Tom, Rozdzial

1501      2, XXVI  |             naówczas był trochę słaby i pilnująca tego nie uważałam
1502      2, XXVI  |               mnie ogarnął równie jak i męża mego; rozbiegliśmy
1503      2, XXVI  |           nasze zabiegi tego wieczora i wszystkie nasze starania,
1504      2, XXVI  |        pojmiesz moje stąd zmartwienia i boleści. I jeszcze ta rana,
1505      2, XXVI  |           stąd zmartwienia i boleści. I jeszcze ta rana, o Boże,
1506      2, XXVI  |             do Zieńkowa dodał strachu i przerażenia do wszystkich
1507      2, XXVI  |               ojcem księżniczki Taidy i przyjeżdżasz odbierać po
1508      2, XXVI  |               jednym tylko wiedziałeś i jednego tylko dopominać
1509      2, XXVI  |            drugiego, bojąc się gniewu i żalu waszej księciej mości,
1510      2, XXVI  |              mąż mój do grobu zaniósł i ja ze zgryzotą do dzisiejszego
1511      2, XXVI  |           które nosi ten młodzieniec, i nade wszystko podobieństwo
1512      2, XXVI  |       zapobiegła, cudem go zachowując i oddając go cudem. Na wzór
1513      2, XXVI  |               bądź, książę, litościwy i racz przebaczyć tej, która
1514      2, XXVI  |         wyrzekli razem oba książęta - i jeszcze wam krociami dzięków
1515      2, XXVI  |               dzięków czyniemy. tobie i Dżędze, gdyż zdaje się,
1516      2, XXVI  |            zdaje się, że wy nam brata i wnuka oddajecie.~- Lećmy
1517      2, XXVI  |            młody książę Melsztyński - i przez naszą miłość, przyjaźń,
1518      2, XXVI  |           przytulonym do serca dziada i brata właściwego, należącym
1519      2, XXVI  |            niezawodnej śmierci wyrwał i tobie jedynie rad bym to
1520      2, XXVI  |         poświęcić." Znając szlachetną i tkliwą duszę Ludomira (bo
1521      2, XXVI  |           jakie wrażenie takowe słowa i tyle wynurzanej przyjaźni
1522      2, XXVI  |            mogły. Dowodem największym i najważniejszym będzie, gdy
1523      2, XXVI  |           zawsze kocha się w Malwinie i nie pojmujący, jak by ją
1524      2, XXVI  |          sobie przedsięwzięcie ofiary i odstąpienia wszelkich zabiegów,
1525      2, XXVI  |            odmianą losu sprawiedliwie i bez własnej już nagany teraz
1526      2, XXVI  |              który dziwacznymi czynił i nieraz niepojętymi zdarzenia
1527      2, XXVI  |               zdarzenia tej historii, i że się domyśla, że przed
1528      2, XXVI  |   niebezpieczeństwa pożaru ją obronił i tak wyłącznie, tak nadzwyczajnie
1529      2, XXVI  |               węzłów, dla brata nawet i sam Ludomir nie byłby przedsięwziął
1530      2, XXVI  |            jemu brat życie był winien i dusza jego szlachetna, w
1531      2, XXVI  |            być od Malwiny zapomnianym i bojąc się, aby zjawienie
1532      2, XXVI  |              jego nie było przeszkodą i do jej szczęścia, te tak
1533      2, XXVI  |               się okazać radość bratu i dziadowi, gdy w istocie
1534      2, XXVI  |           smutek ciężył na jogo duszy i malował mu przyszłość jego
1535      2, XXVI  |               zdrowia Ludomira, słaby i tak niedawno nawet niebezpieczny,
1536      2, XXVI  |              tyczących, gdy z dziadem i bratem rozmawiał, odkładając
1537      2, XXVI  |          czasu zupełnego ozdrowienia, i pod tym samym pozorem nic
1538      2, XXVI  |               ustawnie miotany chęcią i obawą postrzeżenia tej Malwiny,
1539      2, XXVI  |          kiedykolwiek.~Ale wróćmy się i my do niej, myśmy także
1540      2, XXVI  |               zemdloną na ręku ciotki i nie wiedzącą o ważnych odmianach,
1541      2, XXVI  |       odmianach, które były nastąpiły i o których siostra i ciotka
1542      2, XXVI  |         nastąpiły i o których siostra i ciotka uwiadomiły ją dopiero,
1543      2, XXVI  |              cisnęły się do jej serca i mięszały się w jej głowie.
