Tom, Rozdzial

 1      1, I     |               zarzuciwszy tylko szal na siebie sama z domu wybiegła. Spiesząc,
 2      1, III   |               nie przyjmowała nikogo do siebie, mąż, który rzadko kiedy
 3      1, III   |          czytając z uwagą i wiele, sama siebie, rzec można, wychowała.
 4      1, V     |              osoba: o wszystkich podług siebie sądząc o nikim źle nie sądziła
 5      1, V     |            niedoskonałości łaskawych na siebie spotka czytelników, a teraz
 6      1, VI    |            otworzywszy chciała wyjść od siebie, postrzegła na łasze, która
 7      1, VII   |                  Wróciwszy w wieczór do siebie, te słowa jego: "niech ta
 8      1, VII   |               myślami, wstała, lekką na siebie suknią wzięła, by wyjść
 9      1, VII   |                 Ojcem pozwalasz nazywać siebie, nie opuszczaj mnie nigdy!
10      1, VIII  |                ją kocham nad życie, nad siebie, nad wszystkich, nad wszystko.
11      1, X     |               pomnażała troski tyle dla siebie tkliwych przyjaciółek, i
12      1, X     |              żadnym nie przewidując dla siebie przyjemności na wszystko
13      1, XI    |             wszystkie uwagi ściągnąć na siebie tego sławnego księcia pułkownika,
14      1, XI    |               sali, gdzie tańcowano, do siebie wróciłam.~Wando, nadużywam
15      1, XIII  |              społeczeństwa zaprosiła do siebie na wieczór. Gospodyni dobra
16      1, XIII  |             wprawdzie nie jest) dają na siebie pozór bardzo złego serca.
17      1, XIII  |             domach, podzieliwszy między siebie rozmaite ulice i przedmieścia,
18      1, XIII  |               księżną W*** chcąc już do siebie wrócić. Książę Melsztyński,
19      1, XIII  |                wyjechała i wróciwszy do siebie, głowę i serce mając napełnione
20      1, XIV   |             łagodną sprawiedliwością do siebie przywiązać i tym samym przywiązaniem
21      1, XIV   |            kobieta dla biedniejszych od siebie o jałmużnę go prosiła. Lecz
22      1, XIV   |                 na to wzdychał i sam do siebie gadał. Na co, moja jejmość
23      1, XIV   |                widząc, że także sama do siebie gadała. Daremnie Malwina
24      1, XIV   |           widzieli, w szczęśliwszej dla siebie chwili spotkać Malwiny.
25      2, XV    |            najusilniej. Ona zaś, podług siebie sądząc o ojcu, nie wątpiła,
26      2, XV    |               Tobie; nie odrzucaj go od siebie, nie odrzucaj, Ojcze mój
27      2, XV    |                 i widząc ich tkliwe dla siebie przywiązanie Taida w tej
28      2, XVI   |      smutniejsza, niż była wyjechała od siebie. Żałosna historia Taidy
29      2, XVII  |           książę Melsztyński takiej dla siebie od niej wymagał. I jeśli
30      2, XVII  |         spędziła, wracając w wieczór do siebie, znudzona i zmęczona niesłychanie,
31      2, XVII  |               wszystko na świecie prócz siebie obojętnym czynią; a jak
32      2, XVII  |                w tym zdania, raczej dla siebie go zachowuję; niech czytelnik
33      2, XVIII |       nieśmiałym, gdy ją zimniejszą dla siebie zastał. Usilnie unikała
34      2, XVIII |                 jednak zapytać, czy dla siebie samej nie była kiedy uczyniła
35      2, XIX   |           swojego.~Gdy damy gradusy dla siebie wyznaczone zasiadły, miejsca
36      2, XIX   |            który baczność powszechną na siebie ściągnął.~Rycerz, którego
37      2, XIX   |               Kilkakrotnie nacierali na siebie bez szwanku, lecz za trzecią
38      2, XX    |                oświeconego, naprzeciwko siebie Malwina ujrzała drugą postać
39      2, XXI   |             jest przestępstwem ofiarę z siebie czynić dla wdzięczności,
40      2, XXII  |          odmiany rozumne lub porządek u siebie chcieli wprowadzać! Nasze
41      2, XXII  |               wycięte, okolice, co koło siebie starali się uszczęśliwiać
42      2, XXII  |            każda płeć, każdy wiek znowu siebie, dzieci, zdrowie, majątek
43      2, XXII  |             momentu, gdy go Zdzisław do siebie odebrał.~ ~
44      2, XXIV  |             sposób bycia zbliżył ich do siebie wkrótce. Wanda, szanując
45      2, XXV   |               że cały wieczór wolny dla siebie mieć będzie. Ułożyła sobie
46      2, XXV   |               Tak jak ruch dniowy wkoło siebie ku wieczorowi ustający widziała,
47      2, XXVI  |        odstąpiły poty, póki zupełnie do siebie nie przyszła. Młodzieniec
48      2, XXVI  |                 swoich tej popędliwej z siebie ofiary. Wtrąciwszy więc
49      2, XXVI  |                dopiero, jak zupełnie do siebie przyszła.~Zrazu nie była
50      2, XXVII |        Rozumiejąc Malwinę zmienioną dla siebie i ukochaną przez brata,
51      2, XXVII |         rozkoszą by oddał. Wolał tedy z siebie najboleśniejszą uczynić
52      2, XXVII | najboleśniejszymi uczuciami, wyszedł od siebie niepostrzeżony i ku Krzewinowi
53      2, XXVII |                ofiarę zupełną uczynić z siebie dla szczęścia brata chciałem...
54      2, XXVII |            Malwino, i któren zdjąwszy z siebie, na tejże samej ławce rok
55      2, XXVII |               przedsięwzięcie uczynić z siebie ofiarę i dać na koniec przyrzeczenie
56      2, XXVIII|                go odtąd w stałości, dla siebie zatrzymać, przekonaną, a
57      2, XXVIII|                 jeszcze jak wprzódy dla siebie zyskała. Major nasz, chcąc
58      2, XXVIII|         niedługim bardzo czasie tyle do siebie przywiązać męża swego, iż