Tom, Rozdzial

 501      1, XIII  |              już nie swoją tylko, ale i twarz ujrzała Ludomira,
 502      1, XIII  |               niemal wyrazem czułości i smutku, który tyle ją ujmował
 503      1, XIII  |           szukała. Drgnęła mimowolnie i pierwszy raz od bytności
 504      1, XIII  |           wesoły, dzisiaj nie tańcuje i tak zamyślonym być zdaje
 505      1, XIII  |              ale nikt mnie nie chciał i nic mi się nie wiedzie!~
 506      1, XIII  |            cały zamykają. Poznała się i Malwina na tym i już szczerze
 507      1, XIII  |          Poznała się i Malwina na tym i już szczerze żałując przykrości,.
 508      1, XIII  |              ją wprzódy byli zamówili i nadeszli wtedy, że jej zbyt
 509      1, XIII  |             wtedy, że jej zbyt gorąco i że jej. się tańcować odechciało.
 510      1, XIII  |     szczęściem radosnym zajaśniawszy, i dobra Malwina, dla której
 511      1, XIII  |               ochota do tańca odpadła i księżna W*** widząc, że
 512      1, XIII  |            stół znowu wnieśli okrągły i już tą razą, mimo starań
 513      1, XIII  |              razą, mimo starań Dorydy i majora Lissowskiego, Ludomir
 514      1, XIII  |         Ludomir nie dał się uprzedzić i tak manewrował, że koło
 515      1, XIII  |       świeciło.~Czym podobne są powab i nienawiść?~Oboje czasem
 516      1, XIII  |           wybierasz?~Ojczyzna, miłość i sława.~Czym miłość pochodnię
 517      1, XIII  |         miłość pochodnię swoją zapala i gasi?~Westchnieniem i łzami.~
 518      1, XIII  |          zapala i gasi?~Westchnieniem i łzami.~Co jest zaletą, a
 519      1, XIII  |     przedsięwzięcia swego zapominając i, tak jak jej się czasem
 520      1, XIII  |             nie zostawiły wrażenia?~- i rozdawając wszystkie kartki,
 521      1, XIII  |             zapłonił się niesłychanie i oczy podniósłszy na Malwinę
 522      1, XIII  |        natychmiast winną się osądziła i powtórnie przyrzekła sobie
 523      1, XIII  |         zamilkła potem znowu zupełnie i chcąc ułagodzić przykrości,
 524      1, XIII  |        uczyniła, zaczęła nieco lepiej i poufałej go traktować, niżeli
 525      1, XIII  |               sposobów ich odsunienia i rozłączenia, ustawicznie
 526      1, XIII  |     obchodzenie się Malwiny, nadzieję i wesołość mu wróciwszy, wróciły
 527      1, XIII  |              przedrwiwając wszystkich i wszystko. Myślał może (bo
 528      1, XIII  |              Mało kogo tym nikczemnym i zbyt łatwym sposobem bawią,
 529      1, XIII  |             ten rok ułożonymi zostały i nazajutrz miały się rozpocząć.
 530      1, XIII  |          które kwestują po kościołach i po wszystkich domach, podzieliwszy
 531      1, XIII  |          między siebie rozmaite ulice i przedmieścia, i te zebrane
 532      1, XIII  |        rozmaite ulice i przedmieścia, i te zebrane jałmużny są potem
 533      1, XIII  |             pomiędzy szpitale chorych i sierot miasta Warszawy.~
 534      1, XIII  |         Warszawy.~Stąd poszła rozmowa i zwrot wziąwszy stosujący
 535      1, XIII  |         trafność naturalną czując, że i z płci swojej, i z wieku
 536      1, XIII  |           czując, że i z płci swojej, i z wieku nie wypadało jej
 537      1, XIII  |              przez płochy jakiś wstyd i dla utrzymania reputacji
 538      1, XIII  |         utrzymania reputacji filozofa i człeka bez przesądów, którą
 539      1, XIII  |             młodzież była przysądziła i którą chciał utrzymać, nie
 540      1, XIII  |              wiedząc, co jest filozof i co są przesądy, dla tych
 541      1, XIII  |       obyczaje były celem jego żartów i gdy po kolacji, przy której
 542      1, XIII  |        bardziej mu jeszcze rozegrzała i tak już dość roztrzepaną
 543      1, XIII  |               lekkomyślne rozumowania i niezabawne żarty, znudzona
 544      1, XIII  |            niezabawne żarty, znudzona i zniechęcona Malwina zaczęła
 545      1, XIII  |              tej pobożnej pielgrzymki i w tym celu jutro rano o
 546      1, XIII  |             Malwina - obowiązki nasze i sposób o nich myślenia nadto
 547      1, XIII  |      powiedziawszy, Malwina wyjechała i wróciwszy do siebie, głowę
 548      1, XIII  |            wróciwszy do siebie, głowę i serce mając napełnione różnymi
 549      1, XIII  |               w szczegółach opisując, i tymi słowy zakończyła:~"
 550      1, XIII  |          Wando! jeszcze raz powtarzam i bardziej jak kiedy jestem
 551      1, XIII  |           powinność, który szczęściem i przyjemnością drugich zawsze
 552      1, XIII  |             zajęcia w tę zimnodrwiącą i wszystkie dobre i tkliwe
 553      1, XIII  |        zimnodrwiącą i wszystkie dobre i tkliwe uczucia morzącą próżność
 554      1, XIII  |              uczucia morzącą próżność i niedbalstwo, które powszechną
 555      1, XIV   |              nieraz, mówię, w zupełne i z wielu miar niebezpieczne
 556      1, XIV   |              Malwina w tym równie jak i ja myślała i czując tę jakąś
 557      1, XIV   |               równie jak i ja myślała i czując tę jakąś niewyrozumiałą
 558      1, XIV   |               tę jakąś niewyrozumiałą i tym bardziej męczącą tęsknotę,
 559      1, XIV   |        tęsknotę, którą nieład uczucia i zbieg okoliczności w sercu
 560      1, XIV   |           wstępowanie od domu do domu i przypatrywanie się rozmaitym
 561      1, XIV   |      koronkowy welum na oczy spuściła i Frankowskę wziąwszy pod
 562      1, XIV   |         podróży", jaką Joryk odbywał, i w której czytelnik, jeśli
 563      1, XIV   |          świeciło, a powietrze czyste i żywe wszystkim przechodzącym
 564      1, XIV   |         wszystkim przechodzącym ruchu i wesołości dodawało. Malwina
 565      1, XIV   |       orzeźwiającego powietrza uczuła i z większą odwagą, niż się
 566      1, XIV   |              teraz jest godzina nauki i tam w pokoju znajdziesz
 567      1, XIV   |            pannom lekcje po francusku i po niemiecku daje.~W dużej
 568      1, XIV   |              lat 13. Różnofarbne oczy i różne cienie włosów można
 569      1, XIV   |           znaleźć w tym ładnym gronie i wszystkie te dziewczynki
 570      1, XIV   |                bo ochędóstwo, zdrowie i wesołość młode ich krasiły
 571      1, XIV   |           najuprzejmiej ją przywitała i kwotę swą w worek wsypała.