1544      2, XXVI  |             marzeń uspokoił się nieco i zwykły - że tak rzekę -
1545      2, XXVI  |         wdziękami opanowała jej duszę i tłumacząc sobie poniekąd
1546      2, XXVI  |              sobie poniekąd tajemnice i zmartwienia, które w zeszłym
1547      2, XXVI  |             lub którego z jego wnuków i spokojniejszą będąc o zdrowie
1548      2, XXVI  |         odzyskaniu wnuka używać musi, i sama słabą jeszcze się czując,
1549      2, XXVI  |            się czując, wraca z ciotką i siostrą do Krzewina, gdzie,
1550      2, XXVI  |             zechce jakiś czas zabawić i przy świeżo odzyskanej familii
1551      2, XXVI  |            był za domem, wymknęła się i nie spotkawszy nikogo z
1552      2, XXVI  |           spotkawszy nikogo z siostrą i ciotką do Krzewina wróciła.~
1553      2, XXVI  |              odzyskaniem brata zajęty i przy tym ze zwykłą lekkością
1554      2, XXVI  |            zmiany jej względem niego, i tym bardziej, choć z męką
1555      2, XXVII |     przyniosły. Ludomir równie smutny i z prawdziwymi uczuciami
1556      2, XXVII |              miotały umysłem Ludomira i zbolałe jego burzyły serce.
1557      2, XXVII |           myśl jedna, wracając mu się i stając ustawnie w pamięci,
1558      2, XXVII |          wahania wszystkie zatrzymała i utwierdziła go w sposobie,
1559      2, XXVII |    wynurzywszy się ujechać z Krzewina i do wojska wrócić, gdzie
1560      2, XXVII |           opuszczeniem tylko, trudami i goryczą napełnione było...
1561      2, XXVII |          Malwinę zmienioną dla siebie i ukochaną przez brata, nie
1562      2, XXVII |          widzenia raz jeszcze Malwiny i siły oderwania się potem
1563      2, XXVII |         naznaczył sobie dzień wyjazdu i w wigilią dnia tego myśląc
1564      2, XXVII |             raz jeszcze nie odwiedzić i nie pożegnać przynajmniej
1565      2, XXVII |               były świadkami krótkich i jedynie szczęśliwych chwil
1566      2, XXVII |       obudzonego z zamku nie spotkał, i gdy na folwarku wszyscy
1567      2, XXVII |              od siebie niepostrzeżony i ku Krzewinowi samotne kroki
1568      2, XXVII |               śmiał się był domyślać, i jak, rozumiejąc się jej
1569      2, XXVII |         przynajmniej spoczywać będą - i znalazłszy łódkę przy brzegu
1570      2, XXVII |         przepłynął.~Wysiadłszy na ląd i myśli jego, i uczucia wzięły
1571      2, XXVII |       Wysiadłszy na ląd i myśli jego, i uczucia wzięły inny poniekąd
1572      2, XXVII |           niemymi świadkami pierwszej i jedynej miłości swojej,
1573      2, XXVII |    natychmiast zniknęło; miłość tylko i Malwina w sercu jego zostały.~
1574      2, XXVII |            sercu jego zostały.~Miłość i Malwina - te słowa z głębi
1575      2, XXVII |            wymawiał Ludomir... Miłość i Malwina - powtarzały echa
1576      2, XXVII |              w jednym momencie obiec (i niejako na nowo odzyskać)
1577      2, XXVII |               odzyskania jej wymagał. I czując potęgę i najwyższy
1578      2, XXVII |              wymagał. I czując potęgę i najwyższy kres miłości:~-
1579      2, XXVII |              wyznał kochance pierwszy i ostatni raz nieszczęśliwą
1580      2, XXVII |            miłość swoją, tam pierwsze i ostatnie słowo miłości z
1581      2, XXVII |          tłoku uczuć spotkać nareście i koniec wszystkich utrapień...
