Tom, Rozdzial

1001      2, XIX   |               oświadczył, że piechotą i na pałasze bić się będzie.
1002      2, XIX   |            rękawicę, przyjął wyzwanie i zsiadłszy z konia do bliższego
1003      2, XIX   |            miało, dobywszy całej siły i zręcznie unikając żelaza
1004      2, XIX   |             lewe ramię. Krew prysnęła i w ten moment Malwina krzyknęła
1005      2, XIX   |              moment Malwina krzyknęła i bukiet róż, co miała na
1006      2, XIX   |         przyczyną, tego nikt ani może i Malwina sama nie wiedziała;
1007      2, XIX   |         zebrał z ziemi bukiet Malwiny i w największym pędzie wracając
1008      2, XIX   |             na księcia Melsztyńskiego i z walecznością nadzwyczajną
1009      2, XIX   |           raniąc go rozbroił Ludomira i natychmiast oręż jego i
1010      2, XIX   |               i natychmiast oręż jego i bukiet z róż u nóg Malwiny
1011      2, XIX   |          odezwały, oklaski powszechne i głos sędziów, podług praw
1012      2, XIX   |     przyświadczył swemu przeciwnikowi i tłum napełniający szranki
1013      2, XIX   |             tarczę rycerza osłaniała, i tęż przedarła. Niemało ją
1014      2, XIX   |              przy nogach jej zostawił i z głębokim westchnieniem,
1015      2, XIX   |               się zamieszał raptownie i wkrótce zupełnie zniknął.
1016      2, XIX   |           myśli swoich, a publiczność i damy najbardziej głośno
1017      2, XIX   |     zasłużonego hołdu jego zręczności i męstwu. O niczym innym nie
1018      2, XIX   |              jeszcze w dniu turniejów i tym bardziej może, im więcej
1019      2, XIX   |           oczu z niego nie spuszczała i gdy oręż księcia Melsztyńskiego
1020      2, XIX   |          Melsztyńskiego ranił rycerza i krew jego prysnęła, serce
1021      2, XIX   |               gwałtownie ścisnęło się i nie było w jej mocy utaić
1022      2, XIX   |            przyczyną. Napis na tarczy i głębokie westchnienie rycerza,
1023      2, XIX   |            jego pochodzić zdawało się i które Malwina dobrze usłyszała,
1024      2, XIX   |         łańcuch z jej rąk pożegnał ją i zniknął w tłumie, mocno
1025      2, XIX   |            niestałość, niewdzięczność i tyle sprzecznych uczuć względem
1026      2, XIX   |       względem księcia Melsztyńskiego i gdy wszyscy przytomni najmilej
1027      2, XIX   |            poświęcone, zamiast zabawy i przyjemności - tęsknoty,
1028      2, XIX   |              tęsknoty, niespokojności i męczących tylko udręczeń
1029      2, XIX   |           tylko okazałość, uprzejmość i gust dobry utworzyć mogą,
1030      2, XX    |              zbroi, igrzyska, gonitwy i wszystko to, co przez jakiś
1031      2, XX    |             tej nocy wspaniałej; szal i kapelusz zdjęła, by lepiej
1032      2, XX    |          Wietrzyk igrał w jej włosach i z białym muślinem, którym
1033      2, XX    |                Malwina doszła do niej i siadła; strach ją był niemal
1034      2, XX    |        skłonność do rozrzewnienia się i ściśnienie serca nie ustawały
1035      2, XX    |             opanowała całą duszę moję i żadnej innej nie dopuściła
1036      2, XX    |               pojechała, przyleciałem i u nóg twoich o przebaczenie
1037      2, XX    |        Melsztyński padł u nóg Malwiny i wlepiwszy w nią oczy z trwogą
1038      2, XX    |           cisnęło się w serce Malwiny i moc do odpowiedzi odejmowało
1039      2, XX    |         ciotki tylokrotnie powtórzone i które w ostatnim liście
1040      2, XX    |             razem opanowało jej duszę i wymogło - rzec mogę - że
1041      2, XX    |           rękę księciu Melsztyńskiemu i raptownie wymówiła:~- Wróć,
1042      2, XX    |            okropny przerwał jej słowa i widmo nadzwyczajne zmysły
1043      2, XX    |         Ludomira. Postać ta okropność i rozpacz nosiła na twarzy;
1044      2, XX    |              na twarzy; nieład włosów i bladość nadzwyczajna mieszkańca
1045      2, XX    |            widząc ją leżącą bez duszy i tak daleko od wszelkiego
1046      2, XX    |               szli właśnie jej szukać i słysząc ten krzyk okropny
1047      2, XX    |          Malwinę do zamku przynieśli, i niemałym strachem nabawili
1048      2, XX    |           poniedziałek nieszczęśliwy, i relacje, które każdy raptownie
1049      2, XX    |               któren wszyscy słyszeli i za nową i nie-odbitą pewność
1050      2, XX    |            wszyscy słyszeli i za nową i nie-odbitą pewność istności
1051      2, XX    |    tchórzostwie swoim była miłosierną i dobrą, zaraz zaczęła się
1052      2, XX    |            kropel miała w całym domu, i ręce załamywała widząc,
1053      2, XX    |            który w Wilanowie mieszkał i po którego książę Melsztyński
1054      2, XX    |         poleciał, przyszedł zadyszany i mocniejszymi kroplami potrafił
1055      2, XX    |          nieprzytomną być się zdawała i gadając od rzeczy księcia
1056      2, XX    |     oświadczył, że mocną ma gorączkę, i radził, żeby ją można jak
1057      2, XX    |               Warszawy odwieźć, gdzie i doktora, i lepsze wygody
1058      2, XX    |             odwieźć, gdzie i doktora, i lepsze wygody mieć mogła
1059      2, XX    |              aby takoż w niego wsiadł i chorą do miasta odwiózł.
