Tom, Rozdzial

 1      1, I     |            z całego domu, starania ich wkrótce Wandę ocuciły, i
 2      1, I     |            Alisię, cel ten tkliwej ich litości.~- Żyje i zdrowa
 3      1, I     |    ulatując, wyprzedziły uwagę nad ich niepotrzebnością; zarumieniła
 4      1, I     |           z obydwiema siostrami do ich zamku się udał.~ ~
 5      1, III   |   nieszczęśliwy z posłuszeństwa ku ich woli naturalnie musiał nastąpić).
 6      1, III   |           żyć przestali - i strata ich najboleśniejszym stała się
 7      1, V     |       duszy się malowały. Czasem w ich spojrzeniu coś anielskiego
 8      1, V     |            skoczył, gdyby Malwinie ich się zachciało. Nigdy głos
 9      1, V     |     wdzięcznością przyjmował, choć ich nigdy nie użył. Z Wandą
10      1, VI    |         odświeżyć swoje ubiory; za ich powrotem bal się zaczął
11      1, VIII  |             nic tłumacząc wyraźnie ich przyczyny. Dla Ciebie jednej
12      1, XI    |         słowa wymówiła, bom skutek ich w oczach Ludomira poznała.
13      1, XI    |            czy się znają? Nie mogę ich zrozumieć.~Wiesz, Alfredzie,
14      1, XII   |          Nie martwiłamże się, choć ich nie znałam, jego zmartwieniami?
15      1, XIII  |          złoczynny szukał sposobów ich odsunienia i rozłączenia,
16      1, XIV   |           zdrowie i wesołość młode ich krasiły twarzyczki. Postrzegłszy,
17      1, XIV   |          się z młodych lat w umysł ich wpajać tkliwą pobożność
18      1, XIV   |        przysłuchać się mogła całej ich rozmowie:~- Przyszła tam
19      1, XIV   |       kwiatami, lecz że zapomniano ich polewać, najwięcej było
20      1, XIV   |           siecie naprawiała, u nóg ich kadź stała z wodą pełna
21      1, XIV   |      której zbiór okoliczności był ich doprowadził, od której może
22      1, XIV   |           od której może szczęście ich było zawisło, a która teraz,
23      2, XV    |            moja Malwino, cały ciąg ich miłości; powiem tylko, że
24      2, XV    |         sobie uczynili, gdy miłość ich do wiadomości Zdzisława
25      2, XV    |       myślą jedynie zajęta, że nic ich już nie rozdzieli w krainie
26      2, XV    |          zdawały się, a rozłożyste ich gałęzie cień posępny wkoło
27      2, XV    |      przypadku jej śmierci zaklina ich na wszystkie obowiązki,
28      2, XV    |       niebawnie nastąpi, upewniała ich Taida, bo ufając w list
29      2, XV    |          wykonać to wszystko, o co ich prosiła, i widząc ich tkliwe
30      2, XV    |           co ich prosiła, i widząc ich tkliwe dla siebie przywiązanie
31      2, XV    |   spodziewała, zostawał pod jedyną ich opieką (bo proboszcz, w
32      2, XV    |            nim staranie, i obsypał ich dobrodziejstwami. Grób najpyszniejszy
33      2, XV    |            Taidy i Ludomira, a syn ich stał się celem jedynym starań,
34      2, XVI   |      Malwinę, że ona może poniekąd ich była przyczyną. Wesoły humor
35      2, XVII  |            nic (chyba lalka) mogło ich poróżnić, gdy w przeszłym
36      2, XVII  |           jak by go do zobopólnych ich interesów użytecznym uczynić.
