Tom, Rozdzial

 1   DoMo        |      doskonałe przypisuję Tobie; lecz serce moje przyzwyczaiło
 2   DoMo        |         naszych ojców i dziadów, lecz bynajmniej nie malują obrazu
 3   DoMo        |     doskonałym, ani dokończonym, lecz będąc pierwszym, wzbudzi
 4   DoMo        |         romans użyteczniejszymi; lecz nie czując w sobie zdolności
 5      1, I     |       przez godzin kilka trwały. Lecz ponieważ zupełnie się uspokoiły,
 6      1, I     |       grzmoty na świecie bywają, lecz przypomniawszy sobie, że
 7      1, I     |       rosły w ojczystej dolinie.~Lecz gdy wieczorem bez farby
 8      1, I     |    odważyły się wejść na balkon, lecz noc tylko czarną tam znalazły.
 9      1, I     |  słuchała roztropnej mowy Wandy. Lecz błyskawica, co w ten moment
10      1, I     |     Malwina osłupiała na chwilę, lecz postrzegłszy Wandę, z przelęknienia
11      1, I     |      dobrze, gdzie się znajduje, lecz otworzywszy oczy, pierwszy
12      1, I     |      naówczas była nieprzytomną. Lecz na szczęście Ludomira, co
13      1, I     |        nie dał jej nieść nikomu, lecz na drugą rękę wziąwszy ją
14      1, III   |       rodzice przyjąć go kazali. Lecz nim ostatnie dała swoje
15      1, III   |         w zasady pewne ustaliła. Lecz przy tych rozsądnych książkach,
16      1, IV    |          zdrowia pochodzić musi, lecz co mnie przy tym uspakaja,
17      1, V     |       nie jest dziełem idealnym, lecz istotą prawdziwą, i że w
18      1, V     |       równie o rzeczach sądzili, lecz kiedy czasem Ludomir sprzeciwił
19      1, V     |       ona lubiła, nie tylko jej, lecz łatwo i w krótkim czasie
20      1, VII   |         od niej nie postrzeżony, lecz jak przestała śpiewać, Ludomir
21      1, IX    |         ładu umysł jej zmęczony. Lecz myśl ta, że Ludomir Krzewin
22      1, XI    |     sposób dziennik mój ciągnąć, lecz znajduję, że żarty nie są
23      1, XIII  |          w zwierciadło patrzała; lecz wtedy już nie swoją tylko,
24      1, XIII  |        Trafem ostatnią rozwinął, lecz gdy ją przeczytał, zapłonił
25      1, XIII  |        do Warszawy była czyniła.~Lecz, niestety, tak jak żeby
26      1, XIII  |         z przekonania, rozumiem, lecz przez płochy jakiś wstyd
27      1, XIV   |          w tym będą mego zdania; lecz doświadczywszy tylokrotnie
28      1, XIV   |       może Malwinie towarzyszyć; lecz jeżeli te drobne szczegóły,
29      1, XIV   |       drzwi jeszcze dość śmiało; lecz gdy prosta dziewka otworzywszy
30      1, XIV   | twarzyczki zasmucać się zaczęły, lecz jak ochmistrzyni dołożyła -
31      1, XIV   |       bywają trudy i przykrości, lecz cóż w świecie milszym być
32      1, XIV   |    siebie o jałmużnę go prosiła. Lecz bądź już jak bądź, Malwina,
33      1, XIV   |        kącie gradusy z kwiatami, lecz że zapomniano ich polewać,
34      1, XIV   |       mnóstwo słów odpowiedzieć, lecz nasza elegantka znów ją
35      1, XIV   |      Malwina cofnąć się chciała, lecz żal jej było znacznej kwoty,
36      1, XIV   |        dni kilka jeszcze trwała, lecz że byłoby nadużywać cierpliwości
37      1, XIV   |       nieznajomego przedmieścia. Lecz widząc niskie klitki, szczupłe
38      1, XIV   |   początkach naszego kochania. - Lecz tych słów ostatnich wymówić
