Tom, Rozdzial

 1   DoMo        |            ma tego rodzaju pisma, do którego język polski nie byłby zdolnym,
 2   DoMo        |         zamiaru, chwyciłam się tego, którego brak zupełny w naszym języku
 3      1, I     |             krótko nie powiedział, i którego relacja Bóg wie jak długo
 4      1, I     |            obieśmy życie winne temu, którego imię rada bym już wiedzieć,
 5      1, I     |            dla mnie, ale wypełnienie którego każdy równie miałby za obowiązek.
 6      1, I     |              prowadzącymi ku domowi, którego pani... łatwo się teraz
 7      1, II    |              puszczać, póki felczer, którego sprowadzili, nie wypuści
 8      1, III   |             i odrazę czując do męża, którego jej radzono, przyjęła go
 9      1, III   |             dalszego jej losu (losu, którego zwrot nieszczęśliwy z posłuszeństwa
10      1, III   |    prowadziła; alić nareszcie mąż, u którego wszystkie namiętności żywe
11      1, III   |             przy zachodzącym słońcu, którego promienie. bijąc w szyby,
12      1, IV    |   wyratowaniu, o jakimści Ludomirze, którego nikt i nie zna, a wszyscy
13      1, VIII  |          wszelkie wyrazy, szczęścia, którego serce Ludomira, do cierpienia
14      1, IX    |              twojego, bez wyjawienia którego czuję, że żadnego już dla
15      1, XI    |         pojazdu i milczenie zupełne, którego drzymiąca Frankowska, siedząc
16      1, XI    |         Zdzisław książę Melsztyński, którego księżna W*** tak mi nazwała,
17      1, XI    |             tegoż poznałam Ludomira, którego awanturnikiem niedawno mniemano,
18      1, XII   |           rachują, czas nieubłagany. którego nikt i nic utrzymać nie
19      1, XII   |            winna.~Dziad Ludomira, od którego on władzy zależy, z najłaskawszym
20      1, XII   |              przedmiot miłości i bez którego żadnej prawdziwej miłości
21      1, XII   |             być nie może, ten powab, którego nieba czasem udzielają sercom
22      1, XII   |          będzie.~Major nasz, w sercu którego próżność niemałe miejsce
23      1, XII   |              i lubemu Krzewinowi, do którego, sama nie wiedząc dlaczego,
24      1, XIII  |              twarz ujrzała Ludomira, którego wprzódy nie była postrzegła.
25      1, XIII  |            ją ujmował w Krzewinie, a którego daremnie na roztrzepanej
26      1, XIV   |          Oddałem mu muślin ukochany, którego jak się znów dorwał, to
27      1, XIV   |        siedział ten dziwny człowiek, którego w myśli swojej nieszczęśliwym
28      1, XIV   |           jednym słowem, Ludomir ten którego w Krzewinie znała, w Krzewinie
29      1, XIV   |        wszystkich stworzeń, uczucie, którego prędzej czy później każdy
30      1, XIV   |       mianował) i ten nieszczęśliwy, którego jedynym był skarbem na świecie,
31      2, XV    |              i siadłszy w gabinecie, którego okna wychodziły na ulicę
32      2, XV    |           biedny książę Melsztyński, którego też ty niemiłosiernie męczysz! -
33      2, XV    |             obdarzyły, jeden dodały, którego moc wielowładna wszystkie
34      2, XV    |            Był naówczas młodzieniec, którego imię było Ludomir, wojskowość
35      2, XV    |        wszystko była poświęciła, dla którego wszystko porzuciła i jedynie
36      2, XV    |            Inaczej, utraciwszy tego, którego kochała, i nie pojmując,
37      2, XV    |        proboszcz ze wsi sąsiedzkiej, którego przed śmiercią widzieć życzyła.