1582      2, XXVII |           Malwinę samą ujrzał Ludomir i z głębi duszy:~- Nieba litościwe -
1583      2, XXVII |               ujrzał raz jeszcze, już i w waszej nawet mocy nie
1584      2, XXVII |         miłość tak długo przytłumiona i dusza najgorętszymi miotana
1585      2, XXVII |             namiętnościami mimowolnie i bez ładu się wynurzały.~-
1586      2, XXVII |             twoich słyszałem, a wtedy i nieba żądać nie będę! "Niewdzięczny!"
1587      2, XXVII |       szczęścia po-strzegłem, ale też i źrzódło rozpaczy, bo śmiejąc
1588      2, XXVII |              duszę wyrzeczone głęboko i na wieki w mym sercu się
1589      2, XXVII |             Na tarczy mojej jak godło i upominek jedyny mego szczęścia
1590      2, XXVII |      krzyknęła Malwina wpośród płaczu i łkania, które natłokiem
1591      2, XXVII |              jedno słowo wyrzec mogła i padła bez mocy na ręce Ludomira.
1592      2, XXVII |           znikły. Przekonany zupełnie i nie pomyśliwszy nawet, by
1593      2, XXVII |                  O nieba! - zawołał - i życie mi już teraz odebrać
1594      2, XXVII |            zalało rozkoszą serce moje i wszystkich przedsięwzięć
1595      2, XXVII |              ciebie znikło na świecie i teraz już nie jest w mocy
1596      2, XXVII |               w mocy mojej, nawet już i nie w twojej, bym ciebie
1597      2, XXVII |              gdyż ty jeden na świecie i od dawna już go posiadasz.
1598      2, XXVII |            było je opisać, ale radość i szczęście nadto mało mi
1599      2, XXVII |               pojąć by nic można było i że Malwina z głębi duszy
1600      2, XXVII |             poznał ją był w Krzewinie i gdy ją potem był odjechał:
1601      2, XXVII |           odjechał: jak stan wątpliwy i nieznany zdawał mu się upodlający,
1602      2, XXVII |              nią nie było w jego mocy i jak dlatego przysięgę od
1603      2, XXVII |             swojej, wróciwszy, smutek i tęsknoty go nie opuszczały,
1604      2, XXVII |              głowę zupełnie straciłem i nie ostrzegłszy nawet Telimeny,
1605      2, XXVII |             bez żadnego układu, dniem i nocą lecąc, stanąłem w Warszawie.
1606      2, XXVII |          przemóc na sobie nie mogłem; i nie znając ani jednej osoby
1607      2, XXVII |          wieczorem po pustych ulicach i odludnych przedmieściach
1608      2, XXVII |           mnie - znowu ją przerywając i pokazując muślin rzekł Ludomir -
1609      2, XXVII |              moja najdroższa Malwino, i któren zdjąwszy z siebie,
1610      2, XXVII |              Jam go uchwycił naówczas i odtąd przy moim zawsze sercu
1611      2, XXVII |        czarnej zbroi w dniu turniejów i do śmierci najdroższym dla
1612      2, XXVII |               luba, ukochana Malwino! i mnie na zawsze pamiętny
1613      2, XXVII |            kościele tak niespodzianie i najpierwszy raz ujrzał w
1614      2, XXVII |             nim Ludomira nie znalazło i mimo tego niepojętego podobieństwa
1615      2, XXVII |               Zdzisława, namów ciotki i siostry mojej, mimo wszelkich
1616      2, XXVII |             nim losu mojego. Przyjaźń i wdzięczność jakimściś niewyraźnym
1617      2, XXVII |               lubym pędzone Ludomirem i razem tegoż Ludomira w świetnej
1618      2, XXVII |              niego być się rozumiałam i własnymi wyrzutami strapiona,
1619      2, XXVII |               uczynić z siebie ofiarę i dać na koniec przyrzeczenie
1620      2, XXVII |             wszystko, luby Ludomirze, i jeśli w postępkach co sądzisz
1621      2, XXVII |          uczucia moje w każdym czasie i w najmniej pospolitych zdarzeniach
1622      2, XXVII |               Ciebie, w której anioła i postać znajduję, i duszę?
