Tom, Rozdzial

  1      1, I     |           zagram ci owego mazurka, który, jak mówisz, najzabawniejsze
  2      1, I     |      kamerdyner, poczciwy i dobry, który wszystkie miał zalety, ale
  3      1, I     |          oznajmując, że ów piorun, który wszystkich przeraził, padłszy
  4      1, I     |        przestrogi starego Marcina, który wiele rzeczy za te o zdrowie
  5      1, I     |     zemdloną na ręku nieznajomego, który, szczęśliwie uratowawszy
  6      1, I     |          być tenże sam nieznajomy, który wprzódy jak cień tylko mignął
  7      1, I     |          powinnaś rycerza naszego, który jeżeli nie z inszej strony,
  8      1, II    |      różową bladą wstążką wiązany, który trochę zasłaniał twarzy
  9      1, III   |            niej umartwieniem. Mąż, który niewyrozumiałą zazdrość
 10      1, III   | przyjmowała nikogo do siebie, mąż, który rzadko kiedy nawet ją widywał,
 11      1, III   |     odziana po księżyca promieniu, który wąskimi dobywał się oknami,
 12      1, III   |    raptownie jej donieśli, że mąż, który jak zwykle dnia tego był
 13      1, IV    |          Malwina prosiła Ludomira (który między innymi rzeczami przedziwnie
 14      1, IV    |          że w tym samym Ludomirze (który zresztą bardzo mi się podoba)
 15      1, V     |       domyślać się umiał.~Ludomir, który kochał wszystko, co Malwina
 16      1, VI    |           usłyszała odgłos muzyki, który coraz dalej ją prowadząc
 17      1, VI    |     Podwieczorek wszystkich zajął, który gdy się trochę późno zaciągnął,
 18      1, VII   |    wyrzeczonych stały się urokiem, który ją z nader miłego oczarowania
 19      1, VII   |        rzekła:~- O Boże litościwy, który Ojcem pozwalasz nazywać
 20      1, VII   |            sobą i wyszła na taras, który wokoło dom opasywał. Ranek
 21      1, VII   |      tarasu Malwina weszła na wał, który panował nad brzegiem łachy,
 22      1, VII   |          że ten słaby cień gniewu, który między innymi uczuciami
 23      1, VII   |      przyczyny nadchodzących osób, który z daleka usłyszeli, przerwał
 24      1, IX    |            ostatnim ogniwem więzu. który ją z Ludomirem połączał.
 25      1, X     |        potrafię, żeby ten Ludomir, który coś tak szczególnie szlachetnego
 26      1, XI    |            mnie gospodarzowi domu, który mnie najgrzeczniej przywitał;
 27      1, XI    |       Wyraz niemal zawsze drwiący, który się maluje na jej twarzy,
 28      1, XI    |   uśmiechem dołożyła, z uśmiechem, który wyrażał, że o powrocie młodego
 29      1, XI    |            uwiadomiona. Starościc, który nie traci nigdy sposobności
 30      1, XI    |   walcowałam z majorem Lissowskim, który uchodzi tu za najlepszego
 31      1, XI    |            księcia Melsztyńskiego, który najżywiej pragnie być jej
 32      1, XI    |    Warszawa.~Wando! głos Ludomira, który tyle ma mocy na całym jestestwie
 33      1, XII   |         tym głos jakiś wewnętrzny, który rzadko oszukuje, upewnia
 34      1, XII   |          udzielają sercom naszym i który całkiem przejmował serce
 35      1, XII   |       zwykłego wyrazu melancholii, który w Krzewinie nieraz wskroś
 36      1, XII   |          chęć dogodzenia dziadowi, który związku wnuka z panią S***
 37      1, XII   |         ale chęć przecięcia węzła, który całą tę tajemnicę utrzymywał,
 38      1, XIII  |         wyrazem czułości i smutku, który tyle ją ujmował w Krzewinie,
 39      1, XIII  |         delikatność utworzyć mogą, który wypełnienie obowiązków za
 40      1, XIII  |         najsłodszą miał powinność, który szczęściem i przyjemnością
