Tom, Rozdzial

  1   DoMo        |  użyteczniejszymi; lecz nie czując w sobie zdolności do uskutecznienia
  2      1, I     |          bywają, lecz przypomniawszy sobie, że zaprzestać być dziecinną
  3      1, I     |             ranna młodość podobne są sobie,~Pyszną obydwie pięknością
  4      1, I     |        zaczęła; potem obie dodawając sobie męstwa odważyły się wejść
  5      1, I     |             się na chwilę dozwoliłem sobie błąkać się pięknymi ścieżkami
  6      1, I     |            przyjęciu gościa zupełnie sobie nieznajomego, osobliwie
  7      1, II    |           nade mną opieka wyobraziła sobie, że zmiana miejsc, zatrudnienia
  8      1, II    |               jakiegom dotąd nigdy w sobie nie czuł. O dziesiątej dano
  9      1, III   |   jakąkolwiek w przyszłym obiecywała sobie postanowieniu, wstręt nawet
 10      1, III   |    niestatecznymi bywały, uprzykrzył sobie żonę męczyć niedzielonym
 11      1, III   |             z kilką sąsiadami równie sobie grzecznymi na gonieniu,
 12      1, III   |            dopiero rok licząc, samej sobie zostawiona, w najzupełniejszej
 13      1, III   |          miała do użycia, podzieliła sobie między rozmaite zatrudnienia,
 14      1, III   |            którym była Malwina, ma w sobie to szczęśliwe jakieś przeczucie
 15      1, III   |              miasta, Malwina ułożyła sobie czas jakiś przepędzić w
 16      1, V     |              kiedy czytelnik wspomni sobie, że Malwina nie jest dziełem
 17      1, V     |       Krzewina wróciła. Z zwyczajnym sobie dobroci uprzedzeniem natychmiast
 18      1, V     |       Malwina mimowolnie czuła (choć sobie jasno nic tłumaczyła tego),
 19      1, V     |       widzieli wybawiciela ukochanej sobie pani; ale Marcin, stary
 20      1, VI    |         myślą, jak by los ukochanego sobie jestestwa nie tylko w ważnych,
 21      1, VI    |            wdzięczność Malwiny łatwo sobie można wystawić. I goście,
 22      1, VI    |            mu powiedzieć:~- Ułożyłam sobie, żeby ta łączka, tak ładnie
 23      1, VII   |              na końcu wału wabiła ku sobie. Widok na łachę, na kępę.
 24      1, IX    |        niełatwy do znoszenia czyniąc sobie potrafiła smutek i właściwy
 25      1, XI    |           wszelako kobiety i jemu, i sobie szkodzą, ubiegając się tak
 26      1, XI    |             mnie zmarzły.~- Czy mogę sobie pochlebiać, że j. pani S***
 27      1, XI    |             rozpacz i niebo nieraz w sobie zamykają. Wando moja! wiem
 28      1, XI    |           trybu naszego nie pozwalam sobie. Dziwuj się, jak chcesz,
 29      1, XII   |       Ludomir ustatkuje się - mówiły sobie - i w szczęśliwym związku
 30      1, XII   |              ten wielki świat, cośmy sobie nieraz tak ujmującym wystawiały,
 31      1, XII   |      prawdziwego szczęścia zawiera w sobie?... Te lata młodości, które
 32      1, XII   |           mogę. Ustawnie wymawiam to sobie; to mnie smuci, męczy, wszystko
 33      1, XII   |            Malwinę, a przy tym niech sobie wspomną, com im już raz
 34      1, XII   |              będąc zajęta, wymawiała sobie ustawnie, że go już nie
 35      1, XIII  |      osądziła i powtórnie przyrzekła sobie przysięgi jemu uczynionej
 36      1, XIII  |            twoich pozwolisz.~- Niech sobie książę tej pracy nie zadaje -
