Tom, Rozdzial

 1      1, I     |               łaty wpół spalonej padł mu na ramię i zranił go boleśnie.
 2      1, III   |              go nie mogła, ale żadnej mu przyczyny nie dawała, aby
 3      1, III   |               słusznie powiedzieć, że mu w czymkolwiek uchybia.~Przez
 4      1, V     |            rań serca szczęśliwego, by mu szczęścia nie odebrać; pamiętaj,
 5      1, V     |            wiedzieć, że Malwina życie mu winna, że jest dobry, miły
 6      1, V     |             lekarstwa ciotki, których mu obficie dodawała na chorą
 7      1, VI    |       obracając odważyła się nareście mu powiedzieć:~- Ułożyłam sobie,
 8      1, X     |        zapomnieć nie mogę, że Malwina mu życie winna, a wierzyć nigdy
 9      1, X     |               posądzeniem odwdzięczać mu starania jego podczas pożaru
10      1, XI    |            zapewne jeszcze mniej, com mu powiedziała, bom tak była
11      1, XI    |             książę Melsztyński? Dziad mu we wszystkim pobłaża, młodzież
12      1, XI    |                 Nie wiem, co bym była mu odpowiedziała, ale Doryda
13      1, XI    |              tycze! Ale pamiętam, żem mu życie winna, żem mu święcie
14      1, XI    |               żem mu życie winna, żem mu święcie przyrzekła żadnego
15      1, XII   |               bym ja, niestety, mogła mu szczęścia przymnożyć? On
16      1, XII   |     Ludomirowi dogodzisz nawet, jeśli mu będziesz w tym na zawadzie,
17      1, XIII  |           koniec swojej sukni trzymać mu kazała, żeby łatwiej ją
18      1, XIII  |            dlaczego, przeciwności tak mu były dotkliwe, że nie mogąc
19      1, XIII  |           swoim nieuważnym zapytaniem mu uczyniła, zaczęła nieco
20      1, XIII  |             pomocą Ludomirowi, na złe mu się obróciło. Przyjaźniejsze
21      1, XIII  |          Malwiny, nadzieję i wesołość mu wróciwszy, wróciły go razem
22      1, XIII  |           człeka bez przesądów, którą mu jednomyślnie młodzież była
23      1, XIII  |          kieliszków szampana bardziej mu jeszcze rozegrzała i tak
24      1, XIV   |              od komina zawadził i tak mu coś niewygodnie na świecie
25      1, XIV   |             iż pusta Malwina tylko co mu się w nos nie rozśmiała;
26      1, XIV   |           wszystkie szczegóły stanęły mu na myśli i raptownie pochwycony
27      1, XIV   |             nosi i tak każdy robi, co mu się podoba. Ale wczoraj
28      1, XIV   |            tam Bóg sekunduje! Oddałem mu muślin ukochany, którego
29      1, XIV   |               imość, chyba radość bym mu był prze-dał i kazał ją
30      1, XIV   |          pochwały głosem wdzięczności mu dawane jeszcze w uszach
31      1, XIV   |        wrodzoną natychmiast wyznać to mu chciała, nie wątpiąc, że
32      1, XIV   |           serce jej napełniła, wyznać mu nie mogła, spokojność od
33      2, XV    |              układała sobie, co i jak mu powie, i kto by ją wtedy
34      2, XV    |               dalej: - Nie pozwoliłaś mu towarzyszyć sobie w kweście,
35      2, XV    |        onegdaj u księżnej W*** nadtom mu srogo odpowiedziała.~Te
36      2, XV    |          prawem nieprzełamanym, jakie mu natura nadała, ustawnie
37      2, XV    |          Ludomira podług życzeń matki mu zostawił, a widząc w nim
38      2, XV    |        dziedzica właściwe swoje nadał mu przezwisko. Te to samo dziecię
39      2, XVIII |      obfitości serca nawzajem uczynić mu wyznanie najszczerszej miłości;
40      2, XVIII |               niego się zgadza, takoż mu się nie sprzeciwiła.~Młodzież
41      2, XVIII |            Nie publiczne oklaski będą mu najmilszymi, ale trwoga
42      2, XIX   |             twarzy nadzwyczajny wyraz mu dawały, zręczność i męstwo
