Tom, Rozdzial

 1      1, I     |     najczulszą troskliwością i przy nim postrzegła Alisię, cel ten
 2      1, III   |             przyjąć go kazali. Lecz nim ostatnie dała swoje zezwolenie,
 3      1, III   |            zapomniawszy, jak mało z nim była szczęśliwą, szczere
 4      1, IV    |            zrozumieć, com chciała w nim opisać. Ale przyjedź tylko
 5      1, V     |      wszystko w Krzewinie ożywił. Z nim przechadzki po kwiecistych
 6      1, V     |            się być Ludomirowi. Przy nim pierwszy raz doznała przyjemności,
 7      1, V     |             był nadzwyczajnie, bo w nim widzieli wybawiciela ukochanej
 8      1, VII   |           pierwszy raz uczuła, że z nim i słodycz życia by ją porzuciła.
 9      1, VII   |            osłabiony umysł orzeźwi. Nim wyszła, mimowolnym poruszeniem
10      1, VII   |            zajęty, jak ona podobnie nim, ze świtem takoż był wstał
11      1, X     |         wszystkich zajmuje, mówią o nim, trudnią się nim. Osoba,
12      1, X     |            mówią o nim, trudnią się nim. Osoba, której się żałuje,
13      1, XI    |    Melsztyńskim? Nigdy tak długo po nim nie tęskniła Warszawa. -
14      1, XI    |           znajdują. Ale czegóż Ci o nim tyle piszę. Dość czasu będzie
15      1, XI    |           Dość czasu będzie pisać o nim po tym balu, na którym mam
16      1, XI    |       smutnego mi się robi myśląc o nim. Pamiętasz, Wandulu, 15
17      1, XI    |            spieszno i stanęłam przy nim do mazura. Ludomir w tym
18      1, XI    |          kole stojąc przy Dorydzie, nim grać zaczęto, przysunął
19      1, XI    |         tylko doszedł, co Malwina o nim myśli. Nie uwierzysz, jak
20      1, XII   |         póty, póki inne zapomnieć o nim nie dały.~Każdy tedy podług
21      1, XII   |          Ale Ludomir kochał Dorydę, nim traf go do Krzewina przyprowadził.
22      1, XII   |        podobnym być mogło, że już w nim kiedyś widziała, co tylko
23      1, XII   |        każdą myśl, każde wrażenie z nim podzielić. Ten brak niczego
24      1, XII   |            jakim bądź losie, byle z nim podzielonym; nareszcie ten
25      1, XII   |         unikała zawsze od Ludomira; nim jednym jednak będąc zajęta,
26      1, XIII  |          się nie wiedzie", że ona z nim nie mogła tańcować; zwyczajna
27      1, XIII  |          obróciło. Przyjaźniejsze z nim obchodzenie się Malwiny,
28      1, XIII  |            zdarzenia tego wieczora, nim się położyła, długi list
29      1, XIV   |    obowiązek i najsłodszą nagrodę w nim znajduję. Pewnie w tym stanie,
30      1, XIV   |             ten habit zyskałem przy nim między innymi korzyściami
31      1, XIV   |           podrywką ryby łowił; przy nim kobieta młoda, z płcią takoż
32      1, XIV   |         Wariat krzyknął i chciał za nim lecieć (dalipan, w Wisłę
33      1, XIV   |        wymówiwszy uciekł i więcej o nim nie słyszałem.~Już Dżęga
34      1, XIV   |        każdy kiedyś doznać musi i w nim tylko znaleźć może wyobrażenie
35      1, XIV   |             miejscu, iść chciała za nim. Ciemność kościoła i przelęknienie
36      1, XIV   |       Malwina, spocznę i ja trochę, nim przyszły zacznę rozdział.~
37      2, XV    |           czyli też litować się nad nim; ale, jak zwykle, bliższą
38      2, XV    |         ojcu szukała przyjaciela, z nim chciałaby była podzielić
39      2, XV    |           kraju pierwszą wzmiankę o nim usłyszała.~- Jego to niepojętej
40      2, XV    |     oświadczył (mimo tego, że przed nim i przed światem wyrzekła,