37      2, XVIII |             mówiła - rzeczywistego ich powrotu spodziewać się już
38      2, XVIII | ujeżdżaniem koni, przysposobieniem ich do rycerskich igrzysk, ćwiczeniem
39      2, XIX   |       Przyjaźń, krew, imię łączyły ich najściślej, i ziomkowie,
40      2, XIX   |       najściślej, i ziomkowie, aby ich rozróżnić, nadali im Czarnego
41      2, XIX   |         ojczyzny będąc najpierwszą ich żądzą, a dobro jej jedyną
42      2, XIX   |       dzieliły, jak mówią, miłosne ich zapały. Tarcze zaś, godła
43      2, XIX   |           nam wróży", byłe wyborem ich jednomyślnym, wróżbą może
44      2, XIX   |          losów i właściwym piętnem ich wieku, wieku szczęśliwego,
45      2, XIX   |       godła i napisy, które tarcze ich zdobiły. Tu dwa wieńce,
46      2, XIX   |       myśli i krzyża z różą. Konie ich, w tej gwałtownej natarczce
47      2, XIX   |         nawet jego tarczy, a kopie ich wstrząsnąć go nie potrafiły.~
48      2, XXII  |     każdego zajmuje. Wie-leż to ja ich sama przeżyła? Wieleż razy
49      2, XXII  |      szczętu zburzone, drzewa ręką ich naddziadów sadzone do pnia
50      2, XXII  |       kochanków zabrano. Nie mogąc ich boleści pieniędzmi umniejszać
51      2, XXII  |        chwil upłynionych, żałowała ich tym bardziej, iż podług
52      2, XXII  |      najlepiej przypadły do cieniu ich włosów, biorąc je nawiasem
53      2, XXIII |           ciszą, najswobodniej pod ich cieniem spoczywają. Równie
54      2, XXIII |       pokoju i o powrocie tych. co ich zajmowali, turkot bryczki
55      2, XXIII |            od miejsca, gdzie bitwa ich była zapędziła, księżyc
56      2, XXIV  |           odniósł rany. Z opisania ich, choć niejasno, bo przy
57      2, XXIV  |      stosowny sposób bycia zbliżył ich do siebie wkrótce. Wanda,
58      2, XXIV  |             że się wszystko podług ich życzeń ułoży.~W istocie
59      2, XXIV  |        ułoży.~W istocie nie podług ich życzeń zupełnie, ale nieźle
60      2, XXV   |    sądziłem, że już do śmierci nic ich jednostajności nie zmieni,
61      2, XXV   |    opuszczony rodziców, nie znając ich nigdy i nie wiedząc nawet,
62      2, XXV   |            udzielić; ale nie mogąc ich się doczekać położyła się
63      2, XXV   |     niewiastę, lecz nie znalazłszy ich, przetarła lepiej oczy i
64      2, XXVI  |            trafu, który tyle panów ich zdawał się obchodzić.~Gdy
65      2, XXVI  |             aby natychmiast raczył ich wysłuchać i przy tym obiecał
66      2, XXVI  |             com przy śmierci matce ich była przyrzekła, a to było,
67      2, XXVI  |        mieć będę i że nie opuszczę ich póty, póki ci, co do tego
68      2, XXVI  |       wychowałam nie mogąc inaczej ich rozeznawać, jak wiążąc im
69      2, XXVI  |         cieszyłam się nadzieją, że ich na zawsze już utrzymam;
70      2, XXVII |         nie ubłagał losów? Żelazne ich prawa przełamać potrafi
71      2, XXVII |       wiadomość niezawodną bliskie ich pobranie się.~- Wtedy, ukochana
72      2, XXVIII|           przeleciała. A ja - winę ich zastępując - resztę opisania
73      2, XXVIII|    ołtarzów, w obecności Boga usta ich wyrzekły to. co serca tylekroć
74      2, XXVIII|    Krzewinie. Zdzislaw, szczęściem ich się ciesząc, to tu, to tam
75      2, XXVIII|      Marcin dzie-ciom tym, na ręku ich nosząc, długie bajki prawił.~
76      2, XXVIII| cierpliwością słuchały jak niegdyś ich matki.~W innym stanie i
77      2, XXVIII|    Pierwszy raz to było od momentu ich pobrania się, że takowy