 572      1, XIV   |               chodzić od domu do domu i zbierać jałmużnę dla ubogich (
 573      1, XIV   |             dzieci oczy wytrzeszczyły i słuchały dalej), dla ludzi
 574      1, XIV   |               ochmistrzyni dołożyła - i dla biednych dzieci opuszczonych,
 575      1, XIV   |               do kieszonek się wzięła i wnet stos złotówek i groszaków
 576      1, XIV   |           wzięła i wnet stos złotówek i groszaków w worek Malwiny
 577      1, XIV   |               w worek wcisnąć chciała i widząc, że się nie mieści,
 578      1, XIV   |         dzieci, co mamów nie mają, to i lalu-siów pewnie nie mają,
 579      1, XIV   |              Malwina uściskała Jadzię i uspokoiła ją upewniając,
 580      1, XIV   |              zaczęła skakać z radości i całe grono się rozsypało,
 581      1, XIV   |     ochmistrzyni mają za upokarzający i za najprzykrzejszy. Ja od
 582      1, XIV   |               to zatrudnienie obrałam i razem najświętszy obowiązek
 583      1, XIV   |           razem najświętszy obowiązek i najsłodszą nagrodę w nim
 584      1, XIV   |            każdym innym, bywają trudy i przykrości, lecz cóż w świecie
 585      1, XIV   | sprawiedliwością do siebie przywiązać i tym samym przywiązaniem
 586      1, XIV   |               wpajać tkliwą pobożność i gruntowne zasady, robię
 587      1, XIV   |              jest w mocy mojej, czułe i wdzięczne córki, uprzejme
 588      1, XIV   |             sług, staranne gospodynie i gorliwe obywatelki, zalecając
 589      1, XIV   |            właściwego języka, do cnót i zwyczajów narodowych, ażeby
 590      1, XIV   |             już nauczyły się lubić to i chlubić się tym, że są Polkami.
 591      1, XIV   |        powinny się tworzyć dobre żony i tkliwe, rozsądne matki.
 592      1, XIV   |               szanowny jej się zdaje, i pomyślała sobie, że bezpiecznie
 593      1, XIV   |               tej zacnej ochmistrzyni i sposobniejszą rodaczki wychowywać
 594      1, XIV   |           kwestuje na ubogie szpitale i spodziewa się, że pan zechce
 595      1, XIV   |          bardzo chętnie, wstał jednak i przypatrzywszy się Malwinie
 596      1, XIV   |            szpitale.~- Dajże mi pokój i nie przeszkadzaj, widzisz,
 597      1, XIV   |       przeszkadzaj, widzisz, że piszę i żem pilnie zatrudniony.~-
 598      1, XIV   |           niczym już innym nie słyszę i wkrótce w własnym swoim
 599      1, XIV   |          można!~- Ale kwestarka młoda i ładna - dołożył kamerdyner.~
 600      1, XIV   |             zdjął, szlafroka poprawił i łaskawie kazał prosić Malwiny.~-
 601      1, XIV   |               Godnością jej zdziwiony i ładnością ujęty pan nasz,
 602      1, XIV   |              ekran od komina zawadził i tak mu coś niewygodnie na
 603      1, XIV   |           czas się przecie wstrzymała i z uśmiechem tylko dołożyła:~-
 604      1, XIV   |           niemałą tu pomoc otrzymają.~I to mówiąc worek aksamitny
 605      1, XIV   |            ładna, wysokiego urodzenia i zbyt w wielkim świecie znajoma,
 606      1, XIV   |         szczegóły stanęły mu na myśli i raptownie pochwycony ładunek
 607      1, XIV   |              w worek Malwiny wrzucił; i pięciu może by nie dał,
 608      1, XIV   |            dał, gdyby zamiast pięknej i świetnej Malwiny stara i
 609      1, XIV   |              i świetnej Malwiny stara i biedna jaka kobieta dla
 610      1, XIV   |              pożegnała ten pyszny dom i pyszno-skąpskiego pana i
 611      1, XIV   |              i pyszno-skąpskiego pana i na drugą stronę ulicy przeszedłszy
 612      1, XIV   |              na teatr, afisze, gazety i potężne pudło najświeższych
 613      1, XIV   |            wielkim stała zwierciadłem i właśnie jeden z nowo przyniesionych
 614      1, XIV   |        gałganków; od godziny wybieram i już to mnie zaczyna nudzić,
 615      1, XIV   |       dwunastą wygotują dulietkę lila i kapelusz z koronką - powiedziała
 616      1, XIV   |            pomyślała sobie, że pewnie i innych dni nie więcej na
 617      1, XIV   |           wiele młodzieży u mnie bywa i ponieważ o siódmej dopiero
 618      1, XIV   |               dla ubogich kwestujesz. I ja miałam kwestować, major
 619      1, XIV   |            kwestować, major Lissowski i kilku innych mieli mnie
 620      1, XIV   |            więcej nigdy nie obaczyła, i słysząc nadchodzącą spodziewaną
 621      1, XIV   |           dopiero wytworne mieszkanie i obraz modnego poranku elegantnej
 622      1, XIV   |         księży bazylianów. Zadzwoniła i wkrótce mnich stary z siwą
 623      1, XIV   |              mnich stary z siwą brodą i uprzejmym spojrzeniem furtę
 624      1, XIV   |            spojrzeniem furtę otworzył i zapytał się, czego życzy.~-
 625      1, XIV   |                  Kwestuję dla ubogich i na szpitale, mój ojcze!~-
 626      1, XIV   |              tymczasem wszystkie cele i co będę mógł zebrać, z radością
 627      1, XIV   |                trochę owocowych drzew i na środku studnia kamienna
 628      1, XIV   |               niesłychanej zatrudnień i sposobu życia osób, których
 629      1, XIV   |              poranek naszej elegantki i spokojne chwile, które zdawały
 630      1, XIV   |              prowadzisz! Stary, ubogi i do tego mnich, ach! nadto
 631      1, XIV   |         pragnąłem zupełnego szczęścia i za łudzącymi goniłem się
 632      1, XIV   |              omamieniami. Wiele znoju i pracy sobiem zadawał i niemal
 633      1, XIV   |          znoju i pracy sobiem zadawał i niemal nigdy nic otrzymać
 634      1, XIV   |               dnia wszystkom porzucił i wdziewając ten habit zyskałem
 635      1, XIV   |               zapomnienie przeszłości i na przyszłość obojętność.
