Tom, Rozdzial

 1      1, XI    |           zdał mi się być Zdzisław książę Melsztyński, którego księżna
 2      1, XI    |      oświadczył mi wtedy, że gdyby książę pułkownik wiedział o nowej
 3      1, XI    |       poseł francuski, niezawodnie książę zjedzie.~Chciałam odpowiedzieć,
 4      1, XI    |              rzekła mi - ten młody książę Melsztyński? Dziad mu we
 5      1, XI    |  okoliczności przekorne - przerwał książę - pewnie nie ostatni byłbym
 6      1, XI    |         dolinach Krzewina! - Niech książę się nie zatrzymuje - rzekłam
 7      1, XII   |         nie mogła, jak ten świetny książę Melsztyński, powszechnie
 8      1, XII   |            zbolałym sercu Malwiny!~Książę Melsztyński oczom moim jest
 9      1, XIII  |          niego zagadnęła:~- Czemuż książę, tak zwykle wesoły, dzisiaj
10      1, XIII  |            każdy, a najbardziej co książę Melsztyński rozpowiadał.
11      1, XIII  |        chcąc już do siebie wrócić. Książę Melsztyński, któremu wino
12      1, XIII  |           pozwolisz.~- Niech sobie książę tej pracy nie zadaje - z
13      2, XV    |            bardziej jak ten biedny książę Melsztyński, którego też
14      2, XV    |            samo dziecię jest młody książę Melsztyński, taj szczerze (
15      2, XVII  |            Kuzyn był nieprzytomny, książę jegomość pułkownik bardzo
16      2, XVII  |         zaczęła. Dołóż do tego, że książę pułkownik przysięgał jej
17      2, XVII  |         siostrzenica bardzo młoda, książę bardzo grzeczny, a kuzyn
18      2, XVII  |          lata, w przeciągu którego książę Melsztyński był zabrał znajomość
19      2, XVII  |           wiedząc dokładnie, kiedy książę Melsztyński stał z pułkiem
20      2, XVII  |       właściwe były uczucia, które książę Melsztyński w niej wzniecał
21      2, XVII  |    ostatniej swojej decyzji, gdyby książę Melsztyński takiej dla siebie
22      2, XVIII |       kilkotygodniowej niebytności książę Melsztyński wrócił do Warszawy
23      2, XVIII |            Wandę za to strofowała.~Książę Melsztyński, nie śmiejąc
24      2, XVIII |    wyrzekła, pochwycił natychmiast książę Melsztyński.~- Pozwól tylko,
25      2, XVIII |         nigdy zmienić nie potrafi.~Książę Melsztyński nie śmiejąc
26      2, XVIII |              To wymówiwszy odszedł książę Melsztyński i natychmiast
27      2, XIX   |            między którymi Zdzisław książę Melsztyński, Konrad hrabia
28      2, XIX   |     wjechał w szranki, był Ludomir książę Melsztyński, sprawca tego
29      2, XIX   |          niełatwo by pojął, jak by książę Melsztyński mógł nie ziścić
30      2, XIX   |           już żadnego przeciwnika, książę Melsztyński powszechnymi
31      2, XIX   |  zgromadzeniu sprawiło. Lecz młody książę, nie dając czasu żadnej
32      2, XIX   |      stronę szali nie był spuścił, książę Melsztyński, u którego wszystkie
33      2, XIX   |           zbroi zwycięzcą turniei.~Książę Melsztyński z tą szczerością,
34      2, XIX   |           rycerza o czarnej zbroi. Książę Melsztyński, który wkrótce
35      2, XX    |                 Rozdział XX ~WIDMO~Książę Melsztyński, rycerz o czarnej
36      2, XX    |            gdyż poznała, że to był książę Melsztyński.~- Nie śmiałbym
37      2, XX    |           moją rozpaczą!~To mówiąc książę Melsztyński padł u nóg Malwiny
38      2, XX    |        raptownie wymówiła:~- Wróć, książę, tylko szczęśliwie, a po
39      2, XX    |       Malwina zemdlała zupełnie, a książę Melsztyński. który tyłom
40      2, XX    |     żyjącej jeszcze osoby podobna, książę Melsztyński, którego z obłąkania
41      2, XX    |    Wilanowie mieszkał i po którego książę Melsztyński był poleciał,
42      2, XX    |        przenieśli w niego Malwinę; książę felczera zobowiązał, aby
43      2, XX    |    Obudziwszy najlepszego doktora, książę Melsztyński przywiózł go
44      2, XX    |            spokojności potrzebuje. Książę Melsztyński pół życia byłby
45      2, XXI   |   przeczytał, aż do miejsca, gdzie książę Melsztyński w ogrodzie wilanowskim
46      2, XXI   |             w którym zachorowałam, książę Melsztyński z pułkiem swoim,
47      2, XXII  |           się udając:~- Ach! mości książę - rzekła - książę pan pewnie
48      2, XXII  |            mości książę - rzekła - książę pan pewnie mnie nie poznaje
49      2, XXII  |    Zieńkowa, od granicy tureckiej. Książę pan łaskami swymi był obdarzył
50      2, XXIII |          Mości, aby mu donieść, że książę żyje, gdyż inne może niedokładne
51      2, XXIII |           jeszcze naszym wygranej. książę pułkownik uniesiony zbyteczną
52      2, XXIII |       raptownie i otoczył księcia. Książę mimo odwagi nadnaturalnej
53      2, XXIII |          jakiego. Jak krzyknął, że książę otoczony Kozakami, natychmiast
54      2, XXIII |       niebezpieczeństwie, w którym książę zostawał), ułani ci, mówię,
55      2, XXIII |       najwaleczniejszemu rycerzowi książę jedynie życie winien. On
56      2, XXIII |            Duży już był dzień, gdy książę do zupełnej wrócił spokojności.