1623      2, XXVII |             anioła i postać znajduję, i duszę? Ciebie, w której
1624      2, XXVII |  najszczęśliwszy w całym przyrodzeniu i że tobiem to szczęście winien!
1625      2, XXVII |              wstydu, które wątpliwość i tajemnica urodzenia mego
1626      2, XXVII |           młodości w serce moje wlały i wszystkie zdarzenia mego
1627      2, XXVII |        imienia księcia Melsztyńskiego i z losu świetnego (tak od
1628      2, XXVII |            sam nie wiem jak, z ogrodu i biegnąc ku Warszawie, spotkawszy
1629      2, XXVII |           rękę tę łzami radości oblał i przyciskając ją do serca:~-
1630      2, XXVIII|           odtąd los Ludomira, Malwiny i wszystkich wzmiankowanych
1631      2, XXVIII|    najszczerzej zdarzenia swego życia i stan serca dziadowi wyjawił
1632      2, XXVIII|           stan serca dziadowi wyjawił i Zdzisław, któremu jedynie
1633      2, XXVIII|               do wielu innych w miłym i pustym księciu Melsztyńskim
1634      2, XXVIII|          znajdował matkę. Z prawdziwą i wtedy matki czułością list
1635      2, XXVIII|              ten przeczytała Telimena i niedługo na jej przybycie
1636      2, XXVIII|          skromne swe czoła uwieńczyły i podobne były dwom białym
1637      2, XXVIII|        Telimeny, łagodny wzrok ciotki i szlachetna postać Zdzisława
1638      2, XXVIII|           złożona z domowych Krzewina i z poddanych Malwiny. W tym
1639      2, XXVIII|          Dżęgi, młynarki zieńkowskiej i wiernej Frankowskiej zapomnieć
1640      2, XXVIII|             była przyjechała, posępny i zajęty ten humor księcia
1641      2, XXVIII|              Melsztyńskiego (o którym i major Lissowski w czasie
1642      2, XXVIII|           pojedynku księcia z kuzynem i przyszłym mężem Florynki,
1643      2, XXVIII|               niebezpiecznie go ranił i tym bardziej sobie to wymawiał,
1644      2, XXVIII|             Florynki wyniknęła. Zimny i odrażający sposób, z którym
1645      2, XXVIII|              bytność jego w Krzewinie i wyznanie, które właśnie
1646      2, XXVIII|               ranić swego przeciwnika i który rozumiał, że o tym
1647      2, XXVIII|           wspominać by nie powinna" - i tym pytaniem, i tą odpowiedzią
1648      2, XXVIII|            powinna" - i tym pytaniem, i tą odpowiedzią oboje bardziej
1649      2, XXVIII|          wytłumaczyć kuzynowi Floryny i kłótnie te zupełnie zaspokoić,
1650      2, XXVIII|           najlepszej harmonii z panem i panną młodą zostawał.~Te
1651      2, XXVIII|           przed swoim weselem uczynił i gdyby był jedynie miał w
1652      2, XXVIII|            miał w celu przekonać nimi i zjednać sobie Malwinę, tego
1653      2, XXVIII|            gdyż ona płochość, lekkość i niejedne niedoskonałości
1654      2, XXVIII|              przesiadywał, równie jak i ciotka naszych dwóch sióstr,
1655      2, XXVIII|          dokąd całkiem się przeniosła i szczęśliwy Ludomir miał
1656      2, XXVIII|          najczulszą swoją wdzięczność i wypłacać się podeszłemu
1657      2, XXVIII|              łagodnością, pobożnością i miłosierdziem stał się ojcem
