Tom, Rozdzial

  1      1, I     |     zarumieniła się, nie dokończyła i Ludomir postrzegłszy jej zmięszanie
  2      1, I     |             mogłem użytecznym.~Umilkł Ludomir. Somorkowa, która ledwo
  3      1, I     |              babka chętnie zezwoliła, Ludomir, choć z chorą jedną ręką,
  4      1, II    |            się mogłem użytecznym."~Tu Ludomir opisuje, co czytelnik w
  5      1, II    |            ciebie mówiącą:~- Otóż już Ludomir znowu wpadł w swoje zachwycenia!
  6      1, II    |               wszelkie wyrazy!... Ale Ludomir, jeszcze przed urodzeniem
  7      1, IV    |             powiem tyle, że się zowie Ludomir, że mnie wcale nie ma za
  8      1, IV    |               nie była jej potrzebną.~Ludomir jest wysoki, śliczne ma
  9      1, IV    |            która nowo z druku wyszła. Ludomir czytał przednio, z uwagą,
 10      1, V     |           uczuła. Zapomniała tego, że Ludomir z imienia jedynie był jej
 11      1, V     |            przyjemnego społeczeństwa.~Ludomir wszystko w Krzewinie ożywił.
 12      1, V     |     znajdowały się przepaściach, toby Ludomir równie i tam po nie skoczył,
 13      1, V     |            sądzili, lecz kiedy czasem Ludomir sprzeciwił się Malwinie,
 14      1, V     |           świecie domyślać się umiał.~Ludomir, który kochał wszystko,
 15      1, V     |          Krzewinie nie pomyślił, żeby Ludomir mógł z niego kiedy wyjechać.~
 16      1, V     |                pytam się, co rozumie. Ludomir czy kocha się w Malwinie?
 17      1, VI    |             głowy mi nic przychodził. Ludomir wszystko znalazł, wszystko
 18      1, VI    |             Gdy szli tłumem do batów, Ludomir podał rękę Malwinie i ta,
 19      1, VII   |             raz Malwina pomyślała, że Ludomir mógłby ją porzucić, pierwszy
 20      1, VII   |              trwogą rozważała, że ten Ludomir, tak jej miły, tak do jej
 21      1, VII   |               Nareszcie, że tenże sam Ludomir, choć nią jedynie zdawał
 22      1, VII   |             równie poniekąd działają. Ludomir, jedynie Malwina zajęty,
 23      1, VII   |           lecz jak przestała śpiewać, Ludomir z nadto już pełnym sercem,
 24      1, VII   |               Aniele dobroci! - rzekł Ludomir - nie płacz... ach, nie
 25      1, VII   |          Malwina z pośpiechem wstała, Ludomir zatrzymując ją z najczulszym
 26      1, VII   |  niewypowiedzianym uczuciem powtórzył Ludomir i schwyciwszy welum Malwiny,
 27      1, VIII  |             jeszcze spoczywać będzie, Ludomir Krzewin opuści. Raz jeszcze
 28      1, IX    |           występny, ale nieszczęśliwy Ludomir niegodzien jest Ciebie?