1060      2, XX    |         odwiózł. Sam zaś dostał konia i przy powozie jechał z sercem
1061      2, XX    |              Melsztyński przywiózł go i nic odstąpił póty, póki
1062      2, XX    |           przyczyną moralną wzbudzona i najbardziej spokojności
1063      2, XX    |               zostać w pokoju Malwiny i pilnować każdego odetchnienia
1064      2, XX    |        dozwolił mu zostania przy niej i gwałtem go wyprowadził przyrzekając
1065      2, XX    |             ani na chwilę nie odstąpi i że nazajutrz (to jest za
1066      2, XXI   |            przytomność była mi odjęła i podczas której z bliskam
1067      2, XXI   |           przez tydzień między życiem i śmiercią zostawałam. Matczyna
1068      2, XXI   |            wielkie zostało osłabienie i do tego momentu wszelkiego
1069      2, XXI   |              to biedne serce zupełnie i przy Tobie może cokolwiek
1070      2, XXI   |               wyjawił Malwinie miłość i rozpacz swoją i czekał na
1071      2, XXI   |       Malwinie miłość i rozpacz swoją i czekał na jej odpowiedź.~"
1072      2, XXI   |                co czuję mu być winną, i tym święciej je czuję, im
1073      2, XXI   |           dogadzaniem moją spokojność i moje nadzieje straconymi
1074      2, XXI   |               Niejednemu może naganne i niepojęte będzie takie poświecenie
1075      2, XXI   |             się, taki sposób myślenia i działania: ja go ni bronię,
1076      2, XXI   |              tak myślałam, tak czułam i przed sercem przyjaznym
1077      2, XXI   |              Ludomirowi odpowiedziała i do których dołożyć chciałam: "
1078      2, XXI   |              zawsze krzykiem okropnym i widmem nadnaturalnym, którego
1079      2, XXI   |           raptownie ujrzałam; rozpacz i śmierć nosił na twarzy,
1080      2, XXI   |             zmysły utraciłam zupełnie i od tej chwili nie wiem już,
1081      2, XXI   |              bez przytomności leżałam i dopiero dziesiątego dnia,
1082      2, XXI   |     rozeznawać, co się ze mną dzieje, i powoli przypominać, co ze
1083      2, XXI   |             pamięcią moją się wróciło i wrażenie tak głębokie na
1084      2, XXI   |               wróżbą może dla Malwiny i wczesną karą za to, że usta
1085      2, XXI   |             inaczej, jak dusza czuła, i rękę swą księciu Melsztyńskiemu
1086      2, XXI   |              się najtkliwszą litością i głosem obowiązku zwyciężyć?
1087      2, XXI   |              nieprzyjacielem potykała i niedługo bitwy generalnej
1088      2, XXI   |          współziomków, ale, niestety, i życie wszystkiego, co kochamy,
1089      2, XXI   |             rozstrzygnąć może?~Wando, i Ty Polka! i Ty masz serce,
1090      2, XXI   |              może?~Wando, i Ty Polka! i Ty masz serce, co sławę
1091      2, XXI   |              ale to serce pewnie, jak i moje, zadrży na wspomnienie,
1092      2, XXI   |              Warszawę opuścili; pusto i smutno wszędzie i w moim
1093      2, XXI   |               pusto i smutno wszędzie i w moim sercu smutno, o!
1094      2, XXI   |        powietrza pomocną mi być może, i w tym z życzeniem mego serca
1095      2, XXI   |              do Ciebie, luba Siostro, i do lubego wrócić Krzewina.
1096      2, XXI   |               przestrachu w Wilanowie i skutki tej trwogi na moim
1097      2, XXI   |            przeraził; więc proszę Cię i zaklinam, nigdy o tym nie
1098      2, XXII  |          jakikolwiek kochania, trwogą i niespokojnością równie jak
1099      2, XXII  |               już się znajdowały, bom i ja go doświadczała. Och,
1100      2, XXII  |             miastach, w stolicy ledwo i wiedzą, że gdzieś tam część
1101      2, XXII  |             jaka wojska, co mało kogo i obchodzi, bije się przez
1102      2, XXII  |            żony, dzieci, prawa, język i byt swój! Jedna bitwa przegrana
1103      2, XXII  |           złupić sąsiadów; zaburzenia i okropności nie wnaszamy
1104      2, XXII  |            Nasze wojny mają słuszność i prawo własności za pierwsze
1105      2, XXII  |               zasady, miłość ojczyzny i sławę za godło, ale, niestety,
1106      2, XXII  |          obnażenie z wszelkich pomocy i wróżbę wszelkich plag za
1107      2, XXII  |             widziałam siedliska panów i możnych obywateli wściekłością
1108      2, XXII  |             starali się uszczęśliwiać i zaczynali upiękniać, spustoszone
1109      2, XXII  |      zaczynali upiękniać, spustoszone i zniszczone, a ustanowienia
1110      2, XXII  |          lepiej szanowane. Gdy możnym i bogatym tak się działo,
1111      2, XXII  |               Ale nie chcę przydłużać i tak już może nadto długiego
1112      2, XXII  |           obfitości serca mego wylało i za które czytelnika przepraszam,
1113      2, XXII  |          najboleśniejszego, bo cierpi i boi się o wszystko, co kocha,
1114      2, XXII  |          niemal wszystko, co posiada, i waży nieraz jeszcze wszelkie
1115      2, XXII  |              zawziętość nieprzyjaciół i sąsiadów i to nam nieraz
1116      2, XXII  |              nieprzyjaciół i sąsiadów i to nam nieraz odejmowała,
1117      2, XXII  |              dzieci, zdrowie, majątek i co tylko w świecie posiada,
1118      2, XXII  |               samą gorliwością oddaje i poświęca.~Po kilkodniowej
1119      2, XXII  |             Krzewinie znalazła. Czuła i szczera radość, którą przybycie
1120      2, XXII  |         siostrą tysiącznie powtarzane i wynurzania, w których z
1121      2, XXII  |           Lecz jakimkolwiek bądź jest i z czegokolwiek składa się
1122      2, XXII  |              w jej pamięci się wpajał i smutne utrzymywał przeczucia.
1123      2, XXII  |               nie mogła nie być czułą i odżywioną przywiązaniem
1124      2, XXII  |            przywiązaniem tak szczerym i codziennymi a z serca pochodzącymi
1125      2, XXII  |        pochodzącymi staraniami ciotki i siostry, które obie jedynie
1126      2, XXII  |               ją do zupełnego zdrowia i do dawnej swobodnej wesołości
1127      2, XXII  |              je przynajmniej nadzieją i niejedno zbolałe serce ułagodziła
1128      2, XXII  |          zajęciem opisania przymiotów i zasług tego, którego żałowano.
