Tom, Rozdzial

 1      1, I     |           tarcice zajęte, biegł do niej. Wyciągnąwszy ją z tego
 2      1, I     |          ciotki, która zwykle przy niej mieszkała, a trafem naówczas
 3      1, III   |     najboleśniejszym stała się dla niej umartwieniem. Mąż, który
 4      1, III   |       prosząc i namawiając, aby do niej na jakiś czas, a może i
 5      1, IV    |          słowa od wyjazdu Cioci od niej nie odebrałyśmy. To jest
 6      1, IV    |        patrzał i daleko bardziej w niej niż w książce miał oczy
 7      1, IV    |         okazuje, głęboki smutek na niej się wyraził, gdy Malwinie
 8      1, IV    |          ją znajduję; ale widząc w niej jakąś odmianę rozumiem,
 9      1, VII   |         był do ogrodu, by myśleć o niej swobodnie. Usłyszawszy jej
10      1, VII   |            jej głos, przybiegł, od niej nie postrzeżony, lecz jak
11      1, VIII  |            kiedyż oddzieram się od niej? W tej chwili, gdym pierwszy
12      1, VIII  |        Malwinę natychmiast mnie ku niej całkiem zniewolił. Później
13      1, VIII  |      uczciwości natychmiast mnie z niej wyrwały. Pókim Malwinę zupełnie
14      1, VIII  |          ją ujrzał, nic by mnie od niej oderwać już nie potrafiło.
15      1, IX    |          nie powinien śmieć być od Niej kochanym... Powiesz może,
16      1, IX    |            jego w oderwaniu się od niej w tej chwili, gdy jasno
17      1, IX    |      przysięga i ważność, którą do niej przywiązała, ułagodziła
18      1, IX    |            wykonania ta ofiara dla niej stać się miała. Trochę będąc
19      1, IX    |            i chęć, żeby nikt prócz niej nie znał jego uczucia, nie
20      1, IX    | postępowaniem Ludomira i które dla niej nieznośnymi były, gdyż rzucały
21      1, X     |          przyzwyczajone do żalu po niej, nie przypuszcza tej myśli,
22      1, XI    |           szóstej w wieczór mam do niej zajechać i pod jej opieką
23      1, XI    |            niegdyś... Mówiącego do niej z tym uśmiechem, z tym uczuciem...
24      1, XI    |         czasem zaimponuje, że przy niej ani słowa z tych wyrazów,
25      1, XI    |   najwytworniej były poubierane. U niej biała suknia, która giętki
26      1, XII   |        Ludomirem jedynie kiedyś od niej kochanym i jedynie, a tak
27      1, XII   |            kochał, nigdy nic prócz niej kochać nie będzie. W Warszawie
28      1, XII   |           i osobliwe jego względem niej postępki, życząc usilnie
29      1, XII   |          rada jest, że on się koło niej kręci, bo (z tą cichą i
30      1, XII   |           rada, że on wszystko dla niej porzucił. Rozum w przyszłości
31      1, XIII  |        uwolniony, przysunął się do niej, znalazł ją na wszystkie
32      1, XIII  |         Piękna Malwino! - rzekł do niej - wiem, że jesteś jedną
33      1, XIV   |           innych dni nie więcej na niej grywają.~- Wszystko, co
34      1, XIV   |      mijając Malwinę i poznawszy w niej kwestarkę, zatrzymał się
35      1, XIV   |    zniewolony, nic już tajnego dla niej mieć nie będzie i wytłumaczy
36      1, XIV   |           przedrzeć się przecie do niej potrafiła i już nie odpowiadając
37      1, XIV   |           nie mogła, spokojność od niej odsuwał. Ale cieszyła się
38      1, XIV   |         czym nie wątpiła) będzie u niej, by się dowiedzieć, jak
39      2, XV    |           postępkach jego względem niej wymówić sama przed sobą
40      2, XV    |         moja duszko - rzekła ta do niej, jak tylko ją postrzegła -
41      2, XV    |          namiętność, którą dotąd w niej znano, jedyne uczucie, z
42      2, XV    |           tego, co śmierć tylko od niej oderwać mogła, byłaby w
43      2, XV    |            swojej, i chcąc mieć po niej pamiątkę przepisałam go
44      2, XV    |         tylko zostawało jeszcze po niej na świecie. Odebrał wnuka
45      2, XVI   |         kochana, nie śmiałem być u niej... chory... o Boże! minęły...