 636      1, XIV   |             nadzieję.~Tak mówił mnich i pęk goździków pierzastych,
 637      1, XIV   |          które na moim oknie wyrosły, i na nie patrzając wspomnij
 638      1, XIV   |        niekiedy przypomnisz sobie, że i w ponurym klasztorze, i
 639      1, XIV   |               i w ponurym klasztorze, i pod grubym habitem pogodnie
 640      1, XIV   |           pożegnała starego Ezechiela i kilka kroków uszedłszy inakszy
 641      1, XIV   |      klasztorną. Wojskowi od piechoty i od jazdy, kupców kilku na
 642      1, XIV   |             na obiad trafić nie mógł, i wiele innych mniej więcej
 643      1, XIV   |               której stary basetlista i skrzypek niepoczesny towarzyszyli.
 644      1, XIV   |        dryndulki, tłukąc się po bruku i łącząc się do tysiącznych
 645      1, XIV   |    najdoskonalszą przeciwnością ciszy i pokoju.~Malwina cofnąć się
 646      1, XIV   |             zgromadzeniu. Weszła tedy i bynajmniej tego nie żałowała,
 647      1, XIV   |               stary czy młody, bogaty i ubogi, gospodarz domu, nareszcie
 648      1, XIV   |     niepoczesna, wszyscy podług stanu i możności chętnie i z najlepszym
 649      1, XIV   |              stanu i możności chętnie i z najlepszym sercem zbiór
 650      1, XIV   |         uczynność rozrzewniła Malwinę i z uniesieniem pomyślała,
 651      1, XIV   |       starodawną, z szlachetną odwagą i przywiązaniem najczystszym
 652      1, XIV   |               nie potrafiły.~Z chlubą i przekonaniem powtarzam i
 653      1, XIV   |              i przekonaniem powtarzam i ja za Malwiną, że te szanowne
 654      1, XIV   |         Malwiną, że te szanowne cnoty i wiele innych jeszcze są
 655      1, XIV   |           własności próżność, lekkość i lenistwo wyplenić bym chciała,
 656      1, XIV   |            bym rada stałość uporczywą i miłość porządku, bez których
 657      1, XIV   |          chęci bezskutecznymi zostają i podobne są iskrzącym fajerwerkom,
 658      1, XIV   |         zabłysnąwszy trochę dym tylko i większe ciemnoty po sobie
 659      1, XIV   |           przejście dzieliło kuchenkę i komorę od dwóch izb wybielonych
 660      1, XIV   |             izb wybielonych starannie i gdzie łóżka, szafa z cynowymi
 661      1, XIV   |                z płcią takoż śniadawą i czarnymi oczami, zawieszone
 662      1, XIV   |          dziewczynka, także z włosami i oczami czarnymi, grzebała
 663      1, XIV   |            łódka wartem płynęła, most i Praga horyzont kończyły
 664      1, XIV   |               Praga horyzont kończyły i zachodzące słońce właśnie
 665      1, XIV   |        najpierwsza Malwinę postrzegła i dowiedziawszy się. z czym
 666      1, XIV   |         chętnie się do tego przyłoży!~I to mówiąc skórzaną dobywszy
 667      1, XIV   |              worek Malwiny wrzucił.~- I jam był kiedyś ubogi, nędza
 668      1, XIV   |            przyjąć nie chciał, jednak i Cygan czasem może być poczciwy.
 669      1, XIV   |         wpadłem był mizerią. Zięć mój i moja Jewa z głodu i nędzy
 670      1, XIV   |               mój i moja Jewa z głodu i nędzy zamarli i stary Dżęga
 671      1, XIV   |               z głodu i nędzy zamarli i stary Dżęga wkrótce by był
 672      1, XIV   |        wkrótce by był za nimi poszedł i zostawił te dwoje, co widzisz
 673      1, XIV   |           ziemi, ale Bóg dobry, który i o Cyganach pamięta, pozwolił,
 674      1, XIV   |        Cyganach pamięta, pozwolił, że i Dżęga anioła spotkał. Ach,
 675      1, XIV   |          przekonał się o naszej nędzy i na zawsze nędzę od nas odpędził.