38      2, XVI   |           Taidy, tej matki Ludomira, którego dziecinność opuszczona takoż
39      2, XVII  |             samego lata, w przeciągu którego książę Melsztyński był zabrał
40      2, XIX   |             siebie ściągnął.~Rycerz, którego twarzy poznać nie można
41      2, XIX   |       spuścił, książę Melsztyński, u którego wszystkie namiętności były
42      2, XIX   |            uniesieniem bukiet z róż, którego Malwina nie pomyśliła odzyskać,
43      2, XIX   |     poruszenia ani zatrzymać krzyku, którego przelęknienie najżywsze
44      2, XX    |         podobna, książę Melsztyński, którego z obłąkania za wariata brać
45      2, XX    |              Wilanowie mieszkał i po którego książę Melsztyński był poleciał,
46      2, XX    |      odetchnienia tego jestestwa, od którego życie jego naówczas zawisłe
47      2, XXI   |              i widmem nadnaturalnym, którego zjawienie się zmysły mi
48      2, XXI   |       naówczas odjęło, a wspomnienie którego trwogą mnie dotąd przeraża.
49      2, XXII  |       czytelnika przepraszam, ale do którego jednak dołożyć jeszcze muszę,
50      2, XXII  |            przymiotów i zasług tego, którego żałowano. Nie zawsze pieniądze
51      2, XXII  |              był wieniec z barwinku, którego Malwinie samej nie śmiał
52      2, XXII  |           nad wspomnieniem kochanka. którego by była losem jakim niespodzianym
53      2, XXII  |          dzień po dniu mijał i czas, którego ni chwile szczęśliwe, ni
54      2, XXII  |     wszystkie nadziejo spoczywały, o którego wszystkie obijały się troski!~
55      2, XXII  |           jaki gość tam zajechał, od którego wiadomość i z obozu otrzymać
56      2, XXII  |            wtedy rok trzeci dopiero, którego - jakeśmy wyżej czytali -
57      2, XXIII |              swymi zasłonił księcia (którego po błyszczącym krzyżu poznał,
58      2, XXIII |            zemdlonego tegoż księcia, którego w pierwszym momencie już
59      2, XXIV  |        oddawał się całkiem smutkowi, którego wyraz ustaw-nie nosił na
60      2, XXIV  |           wiem, czy to jest ten sam, którego książę tak usilnie szuka,
61      2, XXV   |          rzekła - czy nie pamiętasz, którego to dnia przypadają imieniny
62      2, XXV   |           drzewie siedzącego starca, którego cieniem gałęzi zakrytego
63      2, XXV   |           twego przyjaciela, o losie którego kilka słów przez ciebie
64      2, XXV   | przypominając sobie owego zakonnika, którego w czasie kwesty w klasztorze
65      2, XXV   |            bazylianów poznała była i którego pierzaste goździki i łagodna
66      2, XXV   |             raczej to widmo okropne, którego widok tyle ją był przeraził
67      2, XXVI  |          drugiej chorego młodzieńca, którego życie zdawało się już opuszczać
68      2, XXVI  |       zdawało się już opuszczać i na którego twarzy (choć cieniem śmierci
69      2, XXVI  |             starego Ezechiela i ten, którego widok Malwinę tyle był przeraził,
70      2, XXVI  |           równie było okrucieństwem, którego serce Dżęgi znieść by nie
71      2, XXVI  |           temu młodzieńcowi choremu, którego Ludomirem takoż zowią, ujrzałem
72      2, XXVI  |             ten moment Zdzisława lub którego z jego wnuków i spokojniejszą
73      2, XXVI  |              Ludomira, o polepszeniu którego ją zapewniali, kazała więc
74      2, XXVII |         łączyłam się na wieki z tym, którego nie mogłam kochać, a odrywając
75      2, XXVII |             a odrywając się od tego, którego jedynie kochać mogę. Teraz
76      2, XXVIII|              mężem Florynki, o życiu którego długo powątpiewano, gdyż
77      2, XXVIII|          myśląc, że temu Ludomirowi, którego była w Krzewinie poznała,
78      2, XXVIII|             kochany mój drugi kniaź, którego z przeproszeniem wtedy czystym
79      2, XXVIII|            żony tym stałym uczuciem, którego dla żadnej innej kobiety