 29      1, IX    |      niegodzien jest Ciebie? Występny Ludomir nie mógłby, nie umiałby
 30      1, IX    |            Malwiny, ale nieszczęśliwy Ludomir nie powinien śmieć być od
 31      1, IX    |             Malwiny jak nieszczęśliwy Ludomir! Bądź zdrowa! Raz jeszcze,
 32      1, IX    |            zmęczony. Lecz myśl ta, że Ludomir Krzewin opuścił, że już
 33      1, IX    |              będzie jak nieszczęśliwy Ludomir", obfitość łez nic dozwoliła
 34      1, X     |          nigdy nie potrafię, żeby ten Ludomir, który coś tak szczególnie
 35      1, XI    |              chwili ta jedyna myśl: - Ludomir mnie już nie kocha, Ludomir
 36      1, XI    |           Ludomir mnie już nie kocha, Ludomir inną kocha, jak ciężki kamień
 37      1, XI    |         miałam oczy w róg sali, gdzie Ludomir, oparty o krzesło Dorydy
 38      1, XI    |             mnie to rzutem oka szukał Ludomir. W tym tłumie spotkałam
 39      1, XI    |           Dorydę ktoś wziął w taniec. Ludomir i Staroście obeszli drugą
 40      1, XI    |          stanęłam przy nim do mazura. Ludomir w tym samym kole stojąc
 41      1, XI    |              ale płakać byłabym rada. Ludomir figury w mazurze plątał,
 42      1, XI    |           końca trafiła. Przy kolacji Ludomir siedział przy Dorydzie,
 43      1, XI    |               nieznajomy, ten utajony Ludomir... a raczej nie wiem, nie
 44      1, XI    |        przebywa Malwina. Po wtóre, że Ludomir, nie wiem za jakim urlopem,
 45      1, XI    |      Zaczynamy grać komedią, w której Ludomir, Malwina, Doryda i Twój
 46      1, XII   |              skończy... "Już też nasz Ludomir ustatkuje się - mówiły sobie -
 47      1, XII   |              zakochany w Malwinie jak Ludomir, w ślubie wnuka własne przewidywał
 48      1, XII   |               wszystko przyznaje. Ale Ludomir kochał Dorydę, nim traf
 49      1, XII   |       Krzewinie byłaby przysięgła, że Ludomir nigdy nic nie kochał, nigdy
 50      1, XII   |               W Warszawie poznała, że Ludomir w Dorydzie i w wielu innych
 51      1, XII   |             nie zna. Ach! w Krzewinie Ludomir zdawał się od całego świata
 52      1, XII   |               i wcale nie doskonałym.~Ludomir Melsztyński kochał się tedy,
 53      1, XIII  |            społeczeństwa go ciągnęły. Ludomir, chcąc wszystkich uprzedzić,
 54      1, XIII  |          nieszczęśliwą igłę przyniósł Ludomir i myślał, że oddawszy ją
 55      1, XIII  |             tańcowała, a gdy nieborak Ludomir, z swojej pokuty uwolniony,
 56      1, XIII  |         Dorydy i majora Lissowskiego, Ludomir nie dał się uprzedzić i
 57      1, XIII  |             mi był powiedział, że ten Ludomir, w którym widziałam, co
 58      1, XIII  |              był zajęty, że tenże sam Ludomir w tak krótkim czasie zamieni
 59      1, XIV   |               księżnej W***, w którym Ludomir pod tylu różnymi postaciami
 60      1, XIV   |            niemu zwróciły. Warszawski Ludomir i błędy, którymi ją martwił,
 61      1, XIV   |           martwił, znikły z pamięci a Ludomir dobroczynny względem Dżęgi,
 62      1, XIV   |           dobroczynny względem Dżęgi, Ludomir tkliwy, pełen cnót, jednym
 63      1, XIV   |            pełen cnót, jednym słowem, Ludomir ten którego w Krzewinie
 64      1, XIV   |               mogła Malwina. Nie mógł Ludomir, jakeśmy wyżej widzieli,
 65      1, XIV   |               serca wskrzesiła, i gdy Ludomir z tym tonem, co do jej serca
 66      1, XIV   |              chciała, nie wątpiąc, że Ludomir, tym wyznaniem zniewolony,
 67      1, XIV   |            pamiętała. Malwina wstała, Ludomir z zachwyceniem oczy miał
 68      1, XIV   |             nie mogła. Pierwsze ledwo Ludomir był dosłyszał, gdy hałas
 69      1, XIV   |            nieprędko znów się zwiąże.~Ludomir pobiegł widzieć, gdzie się
 70      1, XIV   |           stracone i że gdy nazajutrz Ludomir (o czym nie wątpiła) będzie
 71      2, XV    |            wstała myśląc, że ponieważ Ludomir nie przysyłał, to tym bardziej
 72      2, XV    |        młodzieniec, którego imię było Ludomir, wojskowość rzemiosłem,
 73      2, XV    |             miłości; powiem tylko, że Ludomir, młodością bardziej niż
 74      2, XV    |            dziełem jednej chwili; ale Ludomir, znając wszystko, co go
