58      1, XII  |         strony to nie miłość, możesz mi wierzyć, tylko chęć dogodzenia
 59      1, XIII |            do kobiet księżnej i igłę mi z nitką przynieś, żebym
 60      1, XIII |           nikt mnie nie chciał i nic mi się nie wiedzie!~Te "nikt"
 61      1, XIII |            znaczyło Malwinę, te "nic mi się nie wiedzie", że ona
 62      1, XIII |        kwestarek. Spodziewam się, że mi nie odmówisz szczęścia dzielenia
 63      1, XIII |          wkrótce zepsuć mogą! Kto by mi był powiedział, że ten Ludomir,
 64      1, XIV  |             wpojona, z wiekiem stała mi się właściwą; ona pogodne
 65      1, XIV  |            wychowanych panien, zdaje mi się, że powinny się tworzyć
 66      1, XIV  |              to na szpitale.~- Dajże mi pokój i nie przeszkadzaj,
 67      1, XIV  |          towarzyszyć, ale odechciało mi się tego, bo w szubce chodzić
 68      1, XIV  |      obojętność. Żadne zdarzenie już mi bardzo dokuczyć nie może,
 69      1, XIV  |           nie może, spokojność staje mi za szczęście, a oddanie
 70      1, XIV  |              był kiedyś ubogi, nędza mi była dobrze dokuczyła. Dlatego,
 71      1, XIV  |              kazał wystawić, zadatek mi dał, bym mógł rybactwem (
 72      1, XIV  |               to tak się cieszył, że mi jeszcze śmieszne teraz,
 73      1, XIV  |              przypomnę. Worek chciał mi dać swój z pieniędzmi, ale
 74      1, XIV  |             i wam przypomina, żeście mi największą uczynili przysługę,
 75      1, XIV  |          uczynili przysługę, oddając mi jedyny skarb, co posiadam
 76      2, XV   |            zranionym sercem te słowa mi powiedział: "Niech księżna
 77      2, XV   |          Zdzisław naówczas pokazywał mi list nieszczęśliwej córki
 78      2, XV   |             nie będzie! Ta myśl daje mi odwagę zgłoszenia się do
 79      2, XV   |             Cię błagam; nie odmawiaj mi go, abym z błogosławieństwem
 80      2, XVI  |        dowiedzieć, bo dziadulo kazał mi wziąść tego szczupaka w
 81      2, XVII |            komeraże warszawskie, coś mi wiernie przez całą zimę
 82      2, XVII |            lube moje lenistwo szepce mi, że niebezpieczną jest rzeczą
 83      2, XXI  |       wszelką nawet przytomność była mi odjęła i podczas której
 84      2, XXI  |           momentu wszelkiego broniło mi zatrudnienia. Przyczynę
 85      2, XXI  |             duszy mojej działo, jest mi niepodobna; tkliwe rozrzewnienie
 86      2, XXI  |             je czuję, im trudniejsze mi się zdają do wypełnienia.
 87      2, XXI  |            że cudze szczęście zawsze mi pierwej jest na myśli jak
 88      2, XXI  |         którego zjawienie się zmysły mi naówczas odjęło, a wspomnienie
 89      2, XXI  |           bym go mogła. Wando? wierz mi, to nie było omamienie,
 90      2, XXI  |             zmiana powietrza pomocną mi być może, i w tym z życzeniem
 91      2, XXI  |            nie wspominaj, bo może by mi przyszło z boleścią widzieć,
 92      2, XXIII|             sam w stanic pisać kazał mi tymczasem donieść o tym
 93      2, XXIV |  okoliczności zaklinając, aby chciał mi donieść, co tylko o tym
 94      2, XXIV |            był wymaszerował, odpisał mi najgrzeczniej, we wszystkie
 95      2, XXIV |             pocieszającej wiadomości mi nie dał. W samej istocie,
 96      2, XXV  |             mój ojcze - rzekła - tak mi zdaje się być znajomym,
 97      2, XXV  |    prawdziwym darem Opatrzności stał mi się. Usłałem go trawą i
 98      2, XXV  |       najszlachetniejszych dziękując mi o sobie tyle mi tylko zrazu
 99      2, XXV  |            dziękując mi o sobie tyle mi tylko zrazu powiedział,
100      2, XXV  |         twoim przeznaczeniem. Pozwól mi więc rozumieć, że los twój
101      2, XXV  |            przed tobą - odpowiedział mi na to - i ojcowska twoja
102      2, XXV  |            tyle mam dowodów, zaręcza mi, że nie bez tkliwości słuchać
103      2, XXV  |         czułość i starania zastąpiły mi tę, którą los mi był odebrał.