39      2, XV    |         na ulicę wzięła książkę. Lecz zamiast czytania, zajęta
40      2, XV    |       sama przed sobą nie mogła. Lecz taiła to sobie, nie zazierała -
41      2, XV    |      które serce jej napełniały. Lecz Zdzisław bardziej ostatnią
42      2, XV    |         najdotkliwszych boleści. Lecz pokrywała tę boleść spokojną
43      2, XV    |         obchodzeniem się tyrana. Lecz może wszystkie męki byłaby
44      2, XV    | miłosiernego codziennie prosiła.~Lecz przed tym końcem przebłaganie
45      2, XV    |       szczęśliwie urodziła syna; lecz skoro to dziecko światło
46      2, XVII  | rozmaitych twarzach się okazały; lecz że co Malwina o tym liście
47      2, XVII  |      spokojnością chwil używała, lecz nadzwyczajnego szczęścia
48      2, XVIII |          wymówiła była te słowa. Lecz ledwo je była wyrzekła,
49      2, XVIII |          który niestałość wróży. Lecz młody rycerz szczęśliwie
50      2, XVIII |          odpowiedziała Malwina - lecz przeświadczoną będąc, że
51      2, XIX   |       nie miłość własna wybrała, lecz głos publiczny cnotliwemu
52      2, XIX   | nacierali na siebie bez szwanku, lecz za trzecią razą kopia rycerza
53      2, XIX   |     całym zgromadzeniu sprawiło. Lecz młody książę, nie dając
54      2, XX    |    idącej ku niej z końca ulicy; lecz wkrótce uspokojoną została,
55      2, XX    |       nadto nieznośnym być musi; lecz rozpacz czasem zuchwałym
56      2, XX    |  odpowiedzi odejmowało zupełnie. Lecz wyraz boleści wyryty na
57      2, XX    |        Malwinę ocucić nareszcie. Lecz to ocucenie nie trwało długo,
58      2, XX    |  ściskając go po tej odpowiedzi. Lecz doktor dołożył, że choć
59      2, XXI   |          go ni bronię, ni ganię, lecz tak myślałam, tak czułam
60      2, XXI   |     wojnie rękę moją otrzymasz", lecz tych słów ostatnich domówić
61      2, XXII  |   wytłumaczyć nie jest w stanie. Lecz jakimkolwiek bądź jest i
62      2, XXII  |         czasem rozerwać Malwinę.~Lecz ze wszystkiego, co jej siostra
63      2, XXII  |         wszystkie widoki miłych, lecz smutnych uczuć wlewały w
64      2, XXII  |        odpowiedział, że nie wie. Lecz gdy w rozmowie trafem nazwał
65      2, XXIII |         już bez życia rozumieli. Lecz poznawszy, że w mdłościach
66      2, XXIII |           tego także nie wiem... Lecz przez dobroć serca do tego
67      2, XXV   |        ten bal jechać nie myśli, lecz po obiedzie, gdy już siadać
68      2, XXV   |     zwłoki w ręku moich trzymam, lecz po opatrzeniu ran wszystkich
69      2, XXV   |   otoczyli; bronił im się długo, lecz mnogości nareście nie mogąc
70      2, XXV   |         na jawie wyobrażało się. Lecz wkrótce myśli snem plątane
71      2, XXV   |       przybliżyć się do rycerza, lecz gdy już do niego dojść miała,
72      2, XXV   |          zawieszonych niewiastę, lecz nie znalazłszy ich, przetarła
73      2, XXVI  |       prędzej puścić można było; lecz gdy znak, któren chory miał
74      2, XXVI  |      zrazu, że tamten nie wraca, lecz gdy się zmierzchło, wyszłam
75      2, XXVI  |       wyraźnej dać by nie mogła, lecz które dlatego nie mniej
76      2, XXVII |      wyrwała się z rąk Ludomira; lecz choć łzy kropliste zbladło
77      2, XXVIII|         nie zaraz na to uważała; lecz spojrzawszy na męża spostrzegła