Tom, Rozdzial

 1      1, III   |        że nie czując żadnego do niego przywiązania jedynie z rozkazu
 2      1, III   |   jedynie z rozkazu rodziców za niego idzie, na co jej odpowiedział,
 3      1, III   |       że raz będąc jego żoną do niego się przyzwyczai i że w wypełnianiu
 4      1, V     |         zdawały. Nikt lepiej od niego przedzierać się nie umiał
 5      1, V     |      miło jej było uczyć się od niego tylu nie znanych wiadomości;
 6      1, V     |   pomyślił, żeby Ludomir mógł z niego kiedy wyjechać.~Teraz, gdy
 7      1, VI    |     ozdobił; jednym słowem, bez niego nigdy bym ładu nie była
 8      1, VI    |         znalazła. Doszedłszy do niego zmieszała się i nieprędko
 9      1, IX    |       że czyni ofiarę żądaną od niego, i nie domyślała się, niestety,
10      1, XI    |    dobrze, że do nas wraca! Bez niego wszystkie bale nudne, spacery
11      1, XI    |         w Krzewinie? Po cóżem z niego wyjechała? Czemuż ja nie
12      1, XI    | Dorydzie. Wtem Starościc się do niego przysunął, po cichu zaczęli
13      1, XI    |          Ludomirze? - wołała na niego świetna Doryda wśród przepysznego
14      1, XI    |    Ludomirze? - wołała takoż na niego biedna Malwina po spokojnych
15      1, XII   |      ile mogę, stronię dotąd od niego, żadnego sposobu jednak,
16      1, XIII  |        swojej w mieście sama do niego zagadnęła:~- Czemuż książę,
17      1, XIV   |  porządny domeczek śpiesznie do niego weszła. Wąskie przejście
18      1, XIV   | miesięcznym promieniu, który na niego uderzał, postrzegłem z drugiej
19      1, XIV   |      obrażały, które czasami od niego ją odrażały, a o których
20      1, XIV   |     wlepione, przysunęła się do niego i w obfitości serca raptownie
21      2, XV    |       jak pełne najlepszych dla niego było uczuć, a na wieczorze
22      2, XV    |       ci nie przyjadą, którzy o niego dopominać się będą; co iż
23      2, XV    |         przeniesiony, żadnej na niego baczności dawać nie mógł),
24      2, XVI   |     chce, że córka Dżęgi sama u niego była, ale go nie widziała,
25      2, XVII  |       uczucia w sercu swoim dla niego znajdowała. Momentami wprawdzie
26      2, XVII  |    mimowolne jakowegoś względem niego obowiązku właściwe były
27      2, XVIII |        o jej prawdziwe względem niego uczucia; Malwina właśnie
28      2, XVIII |        drugą matkę patrzała) na niego się zgadza, takoż mu się
29      2, XVIII |        tego cudu, odstąpiłam od niego zupełnie l wzięłam za godło "
30      2, XIX   |        każdy jego obrót, oczu z niego nie spuszczała i gdy oręż
31      2, XX    |       się znalazł; przenieśli w niego Malwinę; książę felczera
32      2, XX    |         zobowiązał, aby takoż w niego wsiadł i chorą do miasta
33      2, XXI   |        nadzwyczajna, którąm dla niego niegdyś czuła, miłość, niestety,
34      2, XXI   |      którą w sercu moim nie dla niego już znajduję, obowiązki,
35      2, XXII  |       życzył jak najczęściej od niego odbierać wiadomości. A że
36      2, XXIII |      napełnione mając serce dla niego, za jego życie, za jego
37      2, XXIII |         Zbladł i gdy~Malwina do niego przysunęła się:~- Daruj -
38      2, XXIII |      bytności wnuka większą dla niego łatwość zbliżenia się do
39      2, XXIV  |        napisałem natychmiast do niego o całej tej okoliczności
40      2, XXIV  |      były źródłem zmartwień dla niego. Ale co przynajmniej w tym
41      2, XXIV  |       księcia Melsztyńskiego do niego sprowadziła, i Zdzisław
42      2, XXIV  |        tkliwe uczucie łatwo dla niego w sercu swoim znajdowała
43      2, XXV   |     zupełnie, powój dziki wkoło niego się obwijał. Malwina go
44      2, XXV   |    drogie jakieś wspomnienie do niego przyłącza. I mnie ten kamień
45      2, XXV   |      długi, bym się na wieki do niego przywiązał. Widząc go ustawnie,
46      2, XXV   |          Ja wtedy siadałem koło niego i godziny mijały niepostrzeżone
47      2, XXV   |   malował. Przywiązawszy się do niego i przez starania, którem
48      2, XXV   |        rycerza, lecz gdy już do niego dojść miała, pożar ogromny
49      2, XXVI  |          Historia Cygana, przez niego samego książętom Zdzisławowi
50      2, XXVI  |     nigdy inne dziecko wziąć za niego, gdyż on miał znak nadto
51      2, XXVI  |     wnuka oddajecie.~- Lećmy do niego - rzekł Zdzisław.~- Lećmy -
52      2, XXVI  |    szczęścia, te tak święte dla niego przyczyny przywiodły go
53      2, XXVI  |       dowód zmiany jej względem niego, i tym bardziej, choć z
54      2, XXVII |  źrzódło rozpaczy, bo śmiejąc z niego wzajemności twojej domyślać
55      2, XXVII |         Warszawy bynajmniej dla niego miłości nie czuło, w ten
56      2, XXVII |      odrazę niepojętą czułam do niego, skoro miłości ode mnie
57      2, XXVII |      Jednak obowiązaną względem niego być się rozumiałam i własnymi
58      2, XXVII |         po skończonej wojnie za niego pójdę. Tę przysięgę wiecznego
59      2, XXVIII| niezmiennie i do końca życia od niego była kochaną tą miłością,