1129      2, XXII  |            zawsze pieniądze boleściom i cierpieniom pomagać mogą;
1130      2, XXII  |               dniu zajmowały Malwinie i wielką pomocą stały się
1131      2, XXII  |      przypominał jej zeszłe szczęście i zwrot smutny teraźniejszego
1132      2, XXII  |               nie były jej przykrymi, i owszem, lubiła zapominać
1133      2, XXII  |           zapominać się w przeszłości i otaczać się tym wszystkim,
1134      2, XXII  |             przeczucia, widma okropne i przy tym mimowolny i niewyraźny,
1135      2, XXII  |          okropne i przy tym mimowolny i niewyraźny, ale przykry
1136      2, XXII  |             przymusu w oczach stawały i umysł pod nimi upadał.~Tymczasem
1137      2, XXII  |         Tymczasem dzień po dniu mijał i czas, którego ni chwile
1138      2, XXII  |              widzieć go w domu swoim, i wkrótce potem Zdzisław pomnożył
1139      2, XXII  |             wtedy. Wesołość przyjemna i niewinność jej wkrótce go
1140      2, XXII  |       niewinność jej wkrótce go ujęły i mimo uprzedzenia swego dla "
1141      2, XXII  |               niemało mu się podobała i znalazł ją godną być siostrą
1142      2, XXII  |            które w listach prywatnych i w gazetach wyczytywano.
1143      2, XXII  |               przez wieś przechodzący i dom pocztowy w samym Krzewinie
1144      2, XXII  |            Malwiny słyszeć można było i nieraz trwożliwa jej ciekawość
1145      2, XXII  |             łatwo pojmie, jak gorliwe i czułe Polki wypytywać się
1146      2, XXII  |        jedwabie koło niej spoczywały, i oparłszy się o krosna głowę
1147      2, XXII  |         krosna głowę na ręku spuściła i czarne oczy w otwarte wlepiwszy
1148      2, XXII  |             pocztowa dała się słyszeć i odgłos ten, który się dobrze
1149      2, XXII  |              okna Malwiny przylecieli i widząc kurz i pojazd jakiś
1150      2, XXII  |             przylecieli i widząc kurz i pojazd jakiś na gościńcu
1151      2, XXII  |        zajechał, od którego wiadomość i z obozu otrzymać by można.
1152      2, XXII  |              otrzymać by można. Szale i kapelusze wziąwszy ku poczcie
1153      2, XXII  |         poczesna z niedużym tłomokiem i natychmiast gorliwa ciekawość
1154      2, XXII  |              białogłowa, niemłoda już i którą z ubioru brać można
1155      2, XXII  |          białogłowa z radością wstała i do Zdzisława się udając:~-
1156      2, XXII  |               pewnie mnie nie poznaje i ja też nie spodziewałam
1157      2, XXII  |       obdarzył nieboszczyka mego męża i póki on żył, pensja regularnie
1158      2, XXII  |            nóg waszej książęcej mości i udać się w łaskawą jego
1159      2, XXII  |         Zieńkowa odbierając z rąk jej i jej męża wnuka swego Ludomira
1160      2, XXII  |       najłaskawiej przywitał młynarkę i oświadczył, że pensją, którą
1161      2, XXII  |           Malwina takoż jej była rada i ponieważ księcia Melsztyńskiego
1162      2, XXII  |     największą wdzięcznością przyjęła i zabrawszy wszystkie swoje
1163      2, XXII  |              oświecić ją będzie mogła i że przy tej pomocy potrafi
1164      2, XXII  |              zajęciem się o los Taidy i dlatego ją sobie przebaczała,
1165      2, XXII  |               Darujmy więc na ten raz i Malwinie i darujmy jej tym
1166      2, XXII  |            więc na ten raz i Malwinie i darujmy jej tym bardziej,
1167      2, XXII  |            stwierdzenie śmierci Taidy i opisanie we wszystkich szczegółach
1168      2, XXIII |          wszelkimi burzami czas cichy i ociężały bywa; czasem tam,
1169      2, XXIII |          żadnym nie wzruszone wiatrem i ptaszki, tą zdradną zwiedzione
1170      2, XXIII |            cieniem spoczywają. Równie i u ludzi nieraz się trafia;
1171      2, XXIII |          dzieli spokojność od niedoli i między dobrodziejstwami
1172      2, XXIII |           używali spokojności, częste i uspokajające z wojska odbierając
1173      2, XXIII |           utarczkach chwałą się okrył i ranionym dotąd nie był jeszcze.
1174      2, XXIII |              jeszcze. Zdzisław, sławą i szczęściem wnuka chełpiąc
1175      2, XXIII |          każdy miał, prędkiego pokoju i o powrocie tych. co ich
1176      2, XXIII |              bryczki przerwał rozmowę i wojskowy jakiś wszedł do
1177      2, XXIII |          wszedł do pokoju tak opalony i okurzony, że nie poznali
1178      2, XXIII |            zaczął, postrze-gła trwogę i boleść na jego twarzy. Zbladł
1179      2, XXIII |         boleść na jego twarzy. Zbladł i gdy~Malwina do niego przysunęła
1180      2, XXIII |               wnuk się mój znajdował, i stan, w którym dotąd zostaje.~
1181      2, XXIII |             najpoczciwszego człowieka i z dawna do całej familii
1182      2, XXIII |      Melsztynów przywiązanego, pisany i znać, że z wielkim pośpiechem,
1183      2, XXIII |          pomieszaną relacją zrozumieć i co następnie wyczytać mogła.~
1184      2, XXIII |            wiadomości mogły uprzedzić i zmartwić czułe serce jego
1185      2, XXIII |      oddziałem jednym ucieczkę udawał i który wyprowadziwszy już
1186      2, XXIII |           mógł, obrócił się raptownie i otoczył księcia. Książę
1187      2, XXIII |                przyłączył się do nich i ten traf największą zwać
1188      2, XXIII |            dozwalał drogi rozeznawać, i mimo tego, że sam już był
1189      2, XXIII |     gorliwością swoją dodał im odwagi i wpadłszy z nimi wpośród
1190      2, XXIII |             rozeznać było niepodobna) i tym heroicznym poświęceniem
1191      2, XXIII |         rannemu księciu uchylenia się i wyjścia z tej utarczki.