1658      2, XXVIII|          miłosierdziem stał się ojcem i dobrodziejem wszystkich
1659      2, XXVIII|            czasem dwóch synów Malwiny i córeczkę chrzcił Wandy i
1660      2, XXVIII|              i córeczkę chrzcił Wandy i z wielką radością, choć
1661      2, XXVIII|        kniaziów Melsztyńskich węgorze i szczupaki szczęśliwie znowu
1662      2, XXVIII|     szczęśliwie znowu poławiać zaczął i nieraz w długich swoich
1663      2, XXVIII|              się w jego sieć wplątała i kochany mój drugi kniaź,
1664      2, XXVIII|              gałgankiem w Wisłę wpadł i utonął. Ale ja jednak do
1665      2, XXVIII|         Zieńkowa, poczciwa Frankowska i stary Marcin kredencerz
1666      2, XXVIII|         śmierci Malwiny nie odstąpiła i z młynarką dzieci jej i
1667      2, XXVIII|               i z młynarką dzieci jej i Wandy wypiastowała, a stary
1668      2, XXVIII|           Wandy wypiastowała, a stary i zasłużony jeszcze u jej
1669      2, XXVIII|             ich matki.~W innym stanie i na innym zupełnie horyzoncie
1670      2, XXVIII|                mniej świeżą zostawszy i gdy młodsze i świeższe od
1671      2, XXVIII|               zostawszy i gdy młodsze i świeższe od niej na świat
1672      2, XXVIII|          żałowana, bo dokuczała wielu i nikomu miłą nie starała
1673      2, XXVIII|         długie przedsięwziąść podróże i tęsknotę swoją z miejsca
1674      2, XXVIII|              kiedykolwiek, uprzejmość i każdego powszechne oklaski
1675      2, XXVIII|               wtedy udać się do Wandy i zaczął do niej palić ofiary,
1676      2, XXVIII|    Rozgniewany przeto na wielki świat i na miłość prawdziwa, porzucił
1677      2, XXVIII|            prawdziwa, porzucił miasto i przy pułku swoim na prowincji
1678      2, XXVIII|        zazdrością sąsiadów, admiracją i chęcią przywłaszczania sobie
1679      2, XXVIII|          takiego niewolnika sąsiadki, i nareście te triumfy, walcowania
1680      2, XXVIII|            wymyślną będąc niż Malwina i Wanda, z wdzięcznością przyjęła
1681      2, XXVIII|             Lissowskiego przyjaciela, i upojona próżnością urojonych
1682      2, XXVIII|                która spodziewając się i długi, i ważny z nim romans
1683      2, XXVIII|             spodziewając się i długi, i ważny z nim romans prowadzić,
1684      2, XXVIII|            urojeniu cnotę, spokojność i szczęście poświęciwszy,
1685      2, XXVIII|       znaczącą epizodą.~Wanda, wesołe i łagodne pobłażania łącząc
1686      2, XXVIII|              równie takoż niezmiennie i do końca życia od niego
1687      2, XXVIII|              one codzienną własnością i kilkoro już dzieci szczęście
1688      2, XXVIII|             gdy dnia jednego pierwszą i ostatnią chmurką zazdrość
1689      2, XXVIII|               pod Mohilewem odebranej i która go jedynie od brata
1690      2, XXVIII|             Tymi figlami zaprzątniona i zabawiona tą pustotą Malwina
1691      2, XXVIII|             było wyrokiem, trzeci raz i odtąd na zawsze moc miało
1692      2, XXVIII|         napełniając go najprawdziwszą i wygasnąć niezdolną szczęśliwością.~ ~ ~