Tom, Rozdzial

 1   DoMo       |          przypisuję Tobie; lecz serce moje przyzwyczaiło się od dzieciństwa
 2   DoMo       |            mnie i teraz Twojej pieczy moję oddać Malwinę.~Nie ma ona
 3      1, I    |             ale ja wam opowiem krótko moje osobliwsze zdarzenie - w
 4      1, I    |            domyślam, kto... śpiewanie moje dziś przerwał - chciała
 5      1, II   |              myśli tłoczą się znowu w moje uczucia, nie chcę nimi tyle
 6      1, VII  |             bądź zechcesz na przyszłe moje zesłać lata, ale, Boże litościwy,
 7      1, VIII |        Ludomira od Malwiny, u nóg jej moje nieszczęsne wyznałem kochanie!
 8      1, VIII |          rozłączenia napełniała serce moje? Wstała Malwina, jam jeszcze
 9      1, IX   |            kochać nie będzie? W Tobie moje życie, w Tobie moje szczęście?
10      1, IX   |             Tobie moje życie, w Tobie moje szczęście? a dla Ciebie
11      1, IX   |    najtkliwszej rozkoszy zalały serce moje. Ale niestety? natychmiast
12      1, IX   |              najboleśniej pomnożyłoby moje nieszczęście. Raz jeszcze
13      1, X    |               zdaję się, serce jednak moje zawsze twoje rozumie. Dzielić
14      1, XI   |            bojaźń były jedyne uczucia moje w Warszawie. Prawda też,
15      1, XI   |               świat jedynie wszystkie moje zajęły godziny. Dziś w nocy
16      1, XI   |              tam nie przyjęto. Ale na moje nieszczęście właśnie przeciwnie
17      1, XI   |               i to dochodzenie pamięć moje męczy od momentu, w którym
18      1, XI   |           czyli też urok jakiś zmysły moje oczarował? Co się dzieje
19      1, XI   |               jak ciężki kamień serce moje przygniotła. - Stałam wryta,
20      1, XI   |              opanował naówczas zmysły moje i ledwo w ten moment wszystkich
21      1, XI   |         Najboleśniej pomnożyłabyś tym moje nieszczęście" - są słowa
22      1, XI   |           młodzieży. Otóż i wszystkie moje nowiny. Przyjeżdżaj jak
23      1, XII  |              całkiem przejmował serce moje dla Ludomira w Krzewinie -
24      1, XIV  |             właściwą; ona pogodne dni moje upiękniała, ona pochmurne
25      1, XIV  |        wszystkie Malwinę obstąpiły:~- Moje dzieci - rzekła - ta pani
26      1, XIV  |         zaczyna nudzić, tylko uważaj, moje życie, któren tul najcieńszy.
27      1, XIV  |             Zabaw się jeszcze trochę, moje życie, to się go wkrótce
28      1, XIV  |           salopie okrutnie nieładnie. Moje życie, nic mam nic przy
29      1, XIV  |              u nas znajdziesz skarby, moje dziecię - z łagodnym uśmiechem
30      1, XIV  |              Nie tyle, ile rozumiesz, moje dziecko - odpowiedział na
31      1, XIV  |           oddając Malwinie dołożył:~- Moje dziecko, przyjmij te kwiaty,
32      1, XIV  |               mógł rybactwem (co jest moje rzemiosło) uczciwie na życie
33      2, XV   |              śmierć moja winy i błędy moje w sercu Twoim zmaże i że
34      2, XV   |             Ojcze mój ukochany! Niech moje dziecię otrzyma miłość i
35      2, XVII |            bliźniego, a przy tym lube moje lenistwo szepce mi, że niebezpieczną
36      2, XVII |              tego nikt nie wie i mimo moje starania dowiedzieć się
37      2, XX   |        zuchwałym czyni. Rozpacz serce moje zajęła, gdy nie widząc cię
38      2, XX   |          okrutna opanowała całą duszę moję i żadnej innej nie dopuściła
39      2, XXI  |             pierwej jest na myśli jak moje własne, dziwić się nie będziesz,
40      2, XXI  |      szczęście szło Ludomira, chętnie moje poświęcić mu chciałam dogadzając
41      2, XXI  |         dogadzaniem moją spokojność i moje nadzieje straconymi na zawsze.
42      2, XXI  |             okropność niewymowna całe moje objęła jestestwo, zmysły
43      2, XXI  |            ale to serce pewnie, jak i moje, zadrży na wspomnienie,
44      2, XXV  |           natomiast zostawuje.~- Ale, moje dziecię, zbyt jeszcze blisko
45      2, XXV  |        zapytanie chciałem ci uczynić, moje dziecko - odpowiedział staruszek -
46      2, XXV  |              tym oświecić i ciekawość moję uspokoić względem twego
47      2, XXV  |               naszym była klasztorze, moje dziecko, w głębokiej Rusi
48      2, XXV  |              Ten promyk nadziei serce moje radością napełnił, bo z
49      2, XXV  |        puszcze ukochane wszystkie dni moje odtąd matce poświęciłem;
50      2, XXV  |            niestety, wszystkie czucia moje wzburzyło. Cios ten głębiej
51      2, XXVI |           wasza księcia mość pojmiesz moje stąd zmartwienia i boleści.
52      2, XXVII|            szukał wojnie, tyś godziny moje, dni, życie, serce napełniała.
53      2, XXVII|              wszystkie uskarżania się moje przed tobą. W tym jednym
54      2, XXVII|              karzą mnie może nieba za moje o bracie moim zapomnienie.
55      2, XXVII|       wymówione zalało rozkoszą serce moje i wszystkich przedsięwzięć
56      2, XXVII| niewytłumaczonym powabie, który myśli moje zwracał ku temu mniemanemu
57      2, XXVII|         księcia Melsztyńskiego, serce moje, które od przyjazdu mego
58      2, XXVII|           oczu był, a nie serca. Oczy moje widziały w nim Ludomira,
59      2, XXVII|        widziały w nim Ludomira, serce moje nigdy w nim Ludomira nie
60      2, XXVII|           mimo tego wszystkiego serce moje wzdrygało się na samą myśl
61      2, XXVII|          będąc przekonaną, że wieczne moje czynię nieszczęście), wzięłam
62      2, XXVII|               wspominając, że uczucia moje w każdym czasie i w najmniej
63      2, XXVII|              z samej młodości w serce moje wlały i wszystkie zdarzenia