 75      2, XV    |             ten przymus podwajał. Ale Ludomir nadto dobrze umiał czytać
 76      2, XV    |               zostawał.~Nieszczęśliwy Ludomir uwielbiając żonę nad wszelkie
 77      2, XVI   |            któren w wilią był wrzucił Ludomir, wypadł także i na papierze,
 78      2, XVI   |             ta matka ukochana, której Ludomir posyłał wyrazy czułości
 79      2, XVI   |          nieszczęść kryć się musi, że Ludomir tylko jeden o tym jest uwiadomionym
 80      2, XVII  |            przeszłym roku wasz sławny Ludomir z pułkiem swoim w okolicy
 81      2, XVII  |         zupełnie się nie przewróciła. Ludomir w tym wszystkim bawić się
 82      2, XVII  |        pojmować by nie była mogła, że Ludomir kiedykolwiek w świecie co
 83      2, XVII  |              Niestety! nie ten to już Ludomir dla jej szczęścia, do jej
 84      2, XVIII |                 z westchnieniem rzekł Ludomir - ale kochać ją nad wszystkie
 85      2, XIX   |          który wjechał w szranki, był Ludomir książę Melsztyński, sprawca
 86      2, XIX   |        spotkać się z samym Ludomirem. Ludomir z Melsztyna, zwycięzca już
 87      2, XX    |      niebezpieczeństw, na które szedł Ludomir, które żywa imaginacja Malwiny
 88      2, XX    |               w ten moment nie widzi. Ludomir mało go nie udusił z radości
 89      2, XX    |                z rozpaczą przewidywał Ludomir, raz ostatni być miało przed
 90      2, XXIII |               nasze cudów dokazywało. Ludomir z pułkiem swoim w kilku
 91      2, XXV   |           pojedzie, książę Zdzisław i Ludomir. Są pojazdy, są konie, pójdę
 92      2, XXV   |             tym imienin swoich, które Ludomir tak starannie w tym samym
 93      2, XXVI  |                Na te słowa Zdzisław i Ludomir ledwo w głowę nie zaszli.
 94      2, XXVI  | najważniejszym będzie, gdy powiem, że Ludomir, heroiczną uniesiony czułością,
 95      2, XXVI  |              przed rokiem w Krzewinie Ludomir, a nie książę Melsztyński,
 96      2, XXVI  |          zakochał). Teraz zaś ten sam Ludomir bratu odstąpić zamyśla tę
 97      2, XXVI  |         węzłów, dla brata nawet i sam Ludomir nie byłby przedsięwziął
 98      2, XXVI  |            rozkazawszy mu spokojność, Ludomir użył tego pozoru, by nie
 99      2, XXVI  |               postępkiem Malwiny. Ale Ludomir za to, który w każdym kroku
100      2, XXVII |        wzmiankowanych nie przyniosły. Ludomir równie smutny i z prawdziwymi
101      2, XXVII |        jeszcze najgłębiej spoczywali, Ludomir, wstawszy z sercem ściśnionym,
102      2, XXVII |              jak w tym samym miesiącu Ludomir był wyznał Malwinie miłość
103      2, XXVII |          słowa z głębi serca wymawiał Ludomir... Miłość i Malwina - powtarzały
104      2, XXVII |           uniesiony skrzydłami, szedł Ludomir; rad by był w jednym momencie
105      2, XXVII |         pokojów Malwiny mógł rozeznać Ludomir; furtka od kwiecistej zagrody
106      2, XXVII |           wszystkich utrapień... Leci Ludomir, serce jego bijąc gwałtownie
107      2, XXVII |          Istotnie Malwinę samą ujrzał Ludomir i z głębi duszy:~- Nieba
108      2, XXVII |               szczęście, niebo ujrzał Ludomir; wszystkie wątpliwości,
109      2, XXVII |            twarzy już można było. Ale~Ludomir, rozumiejąc ją zbytecznym
110      2, XXVII |          rozmawiać trochę spokojniej, Ludomir wytłumaczył wszystkie postępki
111      2, XXVII |              niezmienną miłość, którą Ludomir jeden jedynie wzbudzić mógł
112      2, XXVII |              i pokazując muślin rzekł Ludomir - ten sam welum, co ciebie
113      2, XXVII |           zorza przy wrotach poranka.~Ludomir rękę tę łzami radości oblał
114      2, XXVIII|               tedy z Malwiną rozmowie Ludomir, nie mający już bynajmniej
115      2, XXVIII|            zamku z nim się przeniósł. Ludomir naówczas najszczerzej zdarzenia
116      2, XXVIII|           układy ułatwionymi zostały, Ludomir natychmiast doniósł je listem
117      2, XXVIII|               co jak tylko nastąpiło, Ludomir Malwinę, a brat jego Wandę
118      2, XXVIII|               przeniosła i szczęśliwy Ludomir miał sposobność okazywać
119      2, XXVIII|             tej, którą w istocie miał Ludomir z rany pod Mohilewem odebranej