 37      1, XIV   |           większą odwagą, niż się po sobie spodziewała, do pierwszego
 38      1, XIV   |                rzekła - ta pani daje sobie pracę chodzić od domu do
 39      1, XIV   |           jej się zdaje, i pomyślała sobie, że bezpiecznie zaniechać
 40      1, XIV   |        rozstrojoną gitarę, pomyślała sobie, że pewnie i innych dni
 41      1, XIV   |              życie, nic mam nic przy sobie, daj tam, proszę, za mnie
 42      1, XIV   |      staruszek - ale chciej odpocząć sobie trochę w naszym ogrodzie,
 43      1, XIV   |         dzielił. W istocie nic mniej sobie nie było podobne jak roztrzepany
 44      1, XIV   |          świata niekiedy przypomnisz sobie, że i w ponurym klasztorze,
 45      1, XIV   |          tylko i większe ciemnoty po sobie zostawują.~Niejedno zdarzenie
 46      1, XIV   |         znaczniejsze ulice w obrębie sobie wyznaczonym, Malwina zeszła
 47      1, XIV   |               on mnie wysłuchał, dał sobie pracę dochodzić, czy Dżęga
 48      1, XIV   |               Szeroki surdut miał na sobie i kapelusz spuszczony, żem
 49      1, XIV   |           Bóg błogosławi, pomyślałem sobie. Dżęga węgorze poławia,
 50      1, XIV   |          jeszcze śmieszne teraz, jak sobie przypomnę. Worek chciał
 51      1, XIV   |              był prze-dał i kazał ją sobie płacić, bo co ten zmoczony
 52      2, XV    |              rozrzewnienie, układała sobie, co i jak mu powie, i kto
 53      2, XV    |             nie mogła. Lecz taiła to sobie, nie zazierała - jeśli tak
 54      2, XV    |             żałując i nie chcąc psuć sobie tego uczucia uspokajającej
 55      2, XV    |            pozwoliłaś mu towarzyszyć sobie w kweście, nie zmiękczyłaś
 56      2, XV    |             jak zwykle, bliższą była sobie jak jemu winę przypisać.~-
 57      2, XV    |        przypisać.~- Wczora - myślała sobie - w kościele nie mógł zgadywać,
 58      2, XV    |        zobopólnego kochania byli już sobie uczynili, gdy miłość ich
 59      2, XV    |         burzą zwiany, śladu nawet po sobie nie zostawi na świecie.~
 60      2, XVI   |         Warszawie, 27 lutego."~Łatwo sobie wystawić można, jakie było
 61      2, XVI   |           Warszawie nawet wspomniała sobie, iż wśród zwyczajnej jego
 62      2, XVI   |            listu schowała, obiecując sobie nic o nim Ludomirowi nie
 63      2, XVII  |          ładniejszego mieli. Wyobraź sobie lat piętnaście i pęczek
 64      2, XVII  |           jak najspieszniej, nie dał sobie czasu o nic się wypytać,
 65      2, XVII  |              zachwycającymi malowała sobie i które w Krzewinie wszystkie
 66      2, XVII  |            wiem dlaczego) gwałtem go sobie do tego momentu w głowę
 67      2, XVII  | Niespokojność nieznośna, której sama sobie wytłumaczyć nie mogła, ustawnie
 68      2, XVIII |              skrytości serca myślała sobie: "Nie publiczne oklaski
 69      2, XIX   |            wszystkie oczy i serca ku sobie mimowolnie zwracała. Wstęga
 70      2, XIX   |      młodości), zielony kolor obrali sobie, zielone pióra na złotych
 71      2, XIX   |          dozwalając im żadnej czynić sobie przestrogi. porwał się z
 72      2, XIX   |            dobrej Malwiny. Wymawiała sobie niestałość, niewdzięczność
 73      2, XXII  |       rozmowę, którą czytelnik łatwo sobie wystawi będąc Polakiem;