1192      2, XXIII |             Noc takoż była nam pomocą i, szczęściem, księcia przed
1193      2, XXIII |               bronienia im się dłużej i odszedłszy o kilka kroków
1194      2, XXIII |               kroków padł pod drzewem i zemdlał zupełnie, ów zaś
1195      2, XXIII |            naszych ułanów, po długiej i krwawej potyczce potrafił
1196      2, XXIII |                ale, niestety, pokłuty i raniony okropnie, padł ofiarą
1197      2, XXIII |             widząc już nieprzyjaciela i bojąc się, aby w większej
1198      2, XXIII |             największą ranę obwiązali i wziąwszy go na ręce nieśli
1199      2, XXIII |             pomógł usiłowaniom naszym i nieprzyjaciel porażonym
1200      2, XXIII |     Natychmiast udałem się do księcia i byłem przytomnym, gdy felczer
1201      2, XXIII |             żadnej śmiertelnej nie ma i że strata tylko krwi w obfitości
1202      2, XXIII |         śmierci jego upewniali ułani, i rozesłał ludzi na wszystkie
1203      2, XXIII |              żeby go szukali wszędzie i starali się koniecznie przywieźć.
1204      2, XXIII |              z rozesłanych nie wrócił i książę pułkownik nie będąc
1205      2, XXIII |            już trochę sposób myślenia i czucia przytomnych naówczas
1206      2, XXIII |               przy lepszych doktorach i staraniach prędzej do zupełnego
1207      2, XXIII |              zbliżenia się do Malwiny i nakłonienia jej do ulubionego
1208      2, XXIII |               się na prośby Zdzisława i przyjmując do domu swego
1209      2, XXIII |              kroku była przywiedzioną i że gdyby w skrytości serca
1210      2, XXIII |             dziwaczne uczucia pojąłby i wytłumaczył.~ ~
1211      2, XXIV  |            piśmie majora B*** czytali i czego ja drugi raz nie będę
1212      2, XXIV  |              niejasno, bo przy zmroku i w tym zamięszaniu ciężko
1213      2, XXIV  |               piątego mógł być pułku, i lubo pułkownika tego pułku
1214      2, XXIV  |      spokojności. Przy tym był ludzki i miłosierny, ale z nikim
1215      2, XXIV  |            ale z nikim się nie wdawał i jak tylko służba go nie
1216      2, XXIV  |               zaraz szukał samotności i oddawał się całkiem smutkowi,
1217      2, XXIV  |            ale rad bym, żeby tak było i żebyśmy obydwa odzyskać
1218      2, XXIV  |            mogli, bo to waleczny jest i niepospolity człowiek."~
1219      2, XXIV  |             był tym przyjazdem zajęty i tak tego momentu niecierpliwie
1220      2, XXIV  |           mając spokojnej, do zdrowia i do sił przyjść nie mógł.
1221      2, XXIV  |             Zdzisław dzielił szczerze i radość, i niecierpliwość
1222      2, XXIV  |            dzielił szczerze i radość, i niecierpliwość wnuka swego,
1223      2, XXIV  |          życia księcia Melsztyńskiego i wiedząc, że tylko czasu
1224      2, XXIV  |         Melsztyński życie był winien, i los nieszczęśliwy tego nieznajomego
1225      2, XXIV  |       nieszczęśliwy tego nieznajomego i niepospolitego jestestwa
1226      2, XXIV  |       rozmaitości w sposobie myślenia i czucia mieszkańców Krzewina
1227      2, XXIV  |  Melsztyńskiego do niego sprowadziła, i Zdzisław po długich dniach
1228      2, XXIV  |             po długich dniach trosków i tęsknoty otrzymał pociechę
1229      2, XXIV  |              o życie jego w oddaleniu i niepewności, żeby pojąć
1230      2, XXIV  |            Musi być, że radość wielka i szczera ma coś zarażającego
1231      2, XXIV  |            tego doświadczyła Malwina, i to musiało być przyczyną,
1232      2, XXIV  |           wkrótce miał być ogłoszonym i że rozejm już stanął, uciechą
1233      2, XXIV  |       radością podwoiła się jeszcze - i to podobieństwo w humorach
1234      2, XXIV  |               nieraz śmiać się zaczął i w pierwszych dniach bytności
1235      2, XXIV  |           żeby o Malwinie z nią mówić i wynurzać przed tą młodą
1236      2, XXIV  |               brata, bez żadnej obawy i doświadczenia niewinną poufałość
1237      2, XXIV  |            domyślniejszą trochę będąc i trochę więcej mając doświadczenia,
1238      2, XXIV  |            czytała w sercach Ludomira i Wandy jak może oni sami.
1239      2, XXIV  |              w sercu swoim znajdowała i wdzięczność, uprzejmość,
1240      2, XXIV  |       poświęcała. Te uczucia Zdzisław i ciotka brali za miłość i
1241      2, XXIV  |              i ciotka brali za miłość i widząc, jaka zgoda między
1242      2, XXIV  |           życzeń zupełnie, ale nieźle i bez wielkich trudności rzeczy
1243      2, XXIV  |          przysłużną się zdawała, gdyż i on, i Wanda - nie bardzo
1244      2, XXIV  |               się zdawała, gdyż i on, i Wanda - nie bardzo zgłębiając
1245      2, XXIV  |             który miłym jej był dosyć i nic nie miał dla niej przykrego,
1246      2, XXIV  |              płaczu, tkliwe niepokoje i przeczucia niewyraźne utworzyły
1247      2, XXIV  |              jej imaginacji przypadał i któren z zazdrością (a może
1248      2, XXIV  |           któren z zazdrością (a może i dlatego, że czuła, iż mało
1249      2, XXIV  |               iż mało kto by go pojął i rozumiał) głęboko przed
1250      2, XXIV  |              były młynarka z Zieńkowa i Dżęga, ów Cygan, który gdy
1251      2, XXIV  |           wdzięcznością przejęty, dom i dzieci porzuciwszy, przystał
1252      2, XXIV  |             gdy książę rannym został, i za nim nareszcie przyjechał
1253      2, XXV   |           śniadania, uśmiech młodości i szczęścia, który zwykle
1254      2, XXV   |           jeszcze bardziej ożywionym; i widząc, ilekroć nadskakiwała
1255      2, XXV   |           Łatwo doszła o co jej szło, i żeby wstęp jej dać do wyjawienia
1256      2, XXV   |       kasztelanowej, sąsiadki naszej, i bal któren z okazji tej
1257      2, XXV   |              wnet odpowiedziała Wanda i obracając się do ciotki:~-
1258      2, XXV   |             wszak prawda, ciociu? Ale i mnie z sobą weźmiesz, i
1259      2, XXV   |               i mnie z sobą weźmiesz, i Malwina pojedzie, książę
1260      2, XXV   |             pojedzie, książę Zdzisław i Ludomir. Są pojazdy, są
1261      2, XXV   |          sposobności odmówienia czego i nucąc walce, które wieczorem
1262      2, XXV   |               nie czuje się być słabą i że spoczynku jedynie potrzebując
1263      2, XXV   |          potrzebując zaraz się położy i prosi jak najusilniej, aby
1264      2, XXV   |          najusilniej, aby przejażdżki i projektu balu w niczym nie
1265      2, XXV   |           wkrótce zebrali się wszyscy i pojechali.~Niejeden z czytelników
1266      2, XXV   |      spoczynku, ale dusza spokojności i ciszy gwałtem potrzebuje.