46      2, XVI   |          weszła, Malwina poznała w niej Rózię, wnuczkę Dżęgi Cygana,
47      2, XVI   |        jeszcze jak inni wzbudzał w niej politowanie; z osobliwszym
48      2, XVII  |          co tydzień z Warszawy dla niej przyjeżdżały; przyznasz,
49      2, XVII  |       które tegoż dnia miało być u niej, wzmiankę uczynił o liście
50      2, XVII  |            na suknię damy, co koło niej siedziała, która bardzo
51      2, XVII  |           Melsztyńskiego smutne na niej uczyniła wrażenie. Z żałośnym
52      2, XVII  |    kiedykolwiek w świecie co prócz niej był ukochał. Niestety! każdy
53      2, XVII  |           Ludomira uiszczonymi dla niej zdawały się! Niestety! nie
54      2, XVII  |         które książę Melsztyński w niej wzniecał od czasu bytności
55      2, XVII  |          wkrótce poniekąd ulgą dla niej, gdyż przewidywała w tych
56      2, XVII  |   Melsztyński takiej dla siebie od niej wymagał. I jeśli czytelnicy,
57      2, XVII  |            Malwiny mniej smaku dla niej miały i pierwszy raz może
58      2, XVII  |        świat nowy, rzec można, dla niej się otworzył, w którym już
59      2, XVIII |          był się udał, ustawnie do niej pisywała namawiając usilnie,
60      2, XVIII |      Malwino - odważył się rzec do niej - aby imię twoje było hasłem
61      2, XX    |           stała. Malwina doszła do niej i siadła; strach ją był
62      2, XX    |     postrzeżeniem figury idącej ku niej z końca ulicy; lecz wkrótce
63      2, XX    |         śliczna Malwino - rzekł do niej przybliżając się - ani naprzykrzać
64      2, XX    |          dozwolił mu zostania przy niej i gwałtem go wyprowadził
65      2, XXI   |         odebrała nareszcie list od niej. Jakie wrażenie uczynić
66      2, XXII  |      miejsca, miłym nader były dla niej uczuciem: rozmowy z siostrą
67      2, XXII  |            szczęście bawienia przy niej jedynie oddalenie wnuka
68      2, XXII  |         ukontentowaniem będzie dla niej widzieć go w domu swoim,
69      2, XXII  |         zaprzestała, jedwabie koło niej spoczywały, i oparłszy się
70      2, XXII  |         bogatą mieszczankę, a co w niej zastanawiało, to, że w grubej
71      2, XXIII |    społeczność wiedziała, że się w niej kocha, tego także nie wiem...
72      2, XXIV  |           dosyć i nic nie miał dla niej przykrego, owszem, smutną
73      2, XXV   |           się ucieszył znajdując w niej też same kwestarkę, która
74      2, XXV   |           wyrazów ułagodziłem. Dla niej czytanie poezji i literatury
75      2, XXV   |            nareście wolałem się od niej oderwać niźli smucić ją
76      2, XXV   |           powieść jego wzbudziła w niej zajęcia, czułe dzięki czyniąc
77      2, XXVI  |         przeniosła; dość, że ani o niej, ani o dziecku dopytać się
78      2, XXVI  |           przyjeżdżasz odbierać po niej zostawione dziecko, niestety,
79      2, XXVI  |     wyłącznie, tak nadzwyczajnie w niej się zakochał). Teraz zaś
80      2, XXVI  |             Ale wróćmy się i my do niej, myśmy także raptownie odstąpili,
81      2, XXVII |        siły oderwania się potem od niej na zawsze. Skrycie więc (
82      2, XXVII |   rozumiejąc się jej niegodnym, od niej się był oderwał. Przeszedłszy
83      2, XXVII |         mocy nie jest teraz mię od niej oderwać!~Padł przed nią
84      2, XXVII |          na kolana, wszystko prócz niej zapomniał na świecie. Miłość
85      2, XXVII |            się przez wzrok jego do niej się przedzierać; w mowie
86      2, XXVII |           jak dlatego przysięgę od niej wymógł, że odkryć tajemnicy,
87      2, XXVIII|         kilku godzinami odebrał od niej samej przyrzeczenie jej
88      2, XXVIII|         każdym czasie najczulszą w niej znajdował matkę. Z prawdziwą
89      2, XXVIII|          gdy młodsze i świeższe od niej na świat się pokazały, sławna
90      2, XXVIII|           stolicy w czasie swego w niej panowania, major Lissowski,
91      2, XXVIII|           się do Wandy i zaczął do niej palić ofiary, ale, niestety,
92      2, XXVIII|         miłości, którym gorzał dla niej jak dawniej dla wielu innych