41      2, XV    |             taiła, ile mogła, przed nim zgryzoty swoje, które ten
42      2, XV    |          byłaby w tej chwili już za nim poszła w te odwieczne przestrzenie,
43      2, XV    |             pychę nawet potrafiła w nim przytłumić. Z głębi duszy
44      2, XV    |          tych, którzy dotąd mieli o nim staranie, i obsypał ich
45      2, XV    |          tego czasu nigdy się już z nim nie rozłączył, imię Ludomira
46      2, XV    |             mu zostawił, a widząc w nim jedynego swego dziedzica
47      2, XVI   |          pod oknem, i postrzegła na nim worek od kwesty, któren
48      2, XVI   |     schowała, obiecując sobie nic o nim Ludomirowi nie wspominać,
49      2, XVII  |            zabawną nawet anegdotę o nim donosi.~Na te słowa filiżankę,
50      2, XVIII |            okazji znajdowania się z nim sam na sam, w której by
51      2, XIX   |           ktoś jeszcze śmiał spór z nim wieść o nie, całą zapalczywość
52      2, XXII  |          młodym umyśle Wandy, już o nim nie wspominała; ale tym
53      2, XXIII |          okurzony, że nie poznali w nim oficera z pułku księcia
54      2, XXIII |          jeden z kilku ułanów, co z nim się byli zapędzili, widząc,
55      2, XXIV  |            by śladu jakiego dojść o nim, były nadaremne; ciała jego
56      2, XXIV  |           twarzy. Tyle tylko mogę o nim donieść - kończąc dokładał
57      2, XXIV  |           tą myślą uspokojona, że w nim przyszłego widzi brata,
58      2, XXIV  |              owszem, smutną jakąś w nim rozkosz znajdowała. Wspomnienia
59      2, XXIV  |          książę rannym został, i za nim nareszcie przyjechał był
60      2, XXV   |             wiersze przed rokiem na nim napisane.~Przyjaźń i miłość
61      2, XXV   |            biednego przyjaciela pod nim spoczywać będą...~- Głos
62      2, XXV   |        pracach dowiozłem przecie na nim rannego aż do naszego klasztoru.~
63      2, XXV   |             ustawnie, rozmawiając z nim codziennie, poznałem w nim
64      2, XXV   |          nim codziennie, poznałem w nim wyniosłą i szlachetną duszę,
65      2, XXV   |           póty nie zapomnę godzin z nim przepędzonych. Furta naszego
66      2, XXV   |             obraz życia ludzkiego w nim widzę; patrz, jak na przemianę
67      2, XXV   |          uczyniły że gdy przyszło z nim się rozstawać, nie mogłem
68      2, XXV   |             osób mogłoby przykre na nim uczynić wrażenie.~Staruszek
69      2, XXV   |        odsłonił i Malwina poznała w nim księcia Melsztyńskiego,
70      2, XXVI  |             zrazu płakał nieco, ale nim do obozuśmy wrócili, jagody
71      2, XXVI  |       jeszcze albo dowiedzieć się o nim, ale tej pani dobrotliwej
72      2, XXVI  |             że książę Melsztyński w nim brata, wasza księcia mość
73      2, XXVI  |             wynurzanej przyjaźni na nim uczynić mogły. Dowodem największym
74      2, XXVII |         odebrać możecie, doznałem w nim, co tylko dać mogą rozkoszy
75      2, XXVII |         serca. Oczy moje widziały w nim Ludomira, serce moje nigdy
76      2, XXVII |        Ludomira, serce moje nigdy w nim Ludomira nie znalazło i
77      2, XXVII |             na samą myśl łączenia z nim losu mojego. Przyjaźń i
78      2, XXVIII|  porzuciwszy kępę, takoż do zamku z nim się przeniósł. Ludomir naówczas
79      2, XXVIII|             Ludomira, jedyną wadę w nim znajdowała, że "nic dość
80      2, XXVIII|       skutkiem złej opinii, którą o nim wziąć była mogła, gdyż rozumiał,
81      2, XXVIII| spodziewając się i długi, i ważny z nim romans prowadzić, temu urojeniu