1267      2, XXV   |             za parę godzin samotności i swobody zupełnej. Wtedy
1268      2, XXV   |              sierpnia był dla Malwiny i jak z rana projekt balu
1269      2, XXV   |           zaraz na ten bal nie jechać i z radością przewidywała,
1270      2, XXV   |             długą samotną przechadzkę i miłą porę w tym przewidywała
1271      2, XXV   |         słomiany pod brodę związawszy i szal wziąwszy na rękę wyszła
1272      2, XXV   |          którą z okien jej widać było i gdzie przed rokiem imieniny
1273      2, XXV   |               na tej kępie wystawiony i babce Alisi w nagrodę chałupy
1274      2, XXV   |             osadę mamki swojej poznać i cieszyła się zawczasu ukontentowaniem,
1275      2, XXV   |             brzeg wody wsiadła w łódź i na drugą stronę przewieźć
1276      2, XXV   |         dniowe hałasy pomału ustawały i cichość wieczorna całą obejmowała
1277      2, XXV   |         fujarkę słychać było z daleka i chłopak, który Malwinę przewoził,
1278      2, XXV   |           widziała, tak też niepokoje i tęsknoty, które bardziej
1279      2, XXV   |               uciszać się zdały. Lżej i swobodniej oddychała.~Kilka
1280      2, XXV   |            roztoczonemu nad jej głową i mimowolnie serce jej wzniosło
1281      2, XXV   |            otoczonym tylu niepojętymi i powszechnymi łaskami, osobiste
1282      2, XXV   |     przykrości nader drobne zdają się i wstyd poniekąd nimi się
1283      2, XXV   |              ważyć mijające zdarzenia i nadzieja innego życia wszystkie
1284      2, XXV   |           tego uspokajającego uczucia i rozmyślając, ile - w porównaniu
1285      2, XXV   |                w porównaniu zmartwień i przykrości - łaskami, szczęściem
1286      2, XXV   |      przykrości - łaskami, szczęściem i w tym nawet już życiu Bóg
1287      2, XXV   |            mniej się poddawać troskom i nawykłemu rozrzewnieniu,
1288      2, XXV   |               Pomiędzy gałęźmi olszyn i grabów promienie jego srebrne
1289      2, XXV   |             srebrne igrać się zdawały i drżącym tym światłem dość
1290      2, XXV   |        wrażenie na jej umyśle uczynił i łatwo przełamał owe przedsięwzięcie,
1291      2, XXV   |             zniknął z pamięci Malwiny i zdało jej się, że jeszcze
1292      2, XXV   |          teraz cichość zupełna panuje i konik polny skacząc w trawie
1293      2, XXV   |          obwijał. Malwina go odsunęła i z rozczuleniem odczytała
1294      2, XXV   |             na nim napisane.~Przyjaźń i miłość łącząc wiernych serc
1295      2, XXV   |             Wiły ten uplot w świeżość i wonie bogaty;~Oby tak na
1296      2, XXV   |               to życzenie ziściło się i od tej chwili, gdy było
1297      2, XXV   |                 przerwały jej dumanie i obróciwszy się w stronę,
1298      2, XXV   |           habit, krzyżyk na piersiach i biały kij w ręku. dokładnie
1299      2, XXV   |              osądziła go pustelnikiem i łagodną jego mową zachęcona
1300      2, XXV   |              odpowiedział staruszek - i przy tym, jeśli to bez natrętności
1301      2, XXV   |       wspomnienie do niego przyłącza. I mnie ten kamień nader drogim
1302      2, XXV   |            Chciej mnie w tym oświecić i ciekawość moję uspokoić
1303      2, XXV   |               ubogiego spotkać mnicha i pewnieś nigdy nie słyszała
1304      2, XXV   |              starym Ezechielu!~- Ach! i owszem - z radością krzyknęła
1305      2, XXV   |               bazylianów poznała była i którego pierzaste goździki
1306      2, XXV   |            którego pierzaste goździki i łagodna pobożność tak w
1307      2, XXV   |              W istocie ten to sam był i gdy Malwina powiedziała
1308      2, XXV   |        samotnie dumał, oboje zasiedli i na powtórne Malwiny prośby
1309      2, XXV   |           prośby o zdarzeniach swoich i swego przyjaciela tak mówić
1310      2, XXV   |            tym czasie, gdyś kwestując i w naszym była klasztorze,
1311      2, XXV   |               naszym umarł przełożony i z rozkazu oficjała na zastąpienie
1312      2, XXV   |          wiesz, wymówek nie przyjmują i prędkie tylko posłuszeństwo
1313      2, XXV   |               goździków, mały krzyżyk i kij biały cały mój majątek
1314      2, XXV   |               woli Boga, na Rusi, jak i w Warszawie znalazłem spokojność
1315      2, XXV   |         Zgromadzenie z ludzi prostych i dobrych składa się. Skoro
1316      2, XXV   |                zeszły pięknie, słońce i tam grzeje, ziemia i tam
1317      2, XXV   |           słońce i tam grzeje, ziemia i tam rodzi, Bóg tam dobry.