 676      1, XIV   |           uczciwie na życie zarabiać; i już kilka lat minęło, jak
 677      1, XIV   |               jak Dżęga znów jesiotry i węgorze poławia i nigdy
 678      1, XIV   |            jesiotry i węgorze poławia i nigdy podrywki nie zarzuci,
 679      1, XIV   |               wieczorze księżnej W*** i o płochości obyczajów Ludomira,
 680      1, XIV   |           ciekawość Malwiny wzbudziły i Dżęga, który chętnie rozprawiał,
 681      1, XIV   |             kilku dni. wieczory jasne i ciche, wtedy węgorze najlepiej
 682      1, XIV   |              wieczór tu przychodziłem i podrywkęm zarzucał. Zarzuciwszy
 683      1, XIV   |        Zarzuciwszy czekałem spokojnie i tymczasem oglądałem się
 684      1, XIV   |            tymczasem oglądałem się tu i ówdzie, dla rozrywki tylko,
 685      1, XIV   |              brzegiem Wisły po piasku i kamyczkach chodził. Szeroki
 686      1, XIV   |          Szeroki surdut miał na sobie i kapelusz spuszczony, żem
 687      1, XIV   |              nie mógł poznać; w przód i w zad chodząc czasem na
 688      1, XIV   |         cienkiej chusteczki, wyciągał i patrząc na to wzdychał i
 689      1, XIV   |              i patrząc na to wzdychał i sam do siebie gadał. Na
 690      1, XIV   |              chusteczkę na sercu nosi i tak każdy robi, co mu się
 691      1, XIV   |            przerwą, co ją stąd widać, i jak zwykle, spod serca białą
 692      1, XIV   |            Alić wiatr duży się zerwał i wyrwawszy ów kawał muślinu
 693      1, XIV   |              poniósł. Wariat krzyknął i chciał za nim lecieć (dalipan,
 694      1, XIV   |               w sieć moją się wplątał i Dżęga miał czas zawołać
 695      1, XIV   |            radość bym mu był prze-dał i kazał ją sobie płacić, bo
 696      1, XIV   |               ten zmoczony gałgan. to i grosza nie był wart. Wtedy
 697      1, XIV   |           wart. Wtedy wariat poleciał i niedługo potem wrócił, i
 698      1, XIV   |              i niedługo potem wrócił, i przyniósł ten sznurek korali
 699      1, XIV   |                proszę - mówił - niech i wam przypomina, żeście mi
 700      1, XIV   |         świecie. To wymówiwszy uciekł i więcej o nim nie słyszałem.~
 701      1, XIV   |         wlepiły w tę wapnistą przerwę i skalisty pagórek, na którym
 702      1, XIV   |                czułość serca dotknęły i z westchnieniem te słowa:~-
 703      1, XIV   |          głębokim była roztargnieniu, i natychmiast pożegnała poczciwego
 704      1, XIV   |     poczciwego Cygana, który ledwo że i ją wariatką nie osądził
 705      1, XIV   |               prostotą Dżęgi opisana, i wspomnienie tego nieszczęśliwego
 706      1, XIV   |          wariata jedynie ją zajmowały i w tak głębokie dumanie wprawiły,
 707      1, XIV   |         przecie roztargnienia obudził i będąc zmęczona całodziennym
 708      1, XIV   |         Melsztyńskim się dowiedziała, i traf, co ją sprowadził tam,
 709      1, XIV   |         sprowadził tam, gdzie szczere i tkliwe opisanie jego dobroci
 710      1, XIV   |          zwróciły. Warszawski Ludomir i błędy, którymi ją martwił,
 711      1, XIV   |              kochała, stanął w oczach i całkiem duszę jej zapełnił.
 712      1, XIV   |              znowu najżywszą miłością i serce mając pełne najczulszego
 713      1, XIV   |              każdy kiedyś doznać musi i w nim tylko znaleźć może
 714      1, XIV   |              umiałabym powiedzieć, bo i Malwina sama nie bardzo
 715      1, XIV   |            dlaczego przy tych myślach i wspomnieniach o Ludomirze
 716      1, XIV   |                jak go Dżęga mianował) i ten nieszczęśliwy, którego
 717      1, XIV   |   przechodzący jakiś, mijając Malwinę i poznawszy w niej kwestarkę,
 718      1, XIV   |              kwestarkę, zatrzymał się i ładunek z monetą wrzucił
 719      1, XIV   |     natychmiast, mimo grubego surduta i ciemności kościoła, Malwina
 720      1, XIV   |    zadziwienie, radość, rozrzewnienie i lekki cień wymówki dostrzec
 721      1, XIV   |             czułość serca wskrzesiła, i gdy Ludomir z tym tonem,
 722      1, XIV   |         wyrazem najtkliwszej miłości. I sama czując takoż w ten
 723      1, XIV   |              dla niej mieć nie będzie i wytłumaczy jej nareście
 724      1, XIV   |              jej nareście owe odmiany i tajemnice w postępkach swoich,
 725      1, XIV   |           które nieraz tak ją dziwiły i obrażały, które czasami
 726      1, XIV   |               przysunęła się do niego i w obfitości serca raptownie
 727      1, XIV   |             Pewnie dołożyć chciała: - i dziś ci go oddaję tak czyste,
 728      1, XIV   |    niesłychany, bębny, co larum biły, i różne głosy wołające: "Ogień,
 729      1, XIV   |             za nim. Ciemność kościoła i przelęknienie zdarzyły,
 730      1, XIV   |             przecie do niej potrafiła i już nie odpowiadając nawet
 731      1, XIV   |            wsiadła w nią z Frankowską i do domu zawieźć się kazała.~
 732      1, XIV   |                Troskliwość o Ludomira i myśl, jak się zadziwić musiał,
 733      1, XIV   |               odsunięte, nie stracone i że gdy nazajutrz Ludomir (
 734      1, XIV   |                by się dowiedzieć, jak i czy szczęśliwie do domu
 735      1, XIV   |            wskrzesić rozmowę. Czułość i wdzięczność Ludomira z niewypowiedzianym
 736      1, XIV   |               szczęściem przewidywała i w tych szczęśliwych myślach,
 737      1, XIV   |        spoczywa moja Malwina, spocznę i ja trochę, nim przyszły
 738      2, XV    |           najłatwiej w świecie służyć i dogodzić można było, w ten
 739      2, XV    |             się, że ciemno nieznośnie i czytać nie może. Kazała
 740      2, XV    |           może. Kazała ogień rozpalić i wnet drzwi pootwierać, bo
 741      2, XV    |               uniesieniem jego radość i rozrzewnienie, układała
 742      2, XV    |     rozrzewnienie, układała sobie, co i jak mu powie, i kto by ją
 743      2, XV    |             sobie, co i jak mu powie, i kto by ją wtedy był wziął
 744      2, XV    |           gorączce; ale świeżość cery i żywość wzroku upewnić razem
 745      2, XV    |               uprzątnąć pokoje kazała i siadłszy w gabinecie, którego
 746      2, XV    |            osoby, która by w troskach i niecierpliwości oczekiwania
 747      2, XV    |               które, przybliżając się i mijając znowu, coraz dają
 748      2, XV    |             mijając znowu, coraz dają i odbierają nadzieję. Więcej
 749      2, XV    |         dobrze, że takowego niedbania i niepojętej zmienności w