 74      2, XXII  |         zwierciadłem przymierzała to sobie, to Alisi, które kwiaty
 75      2, XXII  |             przebyła, a którą nieraz sobie przypomniał; nie widział
 76      2, XXII  |            tajemnicę, nie przyznając sobie samej, że w tym dochodzeniu
 77      2, XXII  |             o los Taidy i dlatego ją sobie przebaczała, a po wtóre,
 78      2, XXIII |       wpośród Kozaków pałaszem drogę sobie otworzył, piersiami swymi
 79      2, XXIII |              zezwoliła nie tłumacząc sobie jasno, dlaczego to czyni,
 80      2, XXIV  |        szczera ma coś zarażającego w sobie, bo tego doświadczyła Malwina,
 81      2, XXV   |          siebie mieć będzie. Ułożyła sobie użyć tego wieczora na długą
 82      2, XXV   |             wdzięcznie przypominając sobie owego zakonnika, którego
 83      2, XXV   |             Malwina powiedziała mu o sobie, kto jest, staruszek mocno
 84      2, XXV   |  najszlachetniejszych dziękując mi o sobie tyle mi tylko zrazu powiedział,
 85      2, XXV   |             To powiedziawszy dalej o sobie tak mówić zaczął:~Historia
 86      2, XXV   |            tego użyć sposobu, jak ku sobie baczność moją zwrócić.~-
 87      2, XXV   |           Będąc niewinnym i czując w sobie chęć i sposobność do działania,
 88      2, XXV   |        przywróciły." Tak zakończył o sobie mówić młody mój przyjaciel
 89      2, XXV   |             bardziej mnie jeszcze ku sobie zniewolił; rozrzewniał mnie
 90      2, XXV   |             rozstawać, nie mogłem na sobie przemóc słabego jeszcze
 91      2, XXVI  |             że umyślił przywłaszczyć sobie to dziecko, i to mi powiedziawszy
 92      2, XXVI  |          prędkości, nie wiedząc, jak sobie poradzić, przypomniałem,
 93      2, XXVI  |           mnie masz co do wyrzucenia sobie - powtórnie rzekł Zdzisław
 94      2, XXVI  |              można, wymógł jednak na sobie przedsięwzięcie ofiary i
 95      2, XXVI  |      opanowała jej duszę i tłumacząc sobie poniekąd tajemnice i zmartwienia,
 96      2, XXVII |      Krzewina była ta, że nie czuł w sobie możności widzenia raz jeszcze
 97      2, XXVII |      wiernemu Ezechielowi) naznaczył sobie dzień wyjazdu i w wigilią
 98      2, XXVII |           przywiązywało, nie mógł na sobie przemóc, żeby raz jeszcze
 99      2, XXVII |           Melsztyńskiego, przemóc na sobie nie mogłem; i nie znając
100      2, XXVII |              daje... Oby tylko moc w sobie mieć mogła od wszelkich
101      2, XXVII |             tylko wówczas wymawiałam sobie. Nie dziwię się takoż, dlaczego
102      2, XXVII |          płochą zmienność wymawiałam sobie, najboleśniejszych mąk,
103      2, XXVIII|              jak czytelnik przypomni sobie, poznawszy Ludomira, jedyną
104      2, XXVIII|             serca tylekroć wzajemnie sobie były poprzysięgały. Najpogodniejsze
105      2, XXVIII|         lepiej będzie mógł wyobrażać sobie szczęście, które wszystkie
106      2, XXVIII|              go ranił i tym bardziej sobie to wymawiał, że ta cała
107      2, XXVIII|             przekonać nimi i zjednać sobie Malwinę, tego celu może
108      2, XXVIII|               dokładał Dżęga mrucząc sobie pod nosem.~Młynarka z Zieńkowa,
109      2, XXVIII|             i chęcią przywłaszczania sobie takiego niewolnika sąsiadki,
110      2, XXVIII|            żeby kresę nad okiem udać sobie, podobną tej, którą w istocie