1318      2, XXV   |           rodzi, Bóg tam dobry. Ciche i spokojne dnie pędząc sądziłem,
1319      2, XXV   |          klasztor przez swoje ubóstwo i odludne położenie uszedł
1320      2, XXV   |      położenie uszedł przecie napadów i rabunków, choć blisko nas,
1321      2, XXV   |            datowane listy majora B*** i księcia Melsztyńskiego.
1322      2, XXV   |          użytecznym moim współziomkom i sądząc, że po batalii niejeden
1323      2, XXV   |              com mógł zebrać lekarstw i płótna, i udałem się ku
1324      2, XXV   |             zebrać lekarstw i płótna, i udałem się ku tej stronie.
1325      2, XXV   |         stoczyć się miała. Alem stary i nieprędko zajść mogłem;
1326      2, XXV   |           leżących żołnierzy; byli to i Kozacy, i nasi ułani. Żadnego
1327      2, XXV   |          żołnierzy; byli to i Kozacy, i nasi ułani. Żadnego przy
1328      2, XXV   |        zastawszy nie za-trzymałem się i dalej idąc o kilka kroków
1329      2, XXV   |              mu krople tęgie w gardło i utamowawszy naprędce krew,
1330      2, XXV   |            stał, znać tam zapomniany, i prawdziwym darem Opatrzności
1331      2, XXV   |              mi się. Usłałem go trawą i gałęźmi i po wielu trudach
1332      2, XXV   |            Usłałem go trawą i gałęźmi i po wielu trudach i pracach
1333      2, XXV   |            gałęźmi i po wielu trudach i pracach dowiozłem przecie
1334      2, XXV   |     niebezpieczeństwie życia zostawał i dziesiątego dnia dopiero
1335      2, XXV   |            zaczął wszystko rozeznawać i dowiedział się, jakim trafem
1336      2, XXV   |          dowiedział się, jakim trafem i gdzie się znajduje. W wyrazach
1337      2, XXV   |             oprzeć mocno raniony padł i sądzi, że za umarłego wraz
1338      2, XXV   |             niedziel chorował jeszcze i ten przeciąg czasu dość
1339      2, XXV   |               poznałem w nim wyniosłą i szlachetną duszę, serce
1340      2, XXV   |            serce aż nadto może tkliwe i cnoty, które zwykle prostoty
1341      2, XXV   |          siedliskiem mego przyjaciela i gdy słabość dozwoliła już
1342      2, XXV   |               siedzącego w zamyśleniu i wzrokiem goniącego pęd potoku,
1343      2, XXV   |             wtedy siadałem koło niego i godziny mijały niepostrzeżone
1344      2, XXV   |         przemianę po miękkiej murawie i po ostrych płynie kamieniach.
1345      2, XXV   |         płynie kamieniach. Równie jak i my. różne spotyka krainy,
1346      2, XXV   |              smutne pustynie, a jedne i drugie prowadzą go do tych
1347      2, XXV   |             go do tych wód bezdennych i niezgłębionych, gdzie ginie
1348      2, XXV   |            Przywiązawszy się do niego i przez starania, którem mu
1349      2, XXV   |        starania, którem mu poświęcał, i przez wdzięczność tak czułą,
1350      2, XXV   |               przyczyn jego zmartwień i szczegółów wszelkich życia
1351      2, XXV   |           tyczących się dowiedzieć.~- I tak utrzymujesz mnie zawsze -
1352      2, XXV   |               wychowanie niepospolite i wyniosłość w ułożeniu aż
1353      2, XXV   |             okrywasz tajemną zasłoną, i nie dziw się, że moja przyjaźń
1354      2, XXV   |               odpowiedział mi na to - i ojcowska twoja przyjaźń,
1355      2, XXV   |          słuchać będziesz opisu życia i zdarzeń jestestwa nader
1356      2, XXV   |       jestestwa nader mało znaczącego i które (wyjąwszy jedno serce
1357      2, XXV   |        rodziców, nie znając ich nigdy i nie wiedząc nawet, czy mam
1358      2, XXV   |         drugiej matce, której czułość i starania zastąpiły mi tę,
1359      2, XXV   |          jakie we mnie znaleźć można, i ona jedna na świecie dotąd
1360      2, XXV   |              stóp Karpatów w odludnej i oddalonej wsi mieszkając
1361      2, XXV   |              wychowała; między lasami i skałami pierwsząm młodość
1362      2, XXV   |        siedliska jedyną zabawą. Wilki i niedźwiedzie w głębokich
1363      2, XXV   |               wstrzymać mię nie mogły i nieraz, za zwierzem się
1364      2, XXV   |           podobno zahartowane zdrowie i tę zręczność i odwagę, do
1365      2, XXV   |    zahartowane zdrowie i tę zręczność i odwagę, do których się przyznaję
1366      2, XXV   |              nie widział prócz pustyń i samotności, wrażenia mocne
1367      2, XXV   |           młodym moim uczyniły umyśle i pomnożyły może ten popęd
1368      2, XXV   |               mnie oderwać samotności i nie mogła lepszego do tego
1369      2, XXV   |              moją zwrócić.~- Wiek mój i zdrowie - rzekła mi raz -
1370      2, XXV   |               użycie wielu zatrudnień i potrzebując roztargnienia
1371      2, XXV   |     najdroższym stały mi się rozkazem i pożegnawszy puszcze ukochane
1372      2, XXV   |            pilnować, rozrywać jedynym i najczulszym moim było staraniom.