 41      1, XIV   |      kwesty przyłożyć. Kamerdyner, który gazetę czytał przy oknie,
 42      1, XIV   |  pochwycony ładunek z 50 dukatami, który na biurze leżał, nagle w
 43      1, XIV   |           będę - rzekła do Włocha, który od godziny czekając bardzo
 44      1, XIV   |      powolne kroki mnicha jednego, który przechodząc sklepionym gankiem
 45      1, XIV   |         pęk goździków pierzastych, który trzymał w ręku, oddając
 46      1, XIV   |            Malwina weszła do sadu, który z boków wysokimi stroiszami
 47      1, XIV   |           sędziwy, ciemnej twarzy, który na długiej żerdzi podrywką
 48      1, XIV   |           na ziemi, ale Bóg dobry, który i o Cyganach pamięta, pozwolił,
 49      1, XIV   |         Malwiny wzbudziły i Dżęga, który chętnie rozprawiał, tak
 50      1, XIV   |          po miesięcznym promieniu, który na niego uderzał, postrzegłem
 51      1, XIV   |            strony płotu człowieka, który nad brzegiem Wisły po piasku
 52      1, XIV   |           na tego dziwnego człeka, który się chciał topić dlatego,
 53      1, XIV   |       pożegnała poczciwego Cygana, który ledwo że i ją wariatką nie
 54      1, XIV   |        przechodząc dźwięk organów, który się po sklepieniach tej
 55      2, XV    |            tej chwili z wolą ojca, który nigdy nikogo godnym córki
 56      2, XV    |        okropną, a nieczułość ojca, który pysze swojej dogadzając
 57      2, XV    |          życia, był jedyny sposób, który im zostawał.~Nieszczęśliwy
 58      2, XV    |          żonę nad wszelkie wyrazy, który by rad nieba jej przychylić,
 59      2, XV    |        staranie o małym Ludomirze, który daleko dłużej, niż się spodziewała,
 60      2, XV    |              a tym fatalnym losem, który zdawał się truć wszystkie
 61      2, XVI   |            rzuciła oczy na stolik, który stał pod oknem, i postrzegła
 62      2, XVI   |       Rózię, wnuczkę Dżęgi Cygana, który szczupaka z swego połowu
 63      2, XVII  |            księcia Melsztyńskiego, który z Warszawy, rozumieć by
 64      2, XVII  |        mógł skleić jaki pasztecik, który Ci się zda na co w Twoich
 65      2, XVII  |         list od Alfreda odebrałem, który widział Ludomira i zabawną
 66      2, XVII  |            Alfreda pokazał. Major, który właśnie tego pragnął, z
 67      2, XVII  |        naturalnym.~Przeciąg czasu, który minął aż do powrotu księcia
 68      2, XVII  |            znowu nastąpi, jak ten, który ledwie dobić potrafiła.~
 69      2, XVIII |  utrzymywały, że to zmienny kolor, który niestałość wróży. Lecz młody
 70      2, XIX   |    wspomnień Jana III, tego króla, który nigdy rycerzem być nie przestał,
 71      2, XIX   |         rycerzem być nie przestał, który zalotność łącząc z odwagą
 72      2, XIX   |            ręku łańcuch turkusowy, który stać się miał własnością
 73      2, XIX   |            lwa leżącego spokojnie, który łapę na laurowym trzymał
 74      2, XIX   |       gonitwach.~Nareście ostatni, który wjechał w szranki, był Ludomir
 75      2, XIX   |       zezwolili, widok się ukazał, który baczność powszechną na siebie
 76      2, XIX   |      uderzył na swego przeciwnika, który w wytrwałej spokojności
 77      2, XIX   |         zbroi. Książę Melsztyński, który wkrótce nadszedł, najżywszą
 78      2, XX    |    zupełnie, a książę Melsztyński. który tyłom obrócony do szpaleru
 79      2, XX    |          pomaga. Przecież felczer, który w Wilanowie mieszkał i po
 80      2, XXII  |           od Zdzisława z Warszawy, który ustaw-nie o wnuka będąc