57      2, XXIII |           rozesłanych nie wrócił i książę pułkownik nie będąc sam
58      2, XXIV  |   prędkiego przyjazdu do Krzewina, książę Melsztyński, który nad wszystko
59      2, XXIV  |           to jest ten sam, którego książę tak usilnie szuka, ale rad
60      2, XXIV  |        walecznego rycerza, któremu książę Melsztyński życie był winien,
61      2, XXIV  |         jakiekolwiek inne uczucia. Książę Melsztyński, który bez tego
62      2, XXIV  |      ludzie chcą nią kierować. Gdy książę Melsztyński miłości od Malwiny
63      2, XXIV  |         gdy się był dowiedział, że książę Melsztyński wychodzi na
64      2, XXIV  |         największym staraniem, gdy książę rannym został, i za nim
65      2, XXV   |      weźmiesz, i Malwina pojedzie, książę Zdzisław i Ludomir. Są pojazdy,
66      2, XXV   |           sam młodzieniec, któremu książę Melsztyński życie był winien,
67      2, XXVI  |     zajęcie i ciekawość wzbudziły. Książę Melsztyński, w tym nieznajomym
68      2, XXVI  |       cieniem śmierci już okrytej) książę Melsztyński własny swój
69      2, XXVI  |           mdłości wybawić go może. Książę Melsztyński pobiegł po felczera,
70      2, XXVI  |         prawdziwy płomień wyrażał. Książę Melsztyński, wracający z
71      2, XXVI  |        nieodwłocznie chcą wyjawić. Książę Melsztyński niecierpliwie
72      2, XXVI  |           niemal z gniewem zawołał książę Melsztyński - do rzeczy
73      2, XXVI  |            obracając:~- Ale, mości książę, to, co Dżęga powiedział,
74      2, XXVI  |   nieodwłocznie mnie zapewniło, że książę Melsztyński w nim brata,
75      2, XXVI  |           cudem. Na wzór jej bądź, książę, litościwy i racz przebaczyć
76      2, XXVI  |    Zdzisław.~- Lećmy - rzekł młody książę Melsztyński - i przez naszą
77      2, XXVI  |         czułością, rozumiejący, że książę Melsztyński równie jak on
78      2, XXVI  |           Krzewinie Ludomir, a nie książę Melsztyński, poznał był
79      2, XXVI  |       wdzięcznością odebrał. Młody książę Melsztyński, jedynie odzyskaniem
80      2, XXVII |        które mnie przekonywały, że książę Melsztyński w istocie moim
81      2, XXVIII| powątpiewano, gdyż w tym pojedynku książę Melsztyński bardzo niebezpiecznie
82      2, XXVIII|             tym przypomnieć. Na co książę Mełsztyński, który właśnie
83      2, XXVIII|            Gdy zaś w czasie kwesty książę Melsztyński raptownie był
84      2, XXVIII|    Szeptalskiej pisanego widzieli) książę Mełsztyński, na weselu Florynki
85      2, XXVIII|            czytelnikowi tu czynię, książę Melsztyński z wielką szczerością
86      2, XXVIII|           dla wielu innych kobiet, książę Melsztyński najszczerzej
87      2, XXVIII|   rozłożystym siedzieli kasztanem. Książę Melsztyński, tysiąc figlów