Tom, Rozdzial

 1   DoMo        |      działać dla szczęścia.~Myśl ta, nader miła sercu mojemu,
 2      1, I     |       Halino!~Powiedz, co znaczy ta łza niespodziana?~Westchnęła,
 3      1, I     |      zajęcia się Somorkową, gdyż ta wieśniaczka mlekiem ją swoim
 4      1, I     |        Alisia, pyszną się czując tą obietnicą, uczepiła się
 5      1, II    |          w swoje zachwycenia! O, ta głowa gorąca, kiedyż się
 6      1, IV    |       śmierci uratował... Co też ta Wanda plecie o śmierci,
 7      1, V     |     nikogo boleśnie nie obrazić. Ta bojażń tkliwa Malwiny, by
 8      1, VI    | napełnione tym jedynym zajęciom, tą jedyną myślą, jak by los
 9      1, VI    |    Ludomir podał rękę Malwinie i ta, po długim milczeniu, głowy
10      1, VI    |             Ułożyłam sobie, żeby ta łączka, tak ładnie dzisiaj
11      1, VII   |    siebie, te słowa jego: "niech ta łąka przynajmniej przypomni
12      1, VII   |       miłego oczarowania ocucił. Ta zielona niewiadomości zasłona,
13      1, VII   |         rozkoszy. Ale powszechna ta radość, zamiast co by ją
14      1, VII   |    porzucaj mnie, nie zostawuj z tą myślą tak okropną, żem cię
15      1, VIII  | dostrzegłem, poczułem raczej, że ta Malwina, ta uwielbiona,
16      1, VIII  |  poczułem raczej, że ta Malwina, ta uwielbiona, boska Malwina
17      1, VIII  |         zmienną jak zachwycającą ta chwila nieporównanego szczęścia;
18      1, IX    |          jej zmęczony. Lecz myśl ta, że Ludomir Krzewin opuścił,
19      1, IX    |    wszystkie postępki okrywasz!"~Ta przysięga i ważność, którą
20      1, IX    |          ile ciężką do wykonania ta ofiara dla niej stać się
21      1, IX    | roztropność przytłumiać radziła. Ta uwaga tyle miała mocy na
22      1, XI    |       wzbudziła we mnie sympatii ta sławna Doryda. Wyraz niemal
23      1, XI    |           Ale w pierwszej chwili ta jedyna myśl: - Ludomir mnie
24      1, XII   |       Młode kobiety cieszyły się tą jego nową miłością widząc
25      1, XII   |          i zamiast cieszenia się tą niespodziewaną odmianą,
26      1, XII   |       się koło niej kręci, bo (z tą cichą i skromną minką) tak
27      1, XIII  |      znowu wnieśli okrągły i już tą razą, mimo starań Dorydy
28      1, XIV   |      miłość zatrudnienia. Miłość ta, w dziecinnych jeszcze latach
29      1, XIV   |           Moje dzieci - rzekła - ta pani daje sobie pracę chodzić
30      1, XIV   |      Świętą zdawała się Malwinie ta ofiara, ofiara ubóstwa dla
31      1, XIV   |   jałmużn dla ubogich podsycili.~Ta uprzejma uczynność rozrzewniła
32      1, XIV   |        Mówisz, że dla ubogich to ta pani zbiera - rzekł do córki
33      1, XIV   |          na tym wzgórku, ot, nad tą wapnistą przerwą, co ją
34      2, XV    |  siedziała, moja duszko - rzekła ta do niej, jak tylko ją postrzegła -
35      2, XV    |       zostanie. Nadeszła wkrótce ta burza dla Taidy, wionęła
36      2, XV    |    kochała, i nie pojmując, żeby ta wielka ziemia, na której
37      2, XV    |         nikt jeszcze nie wrócił, tą myślą jedynie zajęta, że
38      2, XV    |         na tej ziemi nie będzie! Ta myśl daje mi odwagę zgłoszenia
39      2, XVI   |       list był pisanym? Kto była ta matka ukochana, której Ludomir
40      2, XVI   |       tym jest uwiadomionym i że ta okoliczność jest przyczyną