104      2, XXV  |           zastąpiły mi tę, którą los mi był odebrał. Jej to sercu
105      2, XXV  |          Wiek mój i zdrowie - rzekła mi raz - odejmują mi użycie
106      2, XXV  |             rzekła mi raz - odejmują mi użycie wielu zatrudnień
107      2, XXV  |              słowa najdroższym stały mi się rozkazem i pożegnawszy
108      2, XXV  |          czułość, prawa do jej serca mi dają... Alić dnia jednego
109      2, XXV  |            długich wahaniach wyznała mi, że matką moją nie jest...
110      2, XXV  |          przeciągu czasu od tej pory mi się wydarzyło, gdy już nie
111      2, XXV  |          drugimi za ojczyznę wylewać mi wolno, duszy mojej dogadzała.
112      2, XXV  |     najlepiej postrzec się dają) tak mi go drogim uczyniły że gdy
113      2, XXV  |            znowu się otworzyła i tak mi zasłabł, że nie mogąc już
114      2, XXV  |           przypadku śmierci przesłać mi zalecił, a że zwłoki jego
115      2, XXV  |               któren najszczególniej mi opisał, złożyć każę, najsolenniej
116      2, XXV  |   niespodzianego szczęścia raptownie mi się ukazał i pokrzepił umysł
117      2, XXVI |              jej nadbiegli. Niełatwo mi będzie pomieścić w jednym
118      2, XXVI |          najprędzej powiedzieć, a co mi jednak tak ciężko jest coś
119      2, XXVI | przywłaszczyć sobie to dziecko, i to mi powiedziawszy natychmiast
120      2, XXVI |              i tak gdy kapitan kazał mi go wziąć na ręce i nieść
121      2, XXVI |           się biedne dzieciątko, żal mi go było porzucać i żegnając
122      2, XXVI |              się nieraz obzierał, bo mi serce przyrosło było do
123      2, XXVI |              osobliwy i nadto dobrze mi pamiętny (bo przez kilka
124      2, XXVI |         dopominać się będziesz, myśl mi przyszła zataić urodzenie
125      2, XXVII|       ujrzała w tej chwili na zawsze mi pamiętnej, gdy w dzień turniejów,
126      2, XXVII|             chęć, która jedynie dała mi zwycięstwo. Malwino! wczoraj
127      2, XXVII|           nieba! - zawołał - i życie mi już teraz odebrać możecie,
128      2, XXVII|             porzucić. Karz mnie, każ mi umrzeć, ale nie każ mi od
129      2, XXVII|           każ mi umrzeć, ale nie każ mi od ciebie się odrywać; tego
130      2, XXVII|           bolesnych uczuć łatwiej by mi było je opisać, ale radość
131      2, XXVII|        radość i szczęście nadto mało mi są znajome, ażebym dokładnie
132      2, XXVII|      kawałkiem muślinu, któren wiatr mi wyrwawszy w Cygana sieć
133      2, XXVII|        księcia Melsztyńskiego kochać mi już nie było podobno. Jednak
134      2, XXVII|              teraz dochodzę, dokonać mi tej przysięgi nie dozwolił,
135      2, XXVII|             mego różniącego się) był mi tylko znajomy. Krzyk mój