43      2, XIX   |            łańcuch na szyję miała już mu zarzucać, niezręcznością,
44      2, XX    |       obejrzawszy chorą nie przysiągł mu, że niebezpieczeństwa życia
45      2, XX    |               życia byłby oddał, żeby mu wolno było zostać w pokoju
46      2, XX    |             się Malwinę, nie dozwolił mu zostania przy niej i gwałtem
47      2, XXI   |         znajduję, obowiązki, co czuję mu być winną, i tym święciej
48      2, XXI   |                chętnie moje poświęcić mu chciałam dogadzając życzeniom
49      2, XXI   | Melsztyńskiemu oddawać, gdy serca już mu oddać nie mogła! Ale, o
50      2, XXII  |           liście Malwiny, aby raczyła mu pozwolić bawić w swym domu
51      2, XXII  |              oddalenie wnuka osłodzić mu może. Malwina odpisała,
52      2, XXII  |          Malwiny, ładna Wanda niemało mu się podobała i znalazł ją
53      2, XXIII |         wiedząc, że za godzinę płakać mu przyjdzie; nieraz jedna
54      2, XXIII |               W. Książęcej Mości, aby mu donieść, że książę żyje,
55      2, XXIV  |        wiedząc, że tylko czasu trzeba mu było, żeby do zupełnego
56      2, XXIV  |      doświadczenia niewinną poufałość mu okazywała nie domyślając
57      2, XXIV  |      uprzejmość, przyjaźń najchętniej mu poświęcała. Te uczucia Zdzisław
58      2, XXV   |               gdy Malwina powiedziała mu o sobie, kto jest, staruszek
59      2, XXV   |               mieć zdawał się. Wlałem mu krople tęgie w gardło i
60      2, XXV   |             gdy słabość dozwoliła już mu wychodzić, tam go nieraz
61      2, XXV   |              i przez starania, którem mu poświęcał, i przez wdzięczność
62      2, XXV   |         zawsze - dnia jednego rzekłem mu - iż inszego, jak prostego
63      2, XXV   |             przyczyny, gorączka znowu mu się wróciła, rana nad okiem
64      2, XXV   |         zajęcia, czułe dzięki czyniąc mu za okazaną jej ufność w
65      2, XXV   |         przyjaciela; ale zawczasu nic mu nie mów; oczekiwanie cudzych
66      2, XXVI  |              młynarkę, którzy padłszy mu do nóg zaklęli na wszystkie
67      2, XXVI  |         zawołał dziada i przełożywszy mu prośby tych dwóch osób łatwo
68      2, XXVI  |              lub tam przyjść na świat mu każą, wszak prawda, kniaziu
69      2, XXVI  |               dzieciństwa nie śmiałem mu się przeciwiać, a przy tym
70      2, XXVI  |          wrócili, jagody i kwiateczki mu zbierając, tak na przyjaźń
71      2, XXVI  |          które bez wątpienia aż nadto mu są pamiętne... Ale powiem,
72      2, XXVI  |            przez nasze starania dajmy mu zapomnieć, że od dzieciństwa
73      2, XXVI  |           tegoż brata, który ustawnie mu powtarzał: "Tobiem życie
74      2, XXVI  |               na jogo duszy i malował mu przyszłość jego bez porównania
75      2, XXVI  |          nawet niebezpieczny, pomagał mu do ukrycia smutku wewnętrznego,
76      2, XXVI  |         doktor największą rozkazawszy mu spokojność, Ludomir użył
77      2, XXVII |         Nareście myśl jedna, wracając mu się i stając ustawnie w
78      2, XXVII |               tchem Malwiny zmieszane mu się zdawało, gdy nareszcie
79      2, XXVII |              co czynił, przedstawiały mu wspomnienia męczących wprawdzie
80      2, XXVII |            wszędy jej postać anielska mu się wyobrażała, wszędy głos
81      2, XXVII |              głos jej łagodny słyszeć mu się zdawało, wszędy ją czuł,
82      2, XXVII |            wątpliwy i nieznany zdawał mu się upodlający, jak wyznać
83      2, XXVIII|        oświadczenie Ludomira, gdy ten mu wyznał, że od dawna w Malwinie
84      2, XXVIII|          niedługo dała się prosić, by mu takoż rękę swoją oddała.~
85      2, XXVIII|              łzy mając w oczach cicho mu powiedziała.~To słowo, które