1373      2, XXV   |        rozmowach surowość moich myśli i wyrazów ułagodziłem. Dla
1374      2, XXV   |              Dla niej czytanie poezji i literatury różnych języków
1375      2, XXV   |            zarzuconej wróciłem muzyki i co tylko umiem, czym tylko
1376      2, XXV   |            winienem.~Przez wiele lat (i wtedy szczęśliwym się mieniłem)
1377      2, XXV   |      społeczeństwa... Będąc niewinnym i czując w sobie chęć i sposobność
1378      2, XXV   |       niewinnym i czując w sobie chęć i sposobność do działania,
1379      2, XXV   |            mówił - utworzyło drażliwe i okropne myśli, które wkorzeniając
1380      2, XXV   |              melancholią, ale w dziki i ponury smutek. Widząc, ilem
1381      2, XXV   |              jej tęsknoty mojej duszy i nareście wolałem się od
1382      2, XXV   |        usilnie na tę podróż namawiała i blisko teraz półtora roku
1383      2, XXV   |       opuszczeniu podporę był znalazł i przyjaźń, bez celu i nadziei
1384      2, XXV   |          znalazł i przyjaźń, bez celu i nadziei w świat się puściłem.
1385      2, XXV   |           mnie jednego tyczy się, ale i o innych osobach mówić bym
1386      2, XXV   |              wojny zbieg okoliczności i chwila jedna (chwila najokropniejsza
1387      2, XXV   |              się bił walecznie; trudy i niebezpieczeństwa ulgę jakąś
1388      2, XXV   |               tego był przyprowadził. I tam znalazłbym był koniec
1389      2, XXV   |       cierpieniom, gdyby twoja litość i starania nie były mnie raz
1390      2, XXV   |            mówić młody mój przyjaciel i w zwykłe znowu wpadł zamyślenie.~
1391      2, XXV   |           Malwiny - że po tym prostym i szczerym opisaniu uczuć
1392      2, XXV   |             mnie stan jego opuszczony i przymioty jego (które w
1393      2, XXV   |               przemóc słabego jeszcze i ledwo śmierci wyrwanego
1394      2, XXV   |              aż na miejsce go odwieźć i - zostawiwszy na ten krótki
1395      2, XXV   |             okiem znowu się otworzyła i tak mi zasłabł, że nie mogąc
1396      2, XXV   |              zmęczony niespokojnością i niewczasem, wyszedłem był
1397      2, XXV   |            znalazłem kamień z napisem i siadłszy na tym obalonym
1398      2, XXV   |               raptownie mi się ukazał i pokrzepił umysł mój strapiony.
1399      2, XXV   |            Otóż teraz wszystko o mnie i o moim biednym wiesz przyjacielu -
1400      2, XXV   |               pozwól, bym cię opuścił i wrócił do mego chorego.~
1401      2, XXV   |               jej duszy przychylności i litości uczucia. Dla późnej
1402      2, XXV   |               rade będą poznać ciebie i twego przyjaciela; ale zawczasu
1403      2, XXV   |           Malwinie, iż o tym zamilczy i zostawszy się z chęcią widzenia
1404      2, XXV   |           znowu ścieżką pomiędzy łąki i drzewa stanęła nareście
1405      2, XXV   |            myśli, obrazy, wspomnienia i odchodzenia po głowie jej
1406      2, XXV   |         wszystkie te marzenia niknące i coraz mniej wyraźne w takowy
1407      2, XXV   |            Wilanowa przeniesiona była i znajdowała się wpośród tłumu
1408      2, XXV   |          znajdowała się wpośród tłumu i świetności turniejów. Plac
1409      2, XXV   |        czarnej zbroi ukazały leżącego i we krwi zbroczonego; dźwięk
1410      2, XXV   |             głos organów się zamienił i zamiast tłumu turniejów -
1411      2, XXV   |            który wiodąc ją po różnych i długich gankach przyprowadził
1412      2, XXV   |          opartego; przyłbicę odsłonił i Malwina poznała w nim księcia
1413      2, XXV   |              ogromny kościół oświecił i krzyki "wojna, wojna" zewsząd
1414      2, XXV   |            Potem zmrok wszystko okrył i Malwina nie słysząc, nie
1415      2, XXV   |        Ludomira", gdzie niebo pogodne i czyste powietrze zdało jej
1416      2, XXV   |               powietrzu się rozlegała i przy kamieniu z napisem "
1417      2, XXV   |              wieńce. Dała je Malwinie i gdy Malwina raz jeszcze
1418      2, XXV   |               postać, już była znikła i na jej miejscu postać Wandy
1419      2, XXV   |         wdzięcznym uśmiechem młodości i szczęścia, który ją tak
1420      2, XXV   |            ich, przetarła lepiej oczy i przekonała się nareście,
1421      2, XXV   |         skutkiem tylko były wspomnień i życzeń poniekąd zbyt może
1422      2, XXVI  |            już przy śniadaniu zastała i zdarzenia jej z przeszłego
1423      2, XXVI  |       opowiedziane powszechne zajęcie i ciekawość wzbudziły. Książę
1424      2, XXVI  |      śniadaniu wszyscy się przewieźli i ku folwarkowi udali. Ludzie
1425      2, XXVI  |          domowi (między którymi Dżęgę i młynarkę z Zieńkowa liczono),
1426      2, XXVI  |             zakonnika ostrzec wprzódy i lekszą będąc od drugich,
1427      2, XXVI  |         myśląc, że do gospodyni trafi i nikogo nie widząc w tej
1428      2, XXVI  |           zbyt jej znajomy pochodził, i spojrzawszy w zakąt ciemniejszy
1429      2, XXVI  |          ciemniejszy pokoju krzyknęła i bez zmysłów padła zemdlona.