 750      2, XV    |           własne myśli swoje, żałując i nie chcąc psuć sobie tego
 751      2, XV    |              im ją boleśniej zmęczyły i niepewność, i równie niepojęte
 752      2, XV    |      boleśniej zmęczyły i niepewność, i równie niepojęte zmiany
 753      2, XV    |       wytrzymać dłużej kazała zaprząc i pojechała do księżnej W***,
 754      2, XV    |            wczorajszym jego czekaniem i on też dziś w nocy wyjechał
 755      2, XV    |          Niech księżna będzie łaskawa i raczy oświadczyć pani S***,
 756      2, XV    |   nieszczęśliwym moim przywiązaniem." I to wymówiwszy z smutniejszym
 757      2, XV    |               się w sercu moim dzieje i jak pełne najlepszych dla
 758      2, XV    |         smutne ją wprawiły zamyślenie i księżna żałując, że ją niechętnie
 759      2, XV    |             kominka na wygodnej sofie i księżna opowiadać zaczęła
 760      2, XV    |              życia, a raczej kochania i śmierci rodziców Ludomira.~
 761      2, XV    |              jej udziałem. Jedynaczka i dziedziczka wszystkich bogactw
 762      2, XV    |              gronie naszej młodzieży; i pyszny Zdzisław widział
 763      2, XV    |               acz z uprzedzeniem ojca i próżnością możnego pana
 764      2, XV    |            szczęśliwego postanowienia i szlachetne postępki jeszcze
 765      2, XV    |              często ledwie domyślała, i z obojętnym wzrokiem poglądała
 766      2, XV    |       gwałtownie na poranek jej życia i rychło, zbyt rychło ten
 767      2, XV    |        przepędzał jedynie na służeniu i bronieniu ojczyzny. W tak
 768      2, XV    |               wieku już okryty ranami i sławą, godny szczęścia i
 769      2, XV    |              i sławą, godny szczęścia i zaszczytów wszelkich, tych
 770      2, XV    |               posiadał, które fortuna i urodzenie dają.~Gorące uczucia
 771      2, XV    |            dają.~Gorące uczucia duszy i tkliwość serca Taidy dotąd,
 772      2, XV    |          pokrywała tę boleść spokojną i obojętną postacią i jedyna
 773      2, XV    |          spokojną i obojętną postacią i jedyna namiętność, którą
 774      2, XV    |           przebywszy wpośród zaburzeń i nieszczęść Polski, te zaburzenia
 775      2, XV    |            Imię to było hasłem honoru i waleczności; w obronie nadzwyczajnej
 776      2, XV    |              kolumnę nieprzyjacielską i dał czas naszym cofania
 777      2, XV    |           placu bitwy był wyniesionym i tu go do Warszawy przywieźć
 778      2, XV    |           kraj tylko kochać rozumiała i miłość w jej sercu wszczęła
 779      2, XV    |       wszystkimi staraniami uratowany i wyleczony, ujrzał Taidę.
 780      2, XV    |              ujrzał Taidę. Widzić się i kochać wzajemnie było dla
 781      2, XV    |       waleczność Ludomira, cnoty jego i poświęcanie się dla dobra
 782      2, XV    |             łatwo nie miał uwierzyć - i tysiączne przysięgi zobopólnego
 783      2, XV    |               mimo tego, że przed nim i przed światem wyrzekła,
 784      2, XV    |         księciu Sanguszce już obiecał i że najdalej za tydzień będzie
 785      2, XV    |           nieszczęśliwie w jej oczach i prawo, które miał nad jej
 786      2, XV    |               dbając na zdanie świata i opuszczając to wszystko,
 787      2, XV    |               ślub wzięła z Ludomirem i unikając gniewu ojca natychmiast
 788      2, XV    |              nie domyślił. Wrócić się i szukać przebłagania ojca (
 789      2, XV    |             Uciekać tedy jak najdalej i kryć się ustawnie, nieraz
 790      2, XV    |           przeklęstwo ojca zasłużyła, i nareszcie zgryzoty tego
 791      2, XV    |             gorączkę, a brak lekarzów i wygód wszelkich do reszty
 792      2, XV    |            którego wszystko porzuciła i jedynie żyła na świecie,
 793      2, XV    |              był natychmiast ostatnim i najmilszym Taidy schronieniem,
 794      2, XV    |     utraciwszy tego, którego kochała, i nie pojmując, żeby ta wielka
 795      2, XV    |                Tam Ludomira pochowano i pod smutnym schronieniem
 796      2, XV    |         połogu swego, a tymczasem żal i boleści swoje karmiła codziennym
 797      2, XV    |              swej ciąży, koniec życia i utrapień wszystkich Taida
 798      2, XV    |               jej nadzieją, życzeniem i o to Boga miłosiernego codziennie
 799      2, XV    |              końcem przebłaganie ojca i ubezpieczenie przyszłego
 800      2, XV    |             światowe znikły przed nią i odważyła się nareście do
 801      2, XV    |          nieszczęśliwej córki swojej, i chcąc mieć po niej pamiątkę
 802      2, XV    |              zgłoszenia się do Ciebie i nadzieję, że pamięci mojej
 803      2, XV    |              Ojca w niebie. Na miłość i wspomnienie Matki mojej
 804      2, XV    |          nadziei, że śmierć moja winy i błędy moje w sercu Twoim
 805      2, XV    |              moje w sercu Twoim zmaże i że ostatniej prośby córki
 806      2, XV    |           moje dziecię otrzyma miłość i opiekę Twoję, a wtedy zwłoki
 807      2, XV    |             nieszczęśliwej jego matce i racz wspomnieć ją jeszcze
 808      2, XV    |         Ciebie od dzieciństwa kochała i umierając Ciebie jedynie
 809      2, XV    |         ostatnie wyrazy biednej Taidy i księżna widząc jej rozrzewnienie
 810      2, XV    |             ją, by go nie przerywała, i księżna dalej tak opowiadać
 811      2, XV    |            dni potem, mimo osłabienia i zniszczenia zupełnego, dość
 812      2, XV    |         Martwą już postacią obleczona i w białą odziana szatę, zdawać
 813      2, XV    |            śmierci Taidy byli młynarz i młynarka, u których mieszkała,
 814      2, XV    |        młynarka, u których mieszkała, i proboszcz ze wsi sąsiedzkiej,
 815      2, XV    |         pieniędzy drobnych, klejnotów i innych drobiazgów, wszystko
 816      2, XV    |           wszystko, o co ich prosiła, i widząc ich tkliwe dla siebie
 817      2, XV    |         zupełnie zawiedzioną: młynarz i młynarka największe mieli
 818      2, XV    |             śmiercią do ojca napisała i sama na pocztę posłała,
 819      2, XV    |              nie wiem jakim sposobem, i we dwa lata po jej śmierci
 820      2, XV    |        odesłał.~Zadziwienia, zgryzoty i żalu Zdzisława po odebraniu
 821      2, XV    |     przytłumić. Z głębi duszy darował i zaniechał wszelkiej urazy,
 822      2, XV    |           dotąd mieli o nim staranie, i obsypał ich dobrodziejstwami.
