Tom, Rozdzial

 1      1, XI    |             się być Zdzisław książę Melsztyński, którego księżna W*** tak
 2      1, XI    |        rzekła mi - ten młody książę Melsztyński? Dziad mu we wszystkim pobłaża,
 3      1, XII   |              jak ten świetny książę Melsztyński, powszechnie wielbiony,
 4      1, XII   |      zbolałym sercu Malwiny!~Książę Melsztyński oczom moim jest miłym. Pochlebia
 5      1, XII   |             nie doskonałym.~Ludomir Melsztyński kochał się tedy, ile tylko
 6      1, XIII  |             a najbardziej co książę Melsztyński rozpowiadał. Ten nie z przekonania,
 7      1, XIII  |            do siebie wrócić. Książę Melsztyński, któremu wino odwagi dodawało,
 8      1, XIV   |           anioł prawdziwy ten kniaź Melsztyński. (Na te słowa pilniej jak
 9      2, XV    |      bardziej jak ten biedny książę Melsztyński, którego też ty niemiłosiernie
10      2, XV    |           dziecię jest młody książę Melsztyński, taj szczerze (na swoje
11      2, XVII  |            przeciągu którego książę Melsztyński był zabrał znajomość z Florynka,
12      2, XVII  |             dokładnie, kiedy książę Melsztyński stał z pułkiem koło Jeziorowa,
13      2, XVII  |          były uczucia, które książę Melsztyński w niej wzniecał od czasu
14      2, XVII  |        swojej decyzji, gdyby książę Melsztyński takiej dla siebie od niej
15      2, XVIII | kilkotygodniowej niebytności książę Melsztyński wrócił do Warszawy z tym
16      2, XVIII |            za to strofowała.~Książę Melsztyński, nie śmiejąc tedy jawnie
17      2, XVIII |        pochwycił natychmiast książę Melsztyński.~- Pozwól tylko, piękna
18      2, XVIII |         zmienić nie potrafi.~Książę Melsztyński nie śmiejąc Malwiny prosić,
19      2, XVIII |           wymówiwszy odszedł książę Melsztyński i natychmiast na swoim kazał
20      2, XIX   |             którymi Zdzisław książę Melsztyński, Konrad hrabia Myszkowski
21      2, XIX   |         szranki, był Ludomir książę Melsztyński, sprawca tego turnieju i
22      2, XIX   |             by pojął, jak by książę Melsztyński mógł nie ziścić wyobrażeń
23      2, XIX   |         żadnego przeciwnika, książę Melsztyński powszechnymi naprzód oklaskami,
24      2, XIX   |             nie był spuścił, książę Melsztyński, u którego wszystkie namiętności
25      2, XIX   |           zwycięzcą turniei.~Książę Melsztyński z tą szczerością, która
26      2, XIX   |             o czarnej zbroi. Książę Melsztyński, który wkrótce nadszedł,
27      2, XX    |           Rozdział XX ~WIDMO~Książę Melsztyński, rycerz o czarnej zbroi,
28      2, XX    |           poznała, że to był książę Melsztyński.~- Nie śmiałbym nigdy przerywać
29      2, XX    |          rozpaczą!~To mówiąc książę Melsztyński padł u nóg Malwiny i wlepiwszy
30      2, XX    |         zemdlała zupełnie, a książę Melsztyński. który tyłom obrócony do
31      2, XX    |       jeszcze osoby podobna, książę Melsztyński, którego z obłąkania za
32      2, XX    |        mieszkał i po którego książę Melsztyński był poleciał, przyszedł
33      2, XX    |         najlepszego doktora, książę Melsztyński przywiózł go i nic odstąpił
34      2, XX    |      spokojności potrzebuje. Książę Melsztyński pół życia byłby oddał, żeby
35      2, XXI   |            do miejsca, gdzie książę Melsztyński w ogrodzie wilanowskim wyjawił
36      2, XXI   |         którym zachorowałam, książę Melsztyński z pułkiem swoim, tak Jak
37      2, XXIV  |       przyjazdu do Krzewina, książę Melsztyński, który nad wszystko tego
38      2, XXIV  |             rycerza, któremu książę Melsztyński życie był winien, i los
39      2, XXIV  |   jakiekolwiek inne uczucia. Książę Melsztyński, który bez tego długo smutnym
40      2, XXIV  |            nią kierować. Gdy książę Melsztyński miłości od Malwiny nie wyciągał,
41      2, XXIV  |           był dowiedział, że książę Melsztyński wychodzi na wojnę, prawą
42      2, XXV   |         młodzieniec, któremu książę Melsztyński życie był winien, oświadczyła
43      2, XXVI  |         ciekawość wzbudziły. Książę Melsztyński, w tym nieznajomym chorym
44      2, XXVI  |         śmierci już okrytej) książę Melsztyński własny swój obraz wyrytym
45      2, XXVI  |             wybawić go może. Książę Melsztyński pobiegł po felczera, Ezechiel
46      2, XXVI  |             płomień wyrażał. Książę Melsztyński, wracający z felczerem,
47      2, XXVI  |  nieodwłocznie chcą wyjawić. Książę Melsztyński niecierpliwie życząc wracać
48      2, XXVI  |         każą, wszak prawda, kniaziu Melsztyński? Mnie los wyznaczył, żem
49      2, XXVI  |            z gniewem zawołał książę Melsztyński - do rzeczy już dojdź i
50      2, XXVI  |           mnie zapewniło, że książę Melsztyński w nim brata, wasza księcia
51      2, XXVI  |          Lećmy - rzekł młody książę Melsztyński - i przez naszą miłość,
52      2, XXVI  |              rozumiejący, że książę Melsztyński równie jak on zapamiętale
53      2, XXVI  |     Krzewinie Ludomir, a nie książę Melsztyński, poznał był Malwinę, z niebezpieczeństwa
54      2, XXVI  | wdzięcznością odebrał. Młody książę Melsztyński, jedynie odzyskaniem brata
55      2, XXVII |             przekonywały, że książę Melsztyński w istocie moim jest Ludomirem,
56      2, XXVIII|         gdyż w tym pojedynku książę Melsztyński bardzo niebezpiecznie go
57      2, XXVIII|           przypomnieć. Na co książę Mełsztyński, który właśnie w sierpniu
58      2, XXVIII|          zaś w czasie kwesty książę Melsztyński raptownie był wyjechał z
59      2, XXVIII|           pisanego widzieli) książę Mełsztyński, na weselu Florynki się
60      2, XXVIII|      czytelnikowi tu czynię, książę Melsztyński z wielką szczerością przed
61      2, XXVIII|         wielu innych kobiet, książę Melsztyński najszczerzej przywiązał
62      2, XXVIII|         siedzieli kasztanem. Książę Melsztyński, tysiąc figlów podług zwyczaju