 81      2, XXII  |          się słyszeć i odgłos ten, który się dobrze rozlegał wpośród
 82      2, XXIII |           koni za nieprzyjacielem, który z oddziałem jednym ucieczkę
 83      2, XXIII |           jednym ucieczkę udawał i który wyprowadziwszy już księcia
 84      2, XXIII |           żołnierz z innego pułku, który trafem był tam w bliskości,
 85      2, XXIII |            winien. On mimo zmroku, który nie dozwalał drogi rozeznawać,
 86      2, XXIII |            ta była myśl Zdzisława, który przy tym może przewidywał
 87      2, XXIV  |      Krzewina, książę Melsztyński, który nad wszystko tego pragnął,
 88      2, XXIV  |          wiedzieć może. Pułkownik, który już o kilka mil był wymaszerował,
 89      2, XXIV  |       uczucia. Książę Melsztyński, który bez tego długo smutnym być
 90      2, XXIV  |        zwykłym sposobem jej bycia, który miłym jej był dosyć i nic
 91      2, XXIV  |         jakowyś gatunek szczęścia, który do romansowej jej imaginacji
 92      2, XXIV  |        Zieńkowa i Dżęga, ów Cygan, który gdy się był dowiedział,
 93      2, XXV   |      uśmiech młodości i szczęścia, który zwykle umilał wesołą twarz
 94      2, XXV   |           było z daleka i chłopak, który Malwinę przewoził, wiosłem
 95      2, XXV   |    przysłuchiwała się zakonnikowi, który tak dalej mówił:~- Nie mogąc
 96      2, XXV   |            leżącego młodego ułana, który, gdym bliżej się przypatrzył,
 97      2, XXV   |            przerywała zakonnikowi, który mowę swoją tak ciągnął:~-
 98      2, XXV   |      ogrodu wychodzi w las bukowy, który głęboką brzozy dolinę. Tam
 99      2, XXV   |       cieniem wewnętrznego smutku, który nawet mimowolnie w o-czach
100      2, XXV   |         tyczących się przyjaciela, który choć jej nie był znajomym,
101      2, XXV   |        niespodzianie Dżęgę Cygana, który wiodąc ją po różnych i długich
102      2, XXV   |    uśmiechem młodości i szczęścia, który ją tak przyjemną czynił.~
103      2, XXVI  |          czekać rozwinięcia trafu, który tyle panów ich zdawał się
104      2, XXVI  |            długim bajaniem Cygana, który, zlękniony, jak mógł już
105      2, XXVI  |           Ludomirek zawsze z nami, który - opalony, osmolony, jak
106      2, XXVI  |         zaraził; ale kapitan nasz, który już był ozdrowiał. nie uważał
107      2, XXVI  |              za jagodami aż w las, który opodal jest od domu, musiał
108      2, XXVI  |            nasz chory młodzieniec, który przed godziną bez imienia,
109      2, XXVI  |          wybawicielem tegoż brata, który ustawnie mu powtarzał: "
110      2, XXVI  |    dochodzi teraz węzła tajemnicy, który dziwacznymi czynił i nieraz
111      2, XXVI  |        Malwiny. Ale Ludomir za to, który w każdym kroku Malwiny szczęście
112      2, XXVII |         poznałem poczciwego Dżęgę, który podobno zupełnym mnie wariatem
113      2, XXVII |          niewytłumaczonym powabie, który myśli moje zwracał ku temu
114      2, XXVII |  przyrzeczenie twoje bratu mojemu, który wtedy z imienia księcia
115      2, XXVIII|     dowiedział, że ten drugi wnuk (który, posiadając zbiór wielu
116      2, XXVIII|       Krzewina być świadkiem dnia, który na zawsze ustalić miał szczęście
117      2, XXVIII|       ustalić miał szczęście tego, który w każdym czasie najczulszą
118      2, XXVIII|         Sędziwa starość Ezcchiela, który ślub dawał naszej młodzieży,
119      2, XXVIII|          Na co książę Mełsztyński, który właśnie w sierpniu miał
120      2, XXVIII|          ranić swego przeciwnika i który rozumiał, że o tym chce