 823      2, XV    |            jego rozkazem zwłoki Taidy i Ludomira, a syn ich stał
 824      2, XV    |            jedynym starań, zatrudnień i miłości jego. Wrócił z tym
 825      2, XV    |               dziecięciem do Warszawy i od tego czasu nigdy się
 826      2, XV    |              z uśmiechem księżna W*** i tym zakończyła długie swoje
 827      2, XVI   |         raptem. Serce miała tak pełne i głowę tak ociężałą, że niczym
 828      2, XVI   |            miło umiała się zatrudniać i tak chętnie w samotności
 829      2, XVI   |    przesiadywała, zdały się jej puste i smutne. Nie wiedząc już
 830      2, XVI   |         stolik, który stał pod oknem, i postrzegła na nim worek
 831      2, XVI   |           któren w wilią była rzuciła i zapomniała. Chwyciła się
 832      2, XVI   |            Chwyciła się tej czynności i natychmiast otworzyła worek,
 833      2, XVI   |      zebranych pieniędzy. Wysypała je i wtedy ładunek z monetą,
 834      2, XVI   |         wrzucił Ludomir, wypadł także i na papierze, którym był
 835      2, XVI   |        świstek listu ręką jego pisany i nie dokończony; w wielu
 836      2, XVI   |         miejscach słowa były wymazane i cały kawałek listu wydarty.
 837      2, XVI   |          listu wydarty. Po cierpliwym i długim staraniu te kilka
 838      2, XVI   |           przy Tobie szukać będę ulgi i mocy do dalszego dźwigania
 839      2, XVI   |               posyłał wyrazy czułości i wylew zmartwień swoich z
 840      2, XVI   |            Wszystko to do zrozumienia i pojęcia zdawało się niepodobnym.
 841      2, XVI   |              tych oczywistości, serce i imaginacja Malwiny tak ją
 842      2, XVI   |               o tym jest uwiadomionym i że ta okoliczność jest przyczyną
 843      2, XVI   |              wprawdzie tajemnicom tym i skrytym żalom, ale Malwina
 844      2, XVI   |         ponurego raczej niż wesołego, i w Warszawie nawet wspomniała
 845      2, XVI   |    przekonaniu, że wesołość zbyteczna i roztrzepanie Ludomira było
 846      2, XVI   |           mówiąc, że dziewczynka mała i bardzo gadatliwa jest w
 847      2, XVI   |         bardzo gadatliwa jest w sieni i chce się z nią samą widzieć.
 848      2, XVI   |         pytała, nikt Rózi nie słuchał i nie dowiedziałam się, czego
 849      2, XVI   |           zachorował, że bardzo słaby i że się trapi, że jakiś list
 850      2, XVI   |          trapi, że jakiś list zgubił; i tak, moja imość kochana,
 851      2, XVI   |             tego szczupaka w koszałkę i przynieść go imości i tak
 852      2, XVI   |        koszałkę i przynieść go imości i tak przyszłam tu.~Niewiele
 853      2, XVI   |             Pożegnała tedy Cyganeczkę i służący, co z nią chodził,
 854      2, XVI   |            rozkazów pytał się u Dżęgi i że ten biedny mniemany wariat
 855      2, XVI   |                Malwina tak była dobrą i litującą się nad każdym
 856      2, XVI   |               można się dziwić, jeśli i tego żałowała. Jednak nie
 857      2, XVI   |         dowiadywać się o jego zdrowie i czyli żyje jeszcze, gdyż
 858      2, XVII  |             miesiące mojego milczenia i odwdzięczyć wiejskimi komerażami
 859      2, XVII  |          kareciska, pocztą, furmanami i własnymi cugami przez trzy
 860      2, XVII  |        zabawnych portretów, pasztetów i wiadomości, które Ci miałem
 861      2, XVII  |               które Ci miałem donieść i na któreś już chciwie oczy
 862      2, XVII  |               któreś już chciwie oczy i uszy otwierał, nic wiedzieć
 863      2, XVII  |          Uspokój się, mój królu! Dość i tak mojej łaski, że Ci pannę
 864      2, XVII  |          Wyobraź sobie lat piętnaście i pęczek kwiatów, a będziesz
 865      2, XVII  |               jeszcze dzieckiem była, i zdaje się, że właściwe jej
 866      2, XVII  |         dziecko czas już miało kochać i nie kochać, i znowu kochać
 867      2, XVII  |            miało kochać i nie kochać, i znowu kochać przeszłego
 868      2, XVII  |             okolicy tu stanął kwaterą i przybyciem swoim zaburzył
 869      2, XVII  |              gotowa, kosze z fruktami i cukierkami co tydzień z
 870      2, XVII  |            gąb donoszących, co trzeba i nie trzeba, po wsiach jak
 871      2, XVII  |             nie trzeba, po wsiach jak i w mieście) doniosła te wszystkie
 872      2, XVII  |             Kuzyn się szczerze kochał i przy tym gorączka. Wrócił
 873      2, XVII  |         zakończyło, tego nikt nie wie i mimo moje starania dowiedzieć
 874      2, XVII  |               starania dowiedzieć się i ja nie mogłem; a co mnie
 875      2, XVII  |               że umyślnie, przyjechał i w najlepszej harmonii z
 876      2, XVII  |               już ten list dokończył, i nieprędko spodziewaj się
 877      2, XVII  |          oczach;~jednak płochość jego i zmienność względem kobiet
 878      2, XVII  |               kobiet mogła ją obrażać i w tym celu Doryda poradziła
 879      2, XVII  |         raptownie wyjechał, ale dokąd i po co - z znacznym dodała
 880      2, XVII  |                który widział Ludomira i zabawną nawet anegdotę o
 881      2, XVII  |              pragnął, z obojętną miną i bynajmniej na Malwinę nie
 882      2, XVII  |               go w Krzewinie poznała, i sądząc (w czym się myliła)
 883      2, XVII  |             się z matką nieszczęśliwą i tym samym bytność jego w
 884      2, XVII  |              przypominała zeszłe lato i dnie szczęśliwe Krzewina,