1430      2, XXVI  |             zebrane osoby. Osłupienie i przestrach wyrażał się na
1431      2, XXVI  |             zdawało się już opuszczać i na którego twarzy (choć
1432      2, XXVI  |           przestali dziwić się, gdyby i Malwina, i ten biedny młodzieniec
1433      2, XXVI  |          dziwić się, gdyby i Malwina, i ten biedny młodzieniec prędkiego
1434      2, XXVI  |             przeniesiono gdzie ciotka i siostra za nią poszły i
1435      2, XXVI  |               i siostra za nią poszły i nie odstąpiły poty, póki
1436      2, XXVI  |          najdroższy starego Ezechiela i ten, którego widok Malwinę
1437      2, XXVI  |               ocucić chorego, a Dżęga i młynarka rękaw od sukni
1438      2, XXVI  |               młynarka rękaw od sukni i od koszuli zaczęli przecinać,
1439      2, XXVI  |            zmięszali się niesłychanie i jak w obłąkaniu z pokoju
1440      2, XXVI  |             to płomieńczyk dosyć duży i co z kształtu, jak z farby
1441      2, XXVI  |         zatrzymany został przez Dżęgę i przez młynarkę, którzy padłszy
1442      2, XXVI  |      natychmiast raczył ich wysłuchać i przy tym obiecał swoje i
1443      2, XXVI  |              i przy tym obiecał swoje i dziada swego przebaczenie
1444      2, XXVI  |             dziada swego przebaczenie i darowanie winy zatajonej
1445      2, XXVI  |       przynaglać tak gwałtownie Dżęgę i młynarkę do zatrzymania
1446      2, XXVI  |             tym razie, zawołał dziada i przełożywszy mu prośby tych
1447      2, XXVI  |          dawno im na sumieniu ciężała i nieraz wszelką im spokojność
1448      2, XXVI  |          samego książętom Zdzisławowi i Ludomirowi opowiadana~-
1449      2, XXVI  |           cygańskie wychowanie dostał i przez całą młodość cygańskie
1450      2, XXVI  |                 rzekli razem Zdzisław i wnuk jego, zniecierpliwieni
1451      2, XXVI  |            naszych poszło na wędrówkę i Dżęga poszedł z nimi. Z
1452      2, XXVI  |               z nimi. Z mileśmy uszli i nareście na brzegu rozrządzającej
1453      2, XXVI  |     Melsztyński - do rzeczy już dojdź i nic zatrzymuj nas twymi
1454      2, XXVI  |          które na murawie się tarzało i igrając niewinnie jagody
1455      2, XXVI  |              przybiegł chętnie do nas i gdy kapitan nasz wziął go
1456      2, XXVI  |          wąsami bawić uśmiechając się i głaszcząc go pod brodę,
1457      2, XXVI  |       przywłaszczyć sobie to dziecko, i to mi powiedziawszy natychmiast
1458      2, XXVI  |          myślą, że przy nas zostanie; i tak gdy kapitan kazał mi
1459      2, XXVI  |             kazał mi go wziąć na ręce i nieść za sobą, najchętniej
1460      2, XXVI  |              obozuśmy wrócili, jagody i kwiateczki mu zbierając,
1461      2, XXVI  |               że mocno Dżęgę pokochał i wkrótce do naszego cygańskiego
1462      2, XXVI  |          samej nocy obóz-eśmy zebrali i poszli w głąb kraju. Wędrowaliśmy
1463      2, XXVI  |           głąb kraju. Wędrowaliśmy tu i ow-dzie na granicy tureckiej
1464      2, XXVI  |          ow-dzie na granicy tureckiej i Ludomirek zawsze z nami,
1465      2, XXVI  |                opalony, osmolony, jak i my - jednak nigdy zupełnie
1466      2, XXVI  |            sadzałem go na swego konia i wtedy dzieciątko było bardzo
1467      2, XXVI  |       Szczebiotaniem swoim bawił mnie i trudów i długości czasu
1468      2, XXVI  |             swoim bawił mnie i trudów i długości czasu zapominałem.
1469      2, XXVI  |         zapominałem. Takeśmy Bukowinę i część Węgrów przeszli i
1470      2, XXVI  |               i część Węgrów przeszli i nareszcie w górach karpackich
1471      2, XXVI  |            naszym obozie się wszczęła i mój Ludomirek nią się zaraził;
1472      2, XXVI  |      ozdrowiał. nie uważał na drugich i nie dbając już o Ludomirka
1473      2, XXVI  |            żal zrobiło; słabe to było i brać go z sobą chorym, jak
1474      2, XXVI  |            Dżęgi znieść by nie mogło. I tak w prędkości, nie wiedząc,
1475      2, XXVI  |               świętej, pełnej dobroci i miłosierdzia. Szczęśliwym
1476      2, XXVI  |           najlepiej, na papierku imię i wiek Ludomira dokładając,
1477      2, XXVI  |       znalezione, Opatrzności boskiej i miłosierdziu dobrych ludzi
1478      2, XXVI  |        przeskoczywszy do sadu wlazłem i doszedłszy aż pod sam dom
1479      2, XXVI  |               żal mi go było porzucać i żegnając go Dżęga pierwsze
1480      2, XXVI  |            żegnając go Dżęga pierwsze i ostatnie w życiu łzy wylał.
1481      2, XXVI  |          Otuliłem jeszcze go od zimna i słysząc psy szczekające
1482      2, XXVI  |              miał znak nadto osobliwy i nadto dobrze mi pamiętny (
1483      2, XXVI  |            miał mój biedny Ludomirek, i gotowem przysiąc, że to
1484      2, XXVI  |                co za młodu pobredził, i usłuchajcie jego prośby.
1485      2, XXVI  |           prośby. Dopytujcie się, kto i co jest ten młodzieniec,
1486      2, XXVI  |           dawno była tę wieś przedała i w inne strony się przeniosła;
1487      2, XXVI  |             do kniazia Melsztyńskiego i aż do dzisiejszego ranku
1488      2, XXVI  |              miał w życiu do życzenia i będzie mógł spokojnie umierać.~
1489      2, XXVI  |           spokojnie umierać.~Zdzisław i wnuk jego jeszcze z zadziwienia
1490      2, XXVI  |              będziesz, ale, niestety, i gniewać się może bez przebłagania
1491      2, XXVI  |               synem księżniczki Taidy i tym samym wnukiem waszej
1492      2, XXVI  |           mości.~Na te słowa Zdzisław i Ludomir ledwo w głowę nie
1493      2, XXVI  |              troskliwość. politowanie i tysiączne uczucia przeciwne
1494      2, XXVI  |             mieszały się w jego sercu i duszy; ale życząc już najbardziej
1495      2, XXVI  |           zdaje, wielce mnie obchodzi i której zrozumieć żadną miarą
1496      2, XXVI  |             oba imię Ludomira nosili, i oddawszy duszę swoją Bogu
1497      2, XXVI  |              się najszczerzej do nich i wiernie (rzec mogę przed
1498      2, XXVI  |               najpilniejsze mieć będę i że nie opuszczę ich póty,
1499      2, XXVI  |            dzieci odzywał, rozumiałam i cieszyłam się nadzieją,
1500      2, XXVI  |         zwykle zwałam) wybiegł z domu i - jak teraz miarkuję - za