41      2, XVII  |      pannę młodą opiszę. Och! co ta, to godna jest, aby się
42      2, XVII  |          będziesz się dziwił, że ta ładna główka tylko co zupełnie
43      2, XVII  | przeprosiny Malwiny przyjmowała. Ta scena wszystkich oczy byłaby
44      2, XVII  | swobodniej i uspokoiło się nieco ta myślą: Mam czas do namyślania
45      2, XVII  |         zmęczona niesłychanie, z tą smutną myślą kładła się
46      2, XIX   |         wieczne''? O, szczęśliwa ta, o której myśl "chyba z
47      2, XIX   |     wiosnę), wstępując w życic z tą nie-wiadomością nieszczęść,
48      2, XIX   |    nie-wiadomością nieszczęść, z tą czarującą nadzieją (najdroższym
49      2, XIX   |  Zamoyskiego zwyciężonym został. Ta pomyślność zbyt podniosła
50      2, XIX   |    turniei.~Książę Melsztyński z tą szczerością, która jest
51      2, XIX   |        było dowodem, wdzięczność ta stała się źrzódłem właściwych
52      2, XIX   |      okazałością dnia turniejów, ta, której ta okazałość, te
53      2, XIX   |       dnia turniejów, ta, której ta okazałość, te igrzyska,
54      2, XX    |        ulicy nad łachą znalazła. Ta ulica, z jednej strony wysokim
55      2, XX    |         wszystko w świecie, myśl ta okrutna opanowała całą duszę
56      2, XX    |          postać Ludomira. Postać ta okropność i rozpacz nosiła
57      2, XX    |    przytomności gada, że słabość ta zdaje się przyczyną moralną
58      2, XXI   |      generalnej się spodziewają. Ta bitwa los kraju, sławę naszych
59      2, XXI   |        zadrży na wspomnienie, co ta sława czasem kosztuje...~
60      2, XXII  |      kraju jakiego nabyły. Wojna ta w odległych krajach się
61      2, XXII  |       tylko w świecie posiada, z tą samą gorliwością oddaje
62      2, XXII  |          księcia Melsztyńskiego, ta białogłowa z radością wstała
63      2, XXIII |     wzruszone wiatrem i ptaszki, tą zdradną zwiedzione ciszą,
64      2, XXIII |         zdrowia. W istocie samej ta była myśl Zdzisława, który
65      2, XXIV  |          ledwo przytłumić mogły, tą wspólną radością podwoiła
66      2, XXIV  |       nią mówić i wynurzać przed tą młodą zwierzycielką wszystkie
67      2, XXIV  |        samą się zajmował. Wanda, tą myślą uspokojona, że w nim
68      2, XXV   |          w niczym nie odmieniać. Tą odpowiedzią przekonani,
69      2, XXV   |         opiekunka bojąc się, aby ta zwykła melancholia w dzikość
70      2, XXVI  |    niesłychanie (przyznać muszę) tą myślą, że przy nas zostanie;
71      2, XXVI  | zmartwienia i boleści. I jeszcze ta rana, o Boże, nie była zagojona,
72      2, XXVII |  przyszłość miał działać, a myśl ta była: że ponieważ słychać
73      2, XXVII |        ujechania z Krzewina była ta, że nie czuł w sobie możności
74      2, XXVII |       cię na wieki żądałem. Myśl ta okropna... zabijająca...
75      2, XXVII |    wszystkie zdarzenia mego losu tą goryczą truły. Najokropniejszy
76      2, XXVIII|   bardziej sobie to wymawiał, że ta cała kłótnia z okazji miłostek
77      2, XXVIII|     powinna" - i tym pytaniem, i tą odpowiedzią oboje bardziej
78      2, XXVIII|       nieszczęśliwą, a w istocie ta podróż była przedsięwziętą
79      2, XXVIII|      życia od niego była kochaną tą miłością, której wdzięki
80      2, XXVIII|         zaprzątniona i zabawiona tą pustotą Malwina Ludomirowi