 885      2, XVII  |         zachwycającymi malowała sobie i które w Krzewinie wszystkie
 886      2, XVII  |             jej sercu, ale to krótkie i przemijające były chwile,
 887      2, XVII  |               siebie od niej wymagał. I jeśli czytelnicy, a bardziej
 888      2, XVII  |        okolicznościach się znajdowały i podobnego zbioru uczuciów
 889      2, XVII  |            będą, że cały układ Dorydy i majora Lissowskiego, żeby
 890      2, XVII  |         Lissowskiego, żeby ją strapić i rozgniewać, tyle tylko miał
 891      2, XVII  |      Warszawie, odetchnęło swobodniej i uspokoiło się nieco ta myślą:
 892      2, XVII  |              się, nie czuję się winną i nie mam w istocie tak nagłego
 893      2, XVII  |           głowę wbijałam.~Może prędka i niemal niepojęta zmienność
 894      2, XVII  |            proszę tylko o cierpliwość i odczytanie do końca, a wtedy
 895      2, XVII  |               może, co się niepojętym i nagannym wydaje, okaże się
 896      2, XVII  |         wydaje, okaże się przyzwoitym i bardzo naturalnym.~Przeciąg
 897      2, XVII  |         Melsztyńskiego, był obojętnym i żadnym interesującym trafem
 898      2, XVII  |               niekiedy w życiu doznał i które z żalem widzą się
 899      2, XVII  |            mniej smaku dla niej miały i pierwszy raz może w życiu
 900      2, XVII  |          ustawnie ją z domu wypędzała i gdy większą część dnia na
 901      2, XVII  |              część dnia na obojętnych i nieciekawych wizytach była
 902      2, XVII  |           wieczór do siebie, znudzona i zmęczona niesłychanie, z
 903      2, XVII  |               zabaw, żadnych rozrywek i niejedną mając przyczynę
 904      2, XVII  |               wynajdywać okoliczności i zająć się najdrobniejszą
 905      2, XVII  |         nieskończone, wieleż trudnych i nieznośnych godzin przebyć
 906      2, XVII  |         której, niestety, mimo starań i pracy już nigdy zupełnie
 907      2, XVII  |              kochać nigdy... - ale to i żyć nie warto! Kochać... -
 908      2, XVIII |          sposobność wytłumaczenia się i może dopytywania się o jej
 909      2, XVIII |           serce się obwijało. Kochała i nie kochała księcia Melsztyńskiego;
 910      2, XVIII |               myślom jej niespokojnym i wahającym się. Podczas kwesty
 911      2, XVIII |           postępków Ludomira usłyszeć i w obfitości serca nawzajem
 912      2, XVIII |             już szczęścia nie chciała i wszystkimi go sposobami
 913      2, XVIII |           jakiejś osobliwej przyczyny i gdy Wanda z szczerością
 914      2, XVIII |        rozmowa wszczęła się o czasach i dziejach rycerskich. Z większą
 915      2, XVIII |          szczęśliwych, których litość i poświęcenie się dla nieszczęśliwych,
 916      2, XVIII |              nieszczęśliwych, stałość i uszanowanie dla kobiet równie
 917      2, XVIII |        obnażyła z czarujących omamień i ckliwej czczości nie znano.
 918      2, XVIII |           ważności niczemu na świecie i tym samym czyni życie próżnym,
 919      2, XVIII |                nudnym, a często nawet i nagannym!~Malwina z obfitości
 920      2, XVIII |            oświadczyła, zmięszała się i chcąc wszystko w żart obrócić
 921      2, XVIII |            się celem turniejów jakich i widzieć grzecznych rycerzów
 922      2, XVIII |              doskonałości zręcznością i odwagą.~Te słowa, które
 923      2, XVIII |          czasów tak godnych żałowania i które dusza twoja wyniosła
 924      2, XVIII |              projektem jego wzbudzoną i Malwina widząc, ze księżna
 925      2, XVIII |             sposobu okazywania odwagi i zręczności wrodzonej. Kobiety
 926      2, XVIII |           każda, sądząc podług życzeń i uprzedzenia, niemal pewną
 927      2, XVIII |               najmilszymi, ale trwoga i niespokojność, którą postrzeże
 928      2, XVIII |      kruszeniu kopii, dźwiganiu zbroi i uczeniu się wszystkich przepisów
 929      2, XVIII |               Zbrojownicy, płótniarze i wszyscy do tego potrzebni
 930      2, XVIII |              na czas wygotować zbroje i rzędy dla rycerzów, bogate
 931      2, XVIII |            bogate ubiory dla giermków i barwy dla licznego zbioru
 932      2, XVIII |              czy lekka, czy wytrwała? i podobne zapytania ustawnie
 933      2, XVIII |           zalotność, przyjaźń, miłość i tyle rozmaitych uczuć najświętszymi
 934      2, XVIII |              lub skutkiem wspomnień - i doświadczenia.~- Nie wiem,
 935      2, XVIII |         byłoby szukać na tym świecie, i czując się mniej jak ktokolwiek
 936      2, XVIII |            odszedł książę Melsztyński i natychmiast na swoim kazał
 937      2, XIX   |               chwila tyle oczekiwana, i dzień trzeciego maja, tak
 938      2, XIX   |              do których gdy zręczność i męstwo równie potrzebnymi
 939      2, XIX   |       błoniach Wilanowa. Jasne słońce i niebo najpogodniejsze zdawały
 940      2, XIX   |          która wkrótce nastąpić miała i której wojsko z kwiatu młodzieży
 941      2, XIX   |            złożone z chciwością sławy i przywiązaniem ku ojczyźnie
 942      2, XIX   |         przygotowaniem do prawdziwych i krwawych bojów. Toteż, co
 943      2, XIX   |           Toteż, co tylko zręcznością i odwagą walczącą pod okiem
 944      2, XIX   |           sławnym turnieju. Damy, cel i ozdoba takowych igrzysk,
 945      2, XIX   |              takowych igrzysk, ławice i wywyższone pozasiadały gradusy.
 946      2, XIX   |               a hoże driady giętkości i gracji tu pozazdrościć by
 947      2, XIX   |         wdzięków, uroku, ponęt sztuki i natury wszystkie oczy i
 948      2, XIX   |               i natury wszystkie oczy i serca ku sobie mimowolnie
 949      2, XIX   |           wybrane dla osób rządzących i dla tych, co z urodzenia
 950      2, XIX   |           piechotnymi różnych stanów, i takie mnóstwo ludzi rozsypanych
 951      2, XIX   |              Konrad hrabia Myszkowski i kilku innych znajdowało
 952      2, XIX   |                którzy wszyscy wiekiem i ciągłą uczciwością na ufność
 953      2, XIX   |            się już mogą, kotły, trąby i wszystkie wojenne muzyki
 954      2, XIX   |                Ostroróg, Odrowąż, Pac i młody Radziwiłł pierwsi
 955      2, XIX   |              pyszny, popędliwy, bojów i sławy chciwy, przyszłą dolę
 956      2, XIX   |            kometę z napisem:~"Świetna i rzadka". Prawy i niczym
 957      2, XIX   |              Świetna i rzadka". Prawy i niczym nie strwożony Odrowąż
 958      2, XIX   |               łączyły ich najściślej, i ziomkowie, aby ich rozróżnić,
 959      2, XIX   |         rozróżnić, nadali im Czarnego i Białego przydomki. Najczystsza
 960      2, XIX   |              herb na tarczach swoich, i cnotę nieskażoną łącząc
 961      2, XIX   |        pierwszym była uczuciem Adolfa i Gedymina (których zwykle
 962      2, XIX   |               z napisem: "W szczęściu i w nieszczęściu." Hoża Kamilla
 963      2, XIX   |           nieszczęściu." Hoża Kamilla i Halina złotowłosa dzieliły,
 964      2, XIX   |             zapały. Tarcze zaś, godła i napisy dwóch rycerzy, którzy
 965      2, XIX   |             którzy natychmiast Adolfa i Gedymina zastąpili, stały
 966      2, XIX   |      pierwszego na czarnym polu krzyż i róża z napisem: "Miłość
 967      2, XIX   |         napisem: "Miłość nadzwyczajna i wieczne milczenie." U drugiego
 968      2, XIX   |      powszechnej baczności.~Konstanty i Władysław Zamoyscy, Roman
 969      2, XIX   |             Zamoyscy, Roman Sanguszko i Lew Sapieha, z dziecinnych
 970      2, XIX   |               rżały pod nimi z zapału i niecierpliwości, a na tarczach
 971      2, XIX   |              słońce z napisem: "Sławę i szczęście nam wróży", byłe
 972      2, XIX   |          wróżbą może przyszłych losów i właściwym piętnem ich wieku,
 973      2, XIX   |           wyszczególnić kolory, godła i napisy, które tarcze ich
 974      2, XIX   |                Tu dwa wieńce, laurowy i oliwny, z napisem: ,,W obydwóch
 975      2, XIX   |              nadzieję, u tego rozpacz i zemstę wyraża - jednym słowem,
 976      2, XIX   |          tajemnie w kolorach, godłach i napisach rycerzy, którzy
 977      2, XIX   |    Melsztyński, sprawca tego turnieju i najcelniejsza jego ozdoba.
 978      2, XIX   |             jego ozdoba. Szlachetność i zapał na jego wyryte twarzy
 979      2, XIX   |            wyraz mu dawały, zręczność i męstwo rycerskie zdobiły
 980      2, XIX   |   Melsztyńskiego; słowa, które miłość i jeszcze głębiej miłość własna
 981      2, XIX   |           przez sędziów wydany został i młody Radziwiłł z poważnym
 982      2, XIX   |      wytrzymał popędliwość Radziwiłła i kopia tego na puklerzu Denhoffa
 983      2, XIX   |          razem przeciw rycerzom myśli i krzyża z różą. Konie ich,
 984      2, XIX   |         siedząc strzemion nie puścili i wzruszonymi nawet nie byli.
 985      2, XIX   |        dwakroć z Adolfem potykali się i dwakroć czułe serce złotowłosej
 986      2, XIX   |            Odrowąża, Paca, Radziwiłła i tylu innych, chętnie się
 987      2, XIX   |            wszystkie czyny zręczności i odwagi, które widzieć się
 988      2, XIX   |         ogłoszony zwycięzcą turniejów i łańcuch z rąk Malwiny odebrać,
 989      2, XIX   |            Malwiny odebrać, gdy trąby i kotły, straż mające przy
 990      2, XIX   |        pozwolenie wjechania w szranki i o zaszczyt kruszenia kopii
 991      2, XIX   |            powierzchowności zręczność i męstwo okazywał. Czarną
 992      2, XIX   |             jego krepą była osłoniona i na dzielnym karym komu wjechał
 993      2, XIX   |           Ułożenie dziwnie szlachetne i coś smutnego w całej jego
 994      2, XIX   |       przewidywały z politowaniem, że i rycerz o czarnej zbroi ofiarą
 995      2, XIX   |          zbroi ofiarą jego zręczności i męstwa stanie się.~Chęć
 996      2, XIX   |              otrzymania nowych laurów i pycha urażona, że ktoś jeszcze
 997      2, XIX   |       silniejszą znać ręką prowadzona i umiejąca tarczy księcia
 998      2, XIX   |             trafiła go nieszczęśliwie i z strzemion podniósłszy
 999      2, XIX   |        przestrogi. porwał się z ziemi i w najpopędliwszym zapale
1000      2, XIX   |          zapale rękawicę rzucił swoją i oświadczył, że piechotą